Hallo mensen,
ik wil mezelf beschermen tegen depressiviteit. Ik heb het gevoel dat het me veel moeite kost om me hier tegen te wapenen. Weet iemand een website waar ik hier meer over kan lezen? Het heeft nu lang genoeg geduurd en ik ben het zat.
bescherming
Delen:
Beschermengel
jan 25 '09
Ik heb een site gevonden waar je een test kunt doen..al zul je het zelf wel weten denk ik..maar er staat ook een hoop informatie.
Ik denk dat deze periode veel mensen in een dip zitten..het weer speelt ook mee..zo gezellig is het buiten niet...in het voorjaar als we weer naar buiten kunnen.. gaan we alles weer anders gaan zien.
http://www.ggzdrenthe.nl/index.php?pageID=232
Hemelwandelaar
jan 31 '09
Origineel bericht van: Phoenix
ik wil mezelf beschermen tegen depressiviteit. Ik heb het gevoel dat het me veel moeite kost om me hier tegen te wapenen.
Lieve Phoenix,
Ik reageer laat, want ik had je bericht gemist. Maar ik heb even een paar vragen.
Waarom wil je je beschermen? Depressiviteit komt naar mijn ervaring voort uit 'het niet op de juiste weg zijn' of meer als levensles.
Het 'niet op de juiste weg zijn' zeg ik omdat ik het idee hebt dat je daarmee stress voor jezelf creëert. Misschien zou een term 'burn out' beter op zijn plaats zijn.
Levensles, daar heb ik ervaring mee!
Bijna direct na de geboorte van mijn eerste kind werd ik postnataal depressief. Binnen 6 weken was ik volkomen de weg kwijt. Het was zo slecht met me dat mijn moeder de eerste 6 maanden dagelijks de verzorging moest doen omdat ik alleen maar sliep. Ik had voor mezelf gekozen voor genezing door homeopathie en zelfreflectie. Want, ik kon wel anti-depressiva slikken, maar dat is een paracetamol tegen de hoofdpijn, en de oorzaak van de hoofdpijn wordt niet weggenomen....
Goed, lang verhaal, uiteindelijk na 1,5 jaar was ik weer de oude.
Door de depressie van mezelf volledig aan te gaan, zijn me er veel dingen duidelijk geworden. Dingen over mezelf, mijn persoonlijkheid, mijn omgeving, heel breed. Ik heb ervan geleerd. Het heeft me ook veranderd. Was ik eerst een redelijk hautain persoon, ik was door de depressiviteit teruggesnoeid tot mezelf. Ik was hautain geworden omdat alles me altijd lukte. Slaagde overal in. Ik weet zelfs nog dat ik wel eens iets las over postnatale depressiviteit, en dan dacht ik altijd:'Dat is alleen voor die huisvrouwen die de Libelle lezen!En niet voor mij' (Niemand beledigend hoor!!!!!! Dat heb ik nu wel geleerd) Maar dat dacht ik toen.
Achteraf heb ik mijn moeder wel eens gevraagd waarom ze niet meer aandacht aan een postnatale depressie schenken. Dwz. ik wist alles van weeën opvangen, maar niet van postnatale depressiviteit af. Mijn moeder antwoordde toen heel wijs: 'Als ik het je verteld had, had je dan naar me geluisterd?' Het antwoord op haar vraag was: 'Nee'.
Dat je liever niet depressief wordt, dat snap ik maar al te goed. Het is geen pretje!! Hoe kan je jezelf er tegen beschermen? Het enige wat ik kan bedenken is zoeken naar de oorzaak die de depressieve gevoelens in je oproepen. Misschien wel lichamelijk, of emotioneel? Luister je niet goed naar jezelf? Mis je iemand? Heb je iets niet verwerkt?
Lieve Phoenix, wat voor een gedachten gaan er nu in je om? Is er iets waar je om moet huilen? Zit er ergens pijn? Probeer zo eerlijk naar jezelf te zijn... Leg Tarot kaarten, schrijf mij, bel vriendinnen.
Ik hoop dat ik je zo iets geholpen heb.
Dikke knuf.
Helma
jan 31 '09
Waarom wil je je beschermen? Depressiviteit komt naar mijn ervaring voort uit 'het niet op de juiste weg zijn' of meer als levensles.
