Walk with a lion

Zoveelste keer dat ik het online zet eigenlijk, Ik heb het echt nooit afgeschreven.. Wie weet...


Loop met een leeuw.

“BETER luister je nu en geef je mij jouw geld!” zegt een persoon die in een donkere hoek staat van de schoolgang. “Maar ik heb niks meer bij me! Je hebt me vanmorgen al bestolen!” zegt een zacht stemmetje. “Ik noem dit geen stelen, meer .. pakken en dan ni-“
“Justin ga van hem weg! Neem iemand van je eigen grootte!” Micheal kwam net om de hoek gelopen, zag dat Casper hulp nodig had en was hem meteen zonder twijfel te hulp geschoten. “Of anders?” Zegt Justin uitdagend. “Dat merk je nog wel, kom Casper.” Zegt hij rustig. “Hmm, die uitdaging ga ik aan.” Justin pakt Casper vast en smijt hem op de grond. Micheal pakt Justin bij zijn nek, trok hem weg en houdt hem in de houdgreep. Uit alle macht probeert Justin los te komen. “Nu krijg je het, Micheal!” Justin geeft met zijn elleboog een flinke stomp in de maag van Micheal. Die laatste laat hem los en deinst achter uit. Justin haalt uit met zijn hand. Micheal herstelt zich snel en vangt de klap van Justin op met zijn hand en geeft vervolgens een knietje in de maag van Justin. Hij pakt Casper op en loopt met hem weg. Justin laat hij hulpeloos op de grond liggen.
“Bedankt maat, ik ben je wat verschuldigd.” Zegt Casper dankbaar. “Nee man, daar zijn vrienden voor! Maar je had geen geld meer?” Zegt Micheal blij. “Nou.. niet contant.. Weet je wat, we gaan naar de Mac op mijn kosten!” Micheal kijkt op en zucht “Sorry maat, ik heb te veel huiswerk. Een andere keer oke? “ Casper kijkt naar beneden “Oke, is goed..”
“ Hee, man ik hou je er aan! Volgende week vrijdag?”
“Natuurlijk! Dat is afgesproken!”
“ Hee, man ik hou je er aan! Volgende week vrijdag?”
“Natuurlijk! Dat is afgesproken!” Nadat ze hun gebruikelijke groet hadden gedaan liep Micheal met een glimlach weg. "Dat is nou een goede vriend" Dacht Casper hard op. Een betere is er gewoon niet."
Casper liep rustig naar huis. Zijn fiets sleutel was hij zoals gewoonlijk weer kwijt. Natuurlijk wist hij, dat hij niet echt zijn sleutels kwijt, maar waren ze gestolen door Justin en zijn bende. Het is een mooie dag. Niet te koud, niet te warm. En een lekker zonnetje op je rug. Casper genoot hier van. Hij is vrijwel weinig buiten, maar als hij buiten was genoot hij met volle teugen. Hij liep de Hinkelstraat binnen. Deze was simpel bestraat met oude bakstenen die een rustige en mooie sfeer gaf. Aan Casper's rechter hand is een gracht, waar hij, dankzij een ongeluk in zijn kindertijd, liever vandaan bleef. Een eend zwom vrolijk door de gracht heen, gevolgt door zeven piepkleine kuikentjes. Casper bleef eventjes stil staan en keek naar de eendjes. "Schattig.." zei Casper op een fluistertoon. Hij keek ze eventjes na en liep vervolgens weer door naar huis. Zijn huis was makkelijk te herkennen. Één van de weinige met een paars glimmend dak. Met zijn gedachten nog steeds gericht naar de eendjes liep hij het grindpad op van zijn thuis. Vervolgens pakte hij een sleutel die in een lamp verstopt was en deed de deur open. Het was vrij benauwd binnen. "Hallo? Iemand thuis?" Riep Casper. Een reactie van stilte kwam met een antwoord dat hij alleen was. Zonder te beseffen wat hij eigenlijk deed, liep hij naar de kelder en pakte een koel blikje Energy Drink. Hij klikte dit open en nam hier een grote slok van. Tijdens het drinken liep hij naar boven naar zijn kamer en deed hij rustig en langzaam zijn computer aan. De computer gaf een luide piep en begon hard te zoemen. Casper plofte op zijn stoel en logde in op MSN. Hij was nog geen 5 seconden online of er begon al