boeken Aletha Solter
liesanne
mrt 12 '08
Aletha Solter, ‘Ruimte voor Emoties’
Solter is in Amerika geboren en ging naar Zwitserland toen ze 6 maanden oud was. Ze heeft daar ‘human biology’ (fysiologie) gestudeerd aan de Universiteit van Genève, o.a. bij de bekende Piaget. Na haar doctoraal gehaald te hebben ging ze naar Amerika waar ze in de ontwikkelingspsychologie promoveerde aan de universiteit van Californië. Zij is in Amerika getrouwd en heeft twee kinderen. Sinds 1978 heeft ze met ouders gewerkt, geeft ze lezingen en workshops in Amerika, Australië, en meerdere landen in Europa, zoals Zwitserland, Frankrijk, Engeland, Duitsland, België. Solter kwam in maart 2004 voor de vierde keer in Nederland.
Ze heeft drie boeken geschreven. Deze zijn ook in het Nederlands vertaald, nl.
‘Baby’s weten wat ze willen’ 2004 - 4e druk,
‘De taal van huilen’, 2002 2e druk.
Het derde vertaalde boek is ‘Het ongedwongen kind’ 2004 uitgever De Toorts Haarlem.
Haar boeken zijn uit het Engels vertaald in het Duits, Frans, Nederlands, Italiaans, Hebreeuws.
Een Spaanse vertaling komt binnenkort uit.
Aletha Solter schrijft boeken, werkt met ouders, geeft workshops en lezingen en ondersteunt ‘Aware Parenting Trainers’. Zij wil haar werk graag doen, omdat ze hoopt dat dit alles bijdraagt aan een meer gelukkige en vredige wereld. Daarnaast vindt ze het heel belangrijk dat kinderen hun eigen mogelijkheden kunnen ontwikkelen.
Zij benadrukt dat ouders en andere opvoeders erkenning en ondersteuning nodig hebben voor de vaak moeilijke taak om kinderen op te voeden. Zij geeft opvoeders dan ook handvaten om met hun eigen sterke emoties om te gaan én met de emoties van kinderen. Haar werk sluit aan bij co-counseling, holding en de democratische (manier), niet straffende manier van opvoeden van Thomas Gordon. Solter combineert dat wat uit biochemische en fysiologische onderzoeken over tranen en spanning ontladen duidelijk is geworden met haar eigen ervaringen met kinderen en ouders. Zoals: stop het huilen niet door eten geven, heen en weer schudden, zingen, een speen in de mond van het kind doen, maar geef ruimte om verdriet en boosheid te ontladen. Kinderen zullen door Solter’s manieren van omgaan met emoties lichamelijk en psychisch gezonder worden.
Zie ook http://www.awareparenting.com
bron: http://www.huilenbooszijnruzie.nl/bronnen.htm
Delen:
liesanne
okt 7 '09
Ieder mens en elk kind wil graag aandacht. Voor kleine kinderen kan het nog erg lastig zijn die behoefte aan aandacht uit te stellen. Toch (moeten)we dat vaak vragen van kinderen, vooral als we met een (groter) gezin te maken hebben. (best vreemd eigenlijk, we vragen toch ook niet van een baby dat hij moet leren fietsen).
Maar goed, vaders en moeders zijn ook maar mensen en kunnen niet altijd en overal de juiste aandacht aan alle kinderen geven. Dit heeft echter tot gevolg dat kinderen hierdoor frustraties en pijn oplopen, opgroeien gaat gepaard met deze pijn, met persoonlijke ‘trauma’s’ ( noem het de pijn van het “verloren paradijs” waar liefde en aandacht ten alle tijden beschikbaar is) .
