Lied van het stille geluk.

Het Lied van het Stille Geluk.

Jaren lang was
de melancholie
de bedroefde koning
in mijn Innerlijke Huis.

Mijn intense verdriet
verlangde naar een
soort van Verlossing.

De Vogel der Melancholie
wenste om bevrijd
te worden uit
zijn Gouden Kooi.

Bedroefd zag ik
veelal de zon aan
in het leven van alledag.

Ik kon niet mee lachen
met de blijheid der mensen
in de onbezorgdheid
van hun bestaan.

Daarvoor was
mijn verdriet
te veelomvattend!

Ik hulde mij liever
in het Gewaad
van mijn tranen
zonder woorden.

Op een
Wonderschone Dag
ging de deur open
van mijn Kooi.

En vloog ik
naar een Nieuw Thuis.

De melancholie bleek
de voedingsbodem
te zijn geweest
voor mijn Bevrijding!

De Zwerftocht van
mijn intense verdriet
hervond de Vreugde
van het Kind in mij.

De verpozing
van mijn Stilte
en van mijn Ernst
zijn mij meer dan genoeg.

Als jij bij mij komt
en naar een terrasje wilt
dan ben ik je man.

Als jij wilt fietsen
naar dat terras
met uitzicht over zee
ik ben je man.

Als jij samen met mij
die intense Stilte wilt delen
van de Liefde in het Leven
dan kus ik jou.

Op ieder plekje in je hart.

In stille Vreugde.

Middag 4 Juni 2006.
Nacht 23 Augustus 2007.
Theo.http://www.volkskrantblog.nl/bericht/147834