Hoe benader je de extraatjes van je kind?
Ik heb een flinke boekenkast met allerlei boeken.
In het ene boek (zit stil van comperneille) staat bijv. ' je moet een minimum aan respect eisen). In het boek indigo-kinderen van Jan Tober staat dat je respect moet verdienen.
Dat een eenduidige rechtlijnige aanpak zonder uitleg niet werkt.
Maar hoe benader je je bijzondere kind? als in de wetenschap waarin je beoordeeld word op wat afwijkt van normaal, of een andere aanpak waarin het anders gezien word?
Aan de ene kant denk ik ja, ik kies voor het laatste, ik merk echt duidelijk verschil als ik mijn meiden aanpak zoals in het indigo kinderen boek. En aan de andere kant.. Als je wat gedaan wilt krijgen in de maatschappij zul je aan moeten tonen dat je afwijkt. Zonder diagnose ben je nergens.
Wat doen jullie met het 2strijd gevoel?
Hoe benaderen jullie jullie kinderen?
Hoe benader je...
Delen:
Thomas A
apr 23 '08
ik benaderde mijn kinderen zoveel mogelijk vanuit hun zelf en sprak hen aan op hun eigen vermogens.
es
apr 23 '08
Pfffff, dat is een moeilijke. Dat is elke keer anders, afhankelijk van de situatie. Soms heb ik eindeloos geduld, kan ik alles uitleggen en sturen en vrolijk blijven.
Vandaag lukte het dus niet. En nu zit Mijntje dus in haar bed te brullen. Wilde niet eten. Prima. Maar als je dan je vader gaat slaan ga je een grens over, dus hup na het eten meteen naar bed. Gillen gillen gillen, slaan en nog eens gillen. Okee. Dus dan ook niet voorlezen.
Ik zou zeggen, volg je hart. Als die ligt bij de tweede methode en je merkt dat dat beter gaat, doe dat dan.
Vandaag lukte het dus niet. En nu zit Mijntje dus in haar bed te brullen. Wilde niet eten. Prima. Maar als je dan je vader gaat slaan ga je een grens over, dus hup na het eten meteen naar bed. Gillen gillen gillen, slaan en nog eens gillen. Okee. Dus dan ook niet voorlezen.
Ik zou zeggen, volg je hart. Als die ligt bij de tweede methode en je merkt dat dat beter gaat, doe dat dan.
sarina
apr 23 '08
Ik benader ze allemaal anders, want ze zijn allemaal anders.... Bij de één moet je soms een grote mond geven, en de ander raakt er helemaal van in paniek. Bijvoorbeeld toen ze ingeënt moesten worden moest ik mijn oudste helemaal voorbereiden van a tot z, en voor mijn tweede heb ik het geheim gehouden tot we voor de deur stonden. Voor allebei de goede aanpak, maar totaal anders.... Blijf je gewoon je gevoel volgen, ik heb nog nooit meegemaakt dat je twee kinderen precies hetzelfde kunt benaderen, ook niet in de groepen die ik heb gehad als juf. Ieder kind is uniek. Wel is belangrijk dat je zelf 'echt' bent, en soms ook uitlegt aan je kind waarom je het per kind anders doet. Echt, ze snappen het volkomen, als je ze maar in hun waarde laat.
sarina
apr 23 '08
Ha ha Es, sorry dat ik even moet lachen, dit is zo herkenbaar.. Mijn Nikita gooide vanmorgen haar boterham uit nijd door de kamer, omdat ik haar geen hand had gegeven om van de trap af te gaan... Ik ging helemaal uit m'n dak, want door al dat gezeur waren we natuurlijk te laat op school..... Belt m'n directeur tot overmaat van ramp precies op dat moment om te vragen of ik wil invallen, vraagt 'ie verbaasd, 'ben je nog thuis???' Grr, en Nikita maar gillen onder tafel...
es
apr 24 '08
Oh, heerlijk he, dat soort situaties. Af en toe!! We hebben geen behang in huis, maar je zou zo naar de bouwmarkt lopen!
Ik moest een tijdje ook al zo lachen om jouw verhaal over die meiden die 's ochtends de deur uit waren gehold zonder jas. Geweldig. Op dat moment niet natuurlijk, maar erop terugkijkend wel. Nou, wij hebben ook een hele berg van dat soort verhalen hier. Vanmorgen moest ik ook Mijntje nog bij Menno uit bed halen omdat ze niet naar school wilde. Ik heb Menno maar vast vooruit gestuurd.
Maar ik merk wel dat mijn positieve benadering van Mijntje helpt. Zij is ook heel positief naar anderen toe: Dinsdagochtend haalde ik haar weer op bij de psz, loopt ze naar buiten langs een meisje: 'Jij heppe mooie snottebel!' Heerlijk, hahahaha!
Ik moest een tijdje ook al zo lachen om jouw verhaal over die meiden die 's ochtends de deur uit waren gehold zonder jas. Geweldig. Op dat moment niet natuurlijk, maar erop terugkijkend wel. Nou, wij hebben ook een hele berg van dat soort verhalen hier. Vanmorgen moest ik ook Mijntje nog bij Menno uit bed halen omdat ze niet naar school wilde. Ik heb Menno maar vast vooruit gestuurd.
