Wel of niet vertellen

He Denzil,

Hmm dat is niet zo mooi! Wat is de meerwaarde voor de maatschappelijk werker om het jou ouders te vertellen? Vraag dat eens? Weten je ouders uberhaupt wat jou bezig houdt en hoe reageren ze dan.
Zelf, 46 jaar, heb ik, en nog, meestal wel verteld wat me bezig houd aan de familie/ouders. In het begin werd het in het belachelijke getrokken (zo'n 30 jaar geleden) en nu is het niet veel anders. Ben er dan ook mee gestopt! Ja kennelijk als je euro 1800 voor een cursus neerlegd dan is het goed! Niet dus!

Als jij voelt dat het niet goed is om het aan je ouders te vertellen dan moet je dat ook niet toestaan, tenzij ze heel goede reden kan aangeven waarom ze het wil vertellen en wat ze er van vervolgens mee gaat doen om je ouders te begeleiden en JOU!

Snap je het nog wat ik schrijf?

wat is een goede reden om het wel te vertellen....wat zou de meerwaarde zijn....inderdaad wat islandlady schrijft...
dat zou ik echt van haar willen horen...

Als je het niet wilt, dan zou ik dat heel duidelijk tegen haar zeggen, het kost haar idd in het ergste geval haar baan.
Wat is de aanleiding dat ze het wil vertellen? Heeft het inderdaad meerwaarde?

Ik vertel mijn moeder (bijna) alles waar ik mee bezig ben. Ze geloofd vrij weinig, maar dat maakt mij niet uit. Ook al vind ze het allmaal maar vreemd/eng, ze vind het voor mij wel normaal dat ik me met dit soort dingen bezig hou en door het te blijven vertellen ben ik heel blij dat ik er toch met haar over kan praten! Ze hoeft het niet te "geloven" ze luisterd gewoon!

Heb je al gevraagd wat zij ervan vind, van wat je vertelde? Hoe zij daar tegenaan kijkt?
Wat is haar redenen van dat ze wil dat jij het verteld?
Hoe ziet zij jouw ouders, kent ze die? IN hoeverre speelt haar persoonlijke kijk op deze dingen van je een rol..
allemaal vragen die toch belangrijk zijn om antwoord op te krijgen..

Ik snap haar, én ik snap jou, Ik ga ook je ouders begrijpen, mochten ze het weird vinden allemaal.
Mijn raad is, zolang jij je er niet goed bij voelt, zeg je nee, maar bespreek deze gevoelens met haar, alsook de echte rede van jullie bijeenkomsten. Wat is het doel van deze gesprekken. Wat is jou wens, en haar wens en hoe kunnen jullie die beiden laten samenvloeien.
Dat is wat het belangrijkste is, vind ik.
en misschien gebeuren er spontane dingen, waar iedereen ook volledig in gevoel achterstaat. Zodat eenieder elkaar beter kan begrijpen!
Liefs

Bellefleur

Denzil, als zij alleen maar maatschappelijk werk als vakgebied heeft, dan gaat ze haar boekje te buiten. Hoe oud ben je nu? Zij mág jou niet eens onder druk zetten hierover: een goede psycholoog of psycho-therapeut zal nooit haar cliënt een bepaalde kant op duwen, en dat geldt ook voor haar.
Je kunt haar misschien zeggen dat je dit misschien ooit bespreekbaar zult maken, maar op jou eigen tijd! Misschien zal dat pas zijn als je uit huis bent en op eigen benen staat, over drie of dertig jaar en misschien wel nooit. Luister ook nu naar je gevoel en sta niets toe dat niet oke voelt!

Lieve Denzil,

Je moet vooral doen wanneer jij je er goed bij voelt!!

Weet jij of ze er voor open staat? Zo ja dan snapt ze ook wel dat jij het op jouw manier wilt doen.
Zo nee, ben ik bang dat ze denkt dat je een psychose hebt. Ik hoop echt dat ze niet voor het laatste kiest.
Maatschappelijk werkers willen alles kunnen achterhalen. Zo niet is het gelijk een psychose ik hoop dat je het beseft

denk goed na en volg je hart.

Liefs NAtalie

Op welke manier zet ze jou onder druk dan?

Zij is degene die onder druk staat, met de kans om haar baan te verliezen (in deze tijd van crisis). Als zij jou niet kan helpen, maar het alleen maar moeilijker maakt, is het misschien beter om een andere maatschappelijke hulpverlener te zoeken.

