Als de kinderen dit roepen of hun zin door willen drijven, dan zeg ik steevast;
´Ik wil, ik wil..en kikker in mijn bil, tralalie tralala..´
´of o,o,o wat een drama...zeven spoken in één pyama..´
Ja dat levert me een blik op die kan doden, natuurlijk, waarderen doen ze het ook al niet en er om lachen al helemaal niet meer, natuurlijk niet.
Maar wat een o zo belangrijke les ligt er in het leren rekening houden met de mensen, situaties en omgeving om je heen. Leren dat niet alles kan gaan zoals je graag wilt, leren dat je soms voor teleurstellingen komt te staan in het leven. En bovenal leren daar mee om te gaan en wat je wilt op een constructieve manier te bereiken.
Kinderen die dat niet meekrijgen hebben zoveel balast later en mogen dan gaan leren wat zij vroeger niet meegekregen hebben een ingewikkelde klus die ik ken als geen ander. ijn hemel wat heb ik lang dingen ´gewild´ en gingen ze niet zoals ik graag ´wilde´, omdat ik de dingen nog niet zo goed begreep.
Aan mij dus nu de (on)dankbare taak mijn welpjes nu al iets bij te brengen, daar heb ik immers zelf voor gekozen. Wat een lessen, niet in de laatste plaats voor mezelf. Ik `bijt` soms in liefde, zoals een moederwolf haar welpen bijt om ze iets duidelijk te maken.
En iedere dag, tussen al die ingewikkelde, lastige, lieve, leuke, energieslopende, energiegevende leermomenten heen, zie ik zo maar weer ineens een prachtig nieuw vruchtje hangen tussen de blaadjes. Een uniek en eigen vruchtje dat laat zien dat ze begrijpen wat het leven op aarde allemaal omvat. Wauw!!!!
Tralalalie, tralala..dan voel ik me zo´n rijk mens.