Het ego (was: Mini wijsheden)

Kan goed Psijkik en ik geloof je ook. Toch kun je daar op een dag nog wel eens heel anders tegenaan gaan kijken. Dan doel ik niet op dat het een compliment zou moeten zijn, maar meer op de wijsheid die het leven je geven kan zodra je op pad gaat naar innerlijke sereniteit en eigen liefde.
Ondanks alles wat zich in een mensenleven afspeelde zit het innerlijk (onbeschadigde) kind al die tijd gewoon in ons te wachten op het moment dat wij het zelf weer een hand geven. Overigens maakt ons denken, maar ook onze (nog) boosheid (het getransformeerde verdriet) - lees ego - ons doorgaans iets anders wijs..........

De gemiddelde psycholoog krijgt je niet door de deur naar eigenliefde. Niet vreemd als je bedenkt dat de psychologie/psychiaterie de ziel niet erkend!

Ik ben de poort - Paul Ferrini
Drama van het begaafde kind - Alice Miller
Waakhond Kinderen - Pieter Wieringa
De onverbrekelijke band tussen ouders en kinderen - Annelies Onderwater (Nagy)

"als je het zelf niet hebt zul je ook nooit weten hoe het is en tot die tijd sta jij niet in de positie om erover te oordelen."

(eentje uit mn eigen hoofd)

Thomas, welk deeltjje noem je nu ego? Alleen de boosheid of het gehele denken?

ik doelde meer op de personage die je neerzet, algeheel. Daarin speelt het denken ook een rol en ook al onze gevoeligheden. Meer zoiets. Ik merk dat het me altijd lastig is het ego te kaderen.

Ik denk zelf dat het gehele denken het ego is. En daarmee ook het 'positieve' denken dat nu vaak gezien wordt als het 'hoger zelf' is net zo goed het ego. Het is allen de witte kant van het zwart/wit dat het ego vormt.
Hoe zie jij het innerlijk kind? Is dit het ego of volgens jou iets anders?

ja klinkt ook wel logisch; het hele denken als ego. Met de rest ben ik het sowiezo ook wel eens en bij een beetje bewust leven ga je dat ook wel zo ervaren lijkt me. Dan leidt dat vanzelf ook wel tot een onzelfzuchtiger levenshouding ook.

Hoe ik het innerlijk kind zie? Toch wel zo als de mens in onbevangenheid zoals je in wezen ook was als kind. Dus met al je zielsinformatie, je rechtvaardigheid, je niet oordelen.

Kinderen zijn niet onbevangen. Misschien slechts de eerste 7 dagen! zoals uit het evangelie van Thomas is te halen. We hebben nl ook nog zoiets als genen die informatie doorgeven. En ws meer informatie als je zou 'denken'.
Ouders zien niets liever dan hun eigen genen terug in hun kinderen. Althans, de gewenste genen dan!

Als ik denk aan onbevangen zijn, dan denk ik aan kleine kinderen. Een klein kind wandelt
onbevangen in de wereld. Observeer je wel eens kleine kinderen? Als kleine kinderen zich
in een omgeving bevinden waar zij veilig zijn, dan bewegen en spelen zij onbevangen. Het
is prachtig om een kind te zien spelen dat geen erg meer heeft in de mensen om hem heen.
Maar ook als hij ziet dat je kijkt, interesseert het een onbevangen kind niet dat je ziet wat hij
doet.
Iemand die onbevangen is kent geen schaamte. Iemand die onbevangen is denkt er niet aan
wat anderen van hem zullen zeggen.

Dit vond ik wel een mooie omschrijving!!

Onbevangenheid roept de volgende begrippen op:
vrij,
onbeschroomd,
ongedwongen,
onschuldig,
onbevooroordeeld, open,
transparant,
puur,
argeloos,
nieuwsgierig,
ondernemend,
jezelf zijn,
volkomen vertrouwend,
je volkomen veilig en
comfortabel voelen.

Dit geeft al aan dat het niet geheel onbevangen is.

Wat je hier zegt ken ik wel ja. Het is prachtig om te zien hoe kinderen in hun eigen wereldje leven. Helaas worden ze daar vaak in gestoord door goedbedoelde bemoeienis van de omgeving.