iemand tegen hem te praten. Hier voelde hij zich thuis. Op msn, Internet.. Een plek waar hij gewaardeerd werd en populair was om hoe hij is en niet om hoe hij er uit zag. "Ey man, heeft Justin jou nog te pakken gehad?" kwam als berichtje op zijn scherm te voor schijn. "Ey daan. Nee, Micheal kwam mij weer, zoals altijd, helpen." Reageerde Casper terug. Waarop Daan vervolgens op zei "Jullie zijn dikke vrienden he? Elkaar helpen, samen dingen doen.. Vrienden voor het level zeker?" "Yup, vrienden voor het leven" Vanaf dat moment begon het hevig stormen, Alsof het weer gewacht had tot dat Carsper dat zei. "Watta.." Hij keek naar buiten. Er had zich een akelig donkere wolk gevormt wat nu hevig begon te donderen. De wind suisde om het huis heen. "Ey, Daan! Stormt het bij jou ook?" Vroeg Casper geschrokken. "Nada, het is hier mooi zonnig weer.. Hoezo bij jou wel dan?" Voordat Casper ook maar kon reageren klonk er een luide knal. Het duurde maar een fractie van een seconde en alles viel uit. Casper zelf kreeg het in eens zwart voor zijn ogen en viel flauw.

"Ey, Casper! Word wakker! Sufkop!" Zei een vertrouwde stem. "He? Wat? Ow, hey Micheal. Wat kom je doen?" Vragend keek Casper naar Micheal. "Ik ben hier om je boek terug te brengen, maar wat doe jij in hemelsnaam met een staart?" Vroeg Micheal geschrokken.Ik ben hier om je boek terug te brengen, maar wat doe jij in hemelsnaam met een staart?" Vroeg Micheal geschrokken. “Grapje zeker?” Zei Casper die wanhopig probeerde te lachen. Zijn lach verdween meteen toen hij Micheal aan keek, die heel serieus terug keek. Op dit moment hoopte hij zó erg dat het een grap was. “Als het een grap was stond ik nu wel met een grijs.. Ik meen het serieus! Kijk dan!” Casper durfde amper te kijken. Hij schraapte al zijn moed bij elkaar, kneep zijn ogen dicht en draaide zijn hoofd richting zijn achterste. Hij deed zijn ogen langzaam open als of hij hoopte dat het verdween. “Waa!” Hij sprong op zodra hij het gezien had en begon rondjes te rennen door zijn kamer. “HAAL HET ER AF! HAAL HET ER AF!” Schreeuwde Casper met tranen in zijn ogen. “Blijf dan eens stil staan, mafkees” Zei Micheal kalm. Zijn kalmte had altijd een goede indruk op Casper. Het voelde vertrouwd en als Micheal niet bang was, wist hij zeker dat hij ook niet bang hoefde te zijn. “Oké, oké, ik sta al stil, maar haal het please er nu van af!” Micheal liep naar Casper en pakte zijn staart vast. Dit was een mooie staart, met pluim haartjes aan het einde. Micheal hield het stevig vast en trok er aan. “AWOEEEE! STOP! Dat doet PIJN!” Tranen begonnen over zijn wangen te rollen. “Ik krijg het er niet af..” Zei Micheal nog even rustig. “WAAT?! JE MOET!” Schreeuwde Casper wanhopig. “Ik zeg toch, het gaat niet.” Dit had hij niet moeten zeggen. Casper begon te hyperventileren en weer rondjes te rennen door zijn kamer. Uiteindelijk vond hij zijn kamer te klein en wou zijn kamer uit lopen. Zonder uit te kijken knalt hij tegen zijn deur op en valt met een plof op de grond. “Ai, dat deed vast pijn.. Gaat alles goed?” Vroeg Micheal met een tikkeltje bezorgde stem. “Ja, natuurlijk! Met mij gaat alles prima! Een staart is hartstikke normaal!” Zei Casper boos terug. “Rustig, we kunnen er nu niks aan doen.. “ Nadat Micheal dat zei zuchte Casper hard en plofte op zijn bed. Hij staarde vooruit. “En nu? Ik bedoel, ik heb nu een staart, maar wat moet ik daarmee?” Vlak nadat Casper dat zei klonk er weer een luide knal, waarbij een felle lichtflits volgde. Er vormde zich een schim bij de deur dat langzamerhand vorm begon te krijgen van een echte leeuw. Micheal schrok zich rot en sprong naar Casper toe.
