balk en splinter

Oordeel niet, opdat er niet over jullie geoordeeld wordt. Want op grond van het oordeel dat je velt, zal er over je geoordeeld worden, en met de maat waarmee je meet, zal jou de maat genomen worden.

Dit is werkelijk waar. Het oordeel wat je over een ander hebt, zal je zelf ook doen en meemaken. Maar vaak hoor je mensen zeggen; nee, dit is niet het zelfde als wat ik net zei over die ander, als je ze erop wijst dat ze zelf iets doen waar ze een ander net op hebben geoordeeld. Dat kan natuurlijk ook wel kloppen want van de ander is het een splinter van hun is het een balk Maar beide zijn ze van het zelfde materiaal, dus weldegelijk hetzelfde.
Als je er voor open staat kun je er gebruik van maken om je eigen blinde vlekken te leren kennen.

heel mooi stuk liesanne heb het goed laten inzakken ;)maar wat is het toch fijn nog te kunnen leren en te kijken en voelen op wat voor leeftijd dan ook,immers perfect zijn is denk ik ook niet de bedoeling maar je link is heel verhelderend en goed om bij stil te staan.
af en toe die pas op de plaats.
en ja gast zo die blinde vlekken te leren kennen.

Oordelen en veroordelen doen we vaker dan we denken, soms is het zo'n gewoonte geworden dat het "gewoon"is.
Denk maar aan mensen kijken op terrasjes bijvoorbeeld.
Ik wil het niet doen en ongemerkt betrap ik me er steeds weer op dat ik het toch doe, het helpt inderdaad als je dat stuk in jezelf kunt accepteren.

Ja, en een heel menselijk (dus imperfect)kantje.

Als het mij overkomt dan probeer ik meestal in mezelf te kijken waar dit oordeel vandaan komt.
Ook al denk je dan iets van een ander, het gevoel komt uit jezelf.
Achterhaling en herkenning van dit oordeel/gevoel zorgen ervoor dat ik mezelf beter kan begrijpen.
En ik betrap mezelf steeds minder en minder op een oordeel.

Wat me vooral fascineert is dat het praten over balken en splinters in wezen al een actief voorbeeld op zichzelf is

Dit gebeurd we als we in onze aandacht meer met anderen dan met onszelf bezig zijn en gevoelens in onszelf onderdrukken.

Ik heb gemerkt dat zelfkritische mensen er juist nóg zelfkritischer van worden en dat zijn vooral degenen die je niet zo hoort. Een dergelijke visie nodigt uit tot perfectionisme die wel eens ten koste van onszelf zou kunnen gaan. Het nodigt uit om al die gevoelens maar weer in te slikken, omdat het blijkbaar onze eigen balk is die spreekt.

Het helpt als we ons juist wél gewoon uiten. Ja, gewoon zoals het is. Het inzicht valt dan vanzelf op zijn plek, in die uiting weten we ondertussen diep van binnen best hoe de dingen zijn. Er is nog altijd zoiets als, ai, ik zie het ook, sorry zo was het niet bedoeld..

Het helpt als we uitingen gewoon een uiting kunnen laten zijn, en alles van de ander, van de ander kunnen laten en alleen meenmeen waar we iets mee kunnen. We delen slechts, dat is alles.

Natuurlijk we gaan allemaal wel eens de mist in, ik maak die ´fout´zo regelmatig. Gelukkig ervaar ik ´perfecte´ mensen dan ook als verschrikkelijk irritant en stomvervelend, want ze confronteren mij op een akelige manier voortdurend met mijn eigen imperfectie en eigen onvrijheid. Ik maak mezelf wijs dat dat hún masker zou kunnen zijn en door ze stomvervelend te vinden voel ik mezelf natuurlijk wel al een stukkie beter

Neem de dingen vooral niet alles te serieus, ieder weet van binnen best hoe de dingen zijn, de dingen zijn iig meestal niet zoals we denken dat ze zijn of zoals ze lijken..

Fijne dag allemaal, een dag vol van jou leven, leef ik het mijne en komen we elkaar wie nog eens tegen hier of daar..