Maar ik merk wel dat mijn positieve benadering van Mijntje helpt. Zij is ook heel positief naar anderen toe: Dinsdagochtend haalde ik haar weer op bij de psz, loopt ze naar buiten langs een meisje: 'Jij heppe mooie snottebel!' Heerlijk, hahahaha!
es
apr 24 '08
En Evelyn,
ik zat er onderweg naar huis net nog aan te denken. Je leest wel boeken over opvoeding, maar het is toch aan ons, moeders, ouders, om onze kinderen zo goed mogelijk te begeleiden, naar wat zij nodig hebben! Hoe leg ik dit uit. Ehhmm.. (En sorry voor de komende hoofdletters, maar mijn accentjes doen het niet).
Alle boeken en deskundigen ten spijt, ben JIJ nieuwetijdsmoeder van nieuwetijdskinderen, die JIJ moet begeleiden op de manier die ZIJ nodig hebben, op weg naar een nieuwe tijd.
En JIJ bent dus degene die het beste weet wat ze nodig hebben. En tuurlijk gaat er wel eens wat mis, maar dat geeft niet, met vallen en opstaan merk je wat het beste past bij jouw kinderen, en dat is waarschijnlijk voor elk kind weer anders.
Ik hoop dat het een beetje overkomt.
ik zat er onderweg naar huis net nog aan te denken. Je leest wel boeken over opvoeding, maar het is toch aan ons, moeders, ouders, om onze kinderen zo goed mogelijk te begeleiden, naar wat zij nodig hebben! Hoe leg ik dit uit. Ehhmm.. (En sorry voor de komende hoofdletters, maar mijn accentjes doen het niet).
Alle boeken en deskundigen ten spijt, ben JIJ nieuwetijdsmoeder van nieuwetijdskinderen, die JIJ moet begeleiden op de manier die ZIJ nodig hebben, op weg naar een nieuwe tijd.
En JIJ bent dus degene die het beste weet wat ze nodig hebben. En tuurlijk gaat er wel eens wat mis, maar dat geeft niet, met vallen en opstaan merk je wat het beste past bij jouw kinderen, en dat is waarschijnlijk voor elk kind weer anders.
Ik hoop dat het een beetje overkomt.
liesanne
apr 24 '08
Wat is volgens jou (jullie) een nieuwetijdsmoeder, hoe zou je een nieuwetijdsmoeder willen of kunnen omschrijven....?
JulienMoorrees
apr 24 '08
Liesanne, goeie vraag, ik heb er een nieuw topic van gemaakt om dit topic niet "te vervuilen". Deze vraag, graag beantwoorden in:
http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php?ubb=showflat&Number=27323#Post27323
http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php?ubb=showflat&Number=27323#Post27323
Evelyn Maureen
apr 24 '08
Klopt ik lees veel boeken over opvoeden enz.
M'n kast puilt uit van boeken over van alles en nog wat.
Het is meer een twistgevoel, we hebben de ADHD benadering gedaan volgens het boek 'zit stil!' van comperneille. Daar staan heel bruikbare tips in voor 'gewone'overbeweeglijke kinderen en kinderen met ADHD. Maar het stukje spiritualiteit komt niet aan bod. Het is heel bruikbaar voor opvoeden met ADHD, dingen aan en af leren.
Ashley daarentegen heeft niet alleen ADHD maar nog een aantal gaves. Zo heeft ze regelmatig stroom in haar handjes zoals ze dat zegt. Haar handjes tintelen dan zegt ze. Ze zag een hele tijd groene of blauwe mannetjes die later weer verdwenen. Na speurwerk op internet bleken dat auralifters te zijn.
Soms denk ik iets 'we gaan straks dit of dat doen' even later komt ze precies met hetzelfde voorstel alsof ze mń gedachten kan lezen. Helemaal is dat frustrerend als je idee (wat je net gedacht hebt) niet kan uitvoeren omdat de situatie er niet naar is. Ze blijft net zo lang hameren (knopjes drukken) tot het wel gebeurd of ze een voldoening gevend antwoord heeft waarom het niet kan.
Ik sta nu erg in twist, ik ben op dit moment het boek 'indigo kinderen' van Jan Tober aan het lezen en er gaat een wereld voor me open. Niet alleen over Ashley, maar ook over m'n mannetje en gek genoeg ook over mij. Er zijn een hoop dingen duidelijk geworden over mezelf. Maar of ik dan ook een nieuwetijdskind ben?
Is het trouwens erfelijk? als ik en mijn man een nieuwetijdsvader-moeder zijn.. zijn mijn kinderen dan meteen ook nieuwetijdskinderen?
Maar boven alles.. Wil ik Ashley nog wel laten diagnostiseren met ADHD? Als ze die stempel heeft, gaan er dan niet een boel kansen verloren voor haar? Kan ze zich nog wel volledig ontwikkelen als ze die stempel heeft. En wat ik vooral het belangrijkst vind. Wat wil de gezondheidszorg van tegenwoordig doen om haar te helpen met haar gaves? Ik wil niet dat ze als 'gestoord' word bestempeld omdat ze dingen kan die niet 'normaal' zijn.
En over mezelf.. wat doe je als je leest dat Indigo's ouderrollen over kunnen nemen als ze de ouder niet capabel genoeg achten.. IK heb de rol van m'n moeder en gedeeltelijk vader overgenomen na hun scheiding, ik heb een tijd mijn broertje verzcrg, spullen voor hem gekocht van m'n eigen spaargeld, hem gehaald en gebracht van en naar de bus, zelfs mijn moeder opgehaald van haar werk met de fiets omdat ze anders met de bus moest. Ik ben niet anders gewend dan te zorgen voor anderen, niet omdat ik van ze hou, tuurlijk hou ik van ze daar niet van, maar meer uit angst 'als ik het niet doe.. wie doet het dan, wat komt er van ze terecht als ik niet voor ze zorg?
