onzekerheid of gebrek aan vertrouwen?

Dat is een lastige inderdaad. Het lijkt wel alsof de persoon waarover je het hebt op die manier jouw zoontje zich toe-eigend en het is denk ik wel goedbedoeld en met alle liefde voor jouw zoontje.

Tuurlijk mag hij/zij een band opbouwen met je kindje maar alle focus daarop richten en jullie voorbij stormen om bij jouw zoontje te kunnen zijn is niet fair en ik kan me voorstellen dat je je daar niet prettig bij voelt. Misschien eens afspreken om koffie te drinken en jouw zoontje bij jouw man/vriend laten. Op die manier kun je samen in gesprek gaan en aangeven dat je blij bent dat jullie elkaar eens over wat anders spreken dan over de baby.

Wat me opvalt in jouw mail is dat je het hebt over de vraag of je moet gaan werken aan je band met die persoon en of je dat wel wilt. Tegelijkertijd ben je beledigd dat de ander dus niet in jou investeert. Is iets om over na te denken..

Hoe was je relatie met deze persoon voordat je kindje er was?

Waarom zet je je kindje neer bij iemand waar je geen lekker gevoel bij hebt?

Dat is een goed punt precious1, mijn man heeft er geen problemen mee en denkt dat het wel goed komt, het is immers zijn familie, maar hij begrijpt ook wel mijn zorgen.

Maryssa, je hebt zeker een goed punt, investeren in een relatie moet natuurlijk van 2 kanten komen. Onze relatie is altijd al wat afstandig geweest, verder dan het weer of verdere algemeenheden ofzo zijn we eigenlijk nooit gekomen. De focus op een toekomstige baby was er eigenlijk al heel lang nu ik erover nadenk. Er werd regelmatig gevraagd naar vorderingen op dat gebied maar daar heb ik voorheen nooit zo bij stil gestaan.

ik ben er zelf geloof ik nog niet helemaal uit hoe ik dit het best kan gaan aanpakken en waar ik moet beginnen. Een gesprek lijkt me zowiezo erg zinvol, maar er zit me zoveel "dwars" dat ik me afvraag of ik deze persoon niet te negatief ga benaderen. Vandaar dat ik even een paar andere zienswijze nodig heb om alles fair op een rijtje te krijgen

Wat is jouw relatie tot dit familie-lid?

Hoezo denk jij dat je kind wordt gezien als 'troost object'?

Kan jij duidelijker maken wat je nare gevoel is? Is je nare gevoel intuïtie? Moeders hebben enorme voelsprieten hoor. Waarom zou je niet naar je gevoel luisteren?

Ik denk dat het ook wel belangrijk is dat jij en je partner er samen hetzelfde gevoel bij hebben en ook dat het niet Jij tegen hun gaat worden.

Misschien is het niet zo gek om het gewoon even aan te kijken om te zien hoe het gaat. Dingen gaan soms makkelijker als je er even los van kunt komen in plaats van dat je erbovenop zit.

Je kan toch altijd nog op een beslissing terugkomen als je na een paar weken denkt dat het toch niets is?

Ik zal wat duidelijker zijn als eerder in mijn verhaal.
We praten over mijn schoonmoeder.

De rede dat ik denk dat mijn zoon als troostobject wordt gebruikt komt niet uit de lucht vallen. Mijn schoonmoeder is een complexe dame, die erg onzeker is en geen eigen plan kan trekken op dit moment ten minste. Als je 10 minuten vol zou houden dat gele rozen oranje zijn gaat ze hierin met je mee. Ze komt niet voor haar zelf op en laat zich gauw belazeren door iemand met een vlotte babbel. Wel moet ik ook zeggen ze heeft een groot hart en veel iefde om weg te geven aan ons ventje.

