Ik heb mij ook pas dit jaar gerealiseerd dat ik een beelddenker ben, terwijl het zo herkenbaar was dat ik dacht "hehe das toch logisch". Omdat ik niet anders gewend ben stond ik er niet bij stil dat ik voornamelijk in beelden,abstracte concepten en associaties denk. Het was duidelijk dat ik informatie anders verwerk dan de meeste mensen in mijn omgeving. Maar toch je gaat er vanuit dat je hetzelfde bent.
Voor mij heeft het veel dingen op zijn plaats gezet, het heeft mijn zelfbegrip vergroot. Een praktisch voorbeeld is het leren, teksten/rijtjes leren kan ik wel maar kost mij enorm veel energie. De tekst wordt een levend verhaal in mijn hoofd en dat begrijp ik, maar dat is geen opdreunkennis. Nu ik ontdekt heb dat ik beelddenk vertaal ik leerstof naar een mindmap. Ik maak daarmee een voor mij logische plattegrond en beeld waardoor ik stof beter kan verwerken. De andere eigenschappen die veelal in verband worden gebracht met beelddenken zijn erg herkenbaar.
Er zijn op internet wel manieren te vinden waarop je kan testen of je beelddenker bent en ik denk dat je de kenmerken eens goed moet vergelijken met de eigenschappen van je jongste, vooral de manier waarop je kind dingen ervaart, opneemt en uitdrukt. Maar als die zelf aangeeft in plaatjes te denken dan vraag ik mij af hoe die daar bij komt en waarom het niet waar zou zijn.
Voor mij is het beelddenken niet specifiek het gaat ook meer als een film met vlagen dan een vaststaand precies beeld. Het zijn zeg maar flitsen van beelden informatie die bij mij binnen komt begrijp ik in een fractie door beelden. Als iemand mij iets verteld zie ik inderdaad het verhaal in beelden voorbij gaan maar het zijn flarden. Tegelijk komen er allerlei verbonden beelden langs, informatie die in mijn hoofd aan elkaar gekoppeld is. Nouja dit laat wel weer zien hoe moeilijk het uit te leggen is in woorden. De reden dat ik nogal eens lang van stof kan zijn en mijn woorden wik en weeg.
