Nergens iets over voelen

Ja inderdaad Lena, voor mij is eigenlijk bijna alles wel logisch en begrijp ik goed waar bepaalde dingen vandaan komen, of waarom ze zo zijn.

Om dat iets duidelijkers te maken even iets wat een tijdje geleden gebeurd is. Mijn oma is alweer enige tijd overleden, maar ik weet nog goed dat toen het zo ver was, ik helemaal niet verdrietig was. Ik wist namelijk heel goed, dat het beter is waar ze nu is, en dat ze uitgeleefd was hier en nu verder kon. Doordat ik dat zo weet, is het gevoel daarover voor mij aardig weg. Sterker nog, ik voelde er eigenlijk helemaal niets bij.

p.s. het is niet zo dat ik nergens wat voor voel hoor, het is gewoon bij niet zoveel dingen dat ik echt wat voel.

Of bedoel je eigenlijk dat je geen emoties hebt?

Nee dat bedoel ik niet, want die heb ik wel degelijk. Alleen zijn er weinig zaken waar ik emotioneel van raak .

Nee ik denk het helemaal niet weg. Sterker nog, soms denk ik wel eens, goh wat zou het heerlijk zijn als ik nu even zou kunnen janken. Maar ja, dat werkt ook niet. Niet dat ik dan echt moet huilen ofzo, maar het is soms gewoon lekker.

Wat betreft mijn oma ben ik dus niet minder verdrietig, ik ben gewoon niet verdrietig. Ik weet ook niet precies waarom dat is, maar ik weet alleen dat het zo is.

Als baby was je (vast) heel goed in voelen....
Weet je wanneer je het (misschien) bent kwijtgeraakt?

Volgens mij ben ik het helemaal niet kwijt geraakt maar heb ik het nooit gehad. Voor zover ik het me kan herinneren was het altijd al zo dat weinig me echt iets deed.

Ik bedenk me wel dat ik het topic mss een beetje onjuist heb opgeschreven, want voelen kun je dubbel uitleggen. Zo kan ik bijvoorbeeld wel goed voelen hoe iemand anders zich voelt. Het is meer dat ik er weinig emoties over heb als er iets gebeurd. Ik wordt er dus niet door geraakt.

Voelen en emotie zijn twee verschillende maar wel verwante zaken.
Voelen is een verstandelijke of rationele funktie. Je kunt iets juist of onjuist beoordelen, of al of niet passend. Bijvoorbeeld in gezelschap of qua compositie. Voelen is een graadmeter een kompasnaald. Maar voelen hoeft geen emotie in te houden. Een emotie is meetbaar via b.v. huidweerstand. Dus is een emotie is een affekt, een sterke, fysiek tot uiting komende respons.

Voorts hebben mensen met een trauma, depressie of bepaalde ziekte beelden soms een afgevlakt gevoel.

Anderen aanvoelen hoeft beslist geen emotie op te roepen. Ik neem die invloeden ook waar, maar niet over. Er bestaat een wezenlijk verschil tussen het beoordelende en waarnemende gevoel en het invoelende, dat wel met de ander raakt gekoppeld. Confluentie is het samenvloeien van twee velden of personen.
Die delen dan hun gevoelens en emoties. Niet gezond overigens.

Gevoelsdistantie komt vrij vaak voor bij beschadigde mensen. Ze hebben geleerd afstand te nemen van te heftige indrukken uit zelfbescherming. Door aan jezelf te werken is het mogelijk het gevoelsleven te herontdekken. Mij is het gelukt om na een traumatisch verleden een veel gezonder en rijker gevoelsleven te ontwikkelen. Het was nooit weg, je kunt niet verliezen wat bij je hoort, maar het kan wel in hoge mate onbewust worden.

Vooral mannen verdringen hun gevoelens met hun verstand of "zakelijke" instelling. Dat is een echte verarming.
Ze laten het voelen over aan hun partners. Die inferieur geachte funktie is echter een blokkade op latere leeftijd als de zin van het leven hen opbreekt en ze alsnog met hun onontwikkelde en daarmee vaak sentimentele kanten worden geconfronteerd. Sentiment heeft echter niets met werkelijk voelen te maken.
Het is meer een bewijs van inadequaat voelen.

