het komt best eens voor dat ik tussen de regels door iets waarneem over de meningen rondom psychische aandoeningen. Soms heb ik daar best moeite mee.
Na jarenlang onderzoek door diverse wetenschappers en psychiaters en dergelijke, zijn er mijns inziens toch echt duidelijke aanwijzingen over ziektes met betrekking tot de psyche. In het verleden heb ik bijvoorbeeld boeken gelezen over manisch depressiviteit: er zijn vele klassieke vormen, maar de strekking is toch vaak hetzelfde. Mijn vader was manisch depressief, tot hij uit het leven stapte in '85. Ook zijn broer en moeder zijn/waren manisch depressief. De klassieke symptomen uit de boeken sloten exact aan op de vorm die mijn vader had. Zijn jeugd was best moeilijk, vooral ook omdat hij opgroeide in de oorlogsjaren en toch wel het één en ander gezien heeft.
Wat ik eigenlijk zeggen wil: ik vind het soms wat kort door de bocht om makkelijk te zeggen dat iemand met een psychische aandoening maar eens een zoektocht in zichzelf aan moet gaan: alsof ze daar de kracht voor hebben! Ook bij de symptomen van Borderline ben ik ervan overtuigd dat deze mensen niet zomaar het louteringsproces aan kunnen gaan: het leven is erg moeilijk voor hen, ze duwen en trekken aan de mensen waar ze van houden, en ze zijn nauwelijks in staat om voor zichzelf te zorgen. Laat staan om te overleven in deze volle maatschappij, vol van keuzes en prikkels.
Als iemand een hartaanval krijgt, of kanker, dan kijk ik wel uit om gelijk te smijten met termen zoals in de boeken van Christiane Beerlandt: hij zal wel egoïstisch zijn, of zij zal wel te gesloten zijn geweest. Het kan toch niet zo zijn dat wij hier met ons kleine clubje de arrogantie hebben om alle diagnoses en onderzoeken met één veeg van de tafel te vegen? Het steekt me soms. bovendien is een aandoening als manisch depressiviteit lichamelijk al na de geboorte aan te wijzen in een onderdeel van de herstenstam. Dus toch lichamelijk aantoonbaar!
Wat ik wél vind is dat er altijd patiënten zijn die de reis en ontdekking wel aan zouden kunnen: mits ze er lichamelijk sterk genoeg voor zijn: als ik bijvoorbeeld kijk naar mensen die goed kunnen functioneren met een minieme dosering Lithium, en er een leven lang gleukkig mee kunnen zijn, of iemand met Borderline, die voor zichzelf uit gaat zoeken of het terug te leiden is tot een misbruikverleden: ik ben er van overtuigd dat, als de omstandigheden gunstig zijn, er veel te winnen valt. Maar om iedereen maar naar reiki of een meditatieclubje te sturen stuit me wat tegen de borst.
Hehe, dat zat me al een tijdje dwars
).
