Doe ik dat wel, kan ik mijn diploma al kwijt raken nog voor ik het in handen heb 
Zoals sommige weten ben ik aan mijn laatste jaar middelbare school bezig en daarvoor moeten we twee eindwerken maken. Een productgerichte waarin we met zes groepjes van 2 een zesgangen menu op tafel zetten, en een mensgericht waar we per twee aan werken. Zowel voor het productgerichte als het mensgerichte zijn we in dezelfde groepjes ingedeeld. Omdat mijn vriendin en ik later allebei met jeugd willen gaan werken maar dat geen optie is, kozen we voor een generatie eerder, nl lagere school kinderen. Ons thema werd pesten. Want zeg nu zelf, waar speelt het probleem "pesten" zich nu het meest af? Ja, ook in de middelbare maar daar mochten we niet staan
We kwamen dus voor een klasje met 14 leerlingen van 11 en 12 jaar en een superlieve juf die ons overal hielp en ondersteunde waar nodig. Ben haar daar eeuwig dankbaar voor! Jammer dat ik haar naam niet mag noemen want eigenlijk, ere wie ere toe komt, maar we hebben haar ook uitvoerig bedankt na afloop van onze stage dus dat zal wel goed zitten!
We begonnen met ons voor te stellen, dat was mijn taak. Mijn vriendin vertelde wat we met ze van plan waren de volgende twee dagen en daar werd heel enthousiast op gereageerd.
Met die positieve instelling begonnen we met een woordspin. De leerlingen mochten alle woorden die in hen op kwamen als ze aan “pesten” dachten op het bord komen schrijven. Verwachtte woorden die op het bord kwamen waren “eenzaamheid”, “verdriet”, “pijn” enz. Een paar minder verwachtte woorden waren “geloof” “racisme” “cultuur” … Bij deze woorden wisselde mijn vriendin en ik een blik en moesten we allebei even slikken… Goed om te weten voor dit geval is dat mijn vriendin en ik telepathisch zijn, We kijken naar elkaar en we weten precies van elkaar wat we denken en voelen… Niet vanuit paranormale oid, zo sterk is onze vriendschap met elkaar gewoon. Ondanks dat we niet van elkaar weten wat er in het verleden gebeurt is (voor onze vriendschap) kennen we elkaar door en door…Want het is niet het verleden wat teld, maar onze toekomst. En we zijn beide vast besloten om daar iets van te maken! Maar ondanks dat we best ruimdenkend zijn allebei…Hadden we die woorden niet verwacht, ja er zaten wel een aantal leerlingen met een tintje in het klasje…De ene al wat donkerder dan het andere.
De kinderen zullen die blik beslist niet hebben opgemerkt, maar de juf die vanop een afstandje toe keek wel. Daarover komt later nog wel. Tijdens het maken van de woordspin kwam er nl vaak de reactie ‘dat hoort er niet!’ of varianten er op. Dus besloten mijn vriendin en ik om de woorden even te bespreken. De kinderen die tegen het woord waren mochten zeggen waarom, en de kinderen die vonden dat het moest blijven staan ook. Uiteindelijk moesten ze een compromis sluiten van ons. Op deze manier werden er al heel mooie discussie’s gevoerd in de vroege ochtend…We hadden het niveau van deze kinderen een beetje fout ingeschat, we hadden nooit gedacht dat ze zo volwassen zouden kunnen discusieren met elkaar, tuurlijk moesten we af en toe wel even ingrijpen en zeggen dat ze elkaar moesten laten uit praten. Maar heel eerlijk? Als wij, als 18 jarigen, een discussie voeren in de klas, moet onze leerkracht ook af en toe in grijpen…In het heetst van de strijd kan je soms even alles vergeten en je gewoon helemaal in het debat gooien. Dat bewees voor ons hoeveel ze eigenlijk van zichzelf in die discussie legde…Ze wílden hun mening zeggen, ze wílden mee werken en ons vertellen hoe zij er over dachten…Ze wilde ons onbewust laten weten wat voor klasje ze waren, wat voor persoonlijkheden ze stuk voor stuk waren. En er zaten hele persoonlijkheden tussen hoor! Een van de leerlingen zei dat hij racisme niet kon plaatsen, hij snapte het ook helemaal niet want, wat maakt het kleurtje nu uit? (we moesten even glimlachen om die vraag, die onschuld…Heerlijk!) waarop leerling X…Een donkerdere leerling reageerde, dat het voor sommige mensen wél uit maakt…Dat hij ook niet snapte waarom, maar dat het nu eenmaal zo is. Hier heeft hij mijn vriendin en mij zelfs wat aan het denken gezet. We zijn niet zwaar racistisch oid…Weet niet hoe ik het moet uitleggen. Ik heb op zich geen probleem met donkere mensen. Of je nu een chinees voor me zet, of een afrikaan, dat boeit me niet…Maar door alles wat hier in ons dorpje gebeurt en gebeurt is….Zijn mijn vriendin en ik bijzonder hard geworden tov Turken en Marokanen.
