Ik weet niet echt waar ik het kan plaatsen dus doe ik het hier maar.
Iedereen heeft wel angsten, en soms weten we niet waarom we die hebben, waar komen ze vandaan?
Ikzelf heb een heel lijstje (niet dat ik er trots op ben)
angst voor vuur (zelfs een simpele aansteker), hoogtevrees (mij zie je niet in een vliegtuig),...
Voor zover ik me kan herinneren heb ik dit soort angsten altijd al gehad.
Er zijn een paar mensen die me steeds vertellen dat dit kan komen door gebeurtenissen van vorige levens.
Maar hoe kan je deze angsten 'healen' als het ware?
Khoop dat iemand hierop kan reageren..
Groetjes x
nikskeuh
In een vorig leven ben ik van alles geweest, ik heb er wel allerlei dingen van gevoeld en gezien. Ook lijk ik steeds meer mensen tegen te komen die ik al ken.
Er zijn allerlei dingen waardoor we ons dit afvragen. Ik had bijvoorbeeld niets met baby´s begreep totaal niet waarom mensen over kinderwagens heen hingen en wat ze daar nu toch zochten. Ik schaamde me dat ik dat niet zo voelde en wilde graag weten hoe dat kwam, want ik was wél gek op kinderen als ze ouder waren.
Het antwoord van een paragnost die ik kende:´Jij bent een zuster geweest die in een weeshuis werkte. Je was ontzettend begaan met alle kindjes en het deed je veel verdriet wat hen overkomen was. Je bent heel oud geworden. Vanuit je ervaringen daar, heb je het nu even geen interesse in kleine kinderen´ Ok, ik was zoekende en ik vond het antwoord best aanvaardbaar. Voor mezelf accepteerde ik, ik heb er kennelijk niet zo veel mee.
De afgelopen tien jaar ben ik het meer in mezelf gaan zoeken en heb ontdekt dat ik van mezelf hou zoals ik ben, ik ben daarin allerlei dingen van vroeger tegengekomen (en nog wel eens, maar dat is niet meer zo groot ;)) Ik heb gekeken naar mijn jeugd en gevoeld en gezien dat ik kennelijk op een zeer ongewenst moment ben geboren en mijn moeder alles te veel was, zij kon zelf het leven maar moeizaam aan. Ze zei later toen ik ouder was, dat ze mijn broer en mij liever niet had willen hebben en dat ze een hekel aan me had. Helaas zei ze dat ook echt om te kwetsen, ze wilde vat op me krijgen die ze aan het verliezen was. Een vreemd soort jaloezie die ik nu ik zelf moeder nog steeds niet en alleen nog maar minder begrijp. Het klinkt misschien gek, maar weet je hoe opgelucht ik was, dat ze dat toch zei? Natuurlijk had ik dat als kind wel gevoeld. Je begrijpt het al, ik begon in die periode daarna ook door te krijgen dat ik bang was dat mensen een hekel aan me hadden. Natuurlijk beinvloedde dat mijn houding naar mensen en het gevoel dat ik bij iemand had.Ik wilde bijvoorbeeld graag door iedereen aardig gevonden worden, ik kon niet omgaan met mensen die me niet zo aardig vonden, want dat herinnerde me aan die oude pijn. Doordat dit naar boven kwam in de opmerking van mijn moeder ging ik er naar kijken en kon ik het juist aanvaarden, ik kon dus wel degelijk vertrouwen op mijn gevoel.
Ik heb het haar immidels allang vergeven en voorzover dat uberhaupt kan losgelaten. Ik begrijp de omstandigheden waar zij voor stond. Op haar eigen manier heeft ze haar best gedaan. Ik heb mezelf daarna laten zien dat ik er wél mag zijn. Het is een beetje als opnieuw leren lopen.
Nú vind ik baby´s fantastisch leuk, kan er uren meer pruttelen en kletsen. Ik ben er ook niet meer zo mee bezig en het medium schap heb ik voorlopig gelaten voor wat het is, iets dat ik altijd wilde worden. Iig nu even niet, ik zie er gewoon minder het nut van in.
Wat ik er mee wil zeggen is, misschien is het niet nodig om naar een vorig leven te kijken, het kan natuurlijk helpen, maar het kan ook een omweg zijn die juist veel vraagtekens oplevert en je daarbij nog steeds niet aan de werkelijke angst of gevoelens toekomt.
Waar het vooral om gaat is naar je dieperliggende gevoelens te kijken. Ga naar binnen door als je onrustig bent en voel eens wát je nu eigenlijk voelt. Beschrijf het voor jezelf zodat je er zicht op krijgt. Waaròm voel ik me verdrietig, boos, verward, onrustig of afwezig? In angsten kom je nooit de blije dingen tegen, daar zijn het angsten voor. Maar het wil niet zeggen dat die er op andere momenten in je leven niet zijn
. Maar richt je hiervoor puur op wat je voelt.
Er zijn mensen die ernstig ziek worden omdat ze hun angsten niet uitgewerkt krijgen, er wel bij willen, maar er niet bij kunnen. Brandon Bays is een voorbeeld van iemand die van een kankergezwel zo groot als een basketbal binnen zes weken op innerlijke kracht is genezen. En zij was een zeer ervaren levenscoach, iemand die veel ervaring had met healing, mediumschap etc. en had al miljoenen mensen over de hele wereld geholpen. Toch kreeg zij juist dit gezwel en zat er bij haar ook nog van alles weggestopt en daar is ze naar gaan kijken. Simpel voelen en aanvaarden, liefst samen met iemand (die observeert en vragen stelt) kijken naar die angst, naar zo´n moment terug gaan en jezelf vragen ´wat voel ik?´ ´en wat nog meer?´ ´en wat nog meer´.. eerst voel je niet zo veel en dat wordt steeds heviger, totdat je uiteindelijk, klinkt absurd, maar is echt zo, vreugde en tenslotte stilte tegenkomt.
Sorry, is een beetje lang geworden, maar wellicht kun je er toch iets mee?