Het nadeel van gewoon op me af laten komen en proberen is dat wanneer het niet goed gaat, ik geen extra dag meer op de creche kan aanvragen. Het duurt dan zeker 5 maanden (wachtlijst) om weer in aanmerking te komen voor een extra dagdeel en dan maar hopen dat het ook de goede dag is. In die tussentijd moet je het zelf oplossen door vrije dagen in te leveren. Dit is dus een stukje onzekerheid van mij die hier parte speelt.

mijn man snapt mijn zorgen:
ik ben bang dat ze niet verantwoordlijk genoeg naar mijn kindje zal zijn. Dit is allemaal gebasserd op intuitie want een echte aanwijzing heb ik er niet voor.
Ze kan erg makkelijk zijn en zo'n klein kindje heeft een vaste basis nodig om van daaruit te leren en te ontwikelen.
Niet bij het eerste huiltje uit bed, maar even troosten en dan gewoon lekker verder slapen. Niet de hele dag beneden, maar na het voeden, spelen en eerste gaapje of in ogen vrijven weer lekker naar bed.
Niet de hele dag op de arm, maar ook lekker zelf de box ontdekken met iemand die met een schuin oog helpt wanneer nodig.
Ik heb aangegeven dat ik het fijn vind als ze komt "oefenen". Zodat ik haar kan vertellen wat hij fijn vind en hoe wij in ons gezinnetje met elkaar omgaan.
Hier deed ze heel luchtig over: ik pas wel vaker op hoor, ik kan het best.....niet echt wat ik wilde horen, ik wilde meer horen van: Als dat jou gerust stelt spreken we toch wat af.

mijn man steunt me bij dit gevoel, snapt waar ik mee zit en het zal niet ik tegen zij worden, daar ben ik niet bang voor. Het is ook niet de bedoeling dat het wij tegen haar wordt, daar ben ik helemaal niet op uit. Wat ik zoek is een mogelijkheid om binnen een maand de kaarten zo gedraaid te hebben dat het gewoon door kan gaan zonder zorgen van mij en met vertouwen in haar. Want vertouwen in haar mis ik op dit moment.

Het grootste probleem daarbij is: Hoe kan ik op een goede manier bij haar laten doordringen dat we vertrouwen moet opbouwen en ze dit kan verdienen om alles soepel te kunnen laten verlopen

Ik vraag me toch iets af. Je spreekt hier over vertrouwen, maar het komt op mij meer over dat je wilt dat alles precies zo gaat als dat jij in gedachten hebt.

Het lijkt nu meer dat je geen vertrouwen hebt in haar manier van opvoeden, maar als ik kijk naar je vriend, dan is dat toch wel goed gekomen lijkt me . Ze heeft hem tenslotte ook opgevoed. En ja, het is misschien niet helemaal precies zoals jij wilt, maar zo is het leven toch altijd? Hoe zie jij het voor je als je kindje naar de peuterschool, kinderopvang, kleuterschool, etc. gaat?

Als ik vragen mag, hoe is je gevoel over de creche? want dat is ook niet altijd overal even "goed".

mijn gevoel over de chreche is goed. Ookal ken ik de mensen niet daar, ik heb er vertoiuwen in dat die mensen weten wat ze doen en dat hij daar "goed" zal worden opgevangen. Ik kan ook prima mijn kleine jongen een paar uurtjes bij mijn ouders, zus, schoonzus of man stallen, dat is allemaal geen probleem. Daarbij heb ik zoiets van: hier ga je gang, kijk maar, komt best goed!
Maar bij haar heb ik dat gevoel gek genoeg absoluut niet....en weet gewoon niet zo goed hoe ik dat wel goed kan krijgen.

enne het hoeft helemaal niet op mijn manier hoor....ieder heeft zijn eigen manier. Ook tussen papa en mama zitten verschillen in aanpak en dat is helemaal niet erg. Het enige wat wel hetzelfde is is het beeld van hoe die kleine te ondersteunen.

Ok bedankt voor je uitleg. Het kwam op mij zo over dat het meer om controle ging dan om iets anders. Als je dit zo kort en bondig samenvat: "Het enige wat wel hetzelfde is is het beeld van hoe die kleine te ondersteunen." dan is dus het belangrijkste dat afwijkt, het beeld dat jullie hebben.

Is het beeld dat je schoonmoeder heeft, voor jou onbekend, of keur je het af? Want daar kun je dan iets mee doen. Proberen het beeld dat je schoonmoeder heeft helder te krijgen, en dan te beoordelen (en proberen zo onbevooroordeeld mogelijk te zijn) of het echt zo slecht is, als dat je gevoel je nu geeft. Want volgens mij kun je dan pas echt weten of je het niet wilt en (nog belangrijker!) om welke reden dat is.

Misschien heb je het al ergens vertel (ben even te lui om terug te lezen ), maar hoeveel dagen zou hij naar je schoonmoeder gaan?

