Liefhebben, een partner hebben, delen, geven, ontvangen...
Kinderen om je heen, open staan, wensen hebben...
De laatste tijd heb ik veel nagedacht over al deze dingen. Mijn leven zit vol. Vol zat.
Sommigen van jullie weten van mijn achtergrond. Voor nu wens ik dat de rust en het simpel genieten van kleine dingen voor altijd mijn deel mag zijn. Ik had de deur dichtgesmeten voor mijn gevoelens, en mijn dromen. En nu ik dit zo schrijf heb ik het idee dat er één van de vele hangsloten is verwijderd de afgelopen weken. Ik blijf er niet minder mezelf door, en wordt er geen moment onrustig van.
Waarom ik dit schrijf? Snap ik zelf eigenlijk ook niet zo goed. Ik vind het wel best allemaal. Door de gebeurtenissen van de achterliggende periode weet ik wel dat ik mezelf gevonden heb, en het kon wel tientallen jaren geleden zijn dat ik nog wist wie ik was. Die akelige onrust, die eeuwige zoektocht, het hoeft niet meer. Ik ben tevreden.
Als ik verhalen lees, of mensen spreek, die in hun relatie niets dan problemen ondervinden op hun pad, dan denk ik telkens weer: ha! Daar heb ik mooi geen last van.
Wie zei dat toch? Een huwelijk is er om problemen op te lossen die je in je eentje niet hebt.