2.
Micheal en Casper keken elkaar verbaasd aan en daarna naar de leeuw. Plots begon de leeuw te praten. “Casper, u bent gekozen tot onze nieuwe LionWalker.” “Een nieuwe .. LionWalker? Wat is dat, wie ben jij? Waarom heb ik een staart.. Waarom kan jij praten? Wat is dit? Ben ik aan het slapen ofzo? Is dit een grap?” “Hó ho, zoveel vragen, zoveel antwoorden. Neem even de rust. Ik zal u vertellen wat dit allemaal betekent.” Micheal, die tot nu toe nog steeds stil en kalm was, zuchtte diep. “Verklaart dat zijn staart? Wat houdt het in?” zei Micheal. De leeuw keek eventjes naar Micheal en ging gewoon verder met zijn verhaal. Micheal voelde zich hierdoor beledigd. “U bent gekozen als LionWalker, omdat er een groot gevaar dreigt te komen. Kwade krachten zijn er op aard gekomen en willen onze dierbare planeet overnemen.” Casper luisterde aandachtig. “Sorry dat ik het vraag, maar wat houdt een LionWalker in en wie bent u?” “Ik ben Tinus, de vorige LionWalker. Wat een LionWalker in houdt, komt u gedurende tijd achter. Mijn tijd is gekomen om heen te gaan. Veel succes..” “Wacht! Wat moet ik doen? Wie dreigt over onze wereld..” “De tijd zal het leren. Vaarwel” Tinus begon te gloeien en langzaam op te gaan als rook.

“Watta..” Zei Casper, terwijl hij nog steeds niet wist wat het nou precies was. “Oké, wat een onbeleefd… Leeuwen-dingens” Zei Micheal versuft. “We weten nu nog steeds niet wat er aan de hand is.. En wat jij met een staart moet..” Casper knikte. “Dit is het mafste wat mij ooit is overkomen.. En nu?” Micheal hief zijn schouders op “Geen idee, misschien waait het over.. Maar, hoe wil je jezelf vertonen met jouw staart?” Casper dacht even na. “Verstoppen zou niet lukken. Ik denk dat ik mijn kleding maar eens aan moet passen?” Zei Casper met vol vertrouwen. Micheal stond op. Casper keek hem na. “Zeg maar dat je gehele style moet aan passen. De nieuwe LionWalker moet iets flitsend hebben. En ik weet precies wie ons daarbij kan helpen!” Casper grijnsde even en dacht dat het een grap was, tot dat Micheal nog steeds even serieus naar hem keek. “Kom je nog, maat?” Casper wachtte even en sprong toen behendig op. “Yup, laten we gaan..” Casper liep samen met Micheal naar beneden en liep de deur uit. “Hey wacht even.. Zal ik mijn brommer pakken?” Vroeg Casper. “Mij best, als je mij dan eventjes bij mij thuis af kan zetten, dan pak ik die van mij ook.” Casper knikte instemmend en pakte zijn Brommer en een helm. Hij keek even naar Micheal toe. “Voor die 2 straatjes heb ik echt geen helm nodig hoor.” “Best, wat jij wilt. Spring er op joh.” Zo gezegd zo gedaan. Micheal sprong bij Casper achter op. Casper startte zijn brommer. Een mooi zwaar ronkend geluid kwam van zijn brommer af. Hij zette zich af en begon gas te geven.
