Op dit forum, en ook elders op internet, lees ik nogal eens dat mensen tot enorm inzicht zijn gekomen voor wat betreft de liefde. Zij zijn het ego voorbij, of, zo je wilt, ze snappen wel hoe het inmiddels werkt.
Naar aanleiding daarvan laten ze alles los, en laten ze zich dan maar 'vallen in de liefde'. Ze gaan ervoor, zeg maar. Het maakt ze dan niet zoveel uit, want de liefde zal het ze leren. Ze hebben dan ook vaak het stuk gelezen van Kahlil Gibran, over het je laten groeien, maar ook snoeien in de liefde.
Wat ik mij daarbij afvraag is het volgende. Als je je laat vallen in die liefde, als je het dan gewoon maar aangaat, is dat dan om er van te leren? Is het dan om dan maar op je bek te gaan, of juist te verdwijnen in die liefde? Hoef je dan geen rekening meer te houden met de verantwoordelijkheid naar de ander? Ik vind dat verhaal van Kahlil namelijk een enorme dooddoener! Net of je dan met al je handelen makkelijk wegkomt, zeg maar. Zonder daarbij nog rekening te hoeven houden met de gevoelens van de ander. Je kunt je dan alles permiteren, je mag de ander dan zomaar weer laten gaan, omdat je zogenaamd het licht hebt gezien: want ja, die ander moet toch ook leren??? Ik vind het een beetje een goedkope oplossing. Want als je je dan laat vallen, als je je dan met elke echo van liefde inlaat, waar is dan nog je gezond verstand? En heb je dan je naaste nog werkelijk lief?
Snappen jullie een beetje waar ik op doel? Ik vind het zo moeilijk om het duidelijk te omschrijven, maar mijn vraag is eigenlijk: waarom bedekken sommige mensen al hun wegen met de mantel der liefde? Heeft het dan nog werkelijk met houden-van te maken? Mag je dan zomaar over grenzen heen, en kun je jezelf dan nog wel eerlijk aankijken in de spiegel die liefde heet? Heb je dan niet meer zoiets als verantwoordelijkheid naar jezelf en naar de ander?
Ook ik zou me willen laten vallen, maar niet ten koste van alles, dus kan ik het niet zoals Kahlil omschreef in zijn verhaal over liefde.
Ik hoop dat jullie met me in gesprek willen hierover, want het houdt me erg bezig. Ook hier werd het stuk meermalen geplaatst, en zo ook een maand of twee geleden, als antwoord op het grote vraagteken 'waarom toch'. Ik vond dat een klap in het gezicht, want het komt mij nogal over als 'oke, het overkwam me, maar als ik dit stuk tekst van Kahlil maar plaats, wordt alles wel begrepen, en kom ik overal mee weg'.
Ja, ik weet het. Ik kom nog steeds over als iemand met een gekwetst ego, die er geen donder van begrepen heeft. Er zitten honderden subdelen in mij, en het ene deel snapt heel goed wat er gebeurt, en een ander deel is op weg naar huis, naar zichzelf. Maar een ander deel in mij is nog aan het onderzoeken hoe één en ander nou werkt bij sommige mensen. Ik weet, ik hoef niet alles te snappen, maar ik vraag mij af hoe dit soort vragen bij jullie een plekje hebben gekregen.
Het risico is, dat ik antwoorden krijg van mensen die het ook allemaal wel snappen, en die gezellig, vanuit hun relatie die ze momenteel naast zich weten, een pasklaar antwoord hebben. Maar toch wil ik voorbij dat.
Je laten vallen voor de liefde
Delen:
JulienMoorrees
dec 23 '08
Ik heb uiteraard geen pasklaar antwoord voor wat je zoekt, maar ik vind het wel een erg interessant onderwerp. Ik heb er wel een mening over.
Als je kijkt naar liefde in het algemeen, dan is voor mij liefde niets anders dan bindings-energie. Dat wil simpel gezegd niets anders zeggen dan 2 energien die elkaar aantrekken.
Voor mij is dan ook de zwaartekracht die de aarde op ons heeft, een enorme uiting van liefde van moeder aarde naar ons toe.
Liefde komt in enorm veel vormen voor, maar het gaat altijd om aantrekking naar elkaar toe. Omdat het ook de toekomst van de nieuwe mensheid is, om zoveel mogelijk met elkaar te koppelen, is het logisch dat er een genetische (diepere) voorkeur naar liefde is, die als het gevonden is, vervult wordt.
Dat je je erin verliest is eigenlijk puur lichamelijk gedrag omdat het een tijd er niet is geweest. Als je kijkt naar bijvoorbeeld iemand die een hele tijd niet heeft gegeten, en dan ineens weer iets te eten krijgt, kan daar intens van genieten en gaat zelfs "vreemd" gedrag vertonen (schrokken, smakken, aflikken...).
Dit is ook met de diepere liefde. Als je dat ook ineens weer vindt dan reageer je ook als een blije hond. Toch gaat na een tijdje dit gevoel ook wennen (alsof je iedere dag weer eet) en is de intensiteit ervan dus ook weer minder.
Ik denk dat ook om dit natuurlijke gedrag, mensen zichzelf in de liefde verliezen, omdat er een basisbehoefte wordt bevredigt. Want ik geloof wel degelijk dat iedereen liefde nodig heeft, en er ook naar zoekt.
Als je kijkt naar liefde in het algemeen, dan is voor mij liefde niets anders dan bindings-energie. Dat wil simpel gezegd niets anders zeggen dan 2 energien die elkaar aantrekken.
Voor mij is dan ook de zwaartekracht die de aarde op ons heeft, een enorme uiting van liefde van moeder aarde naar ons toe.
Liefde komt in enorm veel vormen voor, maar het gaat altijd om aantrekking naar elkaar toe. Omdat het ook de toekomst van de nieuwe mensheid is, om zoveel mogelijk met elkaar te koppelen, is het logisch dat er een genetische (diepere) voorkeur naar liefde is, die als het gevonden is, vervult wordt.
Dat je je erin verliest is eigenlijk puur lichamelijk gedrag omdat het een tijd er niet is geweest. Als je kijkt naar bijvoorbeeld iemand die een hele tijd niet heeft gegeten, en dan ineens weer iets te eten krijgt, kan daar intens van genieten en gaat zelfs "vreemd" gedrag vertonen (schrokken, smakken, aflikken...).
Dit is ook met de diepere liefde. Als je dat ook ineens weer vindt dan reageer je ook als een blije hond. Toch gaat na een tijdje dit gevoel ook wennen (alsof je iedere dag weer eet) en is de intensiteit ervan dus ook weer minder.
Ik denk dat ook om dit natuurlijke gedrag, mensen zichzelf in de liefde verliezen, omdat er een basisbehoefte wordt bevredigt. Want ik geloof wel degelijk dat iedereen liefde nodig heeft, en er ook naar zoekt.
Helma
dec 23 '08
Paulette, hier het stuk over liefde:
Toen zei Almitra: “Spreek tot ons over de Liefde”
En hij hief zijn hoofd op en keek naar de mensen, en hij werd stil. En met een diepe stem zei hij toen:
Als liefde je uitnodigt hem te volgen alhoewel zijn wegen moeilijk en steil zijn, en als zijn vleugels je omgeven, dan buig je je voor hem.
