Een hele goede en dierbare vriendin van mij is herstellende van een ernstige ziekte. Ze is nog geen veertig, en door alle kuren in de overgang terecht gekomen. Ze worstelt met levensvragen, en ik stuurde haar het volgende:
'Dear God:
The lady reading this
is beautiful, classy and
strong, and I love her.
Help her live her life to the fullest.
Please promote her and cause her to excel above her expectations.
Help her shine in the darkest places where it is impossible to love.
Protect her at all times, lift her up when she needs you the most,
and
let her know when she walks with you,
She will always be safe.'
Ze vraagt mij nu dat ze weet dat ze gedragen wordt, maar ze weet niet precies door wie. Ze weet wel dat iemand haar beschermt als het donker is.
Wat kan ik haar zeggen? Dat zíj het is, die zichzelf moet dragen? Dat zij, ondanks dat ze op het randje van de dood moest leven, die Godsvonk in zichzelf heeft? Is dit niet een ongelooflijke inkopper, of, zo je wilt, een dooddoener? Iemand volledig op zichzelf terugwerpen? Ik wil haar laten zien, dat het licht in haar zelf is, en dat alléén zij die bescherming bij zichzelf kan zoeken, zonder daarvoor te hoeven zoeken: oh mijn God, wat een zware keuze! Hoe kan iemand, die zich zo verlaten voelt, en afgesneden van de wereldse bekrompenheid, en zo door een hel is gegaan, de steun nog vinden bij zichzelf? Kan ik iemand iets bieden wat niet van haar of hemzelf is? Kun je iemand zeggen van zichzelf te houden, als de dood op je hielen zat? Dit vind ik ware levenskwesties, en ik vraag mij af óf ik haar wel kan ondersteunen...
Ik kan de ander niet beschermen, net zo min als de ander dat voor mij kan doen.
Vraag voor een vriendin
Delen:
Helma
dec 2 '08
....inmiddels heb ik mijn vriendin al kunnen vertellen hoe ik het op dit moment zie, en wat voor mij waarheid is. Gelukkig kwam ik er uit, want het is heel simpel: ik hoef alleen maar op te schrijven of te zeggen hoe iets is voor mij. Hoe de ander daar zijn of haar vruchten van plukt is aan hem/haar.
Bedankt, dat ik het alleen kan doen!
Dit schreef ik haar:
'het is voor mij best moeilijk om juist jou daarin mijn waarheid mee te geven: want ik weet maar een klein beetje uit welk diep dal jij komt, en waar je doorheen bent gegaan of nog gaat. Daarom kan mijn visie wat simplistisch of kort-door-de-bocht overkomen, maar dit is zoals ik het zie.
We zijn allen aangeraakt door de Godsvonk, en God zit in ieder van ons. Die liefdevolle energie gaat mee met onze ziel, ons hele leven lang. Ik zie dat niet als iets of iemand die naast ons staat, maar die in ons zit, en in de atmosfeer en alles om ons heen.
Die wetenschap maakt me dankbaar, en ik kan daarom vol overgave ja zeggen tegen mezelf. Daarnaast mag ik de ruimte die ik ervaar in mij (die in tijden van verdriet aanvoelt als leegte) volledig innemen. Ik neem die ruimte in, enkel en alleen voor mijzelf.
Dwars door alle rouw, alle verdriet en duizenden tranen die we vloeiden. Ik leg mijn rugzak af met al mijn verdriet, boosheid en eenzaamheid, en stap er overheen, terug naar het oorspronkelijke en ongeschonden kind (ziel) in mij.
.............
Van hieruit heb ik de wens om dit leven opnieuw aan te gaan, met als start een diepe en intense liefde voor mijn Zelf: mijn innerlijke kind.
Misschien is dit voor jou wat zweverig, maar dit is op dit moment zoals ik het ervaar.
Ik wilde maar dat ik je werkelijk kon bijstaan, door je vragen en verdriet weg te nemen: maar dat kan ik niet. Er is er maar één die dat kan, en dat is de vonk van God in jou...'
Bedankt, dat ik het alleen kan doen!
Dit schreef ik haar:
'het is voor mij best moeilijk om juist jou daarin mijn waarheid mee te geven: want ik weet maar een klein beetje uit welk diep dal jij komt, en waar je doorheen bent gegaan of nog gaat. Daarom kan mijn visie wat simplistisch of kort-door-de-bocht overkomen, maar dit is zoals ik het zie.
We zijn allen aangeraakt door de Godsvonk, en God zit in ieder van ons. Die liefdevolle energie gaat mee met onze ziel, ons hele leven lang. Ik zie dat niet als iets of iemand die naast ons staat, maar die in ons zit, en in de atmosfeer en alles om ons heen.
Die wetenschap maakt me dankbaar, en ik kan daarom vol overgave ja zeggen tegen mezelf. Daarnaast mag ik de ruimte die ik ervaar in mij (die in tijden van verdriet aanvoelt als leegte) volledig innemen. Ik neem die ruimte in, enkel en alleen voor mijzelf.
Dwars door alle rouw, alle verdriet en duizenden tranen die we vloeiden. Ik leg mijn rugzak af met al mijn verdriet, boosheid en eenzaamheid, en stap er overheen, terug naar het oorspronkelijke en ongeschonden kind (ziel) in mij.
.............
Van hieruit heb ik de wens om dit leven opnieuw aan te gaan, met als start een diepe en intense liefde voor mijn Zelf: mijn innerlijke kind.
Misschien is dit voor jou wat zweverig, maar dit is op dit moment zoals ik het ervaar.
Ik wilde maar dat ik je werkelijk kon bijstaan, door je vragen en verdriet weg te nemen: maar dat kan ik niet. Er is er maar één die dat kan, en dat is de vonk van God in jou...'
.Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