Daarna volgde een periode van jeugdzorg, OTS, en een heleboel rapporten waaruit bleek dat ik emotioneel gestoord ben. In het laatste rapport van de kinderbescherming stond dat ik wat harder was geworden.. Een goed teken volgens hun. Terwijl ik me doodongelukkig voelde..
Ik wil Ashley dat besparen. Ik ga heel anders met Ashley om dan met Jillian of Megan. Michelle is weer een verhaal apart. Ik ga tot het uitsterte om dat te voorkomen. Maar ik weet niet meer hoe ik het aan moet 'vechten'. Wil ik meedelen aan iedereen dat ze een nieuwetijdskind is dat ze daar een andere aanpak bij nodig heeft. Of ga ik mee met het oude en laat haar labelen met ADHD en zi dan wel verder wat er gebeurd met haar? Ik kan haar wel behandelen als een Indigo. Maar hoe zit dat straks als er opvoedkundigen over de vloer komen met een totaal andere kijk op de zaken?
M'n kast puilt uit van boeken over van alles en nog wat.
Het is meer een twistgevoel, we hebben de ADHD benadering gedaan volgens het boek 'zit stil!' van comperneille. Daar staan heel bruikbare tips in voor 'gewone'overbeweeglijke kinderen en kinderen met ADHD. Maar het stukje spiritualiteit komt niet aan bod. Het is heel bruikbaar voor opvoeden met ADHD, dingen aan en af leren.
Ashley daarentegen heeft niet alleen ADHD maar nog een aantal gaves. Zo heeft ze regelmatig stroom in haar handjes zoals ze dat zegt. Haar handjes tintelen dan zegt ze. Ze zag een hele tijd groene of blauwe mannetjes die later weer verdwenen. Na speurwerk op internet bleken dat auralifters te zijn.
Soms denk ik iets 'we gaan straks dit of dat doen' even later komt ze precies met hetzelfde voorstel alsof ze mń gedachten kan lezen. Helemaal is dat frustrerend als je idee (wat je net gedacht hebt) niet kan uitvoeren omdat de situatie er niet naar is. Ze blijft net zo lang hameren (knopjes drukken) tot het wel gebeurd of ze een voldoening gevend antwoord heeft waarom het niet kan.
Ik sta nu erg in twist, ik ben op dit moment het boek 'indigo kinderen' van Jan Tober aan het lezen en er gaat een wereld voor me open. Niet alleen over Ashley, maar ook over m'n mannetje en gek genoeg ook over mij. Er zijn een hoop dingen duidelijk geworden over mezelf. Maar of ik dan ook een nieuwetijdskind ben?
Is het trouwens erfelijk? als ik en mijn man een nieuwetijdsvader-moeder zijn.. zijn mijn kinderen dan meteen ook nieuwetijdskinderen?
Maar boven alles.. Wil ik Ashley nog wel laten diagnostiseren met ADHD? Als ze die stempel heeft, gaan er dan niet een boel kansen verloren voor haar? Kan ze zich nog wel volledig ontwikkelen als ze die stempel heeft. En wat ik vooral het belangrijkst vind. Wat wil de gezondheidszorg van tegenwoordig doen om haar te helpen met haar gaves? Ik wil niet dat ze als 'gestoord' word bestempeld omdat ze dingen kan die niet 'normaal' zijn.
En over mezelf.. wat doe je als je leest dat Indigo's ouderrollen over kunnen nemen als ze de ouder niet capabel genoeg achten.. IK heb de rol van m'n moeder en gedeeltelijk vader overgenomen na hun scheiding, ik heb een tijd mijn broertje verzcrg, spullen voor hem gekocht van m'n eigen spaargeld, hem gehaald en gebracht van en naar de bus, zelfs mijn moeder opgehaald van haar werk met de fiets omdat ze anders met de bus moest. Ik ben niet anders gewend dan te zorgen voor anderen, niet omdat ik van ze hou, tuurlijk hou ik van ze daar niet van, maar meer uit angst 'als ik het niet doe.. wie doet het dan, wat komt er van ze terecht als ik niet voor ze zorg?
Daarna volgde een periode van jeugdzorg, OTS, en een heleboel rapporten waaruit bleek dat ik emotioneel gestoord ben. In het laatste rapport van de kinderbescherming stond dat ik wat harder was geworden.. Een goed teken volgens hun. Terwijl ik me doodongelukkig voelde..
Ik wil Ashley dat besparen. Ik ga heel anders met Ashley om dan met Jillian of Megan. Michelle is weer een verhaal apart. Ik ga tot het uitsterte om dat te voorkomen. Maar ik weet niet meer hoe ik het aan moet 'vechten'. Wil ik meedelen aan iedereen dat ze een nieuwetijdskind is dat ze daar een andere aanpak bij nodig heeft. Of ga ik mee met het oude en laat haar labelen met ADHD en zi dan wel verder wat er gebeurd met haar? Ik kan haar wel behandelen als een Indigo. Maar hoe zit dat straks als er opvoedkundigen over de vloer komen met een totaal andere kijk op de zaken?
