Verlangen naar je ex

“Ik heb de liefste man van de wereld. Dat weet iedereen. Hij staat altijd voor me klaar, draagt me op handen en is een geweldige vader voor onze kinderen. Ik zou de gelukkigste vrouw van de wereld moeten zijn met zo’n man. Maar dat ben ik niet. Want ik hou echt heel veel van hem, maar hij is niet mijn grote liefde.

Mijn grote liefde heet Johan. Ik leerde hem achttien jaar geleden kennen, tijdens de vakantie. Ik was op slag verliefd. En hij op mij. Alsof de bliksem insloeg. We waren totaal verschillend. Ik zat op hockey, was van plan rechten te gaan studeren en droeg het liefst sportieve kleding; hij had wilde haren, droeg soldatenkistjes en was lid van de jongerenorganisatie van een linkse politieke partij. Niet echt een match made in heaven. Maar dat kon ons niks schelen. We waren verslingerd aan elkaar. Ook na de vakantie, onze relatie heeft twee jaar geduurd.

Het zou misschien romantisch zijn geweest als ik nu kon schrijven dat we uit elkaar zijn gedreven door bemoeizuchtige familieleden die het niet met de relatie eens waren, maar dat was niet zo (hoewel noch zijn noch mijn ouders ons een erg geslaagd koppel vonden). Toen de eerste hevige liefdesstorm een beetje was gaan liggen, kwamen onze verschillen steeds meer aan de oppervlakte. Wanhopig probeerden we elkaar, tegen beter weten in, vast te houden; het te laten werken tussen ons. We waren zo verliefd op elkaar, maar we konden het absoluut niet met elkaar vinden. We dreven elkaar tot waanzin. De ruzies werden heftiger en heftiger. Ik gedroeg me hysterisch, hij deed onderkoeld. Uiteindelijk heb ik onder druk van mijn bezorgde vrienden deze desastreuze relatie beëindigd. Ik was helemaal kapot.

Gelukkig was er Fred, de broer van mijn beste vriendin. Hij ving me op, troostte me, zette me weer met beide benen op de grond. Zijn steun werd steeds belangrijker voor me. Voor Fred was ik de ware, voor mij was hij de pleister op de wond die mijn relatie met Johan had geslagen. En dat wist Fred maar al te goed. We zijn nu vijftien jaar getrouwd, hebben een heel harmonieus huwelijk. En ik ben best tevreden. Maar onlangs schreef ik me in op Schoolbank.nl. Natuurlijk was de eerste naam waarnaar ik op zoek ging die van Johan. Ik vond hem vrij snel. Terwijl in mijn achterhoofd de alarmbellen rinkelden, heb ik hem een e-mail gestuurd. Per omgaande kreeg ik een antwoord teruggemaild. Hij vond het zo leuk iets van me te horen en wilde graag een keer iets afspreken, zodat we konden bijpraten.

Sinds dat mailtje kan ik alleen nog maar aan hem denken. En ik weet dat voor hem hetzelfde geldt. Ik had nooit contact met hem moeten zoeken. Wat wij samen hadden, kan nooit zomaar over zijn. Hij is ook getrouwd. Elkaar ontmoeten is levensgevaarlijk. Voor we het weten storten we elkaar weer in de ellende. En het zou Fred vreselijk kwetsen als hij wist dat ik contact had met Johan. Ik denk dat hij in zijn hart weet dat Johan nog steeds mijn grote liefde is en dat hij voor mij altijd de tweede keuze is geweest. En dat terwijl hij me altijd alles heeft gegeven. Het is zeker niet eerlijk ten opzichte van hem als ik een afspraak maak met Johan. Maar mijn hart is verscheurd, want ik wil het zo graag...”

bron: http://www.telegraaf.nl/vrouw/psyche_relatie/1500396/___Ik_verlang_naar_mijn_ex-geliefde___.html