Is er leven na de dood?

Is er leven na de dood? Een vraag die de mensheid al eeuwen lang bezighoudt.
Pim van Lommel deed jarenlang onderzoek naar bijna-dood-ervaringen. Zijn verhaal.

Als arts-assistent stond Pim van Lommel (1943) aan het bed van een patiënt die net succesvol was gereanimeerd. De artsen knikten elkaar tevreden toe, want reanimeren was in die dagen nog een noviteit.
Maar de patiënt was boos, heel boos. Die onverwachte reactie intrigeerde de jonge Van Lommel. Je zou pure blijdschap verwachten en dankbaarheid als je leven is gered.
Maar deze man had tijdens de hartstilstand, in de korte tijd dat hij klinisch dood was geweest, de allermooiste ervaring van zijn bestaan meegemaakt. De paradijselijke belevenis die de patiënt beschreef, klonk als een sciencefictionfilm.

Gepensioneerd cardioloog Van Lommel ( hij werkte van 1977-2003 in het Rijnstate Ziekenhuis in Arnhem ) is de man achter de bestseller "Eindeloos bewustzijn".
In dat boek beschrijft hij zijn bevindingen na jarenlang onderzoek over bijna doodervaringen onder zijn patiënten en hun verhoogde intuïtieve gevoeligheid die ervan het gevolg is.
Vlak voor de poorten van de dood maken zij verbinding met een universeel bewustzijn dat even prachtig als confronterend is.
Twintig jaar na die eerste ervaring als arts-assistent las Van Lommel het boek "Terugkeer uit de dood"waarin de Amerikaanse arts George Ritchie zijn eigen bijna-doodervaring tot in detail beschrijft.
Van Lommel herkende de onverklaarbare problemen die zijn patiënten soms hadden na reanimatie en hij besloot tot nader onderzoek.

HERSENACTIVITEIT
Van Lommel is een nuchtere man, geschoold en opgegroeid in theoretische modellen en wetenschappelijke bewijsvoering. Onbewijsbare verschijnselen als bijna-doodervaringen worden in de moderne wetenschap niet serieus genomen.
Iedereen is er immers van overtuigd dat bewustzijn een product is van de hersenactiviteit. En aangezien klinische dood inhoudt dat er geen hersenactiviteit meer is, wordt een verschijnsel als bijna-doodervaring niet voor mogenlijk gehouden.
Van Lommel trekt zich daar niets van aan. hij weet wat hij heeft gehoord en gezien. Hij verteld: "intuïtief voelde ik dat bewustzijn niet uitsluitend uit objectief meetbare gegevens kon bestaan. De inhoud vab gedachten, gevoel of emotie is met de huidige wetenschapstechnieken niet waarneembaar, maar heeft wél invloed op ons bewustzijn.
Ik wil openstaan voor de mogenlijkheid dat bewustzijn meer is dan alleen dat wat we kunnen waarnemen."Vanaf dat moment besluit Van Lommel zijn patiënten na een bijna-doodervaringnaar hun verhaal te vragen.

PRACHTIG LICHTPUNT
Van Lommel: "In eerste instantie is het niet iets waar mensen spontaan over gaan praten. Maar na verloop van tijd beginnen de meesten vanzelf. Een bijna-doodervaring is zoiets ingrijpends, dat wil je vroeg of laat graag delen. Er zijn zoveel vragen, allereerst of je wel goed bij je verstand bent. Maar ook over wat er is gebeurd, hoe ze dit moeten verklaren voor zichzelf en hoe ze ermee moeten omgaan."

Binnen korte tijd vertelden twaalf patiënten hem verhalen die onderling opvallend sterke overeenkomsten vertoonden.
Uit boeken en artikelen bleek dat op andere plaatsen in de werled patiënten van verschillende culturen en geloofsovertuigingen vergelijkbare ervaringen hadden.
De verhalen zijn in essentie gelijk. Mensen treden buiten hun fysieke lichaam en zweven als het ware boven de operatietafel, waar ze zichzelf zien liggen als een ander en alles zien en horen wat er om hen heen gebeurt. De pijn die ze hadden, valt weg. Ze komen in een donkere ruimte terecht en worden vandaar naar een prachtig lichtpunt toegetrokken.
Ze ervaren een ultiem gevoel van geluk en zien alles wat ze ooit gedacht of gedaan aan zich voorbij trekken. De omgeving is puur en lieflijk en gehuld in natuurlijke schoonheid.
Er wordt niet geoordeeld, maar ze zien in wat hun eigen denken en handelen voor effect heeft gehad op de mensen en natuur om hen heen.
Al hun levenservarinegn flitsen in die paar minuten voorbij. Op het moment dat de reanimatie aanslaat, voelen ze hoe ze terug worden gezogen in hun fysieke lichaam. En dan moeten ze plotseling omgaan met dit nieuwe inzicht.

WARME BROODJES
In 2001 publiceerde Van Lommel de resultaten van zijn onderzoek inhet prestigieuze medische tijdschrift The Lancet.
Volgens zijn bevindingen zijn de hersenen niet de scheppers van ons bewustzijn, wat altijd is gedacht, maar maken ze slechts verbinding met een universeel bewustzijn dat niet aan tijd en plaats gebonden is.

Ze fungeren als een radio-ontvanger die singalen opvangt uit de omgeving, waarin dat universele bewustzijn zich dus bevindt.
Van Lommel: "Mensen met een bijna-doodervaring beschrijven een bewustzijn dat veel groter is dan wat onze zintuigen kunnen waarnemen en de hersenen kunnen opslaan.
Dit bewustzijn openbaart zich bovendien als hun hersenen al niet meer werken,"In zijnboek legt van Lommel het verschijnsel uit in voor iedereen begrijpbare taal. Het verscheen in november en vliegt als warme broodjes de boekhandel uit.

GEVOELIGHEID
Volgens Van Lommel omdat het onderwerp mensen raakt. "Omdat ze het zelf hebben ervaren, want er zijn ook mensen die zonder hartstilstand een bijna-doodervaring hebben.
Mensen praten er niet makkelijk over, ze zijn bang voor gek te worden versleten. Maar het beïnvloedt hun leven volledig. Ze blijven een verhoogde intuïtieve gevoeligheid houden.
Alsof hun bewustzijn voorheen alleen stond afgestemd op één radiozender en na de bijna-doodervaring plotseling verschillende kanalen tegelijk ontvangt.
Waardoor ze de pijn van een ander kunnen voelen, of bewust iets meemaken dat in werkelijkheid op afstand plaatsvindt.
Het leven is nooit meer gewoon omdat ze zich bewust zijn van de gevolgen van alles wat ze denken of doen. Hun bewustzijn is groter geworden. De wereld zou er waarschijnlijk een stuk beter op worden wanneer meer mensen dit inzicht hadden.

Tekst: Judy Landman
P.van Lommel Eindeloos bewustzijn een wetenschappelijke visie op de bijna-doodervaring