JulienMoorrees
apr 24 '08
Deze zin viel me op:
Het antwoord is Nee, het is niet erfelijk. Het is menselijk. Daarmee bedoel ik, dat iedereen het eigenlijk heeft, maar niet iedereen ontwikkeld het. Daarmee is het dus erg afhankelijk van de omgeving. Wel is het zo, dat sommige mensen er aanleg voor hebben, maar wat ik gemerkt heb door de vele mensen die ik spreek, dat er eigenlijk totaal geen erfelijke lijn in te trekken valt. Ik ken erg veel nieuwe tijdse kinderen waarvan de ouders helemaal niets ermee hebben. Ik denk dus ook dat het meer met het huidige tijdperk te maken heeft, dan wat anders.
Quote:
Is het trouwens erfelijk? als ik en mijn man een nieuwetijdsvader-moeder zijn.. zijn mijn kinderen dan meteen ook nieuwetijdskinderen?
Het antwoord is Nee, het is niet erfelijk. Het is menselijk. Daarmee bedoel ik, dat iedereen het eigenlijk heeft, maar niet iedereen ontwikkeld het. Daarmee is het dus erg afhankelijk van de omgeving. Wel is het zo, dat sommige mensen er aanleg voor hebben, maar wat ik gemerkt heb door de vele mensen die ik spreek, dat er eigenlijk totaal geen erfelijke lijn in te trekken valt. Ik ken erg veel nieuwe tijdse kinderen waarvan de ouders helemaal niets ermee hebben. Ik denk dus ook dat het meer met het huidige tijdperk te maken heeft, dan wat anders.
Evelyn Maureen
apr 24 '08
Ik heb een speurtik, kan het niet helpen.
In het boek 'onze ouders als levensles' staat beschreven waarom de een een vervelende ouder heeft of een ander in een verslaafd gezin etc. Veel karaktertrekken zijn erfelijk, ik herken mezelf in mijn ouders en andere familieleden, ik herken mezelf in onze kinderen. Dat heeft me verder gebracht met zoeken..
Numerologisch gezien dan.
Zo heb ik een numerologische stamboom gemaakt.
Die gaat van mij naar m;n ouders en grootouders.
mijn geboortenummer is 34/7
mijn moeders geboortenummer is 23/5
die van mijn vader 25/7
mijn oma 20/2
mijn opa 26/8
Ik zie dat de 2 3 en 7 terugkomen.
De 7 komt ook weer terug in het geboortenummer van Jillian en Megan die hetzelfde geboortenummer hebben 17/8
In het boek Indigo kinderen staat een verwijzing naar een boek dat ik in de kast heb staan. The life you were born to live. van Dann milmann. Laat ik nou net al een hele poos bezig zijn in dat boek LOL.
Als levenslessen/ geboortenummers overeenkomen met ouders en grootouders. En kinderen zelf hun ouders uitkiezen, zouden er dan vroeger niet meer nieuwetijdskinderen zijn geweest, die verkeerd behandeld zijn? De term Indigo stamt uit begin jaren 80 maar daarvoor zullen toch ook 'volgende tijd' kinderen zijn geboren? In andere grondkleur dan normaal? Of is dit echt iets van de laatste 20 jaar? Wat was er vóór de Indigotijd?
In het boek 'onze ouders als levensles' staat beschreven waarom de een een vervelende ouder heeft of een ander in een verslaafd gezin etc. Veel karaktertrekken zijn erfelijk, ik herken mezelf in mijn ouders en andere familieleden, ik herken mezelf in onze kinderen. Dat heeft me verder gebracht met zoeken..
Numerologisch gezien dan.
Zo heb ik een numerologische stamboom gemaakt.
Die gaat van mij naar m;n ouders en grootouders.
mijn geboortenummer is 34/7
mijn moeders geboortenummer is 23/5
die van mijn vader 25/7
mijn oma 20/2
mijn opa 26/8
Ik zie dat de 2 3 en 7 terugkomen.
De 7 komt ook weer terug in het geboortenummer van Jillian en Megan die hetzelfde geboortenummer hebben 17/8
In het boek Indigo kinderen staat een verwijzing naar een boek dat ik in de kast heb staan. The life you were born to live. van Dann milmann. Laat ik nou net al een hele poos bezig zijn in dat boek LOL.
Als levenslessen/ geboortenummers overeenkomen met ouders en grootouders. En kinderen zelf hun ouders uitkiezen, zouden er dan vroeger niet meer nieuwetijdskinderen zijn geweest, die verkeerd behandeld zijn? De term Indigo stamt uit begin jaren 80 maar daarvoor zullen toch ook 'volgende tijd' kinderen zijn geboren? In andere grondkleur dan normaal? Of is dit echt iets van de laatste 20 jaar? Wat was er vóór de Indigotijd?
sarina
apr 25 '08
Origineel bericht van: Evelyn Maureen
Als levenslessen/ geboortenummers overeenkomen met ouders en grootouders. En kinderen zelf hun ouders uitkiezen, zouden er dan vroeger niet meer nieuwetijdskinderen zijn geweest, die verkeerd behandeld zijn? De term Indigo stamt uit begin jaren 80 maar daarvoor zullen toch ook 'volgende tijd' kinderen zijn geboren? In andere grondkleur dan normaal? Of is dit echt iets van de laatste 20 jaar? Wat was er vóór de Indigotijd?
Er zijn altijd al 'nieuwetijdskinderen' of 'indigokinderen' geweest. Ze heten indigo omdat ze veel indigo in hun aura hebben, maar ook omdat er veel kinderen onder de 'indigostraal' zijn geboren de afgelopen periode. De oude 'indigokinderen' hebben het inderdaad niet altijd makkelijk gehad, maar geldt dat ook niet voor veel 'gewone' kinderen en nieuwe indigo's?