Het zwaard dat verstopt zit onder zijn kleren kan je verwonden, en als hij spreekt geloof je hem, alhoewel zijn stem je dromen kan vernietigen zoals de Noordenwind de tuin in een woestijn kan veranderen
Want zoals de liefde je kroont zo zal de liefde je kruisigen. De liefde is voor je groei maar ook om je te kortwieken.
Zelfs als hij opstijgt en je teerste takken die in de zon trillen streelt, zo zal hij ook naar je wortels gaan en ze heen en weer schudden terwijl je je vastklemt aan de aarde.
Hij kneedt je tot je zacht bent en dan neemt hij je mij naar zijn heilig vuur, zodat je gewijd brood mag worden voor het heilige feest van God.
Al deze dingen zullen de liefde je aandoen zo dat je de geheimen van je hart leert kennen, en in die kennis een deel van het hart van het leven kunt worden.
Maar als je in je angst alleen op zoek bent naar de vrede en de pleziertjes van de liefde dan is het beter voor je je naaktheid te beschermen en buiten bereik van de liefde te blijven en in de wereld zonder seizoenen gaat wonen, om te lachen, maar niet totaal, en om te huilen, maar niet totaal.
De liefde geeft niets anders dan zichzelf en neemt niets anders dan van zichzelf.
De liefde bezit niet noch kan het in bezit genomen worden. Want de liefde is zichzelf genoeg.
Als je liefhebt moet je niet zeggen: God is in mijn hart, maar liever: ik ben in het hart van God
en denk maar niet dat je de richting van je liefde kunt leiden, want als de liefde je waardig vindt, leidt hij je.
Liefde heeft geen andere wens dan zichzelf te vervullen.
Maar als je liefhebt en zo nodig wensen moet hebben, laten dit dan je wensen zijn:
te smelten en een stromende beek te worden die de melodie van de liefde tot in de nacht door zingt
de pijn te kennen van te veel tederheid
gewond te worden door je eigen begrip van de liefde
gewillig te bloeden en zelfs met vreugde.
Tegen zonsopgang wakker te worden met een hart met vleugels en dankbaar te zijn voor nog een dag vol liefde
te rusten tegen de middag en te mediteren over de ecstase van de liefde
s avonds thuis te keren met dankbaarheid
en dan te slapen met een gebed voor de geliefde in je hart en een lied op je lippen.
Toen zei Almitra: “Spreek tot ons over de Liefde”
En hij hief zijn hoofd op en keek naar de mensen, en hij werd stil. En met een diepe stem zei hij toen:
Als liefde je uitnodigt hem te volgen alhoewel zijn wegen moeilijk en steil zijn, en als zijn vleugels je omgeven, dan buig je je voor hem.
Het zwaard dat verstopt zit onder zijn kleren kan je verwonden, en als hij spreekt geloof je hem, alhoewel zijn stem je dromen kan vernietigen zoals de Noordenwind de tuin in een woestijn kan veranderen
Want zoals de liefde je kroont zo zal de liefde je kruisigen. De liefde is voor je groei maar ook om je te kortwieken.
Zelfs als hij opstijgt en je teerste takken die in de zon trillen streelt, zo zal hij ook naar je wortels gaan en ze heen en weer schudden terwijl je je vastklemt aan de aarde.
Hij kneedt je tot je zacht bent en dan neemt hij je mij naar zijn heilig vuur, zodat je gewijd brood mag worden voor het heilige feest van God.
Al deze dingen zullen de liefde je aandoen zo dat je de geheimen van je hart leert kennen, en in die kennis een deel van het hart van het leven kunt worden.
Maar als je in je angst alleen op zoek bent naar de vrede en de pleziertjes van de liefde dan is het beter voor je je naaktheid te beschermen en buiten bereik van de liefde te blijven en in de wereld zonder seizoenen gaat wonen, om te lachen, maar niet totaal, en om te huilen, maar niet totaal.
De liefde geeft niets anders dan zichzelf en neemt niets anders dan van zichzelf.
De liefde bezit niet noch kan het in bezit genomen worden. Want de liefde is zichzelf genoeg.
Als je liefhebt moet je niet zeggen: God is in mijn hart, maar liever: ik ben in het hart van God
en denk maar niet dat je de richting van je liefde kunt leiden, want als de liefde je waardig vindt, leidt hij je.
Liefde heeft geen andere wens dan zichzelf te vervullen.
Maar als je liefhebt en zo nodig wensen moet hebben, laten dit dan je wensen zijn:
te smelten en een stromende beek te worden die de melodie van de liefde tot in de nacht door zingt
de pijn te kennen van te veel tederheid
gewond te worden door je eigen begrip van de liefde
gewillig te bloeden en zelfs met vreugde.
Tegen zonsopgang wakker te worden met een hart met vleugels en dankbaar te zijn voor nog een dag vol liefde
te rusten tegen de middag en te mediteren over de ecstase van de liefde
s avonds thuis te keren met dankbaarheid
en dan te slapen met een gebed voor de geliefde in je hart en een lied op je lippen.
Helma
dec 23 '08
Nims:
Ik heb uiteraard geen pasklaar antwoord voor wat je zoekt, maar ik vind het wel een erg interessant onderwerp. Ik heb er wel een mening over.
Fijn, dat ook jij dit een interessant onderwerp vindt, en dit wil delen. Ik neem mezelf soms niet langer serieus momenteel, ook omdat ik denk dat anderen mij (hier) niet langer serieus nemen, maar dat is een gevoel. En nee, ik hoef geen pasklaar antwoord.
Nims: Als je kijkt naar liefde in het algemeen, dan is voor mij liefde niets anders dan bindings-energie. Dat wil simpel gezegd niets anders zeggen dan 2 energien die elkaar aantrekken.
Wel heel basaal dus, en zonder allerlei moeilijke theorieën.
Nims: Voor mij is dan ook de zwaartekracht die de aarde op ons heeft, een enorme uiting van liefde van moeder aarde naar ons toe.
Zie je dat echt zo, dat het vanuit moeder aarde tot ons is gekomen? Wel een heel mooie gedachte... zet mij aan tot nadenken...
Nims: Liefde komt in enorm veel vormen voor, maar het gaat altijd om aantrekking naar elkaar toe. Omdat het ook de toekomst van de nieuwe mensheid is, om zoveel mogelijk met elkaar te koppelen, is het logisch dat er een genetische (diepere) voorkeur naar liefde is, die als het gevonden is, vervult wordt.
Dat je je erin verliest is eigenlijk puur lichamelijk gedrag omdat het een tijd er niet is geweest. Als je kijkt naar bijvoorbeeld iemand die een hele tijd niet heeft gegeten, en dan ineens weer iets te eten krijgt, kan daar intens van genieten en gaat zelfs "vreemd" gedrag vertonen (schrokken, smakken, aflikken...).
Wat vind jij, is het erg, als mensen zich erin verliezen, en zich dus eigenlijk 'laten vallen'? Met soms alle gevolgen van dien?
Nims: Dit is ook met de diepere liefde. Als je dat ook ineens weer vindt dan reageer je ook als een blije hond. Toch gaat na een tijdje dit gevoel ook wennen (alsof je iedere dag weer eet) en is de intensiteit ervan dus ook weer minder.
Is het dan juist zo, dat op dat moment de liefde weer voorbij gaat? Of zou deze dan juist verdiepend moeten zijn, en er iets over moeten blijven van 'ware vriendschap'?