Bezoeker, dank je wel voor je mooie bericht! Zo gaat het mij nou ook vaak. perfecte collega's bijvoorbeeld. Vandaag kwam ik erachter dat ook zij fouten maken, en mijn naaste collega was erg blij dat ik een mailing zo vlot de deur uit had! voor het eerst sinds maanden een complimentje. Af en toe wel fijn hoor, al hoef ik niet 100.000 veren in mijn .....

Helma, heb je er ook moeite mee om andere mensen te accepteren zoals ze zijn, met al hun volkomen- en onvolkomenheden. Leg je de lat voor anderen ook zo hoog en zijn je verwachtingen gebaseerd op die hoogte?

Ik ben opgegroeid met enerzijds een moeder die zich (pathologisch) negativistisch (vooral ook naar anderen toe) kon uiten en anderzijds met de strengchristelijke leer die predikte dat je niet mocht oordelen, maar wel de mensen van ‘de wereld’ kon veroordelen. Behoorlijk ingewikkeld dus. Mijn moeder was van mening dat het goed is álles te uiten omdat het goed is eerlijk te zijn… , een overtuiging die de mijne werd. Maar door de jaren heen ben ik die overtuiging aan het bijstellen. En ja, ik kan het 'balk en splinter verhaal' nu anders lezen: de balk, als dat onbewuste deel van ons dat gekénd wil worden, zodat er heling kan plaatsvinden. De splinter (van een ander), die heel vaak deel uitmaakt van die balk. Het gaat m.i. hier juist ook om uiting geven aan, maar dan op een andere manier, veel meer vanuit een waarnemen. Dus mijn gevoelens mogen er zijn maar hoeven niet altijd gedeeld te worden….althans niet in een vorm waarin de ander ‘be- of veroordeeld’ wordt. Laat ik waarnemer zijn van wat het me doet en laat me dat (eventueel) verwerken.

Dat is moeilijk. En ja, misschien is het een menselijk trekje om te oordelen. We hoeven ons zelf daar niet op te veroordelen. Maar we mogen onszelf toch voortdurend daarin corrigeren? Bv. door eens te letten op hoe we dingen zeggen, door onze ‘jij- boodschappen’ te vervangen door 'ik-boodschappen': Niet het ‘JIJ BENT…..’, maar een ‘ik zie in jou…..’ o.i.d. Niet een ‘jij moet’, maar een ‘wil jij misschien?’
Al spiegelend verdwijnt misschien als vanzelf de 'perfectie' van een ander of we gaan er iig anders naar kijken...... Nederigheid is dan veel meer dan een houding waarbij we op de knieën gaan of onszelf te kort doen....

deze zin spreekt mij aan omdat het zo herkenbaar is ook in mijn bestaan:Dus mijn gevoelens mogen er zijn maar hoeven niet altijd gedeeld te worden….althans niet in een vorm waarin de ander ‘be- of veroordeeld’ wordt. Laat ik waarnemer zijn van wat het me doet en laat me dat (eventueel) verwerken.

ook is het goed dat niet op elke vraag autmomatisch een antwoord komt.
juist door het doorvoelen of doorleven van momenten leer je meer, maar juist doordat we ongeduldig worden en het gelijk allemaal willen snappen, worden gevoelens van onzekerheid alleen maar aangeboord

je vergeet gewoon even dat zij ook niet perfect hun werk altijd kunnen doen,
heb het net zo ervaren als jij,zag alleen maar mijn tekortkomingen,maar nu na een jaar draai ik net zo makkelijk weer mee, je legt de lat te hoog inderdaad.
en die complimentjes zijn altijd meegenomen

Ik ben het helemaal met je eens Lena. Vragen hoeven niet altijd beantwoord te worden aan de steller maar kijk wat het in jou doet is van veel groter belang. Maar dat is in wezen met alles wat wij meemaken. We hoeven het achteraf niet woordelijk te delen met anderen, het gaat er om dat je je aandeel herkent op het moment zelf. Natuurlijk staat het een ieder helemaal vrij om achteraf te delen wat je maar wilt en met wie je maar wilt. Als je maar niet vergeet dat het verleden tijd is en geinterpreteerd is door je eigen belevingswereld.