Indigo kinderen verschillen op belangrijke punten van niet indigo kinderen. Een heel belangijk punt is gevoeligheid. Indigokinderen zijn allemaal hooggevoelig. Ze hebben antenne's voor echtheid. De oude maatschappij is gebouwd op 'doen alsof'... ik herinner me nog goed dat ik me soms verbaasde over mijn ouders, hoe belangrijk ze het vonden om er voor anderen 'goed' uit te komen, en achter gesloten deuren maar mopperen.... Ik snapte dat als klein kind al niet...
Indigo's zijn dus hooggevoelig, ze herkennen (on)eerlijkheid als geen ander, en ze denken 32 keer zo snel als niet-indigo's. Ze zijn echt 'anders'. Hans Stolp heeft een prachtig boek geschreven over nieuwetijdskinderen, echt de moeite waard om te lezen en erg duidelijk. Hij zegt trouwens ook dat je nieuwetijdskinderen niet anders moet benaderen dan gewone kinderen, ze zijn niet bijzonder, maar anders. Niet teveel benadrukken dat ze nieuwetijds zijn dus...Ook de website van Pamela Kribbe is een aanrader....
In de toekomst is het de bedoeling dat na de indigo's de kristalkinderen komen. Deze hebben pure liefde in zich en kennen geen angst of kwaad. Ze worden nu al geboren (ik ken er drie, twee kinderen en een volwassene) en het zijn ontroerend lieve en wijze mensen. Dus ook hier geldt: The times they are a changing...
es
apr 25 '08
Origineel bericht van: Evelyn Maureen
Klopt ik lees veel boeken over opvoeden enz.
M'n kast puilt uit van boeken over van alles en nog wat.
Het is meer een twistgevoel, we hebben de ADHD benadering gedaan volgens het boek 'zit stil!' van comperneille. Daar staan heel bruikbare tips in voor 'gewone'overbeweeglijke kinderen en kinderen met ADHD. Maar het stukje spiritualiteit komt niet aan bod. Het is heel bruikbaar voor opvoeden met ADHD, dingen aan en af leren.
Ashley daarentegen heeft niet alleen ADHD maar nog een aantal gaves. Zo heeft ze regelmatig stroom in haar handjes zoals ze dat zegt. Haar handjes tintelen dan zegt ze. Ze zag een hele tijd groene of blauwe mannetjes die later weer verdwenen. Na speurwerk op internet bleken dat auralifters te zijn.
Soms denk ik iets 'we gaan straks dit of dat doen' even later komt ze precies met hetzelfde voorstel alsof ze mń gedachten kan lezen. Helemaal is dat frustrerend als je idee (wat je net gedacht hebt) niet kan uitvoeren omdat de situatie er niet naar is. Ze blijft net zo lang hameren (knopjes drukken) tot het wel gebeurd of ze een voldoening gevend antwoord heeft waarom het niet kan.
*** Volgens mij heeft Mijntje dat van haar afgekeken!
***
Ik sta nu erg in twist, ik ben op dit moment het boek 'indigo kinderen' van Jan Tober aan het lezen en er gaat een wereld voor me open. Niet alleen over Ashley, maar ook over m'n mannetje en gek genoeg ook over mij. Er zijn een hoop dingen duidelijk geworden over mezelf. Maar of ik dan ook een nieuwetijdskind ben?
*** Ik denk dat als je jezelf herkent dat je dan wel kan zeggen dat je een nieuwetijdskind bent. Ik ben op dit moment ook twee boeken daarover aan het lezen, en daar herken ik ook mijzelf in.***
Is het trouwens erfelijk? als ik en mijn man een nieuwetijdsvader-moeder zijn.. zijn mijn kinderen dan meteen ook nieuwetijdskinderen?
Maar boven alles.. Wil ik Ashley nog wel laten diagnostiseren met ADHD? Als ze die stempel heeft, gaan er dan niet een boel kansen verloren voor haar? Kan ze zich nog wel volledig ontwikkelen als ze die stempel heeft. En wat ik vooral het belangrijkst vind. Wat wil de gezondheidszorg van tegenwoordig doen om haar te helpen met haar gaves? Ik wil niet dat ze als 'gestoord' word bestempeld omdat ze dingen kan die niet 'normaal' zijn.
En over mezelf.. wat doe je als je leest dat Indigo's ouderrollen over kunnen nemen als ze de ouder niet capabel genoeg achten.. IK heb de rol van m'n moeder en gedeeltelijk vader overgenomen na hun scheiding, ik heb een tijd mijn broertje verzcrg, spullen voor hem gekocht van m'n eigen spaargeld, hem gehaald en gebracht van en naar de bus, zelfs mijn moeder opgehaald van haar werk met de fiets omdat ze anders met de bus moest. Ik ben niet anders gewend dan te zorgen voor anderen, niet omdat ik van ze hou, tuurlijk hou ik van ze daar niet van, maar meer uit angst 'als ik het niet doe.. wie doet het dan, wat komt er van ze terecht als ik niet voor ze zorg?
*** Duidelijk toch? Ik heb dat ook, in de relatie met mijn ouders ben ik ook altijd de volwassene geweest, en nog. ***
Daarna volgde een periode van jeugdzorg, OTS, en een heleboel rapporten waaruit bleek dat ik emotioneel gestoord ben. In het laatste rapport van de kinderbescherming stond dat ik wat harder was geworden.. Een goed teken volgens hun. Terwijl ik me doodongelukkig voelde..