Nims: Ik denk dat ook om dit natuurlijke gedrag, mensen zichzelf in de liefde verliezen, omdat er een basisbehoefte wordt bevredigt. Want ik geloof wel degelijk dat iedereen liefde nodig heeft, en er ook naar zoekt.
Denk jij, dat mensen zonder liefde kunnen? En dat ze dan niet verschrompelen, maar dat de zelfliefde dan genoeg kan zijn?
Erg fijn gesprek, Nims.
Ik heb uiteraard geen pasklaar antwoord voor wat je zoekt, maar ik vind het wel een erg interessant onderwerp. Ik heb er wel een mening over.
Fijn, dat ook jij dit een interessant onderwerp vindt, en dit wil delen. Ik neem mezelf soms niet langer serieus momenteel, ook omdat ik denk dat anderen mij (hier) niet langer serieus nemen, maar dat is een gevoel. En nee, ik hoef geen pasklaar antwoord.
Nims: Als je kijkt naar liefde in het algemeen, dan is voor mij liefde niets anders dan bindings-energie. Dat wil simpel gezegd niets anders zeggen dan 2 energien die elkaar aantrekken.
Wel heel basaal dus, en zonder allerlei moeilijke theorieën.
Nims: Voor mij is dan ook de zwaartekracht die de aarde op ons heeft, een enorme uiting van liefde van moeder aarde naar ons toe.
Zie je dat echt zo, dat het vanuit moeder aarde tot ons is gekomen? Wel een heel mooie gedachte... zet mij aan tot nadenken...
Nims: Liefde komt in enorm veel vormen voor, maar het gaat altijd om aantrekking naar elkaar toe. Omdat het ook de toekomst van de nieuwe mensheid is, om zoveel mogelijk met elkaar te koppelen, is het logisch dat er een genetische (diepere) voorkeur naar liefde is, die als het gevonden is, vervult wordt.
Dat je je erin verliest is eigenlijk puur lichamelijk gedrag omdat het een tijd er niet is geweest. Als je kijkt naar bijvoorbeeld iemand die een hele tijd niet heeft gegeten, en dan ineens weer iets te eten krijgt, kan daar intens van genieten en gaat zelfs "vreemd" gedrag vertonen (schrokken, smakken, aflikken...).
Wat vind jij, is het erg, als mensen zich erin verliezen, en zich dus eigenlijk 'laten vallen'? Met soms alle gevolgen van dien?
Nims: Dit is ook met de diepere liefde. Als je dat ook ineens weer vindt dan reageer je ook als een blije hond. Toch gaat na een tijdje dit gevoel ook wennen (alsof je iedere dag weer eet) en is de intensiteit ervan dus ook weer minder.
Is het dan juist zo, dat op dat moment de liefde weer voorbij gaat? Of zou deze dan juist verdiepend moeten zijn, en er iets over moeten blijven van 'ware vriendschap'?
Nims: Ik denk dat ook om dit natuurlijke gedrag, mensen zichzelf in de liefde verliezen, omdat er een basisbehoefte wordt bevredigt. Want ik geloof wel degelijk dat iedereen liefde nodig heeft, en er ook naar zoekt.
Denk jij, dat mensen zonder liefde kunnen? En dat ze dan niet verschrompelen, maar dat de zelfliefde dan genoeg kan zijn?
Erg fijn gesprek, Nims.
Takhihiii
dec 23 '08
Ik kan persoonlijk ook niet zo veel met het stuk van Kahlil Gibran. Hij heeft het volgens mij niet over de liefde tussen twee mensen, maar over een romantische, goddelijke liefde. Helaas, de werkelijkheid valt zelden zo mooi te omschrijven. Liefde in de werkelijkheid betekent voor mij; niet streven naar een ideaalbeeld maar zijn met wat er is. Een romantisch idee van de liefde doet die werkelijkheid alleen maar geweld aan.
Ook wat betreft de verantwoordelijkheid naar de ander koester ik me geen illusies; niets van wat jij doet kan een ander gelukkig of ongelukkig maken. Dat is een proces dat zich volledig in die ander afspeelt. Het enige wat je kan doen is kiezen of je dat proces wil blijven volgen of niet.
Mensen zijn niet gelukkig of ongelukkig vanwege jou, maar omdat jij hen doet denken aan iets wat hen (on)gelukkig maakt. Als je een relatie krijgt, leer je wat die ander gelukkig maakt en dat maakt jou weer gelukkig en zo helpt de kreupele de blinde. Maar iemand die van nature al gelukkig is heb je niets te bieden.
Je laten vallen betekent voor mij; al je ideeën die je hebt over de liefde loslaten en zien dat alles vanzelf gebeurt zonder dat je er iets van hoeft te begrijpen. Gedachten, gevoelens, vragen komen op zonder antwoord en antwoorden komen op zonder vraag.
Ook wat betreft de verantwoordelijkheid naar de ander koester ik me geen illusies; niets van wat jij doet kan een ander gelukkig of ongelukkig maken. Dat is een proces dat zich volledig in die ander afspeelt. Het enige wat je kan doen is kiezen of je dat proces wil blijven volgen of niet.
Mensen zijn niet gelukkig of ongelukkig vanwege jou, maar omdat jij hen doet denken aan iets wat hen (on)gelukkig maakt. Als je een relatie krijgt, leer je wat die ander gelukkig maakt en dat maakt jou weer gelukkig en zo helpt de kreupele de blinde. Maar iemand die van nature al gelukkig is heb je niets te bieden.
Je laten vallen betekent voor mij; al je ideeën die je hebt over de liefde loslaten en zien dat alles vanzelf gebeurt zonder dat je er iets van hoeft te begrijpen. Gedachten, gevoelens, vragen komen op zonder antwoord en antwoorden komen op zonder vraag.
JulienMoorrees
dec 23 '08
Origineel bericht van: Phoenix
Nims: Als je kijkt naar liefde in het algemeen, dan is voor mij liefde niets anders dan bindings-energie. Dat wil simpel gezegd niets anders zeggen dan 2 energien die elkaar aantrekken.
Wel heel basaal dus, en zonder allerlei moeilijke theorieën.
Klopt, als ik echt kijk naar de basis van liefde, dan kan ik het niet verder terugbrengen dan tot dat. Universele liefde is vanuit dit oogpunt dan ook eigenlijk gewoon een ander woord voor bindings-energie.
Origineel bericht van: Phoenix
Nims: Voor mij is dan ook de zwaartekracht die de aarde op ons heeft, een enorme uiting van liefde van moeder aarde naar ons toe.
Zie je dat echt zo, dat het vanuit moeder aarde tot ons is gekomen? Wel een heel mooie gedachte... zet mij aan tot nadenken...
Je kan het ook omdraaien. De rampen die op deze wereld gebeuren zijn een uiting van het tegenovergestelde van liefde. Dat is dus eigenlijk afstoten. De aarde probeert die gedeeltes waar ze geen liefde meer voor voelt, af te stoten door het bijvoorbeeld te vernietigen / op te warmen, onleefbaar te maken etc.
Allemaal veroorzaakt door liefde in al zijn verschijningsvormen.
Origineel bericht van: Phoenix
Wat vind jij, is het erg, als mensen zich erin verliezen, en zich dus eigenlijk 'laten vallen'? Met soms alle gevolgen van dien?
Nee dat vind ik helemaal niet erg. Net zoals ik het niet erg vind dat iemand schrokt en smakt als deze een hele tijd niet gegeten heeft. Wie ben ik, om te oordelen wat iemand anders voelt?
