Mijn kinderen hebben een gammele sterrenkijker waar ze af en toe mee spelen.
Ik was mijn auto aan het wassen (was hard nodig na 1,5 jaar
) en terwijl ik daar mee bezig was kwam dit kleine kereltje steeds even kletsen. Henrie (zo heet hij) mist een gedeelte van zijn hersentjes, tijdens de zwangerschap is er ergens iets niet goed gegaan helaas.
Het is een manneke van 5 of 6 jaar, hij praat erg slecht en heeft een abominabel gedrag, in mijn ogen een tekort aan aandacht en liefdevolle ouderlijke begeleiding.
Kortom een kind waar ik van smelt.
Toen ik met de auto bezig was wilde hij sterren kijken en hebben we samen met de kijker staan kijken.
op een gegeven moment wees hij naar boven en zei hij: "mij huis".
Ik vroeg hem," is daar jouw huis Henrie? Tussen de sterretjes?
" Ja", was het antwoord, " da is mij huis"....
Karin stond weer eens met haar mond vol tanden en vol ontzag, wat waanzinnig mooi om te horen uit de mond van zo´n klein mannetje, zo breekbaar en ook zo wijs.
Moest ik even kwijt