***Die denken dan nog volgens de oude manier***
Ik wil Ashley dat besparen. Ik ga heel anders met Ashley om dan met Jillian of Megan. Michelle is weer een verhaal apart. Ik ga tot het uitsterte om dat te voorkomen. Maar ik weet niet meer hoe ik het aan moet 'vechten'. Wil ik meedelen aan iedereen dat ze een nieuwetijdskind is dat ze daar een andere aanpak bij nodig heeft.
*** Ik neem het woord nieuwetijdskind niet in de mond, maar ik leg aan sommige mensen wel uit dat het bij Menno en Mijntje niet nodig is om tegen ze te schreeuwen, maar dat je een end komt met gewoon praten en uitleggen. Mijn moeders vriend is er zo eentje die meteen begint te schreeuwen. Mijn kinderen mogen daar niet meer logeren, omdat ze helemaal gesloopt terugkomen. Als Menno daar een nachtje geweest is gaat hij meteen naar bed, eerst slapen om bij te komen. Hij is helemaal wit en slap en heeft hoofdpijn tot aan overgeven toe. Dan komen de verhalen over 'hij ligt steeds in foetushouding achter de bank, doet hij dat bij jullie ook?' En Menno komt met verhalen over dat oma's vriend zo schreeuwde. Dus dat doen we maar niet meer.***
Of ga ik mee met het oude en laat haar labelen met ADHD en zi dan wel verder wat er gebeurd met haar? Ik kan haar wel behandelen als een Indigo. Maar hoe zit dat straks als er opvoedkundigen over de vloer komen met een totaal andere kijk op de zaken?
M'n kast puilt uit van boeken over van alles en nog wat.
Het is meer een twistgevoel, we hebben de ADHD benadering gedaan volgens het boek 'zit stil!' van comperneille. Daar staan heel bruikbare tips in voor 'gewone'overbeweeglijke kinderen en kinderen met ADHD. Maar het stukje spiritualiteit komt niet aan bod. Het is heel bruikbaar voor opvoeden met ADHD, dingen aan en af leren.
Ashley daarentegen heeft niet alleen ADHD maar nog een aantal gaves. Zo heeft ze regelmatig stroom in haar handjes zoals ze dat zegt. Haar handjes tintelen dan zegt ze. Ze zag een hele tijd groene of blauwe mannetjes die later weer verdwenen. Na speurwerk op internet bleken dat auralifters te zijn.
Soms denk ik iets 'we gaan straks dit of dat doen' even later komt ze precies met hetzelfde voorstel alsof ze mń gedachten kan lezen. Helemaal is dat frustrerend als je idee (wat je net gedacht hebt) niet kan uitvoeren omdat de situatie er niet naar is. Ze blijft net zo lang hameren (knopjes drukken) tot het wel gebeurd of ze een voldoening gevend antwoord heeft waarom het niet kan.
*** Volgens mij heeft Mijntje dat van haar afgekeken!
***Ik sta nu erg in twist, ik ben op dit moment het boek 'indigo kinderen' van Jan Tober aan het lezen en er gaat een wereld voor me open. Niet alleen over Ashley, maar ook over m'n mannetje en gek genoeg ook over mij. Er zijn een hoop dingen duidelijk geworden over mezelf. Maar of ik dan ook een nieuwetijdskind ben?
*** Ik denk dat als je jezelf herkent dat je dan wel kan zeggen dat je een nieuwetijdskind bent. Ik ben op dit moment ook twee boeken daarover aan het lezen, en daar herken ik ook mijzelf in.***
Is het trouwens erfelijk? als ik en mijn man een nieuwetijdsvader-moeder zijn.. zijn mijn kinderen dan meteen ook nieuwetijdskinderen?
Maar boven alles.. Wil ik Ashley nog wel laten diagnostiseren met ADHD? Als ze die stempel heeft, gaan er dan niet een boel kansen verloren voor haar? Kan ze zich nog wel volledig ontwikkelen als ze die stempel heeft. En wat ik vooral het belangrijkst vind. Wat wil de gezondheidszorg van tegenwoordig doen om haar te helpen met haar gaves? Ik wil niet dat ze als 'gestoord' word bestempeld omdat ze dingen kan die niet 'normaal' zijn.
En over mezelf.. wat doe je als je leest dat Indigo's ouderrollen over kunnen nemen als ze de ouder niet capabel genoeg achten.. IK heb de rol van m'n moeder en gedeeltelijk vader overgenomen na hun scheiding, ik heb een tijd mijn broertje verzcrg, spullen voor hem gekocht van m'n eigen spaargeld, hem gehaald en gebracht van en naar de bus, zelfs mijn moeder opgehaald van haar werk met de fiets omdat ze anders met de bus moest. Ik ben niet anders gewend dan te zorgen voor anderen, niet omdat ik van ze hou, tuurlijk hou ik van ze daar niet van, maar meer uit angst 'als ik het niet doe.. wie doet het dan, wat komt er van ze terecht als ik niet voor ze zorg?
*** Duidelijk toch? Ik heb dat ook, in de relatie met mijn ouders ben ik ook altijd de volwassene geweest, en nog. ***
Daarna volgde een periode van jeugdzorg, OTS, en een heleboel rapporten waaruit bleek dat ik emotioneel gestoord ben. In het laatste rapport van de kinderbescherming stond dat ik wat harder was geworden.. Een goed teken volgens hun. Terwijl ik me doodongelukkig voelde..