Ik vind "alle gevolgen van dien" een enorme dooddoener, want elke actie die je doet, kan altijd alle gevolgen van dien hebben. Zeker als je lang niet alle gevolgen altijd kan overzien. Ik denk dat je maar beter kunt doen, dan te blijven wachten.
Origineel bericht van: Phoenix
Is het dan juist zo, dat op dat moment de liefde weer voorbij gaat? Of zou deze dan juist verdiepend moeten zijn, en er iets over moeten blijven van 'ware vriendschap'?
Waarom zou liefde iets anders moeten zijn dan wat het simpel genomen is: aantrekkingskracht?
Ik merk dat liefde over het algemeen enorm veel eigenschappen krijgt toegedicht, die het eigenlijk helemaal niet heeft. Zoals bijvoorbeeld: Jaloezie, haat, afgunst, stalken, etc. Dit zijn allemaal gevolgen van de invloed van aantrekkingskracht en daar geen gehoor aan te kunnen geven.
Het is net als met eten. Hoe langer je het niet doet, hoe grager je het wilt. Zo is het ook met aantrekkingskracht. Hoe verder weg, hoe liever je het wilt.
Origineel bericht van: Phoenix
Denk jij, dat mensen zonder liefde kunnen? En dat ze dan niet verschrompelen, maar dat de zelfliefde dan genoeg kan zijn?
Nee ik denk dat ze niet zonder kunnen, want dan sterft de mens uit. Zelfliefde is onmogelijk genoeg, want iets kan zichzelf niet aantrekken.
Vind ik dan he. Ik geloof daarom ook heilig in het collectief van de nieuwe mensheid, en de zielenkoppeling die daarvoor nodig is.
Dat is overigens ook de reden dat ik het niet zo op heb, met het holisme
. Maar goed, dat is weer een hele andere discussie.
Hemelwandelaar
dec 23 '08
niMS, jij schreef:
Ik geloof daarom ook heilig in het collectief van de nieuwe mensheid, en de zielenkoppeling die daarvoor nodig is.
Die zielenkoppeling, ik heb daarover op Merudi gelezen, en ook het niet zomaar aangaan van een relatie omdat je anders alleen bent. Is dit waarom mensen TZ tegenkomen? En zo´n koppeling, wat is daar voor nodig?
gast
dec 23 '08
Ik sluit me aan bij Takhihiii's antwoord. Het gedicht van Kahlil heeft ook niets van doen met de aardse liefde tussen 2 personen en iemand die dit opgeeft als reden van zijn wispelturigheid in die liefde heeft het mijns inziens ook niet helemaal begrepen waar het hier om gaat.
Ik kan me ook vinden in het antwoord van Nims. Het gaat om aantrekkingskracht van de energien onderling. Maar dan gaat het om de aardse (ego) liefde die gekoppeld is aan haat.
We hebben die aardse liefde nodig om het gemis/verlangen dat iedereen in zich heeft naar vereniging/contact met de ander te vervullen. Hetgeen we er van kunnen leren is dat de denkbeelden die we gevormd hebben in de loop van ons leven over hoe dit verlangen vervuld kan worden eigenlijk een bodemloze put is die niet vervuld kan worden met de aardse liefde. Zolang we met denkbeelden/verwachtingen blijven zoeken naar die vervulling zal het steeds op niets uitlopen. Pas als je alles wat je er ooit van gedacht/verwacht hebt opzij zet/loslaat en met een leeg hoofd je hart laat vullen met wat er aan gevoelens bij je binnen komt kun je de liefde ervaren als een vervulling van je innerlijke verlangen er naar.
Dat dit niet makkelijk is voor iemand die altijd de touwtjes in handen wil hebben moge duidelijk zijn. Het is een vrije val waarin jouw enige taak 'ervaren' is. De interactie komt vanzelf, daar hoef je niet over na te denken. Verbaas je zelf en geniet van wat er komt.
Als we lopen weten je voeten beter waar ze zichzelf kunnen neerzetten, daar hoef je niet bij na te denken. In de liefde is dit net zo. Het hart weet wat het moet doen.
Ik kan me ook vinden in het antwoord van Nims. Het gaat om aantrekkingskracht van de energien onderling. Maar dan gaat het om de aardse (ego) liefde die gekoppeld is aan haat.
We hebben die aardse liefde nodig om het gemis/verlangen dat iedereen in zich heeft naar vereniging/contact met de ander te vervullen. Hetgeen we er van kunnen leren is dat de denkbeelden die we gevormd hebben in de loop van ons leven over hoe dit verlangen vervuld kan worden eigenlijk een bodemloze put is die niet vervuld kan worden met de aardse liefde. Zolang we met denkbeelden/verwachtingen blijven zoeken naar die vervulling zal het steeds op niets uitlopen. Pas als je alles wat je er ooit van gedacht/verwacht hebt opzij zet/loslaat en met een leeg hoofd je hart laat vullen met wat er aan gevoelens bij je binnen komt kun je de liefde ervaren als een vervulling van je innerlijke verlangen er naar.
Dat dit niet makkelijk is voor iemand die altijd de touwtjes in handen wil hebben moge duidelijk zijn. Het is een vrije val waarin jouw enige taak 'ervaren' is. De interactie komt vanzelf, daar hoef je niet over na te denken. Verbaas je zelf en geniet van wat er komt.
Als we lopen weten je voeten beter waar ze zichzelf kunnen neerzetten, daar hoef je niet bij na te denken. In de liefde is dit net zo. Het hart weet wat het moet doen.
Hemelwandelaar
dec 23 '08
Gast, jij schreef:
We hebben die aardse liefde nodig om het gemis/verlangen dat iedereen in zich heeft naar vereniging/contact met de ander te vervullen
Misschien denk ik wel te kortzichtig, maar welke ´ander´ bedoel je?
Dat verlangen wat je beschrijft, dat heb ik heel sterk. Dat maakt me ook onrustig. Is dat het zoeken naar de ander? Moet ik dat onrustige gevoel juist loslaten en accepteren?
We hebben die aardse liefde nodig om het gemis/verlangen dat iedereen in zich heeft naar vereniging/contact met de ander te vervullen
Misschien denk ik wel te kortzichtig, maar welke ´ander´ bedoel je?
Dat verlangen wat je beschrijft, dat heb ik heel sterk. Dat maakt me ook onrustig. Is dat het zoeken naar de ander? Moet ik dat onrustige gevoel juist loslaten en accepteren?
gast
dec 23 '08
Diep van binnen weet je dat je niet alleen bent. Maar omdat we niet in contact staan met onze andere helft krijgen we het gevoel van verlangen naar die "ander". Doordat we het interpreteren als zijnde een gemis buiten onzelf gaan we op zoek in die buiten wereld om dit innerlijke gemis op te vullen.
M.i. gaat het niet om die ander buiten onzelf maar die kan wel onderdeel zijn van het heel worden in onszelf. Dat heel worden, dus weer een geheel vormen met je andere innerlijke helft, is m.i. de les die we hier op aarde te leren hebben. Of zoals je het ook zou kunnen noemen; de taak die we te vervullen hebben.
Vanuit die innerlijke heelheid kun je je volledige bijdrage leveren in deze wereld.
