Doodervaring door kind

Denk dat je het al goed gedaan hebt hoor

Gewoon hem blijven gerust stellen en doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is omdat Mamma het ook zo ziet. Sommige mensen zien/ervaren het niet, maar dat is niet erg. De 1 kan goed tekenen en de ander niet.
Misschien kun je het zo brengen?

Denk je dat hij een doodervaring heeft gehad? Of is het sterfgeval in de familie een reden geweest dat je zoon beseft dat het leven op deze aarde slechts tijdelijk is?

Het kan zijn dat hij hierover in bed heeft liggen piekeren en nu ook bang is dat hij elk moment ook, bijvoorbeeld, zijn ouders kan verliezen. Of, zoals je schrijft, dat hijzelf ook tijdelijk hier is. Zo een besef kan heel confronterend en schokkend zijn.

Probeer zoveel mogelijk beschikbaar te zijn, en troost hem zoveel mogelijk.

Heeft hij contact met overledenen?

Ik denk dat het wel logisch is dat hij over de dood nadenkt op het moment dat er iemand in zijn omgeving komt te overleden. Het zou me ook niets verbazen dat er ineens herinneringen boven komen van een traumatische dood, uit een vorig leven. Toch is het ook een stukje begrip dat het leven eindig is, en het een keer ophoudt. Het is denk ik toch vooral een kwestie van er te zijn, en te luisteren.

Zover, allemaal bedankt voor het reageren.

Ik zat er vanmorgen echt wel mee. Ik hoop dat hij me toestaat er over te vragen zodat ik beter weet uit welke hoek dit komt. Wat hij nou eigenlijk oppikte. Of, idd, dat het een stuk realisering kan zijn.

Maar hij is pas 8. Is dit een realisatie die een kind van 8 aankan? Ik weet dat het een enorme denker is. Heel stilletjes doet hij dat. Uit vragen die hij stelt blijkt me dan dat er een enorm denkproces achter heeft gezeten.

Als jullie me nog even willen helpen hiermee, graag. Het is compleet nieuw voor me en ik wil hem met zijn gevoeligheid zo goed mogelijk begeleiden. En dus niet, zoals bij mij, dat ik dacht dat ik apart was

Liefs Allemaal.

Tuurlijk helpen we je hierbij.
Misschien kun je jouw negatieve ervaring van het feit dat je dacht dat je "apart" was beter even loslaten. Anders ga je misschien vanuit een soort van angst te werk en projecteer je misschien onbewust dingen op hem die van jou zijn.
Zie het als iets postiefs en ga er op een spontane vrolijke manier mee om.
Als je er "beladen" op reageert zal hij het ook als niet-postief of beladen ervaren. Ook al probeer je zo goed mogelijk te reageren, hij zal intuitief kunnen aanvoelen dat jij het beladen ziet.
Ehm.. hoop dat ik een beetje duidelijk ben, snap je wat ik bedoel?

Probeer zijn vragen zo goed mogelijk te beantwoorden, naar eer en geweten. Kijk of je hem wat zekerheid en duidelijkheid kunt geven. En probeer erachter te komen waar zijn angst zit. Een kind van 8 kan tegenwoordig veel volwassener zijn, dus ga er ook redelijk volwassen mee om. natuurlijk moet je rekening houden met zijn gevoeligheid. Probeer zijn angst te compenseren met vertrouwen. En liefde.

Dank je Hans.

Liefde krijgen ze, zoveel ze willen en aankunnen

Ik merk de afgelopen tijd dat ik zijn kruinchakra onbewust vastpak. Dwz, ik leg mijn hand daar automatisch op. Ik weet nog niet zoveel van chakra´s.

Waar staat een kruinchakra voor? Ik er mogelijk een relatie tussen zijn ervaring en zijn chakra?

Kruinchakra is de verbinding naar 'boven'. Waar je als reiki behandelaar ook de energie binnenkrijgt. Het heeft veel betekenissen. Als deze te open staat kan je veel indrukken ontvangen. Je houdt daarom je hand gevoelsmatig daar om de kruinchakra even wat kleiner te maken, zodat hij wat meer bij zichzelf blijft. Ja, een ouder heeft instuictief een goede reactie. zo gaat dat.... !