Heel goed omschreven wat ik bedoel stardust, hoewel ik in het geheel geen trauma's depressies, beschadigingen of ziektes heb gehad .

Het is ook niet dat ik me ervan distantieer of niet wil voelen (ge-emotioneerd raken), het gebeurd gewoon niet. Wat mij betreft kan je dus ook niet over verdringing spreken.

Ik moet ook wel zeggen dat ik het zelf persoonlijk niet mis, of dat ik het gevoel heb er last van te hebben, maar ik merk wel dat mijn omgeving het raar vindt en mij daardoor ook wel onverschillig / ongevoelig noemt. Zo ook bijvoorbeeld de eerste reactie van Lena in dit topic. Het wordt me namelijk wel eens vaker gevraagd.

........Ja inderdaad Lena, voor mij is eigenlijk bijna alles wel logisch en begrijp ik goed waar bepaalde dingen vandaan komen, of waarom ze zo zijn.

Om dat iets duidelijkers te maken even iets wat een tijdje geleden gebeurd is. Mijn oma is alweer enige tijd overleden, maar ik weet nog goed dat toen het zo ver was, ik helemaal niet verdrietig was. Ik wist namelijk heel goed, dat het beter is waar ze nu is, en dat ze uitgeleefd was hier en nu verder kon. Doordat ik dat zo weet, is het gevoel daarover voor mij aardig weg. Sterker nog, ik voelde er eigenlijk helemaal niets bij............

Wat jij schrijft herken ik nims.
Ik had dit altijd als klein kind. Ik voelde geen pijn of verdriet als iemand doodging en andere mensen huilde dan kon ik dat niet. Ik kon het niet omdat ik niet begreep waarom mensen huilde. Ik zag alleen maar in dat het voor de persoon die overleden was beter was om het zomaar te zegen niet hard bedoeld of wat dan ook.
Als andere mensen pijn werd aangedaan voelde ik de pijn niet of verdriet ik kon er niet om treuren. Ik heb zelfs nooit om een film gehuild of kunnen huilen.
Ik denk dat ik de gevoelens van andere mensen niet te dichtbij liet komen om zo geraakt te worden. Terwijl ik toen al heel gevoelig was eigenlijk en wel degelijk emoties van andere oppikte.
Dit was als klein kind sinds een jaar toen ik me heb verdiept in het hsp zijn.. begon ik mijn gevoelens en emoties te herkennen toen kon ik ineens wel huilen om een film.
Maar of ik ooit om iemand kan huilen die dood gaat weet ik zo net niet.
Overigens werd ik wel eens en nu ook nog hard en gevoeloos genoemd maar eigenlijk ben ik het niet.
Zou het niet een bescherming van jezelf zijn om het verdriet en pijn van andere niet te dichtbij je te laten komen op een of andere manier??

Liefs aNNe

Interessant stuk stardust

''''''''Gevoelsdistantie komt vrij vaak voor bij beschadigde mensen. Ze hebben geleerd afstand te nemen van te heftige indrukken uit zelfbescherming. Door aan jezelf te werken is het mogelijk het gevoelsleven te herontdekken. Mij is het gelukt om na een traumatisch verleden een veel gezonder en rijker gevoelsleven te ontwikkelen. Het was nooit weg, je kunt niet verliezen wat bij je hoort, maar het kan wel in hoge mate onbewust worden.''''''''''''''''''''''''''''

Dat klopt je ziet ook vaak aan hun ogen dat ze er wel zijn maar toch weer niet, hun gevoel is er niet, zitten teveel met hun gedachten in hun hoofd.
Vaak voel je je dan ook alsof je zweeft.
Alles wat je meemaakt schiet langs je heen je hebt er weinig grip op.
Ik heb dit ook erg meegemaakt. Ik heb aan mezelf gewerkt door mijn emoties en gevoelens te herkennen en ook die emoties en gevoelens van andere mensen te onderscheiden.
Ik nam te vaak onbewust gevoelens en emoties van anderen over hierdoor kwam ik dan terecht in het stadium '' je bent er wel maar toch weer niet'' Je hebt dat jezelf aangeleerd als zelfbescherming om zo niet nog langer blood te staan aan allemaal indrukken en gevoelens.
Ik denk ook als je te lang in zulk soort stadium verkeerd en er dus niet meer uit kan komen word de wereld om je heen niet meer echt omdat je het niet meer kan voelen. Hierdoor komen denk ik na langere tijd ook psychosches uit voort.