En nee, een kleurtje maakt eigenlijk ook helemaal niets uit…Maar toch… Ook hier werd er weer een blik gewisseld…Na de woordspin nam de juf het even over (tot de kinderen hun grote spijt) voor een toets van wiskunde. Ze begonnen allemaal te schrijven, de een al wat meer zuchtend dan de andere en wij? Wij lieten het even bezinken en begonnen een paar notities te nemen voor ons verslag. Tijdens de pauze kwam een kindje naar ons toe om te zeggen dat een paar van “onze” leerlingen haar pestte. (Dat wist zij natuurlijk niet maar ze noemde de namen.) We hebben haar vriendelijk doorverwezen naar de échte juffrouwen gezien wij die verantwoordelijkheid niet op ons mochten nemen. Daarna zijn we allebei beginnen denken hoe we dit gevalletje even voor hun neus konden schuiven. De bel ging en het was weer bijna onze beurt dus het kwam even op de achtergrond.
Onze volgende activiteit met hen was een spel.
Het spelbord hadden we zelf gemaakt, even showen want ik ben (we zijn eigenlijk, want vriendin is er ook heel trots op maar gezien ik degene ben die schrijft ga ik vanuit ik persoon spreken.) er heel erg trots op!
De grijze vakjes was niets, de oranje vakjes waren stellingen en de paarse vakjes waren opdrachten. Ze gingen echt helemaal op in het spel en wederom werden er hele mooie discussie’s gevoerd. Onze gipmentor kwam even kijken en ons beoordelen en ze stond echt met een glimlach toe te kijken. Want ik ben echt heel erg benieuwd wat onze punten zijn. Ze gingen zo op in het spel…Gegeven moment vlogen ze allemaal recht! Zo enthousiast!
Achteraf hebben mijn vriendin en ik het ook nog tegen elkaar gezegd…Dat pure enthousiasme dat deze kinderen nog in zich hebben….Het is zo jammer dat dat verdwijnt in de puberteit…Dat het plaats zal maken voor een enthousiasme, dat ze hebben om dingen te vergeten…Om even niet aan alles wat nog van hen verwacht wordt na school of na de activiteit te denken… Als ik vergelijk met mijn klas, en deze klas… We zijn eigenlijk allebei laatstejaars he…. Tijdens lichamelijke opvoeding…Als we een spelletje spelen. Of als we gewoon wat aan het uit steken zijn met de hele klas (die zeldzame keer dat we geen ruzie maken over het eindwerk en iedereen gewoon samen werkt met iedereen en iedereen lacht en speelt) onze vreugde en ons enthousiasme is helemaal anders…Wij doen zulke dingen om even niet te denken aan dat eindwerk, aan ruzie’s in de klas of thuis, aan de hogeschool over een paar maanden of de examens over een paar weken. Terwijl deze kinderen…Ze zijn gewoon enthousiast. Zonder dat er nog andere dingen in hun hoofd zitten…Ze zijn puur van gevoel…Prachtig om te zien eigenlijk. Op een leerling na…Een leerling die ik, en dat verbaast me van mezelf, graag ben gaan hebben…Ondanks dat ik maar 5 keer in het klasje heb gezeten (waarvan 3 keer om te observeren)Daarna was het tijd om de toets nog af te maken en om boterhammekes te gaan eten! Tot grote spijt van de leerlingen! Haha, ze waren echt aan het smeken aan hun echte juf of dat ze asjeblieeeeeft nog even mochten door spelen en de toets s middags of zelfs tijdens de speeltijd af te maken!
Na de middag hadden we nog een uurtje, op dat uurtje mochten ze een tekening maken en een slogan verzinnen. De tekeningen kan ik helaas niet plaatsen, maar ik kan wel een aantal slogans eruit halen.
“anderen respecteren is jezelf respecteren!”
“iedereen die eenzaam is kan geholpen worden, stop met pesten en zie het verschil”
“pesten is niet fijn, het doet andere pijn”
“met pesten kwets je mensen”
“pesten is niet fijn, met pesten krijg je pijn” (deze zet ik er bij omdat de leerling van wie het is me vertelde dat hij er tijdens het sporten over had gedacht, Dat was best flaterend
)Aan deze tekening hebben ze de dag er na ook nog aan gewerkt overigens.