Ja, ik was, een week geleden nog, niet op de juiste weg. Inmiddels heb ik mijn tomtom aangezet, en ga ik de strijd niet langer aan. En dat is een opluchting...
Het 'niet op de juiste weg zijn' zeg ik omdat ik het idee hebt dat je daarmee stress voor jezelf creëert. Misschien zou een term 'burn out' beter op zijn plaats zijn.
Een burnout heb ik al eens gehad. En die krijg ik echt niet weer. Ik was misschien niet op de juiste weg, maar inmiddels ben ik gewoon, even, tot stilstand gekomen. Time-out. Ik wil niet weer afglijden door te hollen. Ik was net op tijd trouwens.
Levensles, daar heb ik ervaring mee!
Bijna direct na de geboorte van mijn eerste kind werd ik postnataal depressief. Binnen 6 weken was ik volkomen de weg kwijt. Het was zo slecht met me dat mijn moeder de eerste 6 maanden dagelijks de verzorging moest doen omdat ik alleen maar sliep. Ik had voor mezelf gekozen voor genezing door homeopathie en zelfreflectie. Want, ik kon wel anti-depressiva slikken, maar dat is een paracetamol tegen de hoofdpijn, en de oorzaak van de hoofdpijn wordt niet weggenomen....
Paulette, dat is heel toevallig. Na de eerste kreeg ik ook een postnatale depressie. En inderdaad, het was verschrikkelijk! Ik vroeg mijn man ons kind mee te nemen naar de rommelmarkt, om te vragen wat hij er voor krijgen kon. Ook stond ik eens boven aan de trap met haar, en vroeg me af of ze ook zou stuiteren als ik haar los zou laten. Ik was vervreemd van mijn man, van mijn kind, van mezelf.
Op haar derde verjaardag dacht ik pas: och, het is ook wel leuk, om een kind te hebben. Maar echt overtuigd was ik nog niet. Bij onze tweede dochter heb ik een arts bezocht in Wageningen, en kreeg een hoge dosering vrouwelijk hormoon voorgeschreven. Dit heb ik twee jaar geslikt na haar geboorte om de hormoonspiegel op een normale manier te laten verlopen. En gelukkig ging het toen veel beter. Toen wist ik pas wat ze bedoelden met een roze wolk!
Goed, lang verhaal, uiteindelijk na 1,5 jaar was ik weer de oude.
Door de depressie van mezelf volledig aan te gaan, zijn me er veel dingen duidelijk geworden. Dingen over mezelf, mijn persoonlijkheid, mijn omgeving, heel breed. Ik heb ervan geleerd. Het heeft me ook veranderd. Was ik eerst een redelijk hautain persoon, ik was door de depressiviteit teruggesnoeid tot mezelf. Ik was hautain geworden omdat alles me altijd lukte. Slaagde overal in. Ik weet zelfs nog dat ik wel eens iets las over postnatale depressiviteit, en dan dacht ik altijd:'Dat is alleen voor die huisvrouwen die de Libelle lezen!En niet voor mij' (Niemand beledigend hoor!!!!!! Dat heb ik nu wel geleerd) Maar dat dacht ik toen.
Achteraf heb ik mijn moeder wel eens gevraagd waarom ze niet meer aandacht aan een postnatale depressie schenken. Dwz. ik wist alles van weeën opvangen, maar niet van postnatale depressiviteit af. Mijn moeder antwoordde toen heel wijs: 'Als ik het je verteld had, had je dan naar me geluisterd?' Het antwoord op haar vraag was: 'Nee'.
Wat een wijze moeder heb jij! Tja, de ervaring leert je datgene wat je nodig hebt om later de bedoeling ervan te kunnen doorgronden. Wel moeilijk, als je bedenkt dat het altijd achteraf is. Ik heb er wel van geleerd dat ik meer voor mezelf had moeten vragen in die tijd, meer ontspanning, meer ondersteuning van mijn partner. En dat soort dingen kun je later altijd in je achterhoofd meenemen als je opnieuw in een moeilijke periode zou komen te zitten.
Dat je liever niet depressief wordt, dat snap ik maar al te goed. Het is geen pretje!! Hoe kan je jezelf er tegen beschermen? Het enige wat ik kan bedenken is zoeken naar de oorzaak die de depressieve gevoelens in je oproepen. Misschien wel lichamelijk, of emotioneel? Luister je niet goed naar jezelf? Mis je iemand? Heb je iets niet verwerkt?