***Die denken dan nog volgens de oude manier***
Ik wil Ashley dat besparen. Ik ga heel anders met Ashley om dan met Jillian of Megan. Michelle is weer een verhaal apart. Ik ga tot het uitsterte om dat te voorkomen. Maar ik weet niet meer hoe ik het aan moet 'vechten'. Wil ik meedelen aan iedereen dat ze een nieuwetijdskind is dat ze daar een andere aanpak bij nodig heeft.
*** Ik neem het woord nieuwetijdskind niet in de mond, maar ik leg aan sommige mensen wel uit dat het bij Menno en Mijntje niet nodig is om tegen ze te schreeuwen, maar dat je een end komt met gewoon praten en uitleggen. Mijn moeders vriend is er zo eentje die meteen begint te schreeuwen. Mijn kinderen mogen daar niet meer logeren, omdat ze helemaal gesloopt terugkomen. Als Menno daar een nachtje geweest is gaat hij meteen naar bed, eerst slapen om bij te komen. Hij is helemaal wit en slap en heeft hoofdpijn tot aan overgeven toe. Dan komen de verhalen over 'hij ligt steeds in foetushouding achter de bank, doet hij dat bij jullie ook?' En Menno komt met verhalen over dat oma's vriend zo schreeuwde. Dus dat doen we maar niet meer.***
Of ga ik mee met het oude en laat haar labelen met ADHD en zi dan wel verder wat er gebeurd met haar? Ik kan haar wel behandelen als een Indigo. Maar hoe zit dat straks als er opvoedkundigen over de vloer komen met een totaal andere kijk op de zaken?
*** Dat kan toch ook allebei? Je behandelt je kinderen zoals jij denkt dat het moet. Voor de buitenwereld laat je haar onderzoeken, dan kan je de hulp en het rugzakje krijgen dat je voor haar nodig hebt. Haal overal je informatie en tips vandaan en kijk wat je kunt gebruiken voor je kinderen. Wat je niet kan gebruiken pas je niet toe. Zo haal je overal het beste uit. En ondertussen kunnen de hulpverleners waar jij contact mee hebt weer leren van hoe jij het doet.***
Evelyn Maureen
apr 25 '08
Vanmorgen een heel gesprek gehad met onze thuisbegeleidster.
Ze is net weg en we hebben heel uitgebreid gepraat over Indigo en hoe ik met de kids omga.. Ze hebben heel veel inspraak en veel keuzes.. Soms van mijn kant misschien iets teveel keuzes.
Dat kan wel veranderen, maar ik vind dat ze net zo goed als ons evenveel inspraak hebben in bepaalde zaken (wat we eten, wat ze aantrekken, wat ze willen eten op school enz.)
Mijn mannetje is daar wat terughoudender in. Hij gaat misschien soms een beetje te snel uit van het negatieve, terwijl ik vertrouw op wat ze zelf aandragen als oplossing of idee.
Gisteren kwam Ashley met de mededeling dat ze een grote mensen luier (maandverbandje) nodig had, ze had buikpijn en moest dat hebben.. Net zoals ik is ze ongesteldNiet dus. Heb haar heel duidelijk uitgelegd dat ik mijn buikpijn terugwil, het is niet van Ashley, maar van mama en dat ze dus echt geen maandverbandje nodig heeft want ze is niet ongesteld. Ze had er al een gepakt, en verstopt onder haar pyjama. Het duurde even en er was aardig wat uitleg nodig over wat van mama is (zowel in spullen als in pijntjes enz) tot ze zelf naar de wc terugliep om het weg te leggen. Hubbie daar in tegen begon er door te praten 'ze heeft het al gepakt! Ja dat weet ik maar ik wil dat ze zelf beredeneert dat ze het niet nodig heeft, het niet van haar is en ze het daarom niet mag pakken/ terug moet leggen.
Michelle vind het erg interessant allemaal, zoveel keuzes. Die wilde niet op de strafstoel vanmorgen om 2 minuten rustig te zitten. Lekker draaien en moeilijk doen, ik bood haar de keuze aan. 'Als je niet kan zitten op de stoel, mag je ook in de box'haar daarin gezet maar ze wilde meteen weer op de stoel. Ze heeft haar 2 minuten zonder problemen uitgezeten.
Misschien laat ik een groot deel zelf over aan de meiden, qua keuzes. Maar ik heb er zelf ook een giga hekel aan als mensen me vertellen wat ik 'moet' doen. Sleutelwoord voor mij is toch echt respect voor de keuzes die ze maakt binnen de grenzen die ik stel. EN daartussen kan er heel veel overlegd en gediscussieerd worden. Zelfs over de plek waar ze hun straf uitzitten.. Zolang ze die straf maar uitvoeren. 2 minuten zitten is 2 minuten zitten, maar waar je gaat zitten dat valt te overleggen.
Het lijkt zo net of ik geleefd word door de kinderen, maar zo voelt het niet. Ik vind het veel ontspannender op deze manier. als begeleider in de keuzes die ze kunnen maken en ze te helpen de juiste keuzes te maken.
Ik heb er dan ook een grandioze hekel aan schreeuwen, kleineren, en andere zaken waar ik een slecht gevoel van krijg. Als ik onderbroken word door de meiden tijdens een gesprek, onderbreek ik het gesprek en gaan de meiden voor. Ik leg ze natuurlijk uit dat de volgende keer even moeten wachten tot ik klaar ben met praten. Maar de meiden als die wat willen laat ik alles vallen om ze te geven wat ze nodig hebben. Ongeacht wie er bij zijn.