Het is het heilige huwelijk tussen denken en weten, tussen hart en hoofd, tussen linker en rechter hersenhelft, tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Van daaruit kan het kind geboren worden (ofwel de Christus). Wel mooi dat dit nu net het hele kerstverhaal is. De maagdelijk geboorte is maagdelijk omdat het niet de geboorte is van een kind verwekt door man en vrouw maar een kind is geboren in het innerlijk van de mens.
M.i. gaat het niet om die ander buiten onzelf maar die kan wel onderdeel zijn van het heel worden in onszelf. Dat heel worden, dus weer een geheel vormen met je andere innerlijke helft, is m.i. de les die we hier op aarde te leren hebben. Of zoals je het ook zou kunnen noemen; de taak die we te vervullen hebben.
Vanuit die innerlijke heelheid kun je je volledige bijdrage leveren in deze wereld.
Het is het heilige huwelijk tussen denken en weten, tussen hart en hoofd, tussen linker en rechter hersenhelft, tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Van daaruit kan het kind geboren worden (ofwel de Christus). Wel mooi dat dit nu net het hele kerstverhaal is. De maagdelijk geboorte is maagdelijk omdat het niet de geboorte is van een kind verwekt door man en vrouw maar een kind is geboren in het innerlijk van de mens.
Hemelwandelaar
dec 23 '08
Hey Gast. Is waar wat je zegt, maar wat nou als je weet waar die andere helft van mezelf is? Wij hebben af en toe contact met elkaar. Dat is hem dus. En nu?
Helma
dec 23 '08
...........
Veel om over na te denken. Erg veel, en ook verwarrend allemaal. het lijkt erop of je dan maar gewoon mag gaan ervaren, vallen dus, en dat je wel ziet wat er van komt.
volgens mij heeft dat dan nauwelijks meer met liefde te maken.
Want je kunt dan te pas en te onpas weer gaan. Omdat de ander toch ook van zichzelf houdt, en ook het wiel uitgevonden heeft?
Het is dus gewoon gezellig met elkaar, meer niet. Tot het weer voorbij is. Nou gadverdamme, als het dan werkelijk niet meer voorstelt dan dat, wat heeft het dan voor zin gehad? Samen vallen, en uiteindelijk op je bek pleuren, lekker dan.
Ik zal er eerst nog eens wat nachten op broeden. Dat werkt beter dan maar wat roepen. Sorry voor mijn heftige reactie, maar ik haal het ook niet weg.
Veel om over na te denken. Erg veel, en ook verwarrend allemaal. het lijkt erop of je dan maar gewoon mag gaan ervaren, vallen dus, en dat je wel ziet wat er van komt.
volgens mij heeft dat dan nauwelijks meer met liefde te maken.
Want je kunt dan te pas en te onpas weer gaan. Omdat de ander toch ook van zichzelf houdt, en ook het wiel uitgevonden heeft?
Het is dus gewoon gezellig met elkaar, meer niet. Tot het weer voorbij is. Nou gadverdamme, als het dan werkelijk niet meer voorstelt dan dat, wat heeft het dan voor zin gehad? Samen vallen, en uiteindelijk op je bek pleuren, lekker dan.
Ik zal er eerst nog eens wat nachten op broeden. Dat werkt beter dan maar wat roepen. Sorry voor mijn heftige reactie, maar ik haal het ook niet weg.
Takhihiii
dec 23 '08
Liefde is ook een verslaving, compleet met ontwenningsverschijnselen. Dat is wat ons bindt aan elkaar. Er is een heel sterke roes voor nodig om twee mensen die elkaar helemaal niet kennen samen te laten zijn; de verliefdheid. Tijdens die verliefdheid worden alle onhebbelijkheden van de ander door een roze bril bekeken. Tegen de tijd dat de verliefdheid is uitgewerkt, ben je aan elkaar gewend. Je bent deel van de ander, één en je kan niet meer zonder. Volgens het script heb je dan inmiddels kinderen en wil je die het liefste op jouw manier opvoeden en dat is dan nog een reden om in de buurt te blijven.
Alleen leven wij niet in dat ideale wereldje, wij zitten in de mensendierentuin.
Alleen leven wij niet in dat ideale wereldje, wij zitten in de mensendierentuin.
Rohani
dec 24 '08
Voor mij heeft liefde te maken met bestemming.
De verliefdheid zoals Takhihiii het omschrijft, daar kan ik het helemaal in vinden. Je wordt verliefd en bekijkt elkaar door een roze bril. Daarna ga je uit elkaar omdat de werkelijkheid minder aantrekkelijk is of je gaat met elkaar door omdat je inmiddels genoeg om elkaar geeft om door te gaan met de relatie.
Toen ik 22 was ontmoette ik mijn huidige partner, we raakten verliefd en deze verliefdheid is langzamerhand overgegaan in liefde. Toen we elkaar ontmoetten was het of we elkaar al jaren kenden, we waren voor elkaar bestemd. De verliefdheid zorgde ervoor dat de roze bril de scherpe kantjes eraf haalde, pas als je echt bevriend raakt kun je deze 'aan'.
Je maakt leuke en minder leuke dingen mee en raakt verweven in elkaars leven.
Wat is liefde? Tja, liefde vergt doorzettingsvermogen van beide kanten. Je bouwt een relatie op, het zal nooit perfect worden.
Nu zijn wij zover dat onze liefde betekent dat we graag samen oud willen worden. Ja, inderdaad, liefde betekent ook: in je comfortzone willen blijven zitten.
En ja, liefde betekent ook dat je de kleine dingen van alledag
waardeert. Een aai, een knuffel maar ook dat hij/zij zorgzaam is en je waardeert. Het gaat om de kleine dingen.
Persoonlijk denk ik dat liefde alleen ontstaat uit verliefdheid.
Zelfs nu nog kan ik met een fijn gevoel terugdenken aan de tijd dat ik vlinders in mn buik voelde.
Vreemd genoeg is dit, schijnbaar oppervlakkige, gevoel de o zo belangrijke basis geweest voor het laten groeien van mijn liefde.
Vergelijk dit eens met de liefde voor je kind: hij wordt geboren en je bent verliefd! Je verafgood je kind en doet alles om hem gelukkig te maken. De verliefdheid gaat langzamerhand over in liefde, je leert de minder leuke kanten van je kind kennen maar wat er ook gebeurt, je blijft van je kind houden.
De verliefdheid zoals Takhihiii het omschrijft, daar kan ik het helemaal in vinden. Je wordt verliefd en bekijkt elkaar door een roze bril. Daarna ga je uit elkaar omdat de werkelijkheid minder aantrekkelijk is of je gaat met elkaar door omdat je inmiddels genoeg om elkaar geeft om door te gaan met de relatie.
Toen ik 22 was ontmoette ik mijn huidige partner, we raakten verliefd en deze verliefdheid is langzamerhand overgegaan in liefde. Toen we elkaar ontmoetten was het of we elkaar al jaren kenden, we waren voor elkaar bestemd. De verliefdheid zorgde ervoor dat de roze bril de scherpe kantjes eraf haalde, pas als je echt bevriend raakt kun je deze 'aan'.
Je maakt leuke en minder leuke dingen mee en raakt verweven in elkaars leven.
Wat is liefde? Tja, liefde vergt doorzettingsvermogen van beide kanten. Je bouwt een relatie op, het zal nooit perfect worden.
Nu zijn wij zover dat onze liefde betekent dat we graag samen oud willen worden. Ja, inderdaad, liefde betekent ook: in je comfortzone willen blijven zitten.