Ze zet me onder druk door constant te zeggen dat mijn redenen niet sterk genoeg is. Maar ik heb echt iets van, ik wil het niet dat ze het weten dus ze gaan het ook niet weten. Mijn ouders staan er niet bepaald open voor, ze zijn zelf rooms-katholiek en mijn familie ook. En ik weet gewoon zeker dat ze mij totaal anders en verkeerd zullen behandelen dan nu. Daar ken ik ze te goed voor.

En wat is een psychose?

Ze heeft alleen mijn moeder tot nu toe 1 keer gesproken. Ze wou toevallig na onze laatste gesprek direct een afspraak met mijn moeder maken. Ik heb daarop gezegd dat ik dat prima vind maar zolang ik er maar bij ben. Ik vertrouw haar nu meteen helemaal niet meer. Ik weet gewoon zeker, zodra ze straks er de kans voor krijgt, dat ze het ter sprake brengt.

De meerwaarde zou zijn dat mijn ouders mij beter zullen begrijpen. Maar wtf? daar ligt totaal het probleem niet. De probleem is dat ik soms agressief kan wezen. En DAT is het probleem, NIET de communicatie met mijn ouders...

Aanpakken dat probleem!
Liefde is zoveel krachtiger, zoveel eerlijker en zoveel ruimer.. warmer, heerlijker, - vul zelf aan de hand van je ervaringen over liefde aan-

Mare, wat als ze het toch verteld aan mijn ouders?

Dat is het risico..(het leven zit vol risico's)
En geef je ouders ook eens kansen!!
Je kunt ze ook niet altijd in de verdoemenishoek sturen, he.

ik vertel je een verhaal,
ik was juist 18, had weinig geld en woonde alleen in de grote stad Antwerpen,
ik liep daar een beetje verloren, doch ik had er een apartementje gehuurd, en wilde zelfstandig zijn, en niet zomaar direct opgeven.
Thuis was het zeer moeilijk en zowiezo kon ik m'n draai toen in de wereld niet vinden.
Toch was die drang naar zelfstandigheid en eigen verantwoordelijkheid nemen enorm sterk.. dus daar zat ik in dat appartementje, met een bed, enkele dozen met klederen en boeken, een tafel met twee stoelen, een plantje. Een klein kampvuur-kookvuurtje, en een casetterekorder met twee cassettes.
dat was het...
Op een moment had ik in een soort depressieve bui, een brief naar de wereld geschreven, waarin ik m'n eenzaamheid op die wereld beschreef, mijn gevoel van hier mezelf niet te kunnen zijn, alleen gelaten, het leek wel op een straf, en ik schreef ook dat ik het beu was dat ik niet echt deelnam aan de wereld, dat ik eruit zal stappen, en dat ik een einde ging maken aan dit alles. En dat ik het komend weekend ernstige maatregelen ging nemen...

iK smeet het briefje in mijn vuilbak, en sprak af met een vrienden, om mee te zoeken naar een ander plek om wonen, en om mee te zoeken naar werk en me te ondersteunen. Dus ik nam wat kleren en ging dat weekend naar een ander Dorp om uit te vissen, wat te doen.


Mijn vader, wilde me dat weekend even bezoeken, zag me niet, en begon in zijn "argwaan" en "angstgevoel" te zoeken in mijn vuilbak,
hij vond de brief en interpreteerde de tekst als zijnde dat ik zelfmoord ging plegen.
Die mens heeft een heel weekend in een paniek zitten zoeken waar ik zat, en telkens kwam hij weer naar m'n apartement. Doch ik was daar natuurlijk niet, ik zou tot maandagmorgen wegblijven.



Zo zie je maar..., achteraf heeft m'n vader een klein camionetje gehuurd en me mee helpen verhuizen,en was ie er wild enthousiast over. Hij heeft zich ook geexcuseerd, en begrepen dat ie niet in m'n privé-zaken heeft te snuffelen. En dat zijn paniek, voor zijn rekening was.


Wat is de conclussie..
als je goede dingen doet, en je krijgt ook positieve resultaten,
je handelt zelfstandig, verantwoordelijk en je leert je levenslessen, en doet ervaringen op die jezelf tengoede komen,
dan kunnen ouders niet anders dan, met een enthousiasme jouw ondersteunen.
Ook al zijn ze niet altijd akkoord met wat je doet.
Ook al zijn ze wat ouderwets in hun denken, of angstig of wat dan ook,
Ze willen altijd het beste,maar krijgen evengoed nog ervaringen in het leven, waarvan ze leren..