ja achteraf snap ik soms ook niet goed waarom heb ik het me zooo moeilijk gemaakt

Qoute
Oordeel niet, opdat er niet over jullie geoordeeld wordt. Want op grond van het oordeel dat je velt, zal er over je geoordeeld worden, en met de maat waarmee je meet, zal jou de maat genomen worden.
Qoute

Ben ik mee eens, mensen zijn vaak simplistisch als het aan komt op het beoordelen van mensen. Vaak kloppen de stereotypes wel die jouw intuitie of levenservarig aangeven, maar je mag dit niet gebruiken om over mensen te oordelen die je niet (goed)kent, en ook voor mensen die je kent, keuzes moet je respecteren. Je kan hooguit je kennis en begrip delen ten opzichte van jou mening over dat onderwerp, maar houd respect voor keuzes of hoe/waarom iets gekozen is.
Soms zijn er goede redenen waarom mensen een bepaald iets doen. Zowiezo wie ben jij om te oordelen, geef ze een kans, laat ze "leren/ontdekken" mensen veranderen.

Alles heeft een reden, van kleinste dingen tot grote dingen waar veelal de maatschappij geen begrip voor heeft.

Wat leuk om te horen dat het zo is gelopen ik hoop dat er nog heel veel van zulke momenten gaan zijn. Ik herken dat zeker, soms heb ik een bepaald beeld van iemand en dan zie ik ineens iets dat me compleet verrast. Dan voel ik me zelfs een beetje betrapt op die paar gedachten die ik er blijkbaar toch bij gehad had..

Ja, daar heb je ook helemaal gelijk in Liesanne, tussen zwart en wit zitten veel kleuren grijs.

Ik kan me voorstellen dat het inderdaad nogal gecompliceerd is, als je met zoveel dubbele boodschappen op groeit. En ik begrijp zeker waarom dit je dan ´aanspreekt´ en waar dat vandaan komt. Ik begrijp of voel een beetje uit wat je schrijft, dat jij die cirkel bewust bent geworden en voor jezelf iig hebt kunnen doorbreken. Ik vind het bijzonder als ik zie dat mensen daartoe in staat zijn, ik weet hoe moeilijk dat is. Niet vanuit exact dezelfde ervaring, maar een soortgelijke. Dubbele signalen of als mensen niet zeggen wat zij werkelijk willen zeggen zijn voor mij nog steeds een allergie, ik ben daar nog niet vanaf, al weet ik dat ik daar juist van kan leren. Ach en anderzijds mag dat ook gewoon mijn zwakke plek zijn toch? Het blijft wonderlijk hoe die dingen zich soms generaties lang voort kunnen zetten en nog wonderlijker als je dergelijke dingen kunt doorbreken. Dat is een bijzonder mooie ervaring.

Ja, ik voel het zo aan. Ik heb het daar moeilijk mee.Een voorbeeldje: Ik zou graag verhuizen o.a. omdat mijn buren af en toe ruzie maken (ik moet daar geen tekeningetje bij maken hé). Maar hoe weinig het ook is; ik hou daar echt niet van. Ik oordeel over hen. Maar daarna kijk ik kritisch naar mezelf. Ik zou niet mogen oordelen maar accepteren. Door het accepteren zal het universum wel zorgen dat ik kan verhuizen of dat het stil wordt. En ik word daar zo moe en gefrustreerd van want niemand gaat verhuizen. Daarna kijk ik weer kritisch naar mezelf want ik weet dat het zo niet werkt; ik mag geen verwachtingen stellen.
Moeilijk hoor...

verwachtingen hebben is dat zo slecht dan? daar ben ik nog niet overuit
de keus om niet te oordelen en te accepteren doe jezelf.
maar als je wil verhuizen waarom niet? of zie nou iets over het hoofd?