En ja, liefde betekent ook dat je de kleine dingen van alledag
waardeert. Een aai, een knuffel maar ook dat hij/zij zorgzaam is en je waardeert. Het gaat om de kleine dingen.
Persoonlijk denk ik dat liefde alleen ontstaat uit verliefdheid.
Zelfs nu nog kan ik met een fijn gevoel terugdenken aan de tijd dat ik vlinders in mn buik voelde.
Vreemd genoeg is dit, schijnbaar oppervlakkige, gevoel de o zo belangrijke basis geweest voor het laten groeien van mijn liefde.
Vergelijk dit eens met de liefde voor je kind: hij wordt geboren en je bent verliefd! Je verafgood je kind en doet alles om hem gelukkig te maken. De verliefdheid gaat langzamerhand over in liefde, je leert de minder leuke kanten van je kind kennen maar wat er ook gebeurt, je blijft van je kind houden.
es
dec 24 '08
Lieve Phoenix,
ik reageer even naar aanleiding van dit eerste bericht, de rest die geschreven is laat ik even liggen. Ik ben getrouwd met mijn eerste vriendje, dus aan mij heb je wat dat betreft niet veel. Het enige wat ik je kan zeggen, naar aanleiding van de dood van mijn oudste dochter 11 jaar geleden is het volgende. Het is natuurlijk totaal wat anders dan het einde van een relatie, maar voor allebei geldt dat het enorm veel zeer doet en dat je een manier moet vinden om die pijn een plekje te geven zoals dat zo mooi heet. 'Je moet het een plekje geven'. Ja. Hoe doe je dat in godsnaam.
Daarom hier voor jou nu mijn ervaring. Probeer het niet te begrijpen, het heeft geen zin, het is niet te begrijpen. Iemand is weg uit je leven en door die pijn moet je gewoon heen. Het is rauw en moeilijk, en de dingen die tegen je gezegd worden doen soms alleen nog maar extra zeer. Maar gun het de tijd, ga het niet uit de weg, doe het in stapjes, en naar mate de tijd verstrijkt merk je dat je er langzaam weer bovenop komt. Soms zal het altijd een beetje zeer blijven doen, misschien ook niet, maar je houdt altijd de herinnering. En die kan mooi zijn, of verdrietig, of bitter. Maar het is een herinnering geworden, iets wat bij je hoort, en hopelijk doet het op een gegeven moment niet zo'n pijn meer.
En dit is mijn persoonlijke overtuiging, misschien heb je er iets aan, misschien ook niet, maar voor mijn gevoel zijn we hier op aarde om dingen te ervaren, en dit is er gewoon een van. Het hielp mij om tegen mezelf te zeggen 'waarom ik niet?', in plaats van dat je zegt 'waarom overkomt mij dit nou?' Waarom zou het altijd een ander overkomen en mij niet? Dus hup, schouders eronder, af en toe een potje janken en met kussens gooien, meppen, brullen, noem maar op. En vooral blijven ademen. Want zo basic was het op een gegeven moment bij mij, dat ik me realiseerde dat ik ademde, dat ik nog wel leefde, en dat ik met elke ademteug een stukje verder van de dood van mijn dochter vandaan ging, en een ademteug verder op weg was naar het einde van de pijn.
Sterkte joh!! Je komt er echt wel! Je bent een sterke vrouw!
Een hele dikke knuffel!!
ik reageer even naar aanleiding van dit eerste bericht, de rest die geschreven is laat ik even liggen. Ik ben getrouwd met mijn eerste vriendje, dus aan mij heb je wat dat betreft niet veel. Het enige wat ik je kan zeggen, naar aanleiding van de dood van mijn oudste dochter 11 jaar geleden is het volgende. Het is natuurlijk totaal wat anders dan het einde van een relatie, maar voor allebei geldt dat het enorm veel zeer doet en dat je een manier moet vinden om die pijn een plekje te geven zoals dat zo mooi heet. 'Je moet het een plekje geven'. Ja. Hoe doe je dat in godsnaam.
Daarom hier voor jou nu mijn ervaring. Probeer het niet te begrijpen, het heeft geen zin, het is niet te begrijpen. Iemand is weg uit je leven en door die pijn moet je gewoon heen. Het is rauw en moeilijk, en de dingen die tegen je gezegd worden doen soms alleen nog maar extra zeer. Maar gun het de tijd, ga het niet uit de weg, doe het in stapjes, en naar mate de tijd verstrijkt merk je dat je er langzaam weer bovenop komt. Soms zal het altijd een beetje zeer blijven doen, misschien ook niet, maar je houdt altijd de herinnering. En die kan mooi zijn, of verdrietig, of bitter. Maar het is een herinnering geworden, iets wat bij je hoort, en hopelijk doet het op een gegeven moment niet zo'n pijn meer.
En dit is mijn persoonlijke overtuiging, misschien heb je er iets aan, misschien ook niet, maar voor mijn gevoel zijn we hier op aarde om dingen te ervaren, en dit is er gewoon een van. Het hielp mij om tegen mezelf te zeggen 'waarom ik niet?', in plaats van dat je zegt 'waarom overkomt mij dit nou?' Waarom zou het altijd een ander overkomen en mij niet? Dus hup, schouders eronder, af en toe een potje janken en met kussens gooien, meppen, brullen, noem maar op. En vooral blijven ademen. Want zo basic was het op een gegeven moment bij mij, dat ik me realiseerde dat ik ademde, dat ik nog wel leefde, en dat ik met elke ademteug een stukje verder van de dood van mijn dochter vandaan ging, en een ademteug verder op weg was naar het einde van de pijn.
Sterkte joh!! Je komt er echt wel! Je bent een sterke vrouw!
Een hele dikke knuffel!!
Origineel bericht van: Phoenix
Op dit forum, en ook elders op internet, lees ik nogal eens dat mensen tot enorm inzicht zijn gekomen voor wat betreft de liefde. Zij zijn het ego voorbij, of, zo je wilt, ze snappen wel hoe het inmiddels werkt.
Naar aanleiding daarvan laten ze alles los, en laten ze zich dan maar 'vallen in de liefde'. Ze gaan ervoor, zeg maar. Het maakt ze dan niet zoveel uit, want de liefde zal het ze leren. Ze hebben dan ook vaak het stuk gelezen van Kahlil Gibran, over het je laten groeien, maar ook snoeien in de liefde.
Wat ik mij daarbij afvraag is het volgende. Als je je laat vallen in die liefde, als je het dan gewoon maar aangaat, is dat dan om er van te leren? Is het dan om dan maar op je bek te gaan, of juist te verdwijnen in die liefde? Hoef je dan geen rekening meer te houden met de verantwoordelijkheid naar de ander? Ik vind dat verhaal van Kahlil namelijk een enorme dooddoener! Net of je dan met al je handelen makkelijk wegkomt, zeg maar. Zonder daarbij nog rekening te hoeven houden met de gevoelens van de ander. Je kunt je dan alles permiteren, je mag de ander dan zomaar weer laten gaan, omdat je zogenaamd het licht hebt gezien: want ja, die ander moet toch ook leren??? Ik vind het een beetje een goedkope oplossing. Want als je je dan laat vallen, als je je dan met elke echo van liefde inlaat, waar is dan nog je gezond verstand? En heb je dan je naaste nog werkelijk lief?