Al gauw waren ze in de 2e en laatste straat. Casper minderde de vaart en uit eindelijk stonden ze stil. Ze waren in een lange straat die netjes betegeld was. Het was tuin loos, maar alle huizen stonden er prachtig bij. Één bij één kopietjes van een ander. De enige verschillen waren de decoraties voor de ramen en de kleuren van de deuren. Micheal ging rustig van Casper’s brommer af en liep vervolgens naar de garage deur. Hij deed een paneeltje open en tikte een code in. De garagedeur ging met wat kraakjes open. Meteen vooraan stond een donker rode glimmende brommer met een zwarte helm aan het stuur. Micheal haalde het van de standaard af en zette zijn helm op.Echter duurde het even voordat de brommer gestart was. Casper stond hem aan te kijken met een schaterende blik. “Hij moet nog warm lopen” Zei Micheal als een smoes. “Ja ja, dat zeggen we allemaal, maar ondertussen..” Zei Casper plagerig. “Houd je mond, minder praten en meer daden. Kom op.” Casper knikte terug. Micheal gaf gas en zodra hij de garage uit was ging de deur automatisch dicht. Micheal reed voor op, gevolgd door Casper. Het duurde niet lang voor dat ze de dorp uit waren. “Waar gaan we eigenlijk heen?” Vroeg Casper. “Niet zo nieuwsgierig, je ziet het vanzelf wel.” Snauwde Micheal terug. Hij was lichtjes geïrriteerd door de voorgaande opmerkingen van Casper. Na een tijdje stopte Micheal bij een klein steegje. “Is het hier?” Vroeg Casper. “Yup, het is hier. Kom, ik weet zeker dat hij vette kleding voor je heeft.” Micheal gebaarde naar Casper dat hij hem moest volgen. Het steegje was koud en donker, maar toch had het een aangename sfeer. Plots stopt Micheal. Hij staat recht voor een massief stalen deur waar een klein paneeltje zit. Micheal drukte op een rood knopje en het paneeltje begon te gloeien. “Geef a.u.b. uw vinger weer.” Zei een hoog stemmetje, vanuit het paneeltje. Zoals het vroeg, deed Micheal dat. “Autorisatie geaccepteerd, u mag binnen treden.” Casper keek met grote ogen naar het paneeltje, nog geen seconde later ging de massief stalen deur open. Micheal stapte naar binnen, Casper aarzelde. “Schiet op, de deur gaat zo dicht.” “Ja ja, ik kom al!” Casper stapte naar binnen. Alles was zwart. Plots gaat de massief stalen deur dicht met een luide klap. Casper schrikt zich een ongeluk en zijn staart staat recht omhoog. “Welkom, de huismeester zou zo arriveren.” Zei het zelfde hoge stem. “Gedurende wachttijd wordt u ingescand.” “Waarvoor worden we ingescand?” Vroeg Casper nieuwsgierig. “Nou dat is om-“ maar voordat Micheal zijn zin af kon maken gaf de hoge stem een antwoord. “U wordt ingescand wegens beveiliging omstandigheden. Hiermee wordt vast gesteld of u kwade bedoelingen heeft en of u gevaarlijke voorwerpen bij u heeft.” Casper fronste “Hij neemt het wel erg serieus, he? Deze wereld is nog lang niet zo slecht.. Of wel?” Net nadat hij zijn zin af had gemaakt ging er een deur voor hun neus open. Een jongen van rond de 20 jaar stond voor hun. Hij had lang golvend bruin haar, hij was zelf ook lang en best wel breedt. “Zo zo, dus dit is de nieuwe LionWalker?” Casper keek hem met grote ogen aan. “Ja jongen, ik heb visioenen gehad over de nieuwe LionWalker, deze die andere kleding nodig had.. Ruim 4 maanden geleden. Wat mij dus tijd gaf om kleding te maken.” Casper kreeg steeds grotere ogen. “Ik zei toch dat hij goed is” Zei Micheal met een grijns. “Ey, Kenai. Wat heb je voor ons.” Vroeg Micheal. “Voor Casper heb ik dus, zoals ik zei, een nieuw pak. Ik weet zeker dat het hem zou staan. Voor jou, heb ik een wapen. Zodat je onze LionWalker hier, kunt helpen.” “Volg mij.” Zei Kenai. Casper keek eventjes Micheal aan en liep vervolgens met hem mee. De hele winkel was uitgerust met wapens, speciale spullen, pakken, computers en technische snufjes. Met open mond keek Casper rond. Meteen werd zijn aandacht getrokken door een lange rode zwaard met een zeer erg kartelend rand. Het was een groot zwaard met een groene gloed er om heen. In het midden van het handvat zat een gouden