Ik snap exact wat je bedoelt Maris, mijn zoon Tony heeft ongeveer exact hetzelfde aan mij verteld als wat jij hier neerschrijft.
Mijn zoon Tony is twaalf jaar en is gediagnostiseerd met ADHD, NLD, PDD-NOS en gilles de la tourette. Gelukkig heeft hij al deze vormen van autisme in een lichte vorm en is hij naast zijn autisme ook nog hoogbegaafd.
Op zich best een indrukwekkend rijtje, toch functioneert Tony prima op een normale christelijke basisschool.
Hij heeft wel een rugzak op school, dat betekent dat hij gedurende het hele schooljaar word begeleid door iemand die specifiek is gericht op alle dingen die tegen of juist voor dat ene kind kunnen werken, zodat dat kind alle mogelijkheden krijgt aangereikt om optimaal te kunnen functioneren.
Echt een perfect gegeven, Tony gaat met hulp van deze man met sprongen vooruit.
Wat echter het belangrijkste is dat ik schrijf,
ik ben geen voorstander van medicijnen, toch onderschat ik ook niet hun werking. Soms heb je ze nodig, soms kan het ook met kruiden, aanpassingen voeding, vitaminen, mineralen. Soms kunnen medicijnen zelfs een enorm verschil in je manier van leven maken.
Antidepressiva, je voelt je watterig, vlak, emotieloos, kortom geen prettig gevoel, ik heb ze ook jaren geslikt, ik weet hoe rot dat kan voelen.
Ritalin wat jij benoemt, kan de groei beinvloeden, kan slaap stoornissen geven, eetproblemen..noem maar op, voldoende argumenten lijkt mij om niet onvoorbereid aan te beginnen en niet te lichtzinnig over denken.
Mij is jaren geleden geadviseerd om met Tony met ritalin te starten vanwege zijn ADHD, ik heb hier niet in toegestemd, ten eerste omdat ik ADHD niet zie als een ziekte die moet worden behandeld en ten tweede, het is niet mijn lijf, het is van Tony en zolang dit medicijn niet als levensreddend bedoelt is, gaat dit dus echt niet zijn lijf in. Ik heb besloten om te wachten tot Tony zelf kon beslissen of hij deze medicijnen wilde slikken of niet. Ik heb voordat wij naar de arts gingen, die het medicijngebruik van Tony zou begeleiden, vooraf met Tony alle voors en tegens besproken op een voor hem begrijpelijke manier. Voor volwassenen is het al moeilijk genoeg om al die supersonische termen uit elkaar te houden, laat staan voor een autistische jongen van 11 jaar. Tony was na het gesprek overtuigd dat hij het toch wilde proberen en de arts beloofde hem vooral veel oog te houden op zijn groei (was erg belangrijk voor hem, het gesprek vooraf was echt goed voor hem, de slimmerd wist het haast beter dan de dokter, lol). Affijn Tony is dus begin dit jaar begonnen met het slikken van ritalin, zoals hij het mij steeds heeft verteld en nog verteld zal ik proberen zoveel mogelijk in zijn eigen woorden weer te geven, wellicht rinkelen er dan meer bellen voor jou.
"mam vroeger, zag ik de bomen niet, ik zag alles wat bewoog, maar wat stil stond zag ik niet...".
"Mam vroeger was het altijd herrie in mijn hoofd en nu kan ik weer nadenken, ik kan lezen zonder herrie en ik kan zelfs weer nadenken over een som!".
"Mam in de vakantie hoef ik eigenlijk geen medicijn van jou, eigenlijk wil ik het wel want dan is ook het spelen makkelijker, dan word ik niet boos omdat het dan te druk is".
......
Begrijp me goed, ik maak absoluut géén reclame voor ritalin, ik ken alle gevolgen die het gebruik van ritalin kunnen veroorzaken.
Toch is het een goed medicijn voor degenen waarbij het echt aanslaat, Tony heeft totaal geen last van wat voor bijwerking dan ook, hij groeit prima en is op school met sprongen vooruit gegaan. Ik heb weer een gelukkig kind met een boost aan zelfvertrouwen. We zijn er nog niet, maar hij kan weer lachen en is de onrust kwijt.
Ik geloof niet dat je dit stormen moet laten zijn, dit zijn stormen die niet te snappen zijn als je ze niet kent, dit zijn stormen waar je inderdaad van gaat grauwen en snauwen, je hebt af en toe de stilte nodig, iedereen.
Dit verhaal is niet om je ook maar enige kant op te trekken, het is gewoon mijn verhaal, ik hoop dat het iets voor je kan doen, zoniet dank je wel voor je lange adem, lol.
Liefs,
Kaat