relaties.....

een relatie moet iets toevoegen, niets afnemen

Volgens mij is de uitdaging je te durven verbinden en kwetsbaar opstellen. Welke vorm een relatie 'moet' hebben is voor mij niet relevant, dat is iets waar je als koppel gaandeweg in groeit.
Eerlijkheid, authenticiteit en openstaan voor jezelf en voor elkaar zijn veel belangrijker dan regeltjes over hoe een nieuwetijdsrelatie er zou moeten uitzien. Zo kan ik bedenken dat ik absoluut niet tegen vreemdgaan ben als ik dan degene ben die het doet natuurlijk Een intieme relatie kan een enorme leerschool zijn omdat je continu een spiegel voorgehouden krijgt en aan de slag kunt met jezelf. Denk dat het ook een over-en-weer gaan is van verbinding naar autonomie en weer terug.
Je ziet, ik heb het niet over de ideale relatie van twee volledig 'gerealiseerde' zielen...omdat ik denk dat je heeeel snel kunt vluchten van wat is als je die denkbeelden interessanter vindt dan het hier en nu.

Alleen in heelheid kun je je verbinden. Denk ook aan het mystieke huwelijk wat je met jezelf aangaat; de volledige verbondenheid met je(het)zelf. Zeer boeiend je hier eens in te verdiepen. En ja in een intieme relatie kun je enorm groeien door alles (confrontaties) wat je met elkaar tegenkomt. Onbewuste patronen (blinde vlekken maken het soms erg moeilijk te zien wat er van wie is en kan tot heel moeilijke situaties leiden. Als je zo helder bent voor-al naar jezelf te durven kijken en beide partners doen dit, dan kun je samen echt vooruit komen. In de praktijk gaat het vaak anders, gewoon omdat de ander veel gemakkelijker waar-te-nemen is dan dan jezelf en dat geldt voor de ander dus ook. Naar jezelf durven kijken is niet altijd echt gemakkelijk en het vergt ook nederigheid. Elkaars psych spelen werkt al helemaal niet, immers je bent elkaars gelijke en niet elkaars hulpverlener. Zielemaatjes, zielsliefde, tweelingzielen, trefwoorden die hier heel veel info over geven.............

Voor mij is bezielde communicatie het belangrijkste in een relatie. Niet dat ik dat altijd heb gekunt, maar het is wel hoe ik daar nu tegenaan kijk. Niet goed met je eigen gevoelswereld kunnen 'klikken', maakt dat je ook moeilijker oog hebt voor de gevoelswereld van de ander. Dat kan communicatie heel moeilijk tot zelfs onmogelijk maken, met name voor mannen is mijn idee.

Polyamorie geloof ik absoluut niet in, tenzij je het met niemand 'echt' aangaat. In het verleden heb ik te veel verdriet gezien bij mensen die zo in het leven stonden, met meerdere zelfdodingen in die situaties. Nee laat maar....... Liever met iemand tot een diepste kern en een schittende ontmoeting met die ander en met mijzelf............

verbazend om te zien dat in dit onderwerp - verbonden met de basis van het bestaan - zo weinig gereageerd wordt. Nog te bedenken dat relatisch sterk vormend zijn........

welke vragen zoal??

Is het niet zo omdat het net zo gecompliceerd is vaak, zo persoonlijk en kwetsbaar en idd zo sterk vormend...als we eerlijk zijn dan weten we dat we hier niet zo maar over kunnen theoretiseren omdat relaties 'echt' zijn en ons confronteren.

Niet alleen dat denk ik, Inneke. Het is al bijna niet mogelijk om daadwerkelijk jouw ervaring over te brengen op anderen. En of dit nu een één op één relatie is of jou relatie met de rest van de wereld, het is alleen te begrijpen door degene die het ervaren heeft, en dat is meestal maar 1 persoon; jij of ik of hij of zij.

Relaties zijn voor mij belangrijk geweest om het kleine te kunnen ervaren en daardoor het grote te kunnen zien.

jeetje gast; "Relaties zijn voor mij belangrijk geweest om het kleine te kunnen ervaren en daardoor het grote te kunnen zien".

Hoe mooi woorden gegeven!!!!