Ik kan nu ook heel makkelijk anderen buiten sluiten. Mezelf en hetgene wat ik aan het doen ben afschermen. De ander wegdenken om me niet te storen aan eventuele invloeden van buitenaf... Het twijfelgevoel doe ik het wel goed komt dan even niet aan bod. Daar is geen plek voor in mijn bel omdat ik de ander wegdenk. derden bestaan even niet zodat ik mijn volle aandacht kan gebruiken voor wat ik op dat moment doe.
Thuisbegeleiding gaf aan dat ze het erg goed vond dat ik mezelf steeds voorzie van nieuwe kennis en inzichten om goed met de meidne om te gaan. Ook al is dat een alternatieve manier en zij zegt ook dat als ik vind dat dit werkt... schijt moet hebben aan de rest. Ik hoef me niet steeds aangesproken aangevallen te voelen als een ander een ander idee heeft of opmerkingen geeft over onze aanpak. Het werkt voor ons.. Dan is het goed.
En nu is het tijd om broodjes te smeren voor ons lieftalige kroost.. Ashley komt zo thuis en dan is het VAKANTIE!!
Ze is net weg en we hebben heel uitgebreid gepraat over Indigo en hoe ik met de kids omga.. Ze hebben heel veel inspraak en veel keuzes.. Soms van mijn kant misschien iets teveel keuzes.
Dat kan wel veranderen, maar ik vind dat ze net zo goed als ons evenveel inspraak hebben in bepaalde zaken (wat we eten, wat ze aantrekken, wat ze willen eten op school enz.)
Mijn mannetje is daar wat terughoudender in. Hij gaat misschien soms een beetje te snel uit van het negatieve, terwijl ik vertrouw op wat ze zelf aandragen als oplossing of idee.
Gisteren kwam Ashley met de mededeling dat ze een grote mensen luier (maandverbandje) nodig had, ze had buikpijn en moest dat hebben.. Net zoals ik is ze ongesteld
Niet dus. Heb haar heel duidelijk uitgelegd dat ik mijn buikpijn terugwil, het is niet van Ashley, maar van mama en dat ze dus echt geen maandverbandje nodig heeft want ze is niet ongesteld. Ze had er al een gepakt, en verstopt onder haar pyjama. Het duurde even en er was aardig wat uitleg nodig over wat van mama is (zowel in spullen als in pijntjes enz) tot ze zelf naar de wc terugliep om het weg te leggen. Hubbie daar in tegen begon er door te praten 'ze heeft het al gepakt! Ja dat weet ik maar ik wil dat ze zelf beredeneert dat ze het niet nodig heeft, het niet van haar is en ze het daarom niet mag pakken/ terug moet leggen.Michelle vind het erg interessant allemaal, zoveel keuzes. Die wilde niet op de strafstoel vanmorgen om 2 minuten rustig te zitten. Lekker draaien en moeilijk doen, ik bood haar de keuze aan. 'Als je niet kan zitten op de stoel, mag je ook in de box'haar daarin gezet maar ze wilde meteen weer op de stoel. Ze heeft haar 2 minuten zonder problemen uitgezeten.
Misschien laat ik een groot deel zelf over aan de meiden, qua keuzes. Maar ik heb er zelf ook een giga hekel aan als mensen me vertellen wat ik 'moet' doen. Sleutelwoord voor mij is toch echt respect voor de keuzes die ze maakt binnen de grenzen die ik stel. EN daartussen kan er heel veel overlegd en gediscussieerd worden. Zelfs over de plek waar ze hun straf uitzitten.. Zolang ze die straf maar uitvoeren. 2 minuten zitten is 2 minuten zitten, maar waar je gaat zitten dat valt te overleggen.
Het lijkt zo net of ik geleefd word door de kinderen, maar zo voelt het niet. Ik vind het veel ontspannender op deze manier. als begeleider in de keuzes die ze kunnen maken en ze te helpen de juiste keuzes te maken.
Ik heb er dan ook een grandioze hekel aan schreeuwen, kleineren, en andere zaken waar ik een slecht gevoel van krijg. Als ik onderbroken word door de meiden tijdens een gesprek, onderbreek ik het gesprek en gaan de meiden voor. Ik leg ze natuurlijk uit dat de volgende keer even moeten wachten tot ik klaar ben met praten. Maar de meiden als die wat willen laat ik alles vallen om ze te geven wat ze nodig hebben. Ongeacht wie er bij zijn.
Ik kan nu ook heel makkelijk anderen buiten sluiten. Mezelf en hetgene wat ik aan het doen ben afschermen. De ander wegdenken om me niet te storen aan eventuele invloeden van buitenaf... Het twijfelgevoel doe ik het wel goed komt dan even niet aan bod. Daar is geen plek voor in mijn bel omdat ik de ander wegdenk. derden bestaan even niet zodat ik mijn volle aandacht kan gebruiken voor wat ik op dat moment doe.
Thuisbegeleiding gaf aan dat ze het erg goed vond dat ik mezelf steeds voorzie van nieuwe kennis en inzichten om goed met de meidne om te gaan. Ook al is dat een alternatieve manier en zij zegt ook dat als ik vind dat dit werkt... schijt moet hebben aan de rest. Ik hoef me niet steeds aangesproken aangevallen te voelen als een ander een ander idee heeft of opmerkingen geeft over onze aanpak. Het werkt voor ons.. Dan is het goed.
En nu is het tijd om broodjes te smeren voor ons lieftalige kroost.. Ashley komt zo thuis en dan is het VAKANTIE!!
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