Nu ik heb geleerd mijn gevoelens en emoties te kennen en die van anderen te onderscheiden van mij heb ik hier veel minder last van.
Ik moet alleen uit kijken met sommige personen en drukke omgevingen omdat ik dan weer naar die zelfbescherming terug kan keren. Dat voel ik dan ook gelijk en neem ik ook rust erna om mezelf te kunnen herstellen.

Liefs aNNe

Anne, ik vind het echt kanp dat je er zo bewust mee om gaat. Ik denk dat in de hele hype rond hsp vergeten wordt dat het extreem gevoelig zijn en vervloeien met anderen ook een overlevingsmechanisme is dat je als kind aanneemt en niet alleen een fantastisch talent is dat je 'speciaal' maakt en dat je moet cultiveren. Het gevaar is te gaan leven obv 'ik kan er niks aan doen, want ik ben hooggevoelig'. Terwijl het goed aarden, in je lichaam komen en grenzen leren stellen zodat je je persoonlijkheid kunt versterken net heel erg belangrijk zijn. Pas dan kun je, met je gevoeligheid, echt iets toevoegen aan deze wereld. Ik leer het ook met vallen en opstaan.

Anne

Het verschijnsel confluentie ontstaat bij vergaande onbewustheid.
Een moment van wegzinken of een bewustzijnsdaling. Die komen veel vaker voor dan we over het algemeen denken. De aandacht is lang niet zo alert als wenselijk zou zijn.
Dus in een dip in je waarneming, kun je open staan voor indrukken uit het onbewuste waaronder waarnemen van de invloed van de ander. Soms noemen we dat een micropsychose. Vooral dat gevoel te zweven is al een indicatie dat je in het onbewuste verkeert, derealisatie. Ik kan mij van vroeger herinneren dat ik mij geestelijk en gevoelsmatig afsloot voor de soms onophoudelijke inbreuken op mijn bestaanrecht en geestelijke en fysieke integriteit. Later heb ik dat met veel moeite moeten afleren. Een muur werkt twee kanten op en sluit jezelf per definitie ook buiten. Toch was ik in staat in die momenten gewoon bewust te zijn en aan andere dingen te denken tot ze hun pogingen opgaven.
Daarmee bouw je een soort pantser op. Hoe vaker er geweld plaatsvindt, hoe meer je je hardt. Maar het nadeel is dat je levensgeluk mee verdwijnt. Later moest ik dan de "Drakenschubben" afpellen om weer gevoeliger te durven zijn.

Je hebt zeker gelijk dat je permanent in die distantie kunt leven of gaan leven.
Het wordt dan een werkelijkheidsvlucht.
Daarmee ben je dan de lijn met het leven kwijt. Zeker kunnen daaruit stoornissen ontstaan, vooral afgevlakt gevoel wat op zich al een bewijs is niet in kontakt te staan met het leven. Gevoel en leven zijn bijna metaforen voor de zelfde inhoud.
Je kunt leven zonder gevoel, maar je leeft niet echt. Een zombie leeft, maar zonder gevoelens. Ik zie vaak dat medicatie een zombiesyndroom veroorzaakt.

Een man onderging een operatie waarbij de Amygdala werden afgezwakt, dat zijn de amandelkernen in de hersenen die met emoties in verband staan. Hij was een kunstenaar die schilderde en een actief leven leide zolang zijn zware depressies hem niet kwelden. Na de operatie verdwenen de depressies maar ook zijn levensgevoel. hij schilderde bijna niet meer en was een saaier mens geworden die weinig ondernam. Vaker komt het voor dat artistiek begaafden bipolair of manisch depressief zijn. Toch is het een vaak een voorwaarde voor hun creativiteit. Diana Ackerman, een beroemde schrijfster, leefde een tijd onder Prozac en besefte dat haar schrijftalent te lijden had onder gevoelsafvlakking en ze stopte ermee.