Je kunt je zoon ook goed helpen door je hand op de zonnevlecht te leggen. Dat is op de buik, net boven de navel. Daar komen veen zenuwuitenden samen. Het is erg prettig voor hem en geeft eeen beschermend en rustgevend gevoel. Probeer het maar.

Ik snap je helemaal en heb goed naar je geluisterd. Ik vind dat je een punt hebt

Oke, vond het zelf nogal warrig uitgelegd, hihi..

Is niet erg hoor als je dat hebt, heel menselijk. Maar probeer er gewoon rekening mee te houden.

OK, Precious, een iets uitgebreidere uitleg. Op mijn PC vond ik namelijk deze tekst over het kruinchakra. Er wordt verwezen naar het overlijden van een dierbare.

Belangrijkste levensgebieden:
Eenheid, transcendentie, overtuigingen, hogere macht, visioen.

Raakt uit zijn evenwicht bij het oplopen of ondergaan van:
Achtergehouden informatie, onderdrukte nieuwsgierigheid, afgedwongen religiositeit, blinde gehoorzaamheid, leugens.

Lichamelijke aandoeningen:
Migraine, hersentumoren, geheugenverlies, cognitieve wanen.

Kenmerken van een onderontwikkeld zevende chakra:
Spiritueel cynisme, leerproblemen, starre overtuigingen, apathie, exces in onderste chakra's.

Kenmerken van een overontwikkeld zevende chakra:
Overintellectualisatie, spirituele verslaving, verwarring, dissociatie van het lichaam.

Het zevende chakra: kosmisch bewustzijn
Soms heb ik een sterk gevoel van doelloosheid, wezenloosheid. Ik voel me dan erg onzeker en ben niet in staat de zin van mijn eigen bestaan te beseffen. Ik voel me dan niet verbonden met het geheel.
Doorgaans ben ik mij bewust van de zin, het doel van mijn eigen bestaan. Ik besef dat er een groter geheel is, waarvan ik onderdeel ben. Het geeft mij een diep gevoel van verbondenheid met de kosmos.
Het zevende levensgebied of chakra is het kruinchakra. In het Sanskriet "sahasrara"genoemd, hetgeen betekent: "duizendvoud". Het chakra is gelegen boven op het hoofd, op de kruin. Het is het gebied van het kosmische bewustzijn, de transcendentie of verlichting. Via dit chakra zijn wij verbonden met de alomvertegenwoordigde kosmische energie, een energietrilling met snelle vibratie die alles om ons heen voedt. Wat het eerste chakra het "basisstopcontact"om ons verbonden te kunnen voelen met de aardse materie, zo zijn we via dit kosmische "stopcontact" verbonden met de hogere, het spirituele, het kosmische. Als dit chakra zich opent waaiert de energie zeer breed (duizendvoudig) uit en kunnen we het gevoel gewaarworden met alles verbonden te zijn. Het is het kanaal waadoor we kunnen ervaren dat we onderdeel zijn van een groter geheel, iets goddelijks, iets transcendents, iets spiritueels.
Het is een gevoel dat ons vaak gewoonweg kan overvallen: een wandeling langs de zee en het plotselinge gevoel dat je kan bedwelmen; "Er is iets meer". Of bij de geboorte of dood van iemand die je dierbaar is. Of gewoon op een rustig moment. Een gevoel dat je je bewust wordt van dat grotere, en dat je daarvan zelf deel uitmaakt. Via dit chakra wordt ons wezen gevoed door de oorspronkelijke energie van het bestaan. Door op deze energie af te stemmen kunnen we het gevoel krijgen de oorsprong , de ware zin van het leven te kennen. Het is de energie van het alles, het heelal, de evolutie, de ontwikkeling, het goddelijke en ook het onbenoembare. Door hierop af te stemmen kunnen we te weten komen wat ons hogere doel is in deze ontwikkeling, in onze evolutie. We kunnen afstemmen op onze eigen wezen. Hierin ligt de informatie verscholen, die ons op weg kan helpen naar de vervulling van onze levenstaak: een opdracht binnen dit grote geheel en gevoed door dit alles. Vaak worden we door opvoeding, door culturele normen en waarden, door blokkades in de andere levensgebieden afgesneden van ons eigenlijke wezen. We vergeten contact te leggen met onze wezenlijke opdracht en deze te onderhouden, een bijdrage tot de ontwikkeling van het geheel. Tijdens wezenlijke ervaringen, die ik al eerder genoemd heb, ervaren we meer de toevalligheid en de betrekkelijkheid van ons doen en laten.
We krijgen op zo`n moment als het ware een doorkijkje naar dat hogere: "Er is meer..." In onze actieve, meer materialistische, prestatiegerichte cultuur worden we veelal van deze ervaringen afgehouden. Onze aandacht wordt vaak opgeëist door aardse, materiële zaken. Vroeger had voor veel mensen de kerk, de religie nog de betekenis van het in contact komen met deze dimensie. Voorwaarden zijn namelijk rust, inkeer en stilte. De sfeer in de kerk, het gebed, het immateriële van deze momenten bood de voorwaarden om via deze religieuze ervaringen in contact te komen met dit spirituele kanaal. Door ontkerkelijking zijn veel mensen van deze min of meer verplichte inkeer afgestapt en verliezen zij zich in het materiële, aardse veld. Overal zien we daarom nieuwe bewegingen en groepen ontstaan, die zich richten op onze blijkbaar wezenlijk behoefte aan dat "meer", dat "hogere". Ook de interesse in oosterse filosofieën en technieken neemt de hand over hand toe. En juist deze oosterse ideeën bieden ons de gelegenheid om het tekort aan stilte, inkeer te compenseren, wat onze cultuur nogal ontbeert. Een belangrijke voorwaarde om dit levensgebied te ervaren is namelijk inkeer. Via stilte, via meditatie moeten we de geest leeg maken om de essentie van het zijn te leren ervaren. Als we al ons drukke denken, ons bezig zijn met ons "ik" kunnen kalmeren, komen we meer in contact met deze subtiele kosmische energie en ervaren we het rustige en vredige gevoel een te zijn met alles, een soort mystieke ervaring waarbij het eigen "ik" wordt vergeten. Op zo`n moment kan de wezensenergie via het kruinchakra ons informatie geven over onze eigenlijke, wezenlijke bestemming. Deze ervaring is niet alleen weggelegd voor de mysticus, de goeroe en de monnik, maar voor ons allemaal.

