Momenteel voel ik sterk de behoefte om mijn gevoelens te uiten op dit forum. Ik weet, dat ik me daarbij kwetsbaar opstel. Ook zal het zo zijn dat mijn berichten elkaar voortdurend tegenspreken. Ik switch de hele dag van ratio naar gevoel, om het draaglijk te houden. Ik wil de eer aan mijzelf houden, maar wil ook een weg vinden in mijn beleving, en ik kan daarbij wel wat hulp gebruiken. Ik wil ervoor waken in de slachtofferrol te duikelen: willen jullie mij daaraan herinneren als ik de mist inga?
Waarom heb ik de tekenen aan de wand niet (h)erkend? Heb ik het onbewust voorvoeld, en wilde ik deze les leren? En wát wil ik er dan van leren?
Misschien goed om iets van mijn voorland te vertellen. Ik was 13 jaar bij een man, die later homo bleek te zijn: het was een opluchting toen het over was. De zeven lange jaren die volgden, in alleen-staan en in stilte, waren doorspekt van onzekerheid over mijzelf, en van twijfel over de toekomst. Toch was daar ook de kracht, en de wil om door te gaan. Te vechten voor mijn kids en voor mijzelf. Mijn overlevingsdrang is erg krachtig, en ook nu voel ik de kracht terugkomen.
Toch merkte ik in die zeven jaren dat ik eigenlijk de bevestiging zo nodig had. Dat ik klopte als mens en als vrouw; dat ik oke ben zoals ik ben, en of ik in staat was tot actie in mijn eentje (of ik nu 65 kilo woog of 85; of ik zomaar bloemetjesbehang leuk mag vinden; of ik alleen naar Vlieland kon fietsen); dat ik wel spoor, en dat mijn leven, zoals dat tot nu toe verliep er één is van zoeken en oplossen.
Welnu, er is veel op te lossen. Ook voor mij. De negen maanden die achter mij liggen, hebben wél winst opgeleverd. Thomas heeft mij een stukje zelfvertrouwen gegeven, en hij heeft me laten zien dat ik fantastisch ben zoals ik ben. Daar ben ik hem dankbaar voor.
Toch ben ik er nu achter dat ik meer en meer op zoek moet gaan naar mijn zelfbevestiging. Dat ik niet iemand anders nodig heb, om dit te weten! Toevallig was ik de afgelopen weken al wat bezig over die zelfbevestiging, en ik las er wat over. Ik kwam er achter dat ik vaak in de schaduw van de ander ga staan. Dit was het geval bij mijn vader, maar ook bij mijn partners. In hoeverre blijf ik dicht bij mezelf? In hoeverre word ik het verlengstuk van de ander? Waar blijf ik in dit hele verhaal?
Door telkens de bevestiging van de ander te vragen, door steeds maar weer onzeker te zijn over mezelf, riep ik misschien wel het ongeluk over mezelf af. Ik wil een krachtige vrouw laten zien, en niet afwachten tot de ander dit bevestigt. Een wijze les voor mij. Ik wil mijn kracht meer aanspreken, en volgens mij lukt dat op dit moment redelijk.
Er komt een dag dat ik hier op terug kan kijken. Het was waardevol, niet alleen voor mij, maar ook voor anderen.
Wat ik wél heel erg vind, is dat ik mijn kinderen hierin meegenomen heb. Mijn jongste dochter is nogal fijngevoelig, en ze heeft mij afgelopen maandag erg overstuur gezien. Ze stond daarna 's nachts aan mijn bed, en sprak haar zorg uit door te vragen of ik nu zelfmoord ging plegen (dit heeft mijn vader ook gedaan, dus vandaar de trigger voor haar): ik heb haar tegen me aangetrokken en in mijn bed genomen en haar stevig tegen mij aangehouden en heel vaak gezegd dat ik dat nooit zou doen. Ze heeft die nacht bij mij geslapen, en is inmiddels gerustgesteld. Want vanaf het moment dat mijn dochter dit zei, voelde ik mijn vechtlust terugkomen. Ik vloekte in mijzelf, en landde in no-time met beide benen op de grond.
Ben ik dan al die tijd boven mezelf uitgestegen? Ik heb het, vooral voor mijn gezin, zo nodig om met beide benen op de grond te staan: zweverigheid is niets voor mij. Het overzicht bewaren is het enige dat (nu)telt.
Het spijt me enorm als ik mijn kinderen beschadigd heb na deze gebeurtenis. Dat is het enige dat me spijt. Wel merk ik in alles, dat we dichter tot elkaar zijn dan ooit. En je moet wel van verdomd goeie huize komen wil je daar nog tussen komen!
Ook dat is de winst van het afgelopen jaar. Thomas heeft ons geleerd meer te communiceren, en daar ben ik hem dankbaar voor. Ik zie groei, ook bij de oudste.
Mijn kinderen zijn mijn kinderen niet, ze zijn enkel aan mij toevertrouwd: wel kan ik zien dat ik het best goed gedaan heb, ondanks geklungel af en toe.
Ik ga dit nu eerst maar even plaatsen, later kom ik er wel weer eens op terug.