Paulette, ik weet nu, dat ik iets nog niet goed verwerkt heb. Maar door nu alle gevoelens toe te laten (ook al zijn dat neerslachtige), ontstaat er pas ruimte voor verwerking, en dat voel ik ten volle. Ik vecht niet meer, maar berust in datgene wat er is gebeurd. Ik kan nu ineens accepteren dat het is zoals het is. Ik heb me er bij neergelegd, en dat is zo'n opluchting! Het was binnen handbereik, maar ik zag het niet. Maar gelukkig ben ik er zelf achter gekomen, en zeg ten volle ja tegen datgene wat ik los mag laten.
Lieve Phoenix, wat voor een gedachten gaan er nu in je om? Is er iets waar je om moet huilen? Zit er ergens pijn? Probeer zo eerlijk naar jezelf te zijn... Leg Tarot kaarten, schrijf mij, bel vriendinnen.
Oh, er zijn zoveel gedachten. Maar ze volgen elkaar niet meer op in een razend tempo, maar ik laat ze gewoon zijn. Als ik ze vast probeer te houden, kom ik er nooit los van, en door het gewoon te laten zijn, ebt het vanzelf weer weg. Het is net eb en vloed. Verzet heeft geen enkele zin. Dus ja, tranen soms, maar niet alleen van gemis of van verdriet, maar eindelijk, eindelijk van de opluchting. En ja, schrijven doe ik wel, en spreek meer vriendinnen dan ooit.
Ik hoop dat ik je zo iets geholpen heb.
Dikke knuf. Ja, je hebt me zeker geholpen! Soms is het heel fijn als iemand meehelpt de boel op een rijtje te zetten. Het maakt alles een stuk helderder. Top Paulette, ook een dikke knuffel voor jou!
Ja, ik was, een week geleden nog, niet op de juiste weg. Inmiddels heb ik mijn tomtom aangezet, en ga ik de strijd niet langer aan. En dat is een opluchting...
Het 'niet op de juiste weg zijn' zeg ik omdat ik het idee hebt dat je daarmee stress voor jezelf creëert. Misschien zou een term 'burn out' beter op zijn plaats zijn.
Een burnout heb ik al eens gehad. En die krijg ik echt niet weer. Ik was misschien niet op de juiste weg, maar inmiddels ben ik gewoon, even, tot stilstand gekomen. Time-out. Ik wil niet weer afglijden door te hollen. Ik was net op tijd trouwens.
Levensles, daar heb ik ervaring mee!
Bijna direct na de geboorte van mijn eerste kind werd ik postnataal depressief. Binnen 6 weken was ik volkomen de weg kwijt. Het was zo slecht met me dat mijn moeder de eerste 6 maanden dagelijks de verzorging moest doen omdat ik alleen maar sliep. Ik had voor mezelf gekozen voor genezing door homeopathie en zelfreflectie. Want, ik kon wel anti-depressiva slikken, maar dat is een paracetamol tegen de hoofdpijn, en de oorzaak van de hoofdpijn wordt niet weggenomen....
Paulette, dat is heel toevallig. Na de eerste kreeg ik ook een postnatale depressie. En inderdaad, het was verschrikkelijk! Ik vroeg mijn man ons kind mee te nemen naar de rommelmarkt, om te vragen wat hij er voor krijgen kon. Ook stond ik eens boven aan de trap met haar, en vroeg me af of ze ook zou stuiteren als ik haar los zou laten. Ik was vervreemd van mijn man, van mijn kind, van mezelf.
Op haar derde verjaardag dacht ik pas: och, het is ook wel leuk, om een kind te hebben. Maar echt overtuigd was ik nog niet. Bij onze tweede dochter heb ik een arts bezocht in Wageningen, en kreeg een hoge dosering vrouwelijk hormoon voorgeschreven. Dit heb ik twee jaar geslikt na haar geboorte om de hormoonspiegel op een normale manier te laten verlopen. En gelukkig ging het toen veel beter. Toen wist ik pas wat ze bedoelden met een roze wolk!
Goed, lang verhaal, uiteindelijk na 1,5 jaar was ik weer de oude.