Hey Paulette,

Ik lees jouw verhaal over je zoon en dacht ineens terug aan de tijd dat ik 7 jaar was. Mijn opa lag op dat moment in het ziekenhuis en mijn ouders hadden verteld dat hij zou kunnen komen te overlijden. Ik schrok daarvan, had op de 1 of andere manier nooit beseft dat het leven zou stoppen. Had zoals ik me toen voelde het idee dat we voor altijd zouden leven. Was vrij heftig toen tot me doordrong dat het eindig is. Heb er behoorlijk om gehuild en nare dromen van gehad.Op een gegeven moment door veel praten erover met mn ouders heb ik het wel kunnen accepteren. Het is wel een onderwerp dat bij opgroeien hoort. Of jou zoontje meer ziet of een angstgevoel heeft gehad daar zal hij vanzelf wel mee komen. Zoals de anderen zeggen wees er voor hem, neem de tijd zn vragen te beantwoorden en geef hem veel liefde en knuffels om hem te troosten.

Da´s veel tekst. Ga het vanavond eens goed doorlezen (op mn gemakje)

Thanx.

lijkt mij ook een hele moeilijke suituatie omdat je niet weet hoe hij reageert als je het erover hebt...
iedereen liet mij vroeger denken dat ik ook apart was dat was niet erg tot mijn 12e 13e jaar dan merk je toch dat je op school de enige bent.

succes iig

Dank je Jo.

Als er wat uitkomt, laat ik het wel weten op dit topic.

Beste lijkt me te vertrouwen op mijn intuïtie en gevoel. Zoals Precious schreef, niet krampachtig. Kids nemen meer over dan je denkt

Wilde nog even laten weten dat mijn zoon er verder niet meer over heeft gesproken met me. Omdat hij het zo duidelijk tegen mij zei dat ik hem met rust moest laten, heb ik hem daarin gerespecteerd.

