Met interesse heb ik de reacties hierboven even gevolgd, ik geloof namelijk niet dat je in deze maatschappij niet jezelf zou kunnen zijn.
Ik denk dat de ideaal beelden of hoge verwachtingen door iedereen (dus zowel ´voor´ als ´tegen´) die ze maar wil zien en serieus neemt in stand worden gehouden. Immers ook door te reageren tégen een tendens of vanuit een aangenomen gedachte, geef je het in feite al een bestaan, omdat je het ziet en erkent.
Ik heb een en ander meegemaakt en ik heb naast de dingen waar ik wel trots en gelukkig mee ben ook genoeg om mij voor te schamen. Ik ben in een kleine gemeente terecht gekomen waar men altijd alles weet en ziet en anders de buurman van de buurvrouw en die zijn achternicht wel. Zo kan men altijd wel een reden vinden om een scheve conclusie te trekken, hoe de waarheid ook is (als die al bestaat
). Maar is dat zo erg? Is ook dat niet van voorbijgaande aard? En zijn de mensen die conclusies trekken over anderen niet meestal mensen die dat vooral doen naar zichzelf? Ze zeggen wel eens ´eerlijk duurt het langst´ maar ik geloof meer dat authenticiteit het langst duurt wat een uiting van oprechtheid is.
Zelfs onder authenticiteit verstaat ieder weer iets anders, maar voor mij is het zoiets als jezelf trouw blijven, keuzes maken die goed voelen en je ´plussen´ en ´minnen´ kennen en aanvaarden.
Het geven van een uitleg is ook zoiets dat echt niet aan iedereen besteed is, waarom zouden we iets uit hoeven leggen? Alleen als dat goed voelt is dat wellicht positief, maar laat mensen maar gissen of zelfs invullen. Als er problemen zijn mag je verwachten dat de ander zo volwassen zal zijn naar je toe te komen. En tja, zo niet, jammer, gemiste kans voor de ander werkelijk te weten! We hoeven er niet naar te kijken, niet naar te gissen en het ook niet in te vullen. Hoe het ook is, het is de beleving van de ander en de beleving van onszelf, die lang niet altijd overeen hoeven te komen.
Er is zo´n oud gezegde: Doe wat je wilt, kletsen doen ze toch. Juist reden om gewoon te doen wat we zelf goed vinden lijkt me! Zolang we achter onze eigen keuzes staan is het goed en heb je als het nodig is vanzelf een antwoord of geen antwoord
klaar . Als we gelukkig zijn met onze plussen en minnen, onszelf begrijpen en dat uitstralen zullen er nog steeds mensen bestaan die onze keuzes niet kunnen begrijpen. Maar zolang we dit niet voeden, er niet op in gaan kan men anders dan accepteren, want de enige die werkelijk iets over ons leven te zeggen heeft zijn we nog altijd zelf.
Ik weet niets in vergelijking tot wat er te weten valt en anderen ook niet, dus ´why bother?´
Voelt best wel ok hoor