Toch blijf ik er ook bij dat je gevoel/intuitie niet liegt. Je bent het nu aan alle kanten aan het beredeneren en je probeert steeds een verklaring te zoeken voor je gevoel.
Je gevoel is zoals het is en misschien moet je er gewoon naar luisteren?
Als het jou een beter en rustig gevoel geeft om hem niet bij haar neer te zetten, dan moet je dat doen.

Ik zou alleen dat dan niet zo tegen haar zeggen.

Hier deed ze heel luchtig over: ik pas wel vaker op hoor, ik kan het best.....niet echt wat ik wilde horen, ik wilde meer horen van: Als dat jou gerust stelt spreken we toch wat af.

Laat je je hierdoor niet een beetje overrulen?
Je kan ook antwoorden: Ja, dat weet ik, maar het geeft mij een rustiger gevoel als we dat een keertje doen.

thanks voor de tips, hier kan ik wel wat mee denk ik.
ik zal in een gesprek eens kijken naar haar beeld van hoe met die kleine om te gaan en doorvragen over hoe zij de toekomst ziet en haar rol daarin, dan wordt het allemaal wat helderder voor mezelf

ik probeer altijd naar mijn gevoel te luisteren, daarom probeer ik ook te analyseren waar mijn gevoel me heen wil brengen. Als dat duidelijk is kan ik beoordelen of mijn gevoel juist is of niet.

enne jah...daar liet ik even over me heen lopen. Mijn mannetje heeft op het punt actie ondernomen. Hij heeft bij zijn ma aangegeven dat hij vind dat ze moet komen en dat heeft ze inmiddels toegezegd. Nu alleen nog het beeld helder krijgen....ik hoop maar dat het een open gesprek wordt en dat ze zich open stelt voor mijn zorgen. Ik ga er blanco in zonder voordoordelen en dan zien we wel. ik zal me openstellen voor haar ideeen, wellicht kan ik daar ook iets mee.
Als het goed is ergens volgende week kan ik melden hoe het is afgelopen.

Mooi Linkie, heel veel succes en we zijn natuurlijk erg benieuwd

Hoi Linkie,

Ik vroeg me af hoe het nu hiermee is?

Ze is nu twee keer geweest om te oefenen zeg maar, en het gaat op zich wel goed. Natuurlijk doet ze het op haar eigen manier en onze kleine moet erg wennen aan die manier, dat laat ie dan ook luid en duidelijk blijken. Hij probeert haar echt helemaal uit en wint het nu al van haar. (hij is bijna 4 maanden)
Hij is een echte charmeur en in plaats van drinken doet hij alleen maar lachen, toch moet dat flesje leeg en aangezien oma niet zo'n volhouder is, heeft hij al gauw "genoeg".....nee zeg ik dan, hij probeert je gewoon uit, bij papa en de andere oma en opa drinkt hij alles op, die hebben van hem gewonnen.
Daarnaast kan hij zich als een meester aanstellen om duidelijk te maken als hij iets niet wil, hij gaat dan "huilen", als je hem daar op aanspreekt, veraad hij zichzelf door een meesterlijke glimlach, de boef.....

Ik blijf vinden dat ze soms hele rare dingen doet, net of ze er niet bij is met haar hoofd. Dat maakt mij onzeker, toch het is aan haar te bewijzen dat ze het kan. Het meest bang ben ik voor het nemen van verantwoording door haar voor die kleine. Dit klinkt vast heel raar.....maar hij is haar nu al de baas, dat is duidelijk te zien in zijn gedrag naar haar toe. Het gaat op zijn manier en anders wordt hij erg lastig, gaat huilen en daar wordt oma dan weer nerveus van en gaat domme dingen doen. Hopelijk blijft ze ook in een extreem geval haar verstand gebruiken.

Volgende week is de laatste keer dat ik erbij ben, dan moet ze het alleen doen. Ze past niet meer de hele dag op, maar nog maar een paar uur. Mijn parter gaat iets later weg, en ik werk alleen s'morgens dus ben dan rond 11.30 weer thuis, blijven er dus ong. 3-4 uurtjes over voor oma.

Ik ben wel blij dat ik dat oefenen heb doorgezet. Ze heeft zelf ook aangegeven dat ze dat ook wel prettig vind en dat er toch meer bij komt kijken dan ze had gedacht en ze moeite heeft met alles te onthouden.

Mooi dat het op deze manier kan en dat jullie ernaartoe groeien met zijn allen.