Angela, ik veel geweld gezien in mijn leven en dan bedoel ik echt vréselijke dingen. Opsluiting, verkrachting, machtsmisbruik, gecontroleerd worden voor iedere seconde van de dag, netwerk verbroken, misbruikt, bestolen, bedreigd met de dood, bekogeld met van alles en nog wat en ga zo maar door. Ik kan goed begrijpen wat dit met iemand doet die geweld mee heeft gemaakt. Ik ben er iig enorm door onderuit gegaan in die periode. Ik ben enórm aan mezelf gaan twijfelen, niets van wat ik was stond nog overeeind, alles draaide en ik dacht dat ik het verdiend had en vroeg me steeds af waarom gebeurde wat er gebeurde. Ik begreep het totaal niet wat iemand bezielde. Nu begrijp ik het wel, dus het klopt wel wat links en rechts gezegd wordt, alleen is dat soms moeilijk aan te nemen omdat je denkt dat iemand niet begrijpt wat je meegemaakt hebt.
Ik had me daarna lang kunnen concentreren op wat mij was aangedaan en het feit dat hij schizofreen bleek te zijn, ritueel misbruikt is vroeger, compleet gehersenspoeld is in het gezin waar hij opgroeide, borderline had, zich in het crimineel circuit begaf, zich met kinderporno bezig bleek te houden, de dag volstopte met leugens over grote en kleine dingen en weet ik niet wat nog al meer. Ik kan boos worden op hem omdat ik nog steeds oorsuizen voel omdat hij soms dagen en uren lang op 2cm van mijn oor stond te schreeuwen terwijl ik het stilletjes over me heen liet komen om als er een een seconde stilte in zijn monologe geschreeuw viel maar toe te geven aan zijn sexuele driften. Ik kan blijven hangen in ongeloof omdat ik iedere dag weer iest tegenkwam dat niet klopte. Dat is een levende leugen en ik begrijp nu wel waarom de dag van gisteren niet mocht bestaan. Dat had niets met spiritualiteit te maken..
Maar dan richt ik me alweer op hem en dat zou voor mij niets opgelost hebben.
Ik zie dat je heel erg blijft bij diegene die je dit heeft aangedaan. Verdient zij al die aandacht nu nog steeds? Ieder woord, iedere gedachte, ieder gevoel zit in boosheid naar haar maar je steekt je aandacht in haar ipv jezelf. En ik weet niet of je dat zo wilt vertellen hier, maar wat heeft dat met jou gedaan? Hoe ben je er zelf mee om gegaan? Ik bedoel hoe heb je gereageerd?
Kun je lief zijn voor jezelf of denk je stilletjes dat je het verdiende? durf je te voelen wat je toen voelde en durf je ook je eigen reactie daarop te zien.
Dat is wat jou genezing kan brengen, die ander zal nooit of de erkenning geven die jij zoekt want diegene begrijpt vaak niet hoe zijn of haar gedrag iemand kapot kan maken, anders zou het wel stoppen, niet? Reken dus zeker niet op begrip van die kant, maar geef toe aan jezelf en accepteer dat je niets aan het gedrag van de ander kon doen en die situatie ook niet terug kunt draaien. Je kunt hooguit kijken hoe jij gereageert hebt en wat je daar bij voelt, huil, stamp als dat helpt, verwerk wat jij erbij voelt als je denkt aan wat er gebeurd is. En zie dat het niet goed was. Ga daarna verder nu, er is nog veel tijd over om niet meer in die ellende van toen te leven. Laat zien dat jij op een andere manier met de dingen om gaat en wees daar trots op.
Ja zoiets maakt je slachtoffer, alleen het is aan ons hoe lang we dat blijven. Die periode dat je ter plaatse slachtoffer was, was wel lang genoeg , vind je ook niet?
Het is mij gelukt een gelukkig leven te hebben, waarom zou jij dat niet kunnen?
