Getroffen door een bliksem

Naja, echt wonder..
Ik kijk er niet echt van op dat ik nog leef, aangezien het gewoon weg mijn tijd niet was..

Ik heb de afgelopen 3 dagen, echt gigantisch gefylosofeerd. Terug gedacht en gegraven in mijn geheugen.. Dat ik momenten had dat de tijd stil bleek te staan, dat iedereen echt in slowmotion liep, en dat ik met een normale snelheid alles kon doen.

Het eerste kwam uit toen ik 8 jaar was. Ik zat toen op voetbal, mijn 1e jaar. Het was een thuis wedstrijd en ik stond in de verdediging. Het was een corner (hoekschot). Dat als je naar de doel keek, aan de linker kant was. Ik stond bij de eerste paal. Op het moment dat deze persoon schoot, bevroor alles. En ik kon gewoon zien waar die bal heen ging. Ik kon de juiste positie nemen. En op de juiste timing een salto achtige schop maken.
Mooie redding al zeg ik het zelf.

Maar to the point. Ik dacht daar aan. Toen moest ik plots denken, toen ik 9 jaar was. Ik liep buiten, snachts. Het onweerde, maar iets trok me. Dus ik liep gewoon rond. Plots kwam er een felle licht flits. En weer was alles in slowmotion. Wat ik toen zag was dat ik zelf helemaal verlicht was en dat er een schokkende straal van mij naar de wolken liep. Maar ik voelde er niets van. Daar in tegen schrok ik mijn kapot. En niet veel later sprintte ik naar huis.

Gister nacht. Het begon weer te onweren. En ik stond buiten te roken. Wij wonen vrij hoog, niet in een flat o.i.d. maar we wonen in oud heukelum op een soort van dijk. Dat 5-7 meter hoger is dan de rest van heukelum. Weer een witte flits. Weer alles slowmotion. Mijn shag was plots helemaal verast. En weer zag ik een schokkende straal van mij naar de wolken lopen.

Nogmaals merkte ik er niets van. Maar dit keer schrok het me niet af. Want ik vroeg me af. Of het nou echt bliksem was.. Of mijn energie..

Ik vraag me dus ook af, wat jullie denken. En waarom ik bepaalde momenten in slowmotion mee maak terwijl ik 'normaal' kan bewegen.