Ze zijn wel een voorbeeld voor ons om een stukje van die onbevangenheid die in ieder van ons aanwezig is weer te herkennen.
De vrijheid van meningsuiting waar veel pubers en volwassenen behoefte aan hebben is m.i. een staartje van die onbevangenheid.
Helaas wordt die vrijheid misbruikt om anderen het leven zuur te maken.

Ik heb juist ervaren dat ik, door mijn boosheid toe te laten, ik mijn innerlijk kind weer kon ontmoeten....

Ik las in een ander topic Thomas, dat je schreef dat je hebt ervaren dat je boosheid (t.a.v. je verleden) je leven verziekte, maar is het ook niet zo dat het -niet toelaten van boosheid- je leven juist kan ver-zieken?
Ongetwijfeld ben je waarschijnlijk door je boosheid heengegaan en kon je van daaruit anders gaan kijken naar je opvoedingssituatie, maar soms krijg ik toch het gevoel bij je of boosheid en beetje een 'vies' woord is.(misschien klopt dat niet hoor)
Natuurlijk, boosheid waarin je blijft hangen, kan destructief zijn, maar ik denk wel dat boosheid een staat van "Zijn" mag aannemen en niet altijd getransformeerd hoeft te worden om tot vergeving, dankbaarheid of kennis dat de opvoeder 'onwetend' was, te komen.....

Ken je "De opstand ven het lichaam" van Alice Miller?

Overigens heb ik niets tegen vergeven, maar de visie van Alice Miller in dit boek t.a.v. vergeven spreekt mij wel aan. Zij zegt dat bv mishandeling door ouders eenvoudigweg niet te vergeven ís.... Leggen wij dit aan onszelf op dan kunnen de gevolgen destructief zijn. De kans is dan ook groot dat we het weer doorgeven aan de volgende generatie.

Goh, ik denk dat het belangrijk is boosheid toe te laten. Daardoor kan het transformeen, maar dat transformeren is dan niet het doel. Accepteren dat je boos bent zonder er aan vast te klampen, zonder het te voeden.

Alice Miller schijft boeiende dingen, maar tot op een zekere hoogte vind ik. Mijn docent verwoorde het zo "ze zit zelf nog met veel onverwerkte boosheid, ze moedigt mensen aan om in de slachtofferrol te blijven." Ouders kunnen schuld hebben, dat is een feit. DAar boos en wrokkig over blijven heeft echter geen zin. Je vervuilt alleen jezelf en je omgeving er mee en je blijft zitten met een hoop ballast. En je blijft afhankelijk van hen! De boosheid tov hen erkennen is noodzakelijk, erkenning krijgen voor wat ze je hebben aangedaan ook. MAar ooit moet je verder en accepteren dat het leven nu is.Je kunt (op zijn tijd, nadat je door de boosheid etc bent gegaan)hen ont-schuldigen door in te zien dat jouw ouders ook van hen ouders en de generaties daarvoor dingen hebben doorgekregen (destructief recht)op basis waarvan ze , onbewust, handelen. Zij zijn ook slachtoffer!

Wanneer ik iets heb gedaan wat iemand anders geschaad heeft heb ik schuld. Me daar eeuwig schuldig over voelen zal niemand helpen. Het erkennen dat de ander geschaad heb én mogelijks het rechtzetten echter wel. Schuldgevoelens hebben we omdat we de verantwoordelijkheid voor het erkennen van ons aandeel in een situatie of relatie niet aandurven. Zo blijven we in de slachtofferrol steken.

Ik vind de contextuele benadering van Nagy ontzettend waardevol én heel diepgaand- meer dan Alice Miller. Dit in combinatie met het ervaren dat je hier-en-nu bent, niet in het verleden en niet in de toekomst. WAt je ook is aangedaan, jij beslist of je het blijft meedragen of niet. DAt is de werkelijke sprirituele basis...

Ik denk als je er echt klaar voor bent je wel kan vergeven maar nooit kan vergeten.
Misschien is niet bij iedereen de wil even sterk maar de mogelijkheid is er wel.
Vergeven zie ik dan als oude energie loslaten.
En jezelf uit je eigen verleden halen.
Het verleden brengt ons ervaringen om toe te passen in het heden.

Het leven herbergt vele wijsheden,
aan ons om de kasten te openen.