Ja Gast, dat wilde ik er nog aan toevoegen: hoe leg je het uit in woorden, juist omdat het zo'n persoonlijke ervaring is.

Er zijn best wel veel soorten relaties die je in je leven ervaart waaruit je verschillende dingen haalt. Soms is het haat-liefde, dan weer vriendschap, of een tweelingziel. Uiteindelijk zijn het voor mij allemaal contact momenten met anderen die mij ergens weten te raken. Soms is het klein, soms is het groot en soms is het voor altijd.

Ik kan daarom ook niet generalizerend naar alle soorten relaties kijken. Wel kan ik kijken naar die relaties die mij het meest hebben beinvloed / gevormd.

Mijn relatie met mijn tweelingziel is voor mij enorm belangrijk geweest en is het nog steeds. Ik kan ook nog steeds niet helemaal begrijpen wat voor soort relatie het is en waartoe hij dient, maar ik weet wel dat hij is voor altijd. Je weet gewoon dat die ander er is op die momenten in je leven die echt beslissend voor je zijn en dat ik er ook voor die ander op die momenten ben.

Over de eerste vraag "Bestaat er maar één ware" denk ik dat er niet maar eentje is. Er zijn meerdere ware afhankelijk van de fase van je leven waarin je bent. Pas als die ware met je mee-verandert, zal dit je ware blijven. Als jullie uit elkaar groeien, is het niet meer je ware en dient een andere zich aan.

Een relatie is in mijn ogen waardevol als je elkaar aanvult, iets toevoegt en elkaar iets leert. Het is een harmonie van geven en nemen. Als er teveel van het geven komt of juist van het nemen is de harmonie verstoort en daarmee de relatie.

Verder ben ik het met Nims eens. Soms merk je dat de relatie er is voor je hele leven en gaat het verder dan bovenstaande principe, het gaat dan om elkaar te helpen in het vervullen van je levenlessen. Andere relaties kunnen dan weer voor kortere duur zijn, omdat ze gaan over een periode waarin je elkaar nodig hebt om te leren. Is de les vervult dan zul je elkaar op een gegeven moment los laten en je eigen weg gaan om zo weer nieuwe mensen te ontmoeten die je voor kortere of langere tijd verder helpen en vice versa.

Waar je ook staat in het leven en in je ontwikkeling en wie je tijdens dat leven ook ontmoet. Elke ontmoeting vriendschap/relatie is waardevol.

wat ik nog steeds niet begrijp,hoe komt het toch komt dat sommige mensen totaal niet klikken,bv je leert iemand kennen en voelt een enorme weerzin naar iemand of andersom.
waar komt dit vandaan???

Zou dat soms door onze natuurlijke drang naar kuddes komen? Meestal willen we gelijkgestemden om ons heen omdat dat evolutionair gezien het meest veilig is. Mensen die afwijken, hebben vaak al een natuurlijk afweer omdat dat ons beschermt vanuit onze kudde instincten. Denk ik zo.

Magneten trekken elkaar ook niet altijd alleen maar aan maar kunnen elkaar ook afstoten.

ja maar zo onstaan ook de oorlogen in de wereld denk ik

of is dit weer erg ver gezocht

ja dat denk ik ook, maar je kunt je er nu eenmaal niet helemaal aan ontrekken,en blijf je op maar opveilige afstand van die ander.

Dat hangt van jou reactie op die ander af en niet van het gedrag van die ander. Je kunt er ook voor kiezen om iemand in zijn waarde te laten ondanks jij het irritant vindt.
En op je eigen reactie heb je meer invloed dan dat je hebt op het veranderen van die van anderen. Het één brengt vrede de ander alleen maar oorlog.

Er zijn maar weinig dingen die niet in iedere mens voorkomen. Dat te weten is het veroordelen van een ander ook jezelf veroordelen. (Ookal zit het in een ander jasje, het is niet het jasje maar wat er in zit waar het om gaat)
Dus zit er niets anders op dan naar jezelf te kijken als je iets erg afstotelijks in een ander ziet.

verander de wereld en begin bij jezelf,
maar het afstoten of laten gaan is toch niet altijd eenvoudig te bevatten