In de nacht van vrijdag 10 april en zaterdag 11 april is mijn vriend, mijn beer mijn alles vermoord en ik ben daar getuige van geweest. Nu ik stond binnen en het gebeurde buiten maar als een geliefde sterft dan voel je dat, mijn hart werd er uitgerukt. Ik heb me vreselijk zorgen gemaakt dat hij zo in de war zou zijn dat hij niet goed over zou gaan. Maar sinds vorige week zondag heb ik een berustend gevoel dat het wel goed is gegaan en heb ik over zijn overgaag gedroomd. Ik heb maandag de draad van MIJN leven weer opgepakt en ben weer gaan zingen. (Dit had ik voor een groot deel opgegeven voor onze toekomst we hadden een cafeetje samen).
Omdat er nog niets geregeld was voor ons (we hadden pas 2,5 jaar een relatie en waren pas 1 jaar gescheiden) samen en de zaak en het huis op zijn naam stond gaat alles naar zijn broer. Dat vind ik op zich nog niet erg hoor want wat is rijkdom als je geen liefde kent. En al loop ik tegen een muur van bureaucratie aan en heb ik niets en de dader 3 maaltijden per dag, ik heb mijn waardigheid nog en dat pakt niemand me af. Ondanks dat ik mij zo verdrietig en gefrustreerd voel, voel ik me ook gelukkig met de wetenschap dat ik onvoorwaardelijke liefde heb mogen beleven tussen een man en een vrouw, ik kende dat alleen van mijn ouders.
Dat is wat we hadden die 2,5 aardse jaren, ik weet dat onze liefde in onze zielen voortgaat en altijd voort zal gaan, toch doet mijn hart zeer en mis ik hem zo vreselijk en wou ik soms dat als ik over ons droom ik nooit meer wakker zou worden zodat ik voor altijd damen met hem was. Ik mis het aardse met hem maar vind dan ook meteen weer dat ik dat niet mag omdat ik Terry zijn rust moet gunnen.
Is er misschien iemand die mij kan helpen iets meer innerlijke rust te creeeren, of die tips heeft om hiermee om te gaan
Edi.