Seppe

ik vind dat een kind onbevangen is totdat het zijn EIGEN keuzes kan maken. hoe ze later ontwikkelen hangt van hun omgeving en opvoeding af. zelfs een kindersoldaat is onbevangen, is het zijn keus geweest? nee. weet hij beter? nee. wil hij beter? waarschijnlijk wel.

de invloeden van deze wereld verpesten vele kinderen, ik heb medelijden met hun. want onbevangen zijn ze zeker.

Helaas moet ik nu weg, maar ik kom er later vandaag graag op terug. Het thema bezigde/bezigt me sterk.

Dat van die kindsoldaat is meer onwetendheid dan onbevangenheid.
Ze ontvoeren hem, bedreigen hem, en dan als hij gekraakt is laten ze geloven dat hij een echte man is geworden.
Dat is niet onbevangen maar indoctrinatie.
Als je hem de keuze laat zal hij nooit kindsoldaat worden.
Onbevangenheid is je niet laten leiden door bestaande vooroodelen.
Hij heeft waarschijnlijk nog geen vooroodelen maar kindsoldaat is niet zijn keuze het werd hem opgelegd en is daarom niet onbevangen.
Waren de mensen tijdens wo2 onbevangen? nee ze waren onwetend.
Hoe je dit lichaam moet gebruiken moet je leren maar wie je zelf bent zal vroeg of laat als je sterk genoeg bent wel naar boven komen en dat leren ze je niet.

mensen in wo2? ik heb het wel over KINDEREN he. het is ronduit verschrikkelijk dat er kinderen zijn die dat mee moeten maken. die hebben geen keus. andere mensen laten zich indoctrineren ja omdat ze bang zijn doodgeschoten te worden. een kind heb geen flauw benul van wat er allemaal gebeurd om zich heen.

daarom is het niet onbevangen het is onwetend en onbehulpzaam.
Als hij niet doet wat ze zeggen wat gebuerd er dan?
Hij zal in het begin enkel uit zelfbehoud die dingen doen.
De wil om te overleven en daarvoor verschrikkelijke dingen te doen denk ik.
En ik denk dat die kinderen goed genoeg weten dat ze anders vreselijke dingen meemaken.

Onbevangenheid is voor mij een eigen keuze maken zonder vooroodelen.
Aangezien dat die kindsoldaat geen eigen keuze maakt is het dan ook niet onbevangen.

Onbevangen zijn betekent letterlijk dat je in staat bent dingen op te nemen omdat je er open voor staat, zonder oordeel of angst. Kinderen kunnen net zo goed keuzes maken als volwassenen. Ze kunnen een bepaalde overlevingsstrategie kiezen onder de meest bizarre omstandigheden.

Zoals de psycholoog Victor Franckl. Hij was een Jood en zat in een concentratiekamp. Zijn ouders, broer en vrouw waren vergast. Hij werd talloze malen mishandeld, gemarteld en vernederd. Elk ogenblik kon hij ingedeeld worden bij hen die naar de gaskamers gingen, of de 'gelukkigen' die de lijken moesten opruimen. Op een dag stond hij naakt en alleen in een kamertje. Geleidelijk kwam hij tot het besef van wat hij later noemde 'de ultieme menselijke vrijheid', iets dat Nazi-beulen hem niet konden afnemen. Ze konden zijn hele omgeving controleren, ze konden alles doen met zijn lichaam, maar hij kon zelf bepalen in welke mate alles hem wezenlijk zou raken. Zijn identiteit, zijn bewustzijn konden ze hem niet afnemen! Hij stelde zich voor dat hij college gaf, wanneer hij het concentratiekamp had overleefd. Hij oefende zich mentaal en emotioneel. Zijn vrijheid werd steeds groter, groter zelfs dan die van zijn beulen. Zij hadden meer mogelijkheden ten aanzien van hun omgeving, maar door zijn innerlijke kracht had hij meer vrijheid. De mensen om hem heen lieten zich inspireren door zijn aanpak, zelfs enkele van zijn bewakers. Hij hielp mensen hun waardigheid niet te verliezen en hun lijden niet als zinloos te ondergaan.

Tussen gebeurtenissen en de manier waarop je erop reageert ligt de menselijke vrijheid om te kiezen! Als je dat beseft kun je ook onbevangen blijven onder de meest verschrikkelijke omstandigheden! Kinderen zijn heel wijs en weten vaak beter dan volwassenen wat 'goed' is en wat 'niet'. Ik geloof niet in verpestte kinderen, wel in kinderen die het moeilijk hebben, juist door hun onbevangenheid.