Ik wil voor het eerst eens delen wat er allemaal in mijn leven op dit moment gebeurd. Ik ben 9 maanden geleden de liefste engel tegen gekomen die ik me maar kan voorstellen. Na mijn scheiding is Edwin voor mij een groot cadeau en het mooiste wat ik me maar kan voorstellen. We hebben elkaar op een diep niveau herkend en zijn samen aangegaan om te groeien.Is het liefde ja dat zeker we houden zielsveel van elkaar en daar zit het ook weer meteen. We weten zonder woorden hoe het met elkaar gaat en zeggen en denken vaak hetzelfde. Na negen maanden is er nu toch een besef voor allebei dat we elkaar op een bepaalde laag de vrijheid moeten/mogen geven volwassen te worden met onszelf. het geeft voor allebei veel verdriet. Verdriet in de wetenschap dat we elkaar niet zullen kwijtraken omdat we zielsmaatjes zijn en misschien wel tweelingzielen.
Nadat we gister uitgebreid en goed hebben gesproken hebben we toch nog de avond en nacht bij elkaar door gebracht en dat was vol respect naar elkaar en heel bijzonder.
Mijn pijn lijkt dan niet zo belangrijk omdat ik eigenlijk alleen maar de wens heb dat het met hem goed gaat en dat hij vind wat hij zoekt. ik kom er wel denk ik dan laat mij maar. Ook dan weet ik dat ik mezelf tekort doe maar ja zo ben ik op dit moment nog wetende dat ik daar nog in mag groeien.
Ik heb heel erg het gevoel dat het nog niet voorbij is en dat we elkaar nog veel te spiegelen hebben.