embleem in de vorm van een leeuw. Het stond in een mooie standaard waar ook een groene gloed van af kwam. Kenai zag Casper naar dit zwaard kijken. “Dat is de Inokey zwaard. Deze is van de oude LionWalker geweest. Je mag hem hebben als je wilt?” Vroeg Kenai. “Ik weet het niet, is het wel nodig?” Vroeg Casper terug. “Geen idee, licht geheel aan je vecht style.” “Oké, ik zou het wel willen, maar hoe neem ik het ooit mee?” Kenai knikte op de vraag, alsof hij wist dat hij deze zou stellen. “Het verdwijnt zodra je het niet nodig hebt. Hou maar eens vast.” Kenai pakte de Inokey en gaf deze aan Casper. “Hierbij verklaar ik Casper, de nieuwe LionWalker, tot de nieuwe eigenaar van deze heuse Inokey.” Nadat hij deze woorden had uitgesproken kwam er een 5 seconde gloed over Casper heen. Het voelde warm en vertrouwelijk. Het zwaard lag hem lekker in de hand. Geheel niet zwaar en simpel om vast te houden. “Stel dat je het niet nodig hebt, laat je het gewoon los. En zodra je het weer nodig hebt, gewoon er aan denken en het verschijnt weer terug in je handpalmen.” Casper twijfelde even. En liet het vervolgens los. Het zwaard viel, gaf een klein tikje tegen de grond en verdween daarna met een kleine twinkeling. “Cool, maar wat is er eigenlijk zo speciaal aan?” Vroeg Casper. Kenai kreeg grote ogen en sprak. “Het geeft je extra kracht om door te gaan, het zal je totaal niet vermoeien. De enige energie dat je verbruikt is de energie om je zelf in beweging te houden. Je hebt vast wel gemerkt dat het totaal niet zwaar is? De groene gloed geeft je ook een extra power boost als je in je leeuwen vorm bent.” Casper luisterde aandachtig. “Leeuwen vorm? Bedoel je dat ik een leeuw kan veranderen?” “Je bent hier echt nieuw in, hè? Je kunt er inderdaad in veranderen, hier heb je wel training voor nodig, maar we moeten verder.” Hij wees naar een deur die totaal niet opviel. Deze was goud kleurig en was in de vorm van een koepel. Ook hier zat een paneeltje aan. Ze liepen met zijn drieën naar de deur. Kenai tikte vervolgens een wachtwoord in, in het paneeltje, vervolgens duwde hij zijn duim er op. “Autorisatie geaccepteerd.” Zei een vrouwelijke stem. De deur ging open. Er was een klein hokje. Kenai gebaarde naar de anderen dat ze binnen moesten treden. Ook hier stond weer de zelfde deur. “U wordt ingescand.” Het duurde even voordat de deur open ging. “Welkom, Heer Kenai, Heer Micheal en Heer Casper.” Ze kwamen in een grote zaal terecht. Die niet veel verschilde van de winkel zelf. Echter leek deze meer op een werk plek en had het eigenaardige gereedschappen. Midden in de zaal stonden er 2 platformen. Een grote en een kleine. Boven de grote zweefde er een Zwart rode pak. Deze was zo te zien groten deels van ijzer gemaakt. Ook deze pak had een groene gloed. Bij de achterste van de pak kwam een gedeeltelijke staart uit. Alleen het topje ontbrak. Het kleine platform bevatte het zelfde zwaard als de Inokey. Echter was dit blauw van groen van kleur en had deze een rode gloed. “Is dat zwaard, voor mij?” Vroeg Micheal aarzelend. “Totaal van jou ja. Hier pak aan.” Kenai drukte op een knopje, waardoor het zwaard naar Micheal zweefde. Micheal pakte het zwaard op. Deze voelde lekker vertrouwt aan. In tegen stelling tot de Inokey gaf deze geen gloed af op Micheal. Al had hij daar wel op gehoopt. “Het is helemaal van jou. Ook hier de zelfde instructies.” Hij stopte even. “Casper, zoals je waarschijnlijk al verwachte is die pak daar, van jou.” Casper knikte. Kenai drukte vervolgens weer op een knop waardoor het naar Casper zweefde. Casper wou het op pakken maar zodra hij het aanraakte verdween het en had hij het aan. Het zat als gegoten. Meteen voelde hij zich veel sterker. En was hij iets groter. “Deze pak zal automatisch vervormen tot de situatie die je bevind. Het wordt warmer als je in een koude omgeving bevind en ook zo het tegenovergestelde.” Casper liep naar een spiegel en bekeek zich eigen. “Ziet er vet uit!” “Ik zei het toch.. Hij heeft vet spul!” Zei Micheal met een glim lach.