En toen zat de dag er weer op….We hebben ze even bedankt voor de medewerking en ze mochten gaan!
Vrijdag ochtend half acht…Goedemorgen deze morgen! Donya likt even aan mijn hand als ze de wekker hoort. Ik open een van mijn ogen half en houd haar even in het oog. Ze kijkt even wat ik doe en als ze merkt dat ik niet reageer vlijd ze zichzelf terug tegen me aan…Ze duwt nog even met haar kopje tegen mijn kin bij wijze van knuffel en laat dan een diepe zucht ontsnappen. Ik hoor haar bijna denken van “fieuw…Ik moet nog niet op!”. Sorry Don…We moeten wel op! Ik schud haar een tiental minuutjes later zachtjes weer wakker en ze kijkt me met slaperig oogjes aan…Arm ding! Jack zijn is ook helemaal niet eenvoudig! Om goed wakker te worden duw ik de radio op… Q is good for you!!!! Don’t you know these are the good times….The times of our lives!….Good times van reborn, long time since I heard that one! Ook al is het een tijd plat gedraait, ik word nog steeds vrolijk van het liedje!
Ik kleed me rustig om en ga tegen acht, met eyeliner, mascara en de nodige mousse al aangebracht, naar beneden. Rond kwart over acht vertrokken we richting school waar ik mijn vriendin op wachtte. We gingen in de voormiddag naar een beurs over “wat na het 6de leerjaar” zeer boeiend voor een stel meiden die hopelijk over een tweetal maanden afstuderen op hun middelbare school… Op die beurs kwamen we een aantal oude bekende tegen die zeer verbaast waren…Maar toen we uitlegde hoe we er precies beland waren moesten ze eigenlijk lachen om wat ze dachten.
Ook was er zowaar interesse in ons vanuit de mannelijke garde van hasselt. Helaas voor hen… We hebben allebei een schatje… In de namiddag hadden we de leerlingen helemaal voor ons. We speelden nog een spelletje galgje. Een lekker ontspannen manier om de middag te beginnen, het spel werd onderbroken door de directrice (die eerst hun klasleraar was) die boos was omdat ze “de kleintjes” pestte op de middagspeeltijd. Mijn vriendin en ik wisselden weer een blik, we moesten nog een manier vinden om dat te verwerken in onze activiteit. Een hoop gelach verder gaven we ze nog een pesttestje. De antwoorden waren verrassend!
Voor het laatste uurtje improviseerde we nog een beetje met de overgebleven stellingen en odprachten. Ook hierin gingen de kinderen weer heel erg op, wederom werd aangenaam discusieren afgewisseld met leuke opdrachten zoals uitbeelden, liplezen of tekenen! Een stelling was wat ze zouden doen tegen pesters…Ze verzinde de zwaarste straffen. We vroegen heel rustig of ze zichzelf nu die straf zouden gaan geven voor het pesten van de kleintjes tijdens de speeltijd….Het was even stil, na een paar minuutjes gingen mijn vriendin en ik rustig verder, je moet de stemming ook niet te lang zo bedrukt laten zijn…Even laten doordringen is goed maar het is niet onze taak om hen er echt over aan te pakken.
We stopten tien minuutjes vroeger om ze hartelijk te bedanken voor hun medewerking, we vertelde ze dat we twee hele fijne dagen gehad hadden met hen en we moesten beloven dat we hen zouden laten weten of we geslaagd waren of niet!
maandag avond 23 juni weten we of we geslaagd zijn….Dus dinsdag of woensdag gaan we even langs om hen te vertellen hoe het zit! (hopelijk, daar ga ik dadelijk even voor mailen)Ook hebben we hen nog briefjes laten invullen…Op vrijwel alle briefjes stond dat ze wel goede juffen in ons zagen.
(jammer dat onze toekomstplannen niet die kant uit gaan!) en ze hadden allemaal geleerd van ons projectje….Een hele aangename afsluiting van een ongelooflijke stage…Het waren twee hele leuke en zelfs leerrijke maar ook bijzonder vermoeiende dagen. Ik zou het best wel kunnen, in zo’n klasje staan…Maar mijn plannen gaan helemaal niet die richting uit. Maar wie weet…Volg ik ooit nog wat avondlessen zodat ik ook het diploma voor lagere school juf heb.
Opvoeders kunnen overal terecht...
En zo ken ik er zat hoor, die níets weten van het milieu en toch heel simpel denken over het werk met die doelgroep.