Net als jij, nog te leren hebt!


liefs,
Bellefleur.

dan kan niet zonder jou toestemming....
maar als je haar nu niet vertrouwd dan heeft therapie met haar ook geen nut...
zoek dan een ander.....
iemand waar jij je prettig bij voelt dat wil niet zeggen dat je de kans loopt om hetzelfde advies te krijgen
je probleem is je agressie....

maar goed wat zou het ergste zijn wat je kan gebeuren als je ouders wel helemaal op de hoogte zijn?

Lieve Denzil, hoe zou het voor je zijn als we hier op merudi eens dieper ingingen op die vorm van agressie in jou? Zou je er over willen schrijven? Om te onderzoeken waar het nu vandaan komt? Schrijven is soms zo veel makkelijker! Het zou een apart topic kunnen zijn, maar hier kan ook.

Want welke onrust gaat er vooraf aan je agressieve momenten? En is de agressie gericht op iemand of iets specifiek, enz.
Er zijn zoveel kanten te belichten, en je zou een zelfonderzoek hieromtrent heel goed zelf uit kunnen voeren!
Met onze hulp eventueel.

Ik weet al waar mijn agressie vandaan komt. Van wat ik vroeger heb mee gemaakt, probeer ik het nu te voorkomen door o.a. agressie. Zodra ik me aangevallen voel, voel ik de agressie al opborrelen. Ik kan wel een hoop hebben, zolang je er na niet constant in me buurt blijft hangen.
Naja dat is het probleem met mijn moeder en mijn stiefpa. Ze blijven dan niet uit mijn buurt. Dus moet ik op een manier mijn agressie tegen kunnen houden. Wat ik op dit moment niet kan.

Schrijven heeft niet zo gek veel zin. Het is ook een process dat jaren lang heeft aangehouden. En ik kan moeilijk 12 jaar van mijn leven opschrijven.

Als het vaak bij je moeder en of stiefpa voorkomt, dan kun je met hen afspreken (proberen ) dat je een time-out vraagt als je het voelt opkomen. Dat je dan even rust krijgt bijvoorbeeld op je kamer ofzo... en dat je dan daarna, als je weer allebei rustig bent er even over praat.
Ik weet dat dit moeilijk is, maar soms helpt het wel om even apart stoom af te blazen en alles op een rijtje te zetten. Dit geld misschien ook wel voor je ouders?

Hebben we ook al eens geprobeerd.. Maar altijd 1 van ons kan het niet laten.. Wat ik niet ben aangezien ik dan gewoon achter mijn pc zit >.<

Uhm een praktische oplossing misschien maar doe je slaapkamer deur op slot zodat je echt even alleen in een ruimte bent. En niet gestoord kunt worden. Heb je een slot op je slaapkamerdeur?

Jouw redenen of argumenten hoeven helemaal niet sterk te zijn. Als jij iets niet wil, dient ze dat gewoon te respecteren. Doet ze dat niet, dan kan ze beter een andere baan gaan zoeken, en jij een andere maatschappelijk hulpverlener. Agressie komt o.a. door onmacht en op deze manier maakt ze jou nog onmachtiger. Stel duidelijke grenzen. Als mensen je voor keuzes stellen die je helemaal niet wilt maken, leg ze naast je neer of kom met je eigen idee... als mensen te dicht bij komen, geef dan aan dat je ruimte nodig hebt of neem zelf afstand. Houd de humor erin en ga een blokje om met je onzichtbare hond. Ieder heeft zijn eigen manier om met gevoelens om te gaan en wat voor de een werkt hoeft voor jou nog niet hetzelfde te werken. Iedereen heeft het recht om anders te zijn en dat anderszijn wel of niet te delen.

Ik heb inderdaad een slot aan mijn deur.. Die ik er overigens zelf er op heb gemaakt. Dit was eigenlijk destijds bedoelt voor mij en mijn ex.. zodat we wat privacy hadden. Niet dat we dingen deden waar we in mijn ogen te jong voor waren, maar we vonden het beide niet echt denderend dat als we aan het zoenen waren o.i.d. dat iemand zomaar mijn kamer in kon.