Door de depressie van mezelf volledig aan te gaan, zijn me er veel dingen duidelijk geworden. Dingen over mezelf, mijn persoonlijkheid, mijn omgeving, heel breed. Ik heb ervan geleerd. Het heeft me ook veranderd. Was ik eerst een redelijk hautain persoon, ik was door de depressiviteit teruggesnoeid tot mezelf. Ik was hautain geworden omdat alles me altijd lukte. Slaagde overal in. Ik weet zelfs nog dat ik wel eens iets las over postnatale depressiviteit, en dan dacht ik altijd:'Dat is alleen voor die huisvrouwen die de Libelle lezen!En niet voor mij' (Niemand beledigend hoor!!!!!! Dat heb ik nu wel geleerd) Maar dat dacht ik toen.
Achteraf heb ik mijn moeder wel eens gevraagd waarom ze niet meer aandacht aan een postnatale depressie schenken. Dwz. ik wist alles van weeën opvangen, maar niet van postnatale depressiviteit af. Mijn moeder antwoordde toen heel wijs: 'Als ik het je verteld had, had je dan naar me geluisterd?' Het antwoord op haar vraag was: 'Nee'.
Wat een wijze moeder heb jij! Tja, de ervaring leert je datgene wat je nodig hebt om later de bedoeling ervan te kunnen doorgronden. Wel moeilijk, als je bedenkt dat het altijd achteraf is. Ik heb er wel van geleerd dat ik meer voor mezelf had moeten vragen in die tijd, meer ontspanning, meer ondersteuning van mijn partner. En dat soort dingen kun je later altijd in je achterhoofd meenemen als je opnieuw in een moeilijke periode zou komen te zitten.
Dat je liever niet depressief wordt, dat snap ik maar al te goed. Het is geen pretje!! Hoe kan je jezelf er tegen beschermen? Het enige wat ik kan bedenken is zoeken naar de oorzaak die de depressieve gevoelens in je oproepen. Misschien wel lichamelijk, of emotioneel? Luister je niet goed naar jezelf? Mis je iemand? Heb je iets niet verwerkt?
Paulette, ik weet nu, dat ik iets nog niet goed verwerkt heb. Maar door nu alle gevoelens toe te laten (ook al zijn dat neerslachtige), ontstaat er pas ruimte voor verwerking, en dat voel ik ten volle. Ik vecht niet meer, maar berust in datgene wat er is gebeurd. Ik kan nu ineens accepteren dat het is zoals het is. Ik heb me er bij neergelegd, en dat is zo'n opluchting! Het was binnen handbereik, maar ik zag het niet. Maar gelukkig ben ik er zelf achter gekomen, en zeg ten volle ja tegen datgene wat ik los mag laten.
Lieve Phoenix, wat voor een gedachten gaan er nu in je om? Is er iets waar je om moet huilen? Zit er ergens pijn? Probeer zo eerlijk naar jezelf te zijn... Leg Tarot kaarten, schrijf mij, bel vriendinnen.
Oh, er zijn zoveel gedachten. Maar ze volgen elkaar niet meer op in een razend tempo, maar ik laat ze gewoon zijn. Als ik ze vast probeer te houden, kom ik er nooit los van, en door het gewoon te laten zijn, ebt het vanzelf weer weg. Het is net eb en vloed. Verzet heeft geen enkele zin. Dus ja, tranen soms, maar niet alleen van gemis of van verdriet, maar eindelijk, eindelijk van de opluchting. En ja, schrijven doe ik wel, en spreek meer vriendinnen dan ooit.
Ik hoop dat ik je zo iets geholpen heb.
Dikke knuf. Ja, je hebt me zeker geholpen! Soms is het heel fijn als iemand meehelpt de boel op een rijtje te zetten. Het maakt alles een stuk helderder. Top Paulette, ook een dikke knuffel voor jou!
Helma
feb 1 '09
Nou... op dit moment leg ik me er wél even bij neer... de strijd die ik voerde, haalde niks uit. Dus ja, even berusten op dit moment. Maar ik kan dit alleen maar, omdat ik weet dat het me uiteindelijk verder zal brengen. Als ik weer in staat ben om het positieve toe te laten, om weer 'gelukkig' te zijn, dan is de tijd rijp. Maar nu even niet. En dat voelt wel zo eerlijk richting mijzelf.
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