Snappen jullie een beetje waar ik op doel? Ik vind het zo moeilijk om het duidelijk te omschrijven, maar mijn vraag is eigenlijk: waarom bedekken sommige mensen al hun wegen met de mantel der liefde? Heeft het dan nog werkelijk met houden-van te maken? Mag je dan zomaar over grenzen heen, en kun je jezelf dan nog wel eerlijk aankijken in de spiegel die liefde heet? Heb je dan niet meer zoiets als verantwoordelijkheid naar jezelf en naar de ander?
Ook ik zou me willen laten vallen, maar niet ten koste van alles, dus kan ik het niet zoals Kahlil omschreef in zijn verhaal over liefde.
Ik hoop dat jullie met me in gesprek willen hierover, want het houdt me erg bezig. Ook hier werd het stuk meermalen geplaatst, en zo ook een maand of twee geleden, als antwoord op het grote vraagteken 'waarom toch'. Ik vond dat een klap in het gezicht, want het komt mij nogal over als 'oke, het overkwam me, maar als ik dit stuk tekst van Kahlil maar plaats, wordt alles wel begrepen, en kom ik overal mee weg'.
Ja, ik weet het. Ik kom nog steeds over als iemand met een gekwetst ego, die er geen donder van begrepen heeft. Er zitten honderden subdelen in mij, en het ene deel snapt heel goed wat er gebeurt, en een ander deel is op weg naar huis, naar zichzelf. Maar een ander deel in mij is nog aan het onderzoeken hoe één en ander nou werkt bij sommige mensen. Ik weet, ik hoef niet alles te snappen, maar ik vraag mij af hoe dit soort vragen bij jullie een plekje hebben gekregen.
Het risico is, dat ik antwoorden krijg van mensen die het ook allemaal wel snappen, en die gezellig, vanuit hun relatie die ze momenteel naast zich weten, een pasklaar antwoord hebben. Maar toch wil ik voorbij dat.
Naar aanleiding daarvan laten ze alles los, en laten ze zich dan maar 'vallen in de liefde'. Ze gaan ervoor, zeg maar. Het maakt ze dan niet zoveel uit, want de liefde zal het ze leren. Ze hebben dan ook vaak het stuk gelezen van Kahlil Gibran, over het je laten groeien, maar ook snoeien in de liefde.
Wat ik mij daarbij afvraag is het volgende. Als je je laat vallen in die liefde, als je het dan gewoon maar aangaat, is dat dan om er van te leren? Is het dan om dan maar op je bek te gaan, of juist te verdwijnen in die liefde? Hoef je dan geen rekening meer te houden met de verantwoordelijkheid naar de ander? Ik vind dat verhaal van Kahlil namelijk een enorme dooddoener! Net of je dan met al je handelen makkelijk wegkomt, zeg maar. Zonder daarbij nog rekening te hoeven houden met de gevoelens van de ander. Je kunt je dan alles permiteren, je mag de ander dan zomaar weer laten gaan, omdat je zogenaamd het licht hebt gezien: want ja, die ander moet toch ook leren??? Ik vind het een beetje een goedkope oplossing. Want als je je dan laat vallen, als je je dan met elke echo van liefde inlaat, waar is dan nog je gezond verstand? En heb je dan je naaste nog werkelijk lief?
Snappen jullie een beetje waar ik op doel? Ik vind het zo moeilijk om het duidelijk te omschrijven, maar mijn vraag is eigenlijk: waarom bedekken sommige mensen al hun wegen met de mantel der liefde? Heeft het dan nog werkelijk met houden-van te maken? Mag je dan zomaar over grenzen heen, en kun je jezelf dan nog wel eerlijk aankijken in de spiegel die liefde heet? Heb je dan niet meer zoiets als verantwoordelijkheid naar jezelf en naar de ander?
Ook ik zou me willen laten vallen, maar niet ten koste van alles, dus kan ik het niet zoals Kahlil omschreef in zijn verhaal over liefde.
Ik hoop dat jullie met me in gesprek willen hierover, want het houdt me erg bezig. Ook hier werd het stuk meermalen geplaatst, en zo ook een maand of twee geleden, als antwoord op het grote vraagteken 'waarom toch'. Ik vond dat een klap in het gezicht, want het komt mij nogal over als 'oke, het overkwam me, maar als ik dit stuk tekst van Kahlil maar plaats, wordt alles wel begrepen, en kom ik overal mee weg'.
Ja, ik weet het. Ik kom nog steeds over als iemand met een gekwetst ego, die er geen donder van begrepen heeft. Er zitten honderden subdelen in mij, en het ene deel snapt heel goed wat er gebeurt, en een ander deel is op weg naar huis, naar zichzelf. Maar een ander deel in mij is nog aan het onderzoeken hoe één en ander nou werkt bij sommige mensen. Ik weet, ik hoef niet alles te snappen, maar ik vraag mij af hoe dit soort vragen bij jullie een plekje hebben gekregen.
Het risico is, dat ik antwoorden krijg van mensen die het ook allemaal wel snappen, en die gezellig, vanuit hun relatie die ze momenteel naast zich weten, een pasklaar antwoord hebben. Maar toch wil ik voorbij dat.
Helma
dec 24 '08
Dank jullie wel lieve mensen.
Ik ben gestopt met vechten. Ik houd nog steeds van Raymond. Klaar.
Ik ben gestopt met vechten. Ik houd nog steeds van Raymond. Klaar.
Helma
jan 2 '09
Dit schiet niet op, want met alleen die wetenschap ben ik er helemaal niet klaar mee!
Gast, je schreef, een dikke week geleden het volgende: 'Diep van binnen weet je dat je niet alleen bent. Maar omdat we niet in contact staan met onze andere helft krijgen we het gevoel van verlangen naar die "ander". Doordat we het interpreteren als zijnde een gemis buiten onzelf gaan we op zoek in die buiten wereld om dit innerlijke gemis op te vullen.'
Hoe kom je in contact met je andere helft? Is dat de helft die kan liefhebben zonder voorwaarden, gewoon vanuit een zeker weten? Hoe omschrijf jij die andere helft?
En waarom denken hele volksstammen dat het buiten onszelf te vinden is? Het is toch triest, in alle liedjes die je hoort, gaat het altijd over de ander buiten onszelf...
Je ziet, ik moest er weer een poosje op broeden.
Gast, je schreef, een dikke week geleden het volgende: 'Diep van binnen weet je dat je niet alleen bent. Maar omdat we niet in contact staan met onze andere helft krijgen we het gevoel van verlangen naar die "ander". Doordat we het interpreteren als zijnde een gemis buiten onzelf gaan we op zoek in die buiten wereld om dit innerlijke gemis op te vullen.'
Hoe kom je in contact met je andere helft? Is dat de helft die kan liefhebben zonder voorwaarden, gewoon vanuit een zeker weten? Hoe omschrijf jij die andere helft?
En waarom denken hele volksstammen dat het buiten onszelf te vinden is? Het is toch triest, in alle liedjes die je hoort, gaat het altijd over de ander buiten onszelf...
Je ziet, ik moest er weer een poosje op broeden.
Hemelwandelaar
jan 2 '09
Phoenix, het heeft zo moeten zijn, want ik zit te broeden op een reactie voor je. Maar dat is veel typwerk, vandaar dat ik maar even vraag.
Heb jij het blad Happinez in huis? En dan bedoel ik nummer 8 met als thema: overgave.