3.

“Het is tijd voor training. Jij, Casper.. Ik ga je leren hoe je, je leeuwen vorm kunt gebruiken en hoe je het beste kan vechten. Er zijn vast meer dingen wat je zou kunnen doen, maar dat gaat ver boven mijn beschikbare informatie. En Micheal, ik weet dat jij uitermate goed kunt vechten, maar alsnog vraag ik je, om deze training, bij te wonen.” Beiden knikte ze instemmend. Casper had een glinstering in zijn ogen. Geweldig, een leeuw zijn.. De voordelen alleen al. Lekker snel, goed gehoor, snelle reactie tijd.. Ik kan niet wachten! Kenai drukte voor de zoveelste keer op een knop. Er kwam een plateau van uit de plafond naar beneden. Kenai gebaarde dat ze daar op moesten gaan staan. Zodra ze er op stonden zweefde de plateau om hoog. Even dachten Micheal en Casper dat ze tegen het plafond op zouden knallen, maar net op het punt van aan raken, verdween er een gedeelte in de vorm van de plateau zelf. Nog herstellend van hun schrik reactie dat ze tegen het plafond zouden botsen keken ze om zich heen. Ze waren in een gigantisch grote kamer. Wonderbaarlijk. Het was net zo groot als een voetbalveld, het had een bolachtig plafond. Het was helemaal donker paars. Alles was donker paars. Je kon aan het einde van de kamer een klein cabine zien. “Dit, is mijn simulatie ruimte. Hier kan ik bepaalde dingen uit het leven simuleren en bijna levends echt maken. De kleine cabine daar achter in.. “ Kenai wijst naar de cabine “Geeft mij de mogelijkheid om controle te nemen over deze hele kamer. Ik maak hier gebruik van holografische panelen en materialisatie moleculen, die gestuurd worden via mijn cabine. Ik maak onder andere ook gebruik van de quantum technologie, wat mij de –“ Casper en Micheal gaapte lang uit. “Te veel informatie?” Vroeg Kenai. “Ehm, ja. Ik denk het wel. Het is allemaal leuk en aardig.. Maar wat gaan we hiermee doen?” Reageerde Micheal hier op.
“Hier gaan we dus trainen, ik zal een paar situaties, die jullie tegen zullen komen, simuleren. Het is bijna levens echt. Alle geluiden, alle ‘effecten’ en zelfs als ze je aanraken, hoor je, voel je en zie je. Net zoals in het ‘echt’” Vertelde Kenai rustig. Casper slikte even en begon “Ze? Wie is ze?” “Nou.. Daar ben ik nog niet totaal overuit. De meeste mensen noemen ze Zonderlingen. Ik noem ze D.A.G.O.Z. Wat staat voor Destructieve, Aanvallende, Gewelddadige, Onvoorspelbare, Zonderlingen. Ze zijn gemeen, soms zelfs dodelijk. En vooral onvoorspelbaar, maar dat was hoogst waarschijnlijk te leiden uit hun naam.” Vertelde Kenai uitgebreid. “Ofwel Dagozen?” Vroeg Casper. “Zo kan je ze ook noemen ja. Er zijn verschillende soorten.. Helaas, heb ik er maar 1 van kunnen observeren zonder dat het levens gevaarlijk zal worden. Dus, ik ben bang dat deze dan de enigste Dagoz is die ik kan projecteren.” Zei Kenai met een lichtjes teleurgestelde stem. “Als je wilt, kunnen wij voor jou, de andere Dagoz bestuderen tijdens onze reis?” Zei Micheal die al deels begreep wat er ongeveer zal gebeuren.