Liefs,

@ inneke



Ik vind zowiezo het te makkelijk om je te verschuilen achter iets wat je bent. dus bijv hsp Het is te makkelijk voor mij om te zegen ik ben hoogevoelig ik kan er niks aan doen.. ik ben iemand die alles uitzoekt en nooit iets laat opleggen en daartoe gaat leven dan ben je verkeerd bezig vind ik als je dat doet. Je mag dan bijv wel hsp zijn net zoals ik ben maar je moet altijd met een wijde blik de wereld bekijken en niet achter dingen verschuilen
Je verschuilt je achter dingen om zo niet verder te hoeven zoeken als je wel verder kijkt dan je neus lang is ben je goed bezig
Natuurlijk is het moeilijk en niks komt je zomaar aanwaaien van vallen en opstaan leer je als je het serieus neemt

Liefs aNNe

Ja dat het dan een werkelijkheidsvlucht word die langere tijd zou aanhouden dat vind ik eng.
Ik ben daar ook erg op me hoede mee omdat ik weet dat daaruit psychische stoornissen kunnen ontstaan.
Zowiezo is het moeilijk te onderscheiden als je nooit anders hebt gevoelt.
Ik weet nog wel toen ik 16 was en me dus zo voelde en nooit anders hebt gevoelt dus ik bedoel ermee afgevlakt gevoel hebben en steeds meer wat erin sluipt waar je geen ergin in hebt want zo gaat het, dan heb je het niet door je weet niet wat normaal is en wat niet.
Na langere tijd ga je je steeds meer zo voelen of dat je er niet bent en vlucht je dus uit de werkelijkheid met je gevoel je kan overigens wel heel goed van alles nog doen maar je bent er niet bij met je gevoel. Wat jij ook al zegt.
Daarom is het lastig om te bekijken hoe je je voelt als je je nooit anders heb gevoelt.
Als je dat eenmal door hebt is het een lange weg je gevoelens te indentificeren maar als je dat kan steeds stukje bij beetje is het het alles wel waard dat zeker
Medicatie geeft je zeker wete een zombie effect omdat de medicijnen je je niet in contact brengen met je gevoelens ze zorgen voor rust in je hoofd maar is dat altijd goed niet in elke gevallen.
Ik denk ook dat veel mensen in psychische klinieken en psychische stoornissen hebben daardoor niet goed worden behandeld omdat ze een andere behandelswijzen nodig hebben.
Waarom zouden anders mensen die in een psychiatrische inrichting zitten keer op keer weer moeten worden opgenomen.
Ik vind het jammer.
Liefs aNNe

Heel erg herkenbaar Stardust. Ik heb heel lang niet beseft dat ik dissocieerde. Tot voor kort sloot ik me af wanneer ik een inbreuk ervaarde op mijn bestaansrecht en integriteit. Een conflict met een vriend heeft me heel erg met de neus op de feiten gedrukt dat ik mensen afstootte wanneer ik niet vanuit een geworteld zijn in mezelf communiceerde. Ik had de neiging compleet te vervloeien om dan ineens, wanneer dat niet meer goed voelde, of de ander toch niet 100% op één lijn zat met mij, een muur op te trekken en het contact uit de weg te gaan. Dit had tot gevolg dat ik me zeer eenzaam kon voelen. Enerzijds hunkeren naar contact, anderzijds er bang voor zijn- omdat ik zelf verdween in dat contact. Ik kroop dan gemakkelijk in een soort van overmacht: "ik heb de ander niet nodig..."
Werkelijk contact met iemand is enkel mogelijk vanuit een goed contact met jezelf. Bewustzijn van je eigen gevoel, je eigen kern, je eigen behoefte...aarding dus.

Wie zegt dat hij niet gelukkiger was? Wat voor jou saaier is, wil niet zeggen dat het voor deze kunstenaar beter was.

Ik ken mensen die juist enorm blij zijn met het feit dat ze niets hoeven te onderenemen en veel gelukkiger zijn.

Emoties kunnen ook een beperking zijn.

Ik begrijp dit niet goed. Waarom ontstaat er een werkelijkheidsvlucht? Kan je juist niet de dingen helder zien zodra je het abstract kunt bekijken en juist kunt interpreteren? Sta je dan juist niet stabieler in het leven?

Waarom is dat zo? En wat bedoel je met "Werkelijk contact?".