Daar staan twee goede artikelen in waar je misschien iets aan hebt. Laat me even weten.
Heb jij het blad Happinez in huis? En dan bedoel ik nummer 8 met als thema: overgave.
Daar staan twee goede artikelen in waar je misschien iets aan hebt. Laat me even weten.
Helma
jan 2 '09
Es, als ik het zeggen mag, ik vind jóú een sterke vrouw! Als je zó ver kunt komen hiermee, dan ben je voor mij een kanjer.
Je schreef: 'Probeer het niet te begrijpen, het heeft geen zin, het is niet te begrijpen.'
Misschien is dat wel een probleem van mij. Ik wil altijd alles begrijpen, koste wat kost. En ik kan je zeggen, het is zoooo vermoeiend! 'Maar gun het de tijd, ga het niet uit de weg, doe het in stapjes, en naar mate de tijd verstrijkt merk je dat je er langzaam weer bovenop komt. Soms zal het altijd een beetje zeer blijven doen, misschien ook niet, maar je houdt altijd de herinnering. En die kan mooi zijn, of verdrietig, of bitter.'
Iedere seconde, iedere minuut raak ik verder verwijderd. Maar ik kan nu gelukkig weer de mooie dingen van 2008 zien, want geloof me, ik heb enorm genoten van vele, vele, mooie momenten. Het heeft me iets gegeven wat niemand me meer afneemt, namelijk de herinnering. Want we hebben gelachen, nieuwe dingen gedaan (voor mij dan tenminste), en ik heb er veel van geleerd. In ieder geval ook, dat ik als mens en als vrouw het waard ben om van te houden.
'En dit is mijn persoonlijke overtuiging, misschien heb je er iets aan, misschien ook niet, maar voor mijn gevoel zijn we hier op aarde om dingen te ervaren, en dit is er gewoon een van. Het hielp mij om tegen mezelf te zeggen 'waarom ik niet?', in plaats van dat je zegt 'waarom overkomt mij dit nou?' Waarom zou het altijd een ander overkomen en mij niet? Dus hup, schouders eronder, af en toe een potje janken en met kussens gooien, meppen, brullen, noem maar op. En vooral blijven ademen. Want zo basic was het op een gegeven moment bij mij, dat ik me realiseerde dat ik ademde, dat ik nog wel leefde, en dat ik met elke ademteug een stukje verder van de dood van mijn dochter vandaan ging, en een ademteug verder op weg was naar het einde van de pijn.
Sterkte joh!! Je komt er echt wel! Je bent een sterke vrouw!
Een hele dikke knuffel!!'.
Geweldig Es, je zo te mogen lezen. Echt super.
Ik merk, dat mijn maandelijkse cyclus van enorme invloed is op hoe ik me voel. In en net na de menstruatie is alles één donker gat. Een week later ziet alles er weer anders uit. Dus, dan weten jullie wanneer ik minder positief aan het typen ben, hoe laat het is
Eigenlijk wil ik dankbaar zijn voor 2008. Want er waren zulke mooie dingen! Er was een hele mooie man naast mij, waar werkelijk alles mooi aan is. Ik wil hem dankbaar zijn, voor het jaar dat hij me gegeven heeft.
Ik wil mezélf dankbaar zijn, dat ik mijzelf dit gunde. Ik koester de herinnering, en kies er (nu) voor om er met een glimlach aan terug te denken.
Ik had namelijk nog nooit zo'n ervaring gehad als deze. Voor het eerst was daar iemand speciaal voor mij. Heerlijk was het.
Dus ook al kunnen we niet meer samen zijn, en is ook de vriendschap naar de knoppen, toch geef ik hem een plekje in mijn hart. Het voelt namelijk niet oke om hem er uit te verbannen, want dat voelt niet natuurlijk, zo zit ik niet in elkaar.
Het opnieuw van mezelf houden, maakt dit een stuk makkelijker. Want verzet uit onmacht is zo destructief. Ach, ik schreef het allemaal al.
Je schreef: 'Probeer het niet te begrijpen, het heeft geen zin, het is niet te begrijpen.'
Misschien is dat wel een probleem van mij. Ik wil altijd alles begrijpen, koste wat kost. En ik kan je zeggen, het is zoooo vermoeiend! 'Maar gun het de tijd, ga het niet uit de weg, doe het in stapjes, en naar mate de tijd verstrijkt merk je dat je er langzaam weer bovenop komt. Soms zal het altijd een beetje zeer blijven doen, misschien ook niet, maar je houdt altijd de herinnering. En die kan mooi zijn, of verdrietig, of bitter.'
Iedere seconde, iedere minuut raak ik verder verwijderd. Maar ik kan nu gelukkig weer de mooie dingen van 2008 zien, want geloof me, ik heb enorm genoten van vele, vele, mooie momenten. Het heeft me iets gegeven wat niemand me meer afneemt, namelijk de herinnering. Want we hebben gelachen, nieuwe dingen gedaan (voor mij dan tenminste), en ik heb er veel van geleerd. In ieder geval ook, dat ik als mens en als vrouw het waard ben om van te houden.
'En dit is mijn persoonlijke overtuiging, misschien heb je er iets aan, misschien ook niet, maar voor mijn gevoel zijn we hier op aarde om dingen te ervaren, en dit is er gewoon een van. Het hielp mij om tegen mezelf te zeggen 'waarom ik niet?', in plaats van dat je zegt 'waarom overkomt mij dit nou?' Waarom zou het altijd een ander overkomen en mij niet? Dus hup, schouders eronder, af en toe een potje janken en met kussens gooien, meppen, brullen, noem maar op. En vooral blijven ademen. Want zo basic was het op een gegeven moment bij mij, dat ik me realiseerde dat ik ademde, dat ik nog wel leefde, en dat ik met elke ademteug een stukje verder van de dood van mijn dochter vandaan ging, en een ademteug verder op weg was naar het einde van de pijn.
Sterkte joh!! Je komt er echt wel! Je bent een sterke vrouw!
Een hele dikke knuffel!!'.
Geweldig Es, je zo te mogen lezen. Echt super.
Ik merk, dat mijn maandelijkse cyclus van enorme invloed is op hoe ik me voel. In en net na de menstruatie is alles één donker gat. Een week later ziet alles er weer anders uit. Dus, dan weten jullie wanneer ik minder positief aan het typen ben, hoe laat het is
Eigenlijk wil ik dankbaar zijn voor 2008. Want er waren zulke mooie dingen! Er was een hele mooie man naast mij, waar werkelijk alles mooi aan is. Ik wil hem dankbaar zijn, voor het jaar dat hij me gegeven heeft.
Ik wil mezélf dankbaar zijn, dat ik mijzelf dit gunde. Ik koester de herinnering, en kies er (nu) voor om er met een glimlach aan terug te denken.
Ik had namelijk nog nooit zo'n ervaring gehad als deze. Voor het eerst was daar iemand speciaal voor mij. Heerlijk was het.
Dus ook al kunnen we niet meer samen zijn, en is ook de vriendschap naar de knoppen, toch geef ik hem een plekje in mijn hart. Het voelt namelijk niet oke om hem er uit te verbannen, want dat voelt niet natuurlijk, zo zit ik niet in elkaar.
Het opnieuw van mezelf houden, maakt dit een stuk makkelijker. Want verzet uit onmacht is zo destructief. Ach, ik schreef het allemaal al.
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