Hij is de afgelopen dagen opvallend vrolijk en opgeruimd. Hij lijkt ook wel minder moeite met teleurstelling te hebben. Bijvoorbeeld als hij iets niet van me mag, of wanneer hij iets niet kan doen omdat hij moet wachten ofzo (hij is 8 he?) Hij had in die situatie moeite met de emotie teleurstelling. Dat lijkt bijna wel helemaal weg...

Op dit moment heb ik er geen verklaring voor. Hoeft ook niet van mezelf.

Fijn dat je ons even bijpraat. Prima, forceer het niet. Het is al goed dat je extra op hem let. Kinderen kunnen soms het ene moment heel boos of verdrietig zijn en vijf minuten later is alles alweer vergeten. Zo gaat dat.

In tegenstelling tot mijn oudste dochter, heeft mijn jongste ook dergelijke ervaringen gehad, die begonnen rond haar zevende jaar. Het begon met het overlijden van onze rode kater. Ze riep me 's nachts, en ze was redelijk in paniek. Ze gaf aan dat Tiger op haar kamer was, en ik reageerde zo nonchalant mogelijk, maar toch ook vol zorg. Ze wist inmiddels wel van mij dat er meer is tussen hemel en aarde, en ik kon haar geruststellen. Gelukkig was ze in staat om er alles over te vertellen, en ze zei dat hij er echt was, en op haar bed sprong.

Ik vertelde haar dat ik geweldig blij voor haar was, dat ze nog even contact mocht hebben met onze kat, en dat ik het heel leuk vond voor haar: ook zei ik dat Tiger in de kattenhemel is (tja, wat zeg je dan he), maar dat ze haar even kwam groeten. Ik vroeg haar naar haar gevoel erbij, of ze angstig was en dat beaamde ze. Ik zei haar dat dat niet nodig was, en dat dit bij het leven hoorde. Ik herhaalde nog eens dat ik het heel fijn vond voor haar, en dat ik wel een beetje jaloers was, want ik miste de kat ook. Op deze manier kon ze het 'leuke' ervan inzien, en ze ging het best bijzonder vinden dat juist zij dit mocht ervaren.

Een paar jaar later riep ze me, toen ze voor het huis speelde: 'mama, ik zag een engel in de straat!'. Ik klapte in mijn handen, en zei haar: 'meid, wat vind ik dat fantastisch voor je, wat een mooie ervaring'. Ook toen kon ze er over vertellen, want er was geen angst of afwijzing richting haar verhaal. Mijn oudste deed wel gekscherend, maar ik vroeg haar haar mond te houden, want 'iedereen heeft zijn eigen waarheid'. Kinderen kunnen zo hard zijn!

Omdat ze altijd in aanraking kwam met spiritueel iets ontwikkelder of bewustere mensen (ik, de vriend van haar vader, oma, buurvrouw), is het voor haar iets dat bij het leven hoort.

De laatste paar jaar hoor haar ik er niet meer over, ze is nu dertien, en erg bezig met groot worden. Wel jammer, op zich. Zouden haar chakra's inmiddels verstopt zitten?

Paulette, ik hoop dat je zoon alsnog bij je komt, om met je te praten, en dat je dan de juiste woorden vind om hem te begeleiden. Je doet het goed, in wat ik las, en wil je nog meegeven dat het overbrengen van eigen spanning hierover haarfijn aangevoeld wordt door hem; blijf dus zo nuchter en spontaan mogelijk, en prijs hem bij alles wat hij je vertelt.

Je bent een kanjer, en het lukt je wel.

Liefs, Helma.

Dank je wel voor je verschrikkelijk lieve woorden.

Ik zal onthouden wat je hebt gezegd en hoe je er met jouw dochter mee omgaat. Het is idd belangrijk het spirituele voor de kinderen niet te remmen maar goed te begeleiden. Anders zetten we deze nieuwtijdskinderen weer op een achterstand.

Dat heb ik zo mogen ervaren in mijn eigen leven. Dat wil ik niet voor de jeugd die wij (ruimste zin van het woord) nodig gaan hebben.

Liefs Paulette