Kinderen worden echter met een mooi mechanisme geboren:ze zijn in staat om hun pijn te ontladen!!! Heel veel ouders zien en voelen geen mogelijkheden om hieraan de ruimte te geven (omdat ze dat zelf niet hebben geleerd). Dit heeft vaak tot gevolg dat een kind zich op een andere manier gaat ‘misdragen’. Nu wordt het voor de ouder helemaal lastig… dit gedrag is voor hem moeilijk te ‘vertalen’. Vaak gaat hij/zij over tot negeren en/ of straffen (meestal in de vorm van verwijderen van het kind uit de situatie). We weten wat negeren en negatieve aandacht met ons kan doen……… Overigens handelen ouders vaak wel vanuit de ‘beste’ bedoelingen: een ouder wil graag dat zijn kind zich leert aanpassen , op z’n beurt kan wachten, sociaal kan zijn e.d.
Echter, een kind heeft dit allemaal al in zich en als hij op ‘de juiste’ manier benaderd wordt zal hij vanzelf gaan meewerken.
Het allerbelangrijkste daarin is de aandacht van de ouder voor het ‘innerlijke trauma’ van het kind om hem de te ruimte geven om te ontladen………(de ouder mag ook mild zijn naar zichzelf toe, hij kán niet altijd aandacht geven).
Dus als een kind niet ‘wenselijk’ reageert op het feit dat hij geen aandacht kan krijgen op een moment dat hij dat wil, is het goed dat de ouder hem zijn pijn daarover laat ontladen. Vaak gebeurt dit al vanzelf. Bijvoorbeeld: kind gaat onder de tafel zitten als ze de aandacht niet krijgt tijdens het eten, de huisregel is b.v. : tijdens het eten aan tafel blijven zitten en wachten op je beurt. Als deze regel gehanteerd wordt is de kans groot dat het kind boos wordt/gaat huilen. Vaak is het niet de frustratie van dit ene moment alleen, maar zit er van binnen meer pijn die 'ontladen' moet worden.
Aletha Solter adviseert in een dergelijke situatie open te staan voor die pijn . Dit kan je doen dmv. een ‘huilsessie’, waarbij het kind wordt ‘vastgehouden’ door de ouder en de mogelijkheid heeft om zich te ontladen, in de aanwezigheid van de ouder. Het beste kan je hiervoor naar een andere ruimte gaan met je kind. Wel mag duidelijk zijn dat je dit niet op alle momenten van de dag kan laten plaatsvinden.....
Tegenstanders van deze methode zullen misschien zeggen dat een kind alsnog zijn zin krijgt doordat hij aandacht krijgt. Aletha zegt echter: “ Behalve dat het kinderen helpt om trauma’s op te lossen en stress te ontladen, kan het accepteren van huilen en boosheid een belangrijke rol spelen bij het voorkómen van gehoorzaamheidsproblemen. Ook helpt het bij hyperactiviteit en kan het geweld tegenover anderen verminderen. Huilen kan ook bijdragen aan een betere gezondheid en tot een beter concentratie- en leer vermogen, het kan slaapproblemen oplossen en de relatie tussen ouder en kind versterken….”
Op de langere termijn kan je dus juist de medewerking van een kind verwachten, een kind dat weet dat het zich mag ontladen heeft het minder nodig op andere manieren de aandacht af te dwingen.
Wij hier, (en overal) lopen in ons volwassen leven allemaal (in mindere of meerdere mate) tegen onze innerlijke trauma’s aan, we huilen onze ‘genezende’ tranen vroeg of laat…..
Waarom onze kinderen zolang laten wachten……..juist als je er zo goed in bent om jezelf te ‘helen’ in je kinderjaren...............................
(Liesanne 2008)
Maar goed, vaders en moeders zijn ook maar mensen en kunnen niet altijd en overal de juiste aandacht aan alle kinderen geven. Dit heeft echter tot gevolg dat kinderen hierdoor frustraties en pijn oplopen, opgroeien gaat gepaard met deze pijn, met persoonlijke ‘trauma’s’ ( noem het de pijn van het “verloren paradijs” waar liefde en aandacht ten alle tijden beschikbaar is) .
Kinderen worden echter met een mooi mechanisme geboren:ze zijn in staat om hun pijn te ontladen!!! Heel veel ouders zien en voelen geen mogelijkheden om hieraan de ruimte te geven (omdat ze dat zelf niet hebben geleerd). Dit heeft vaak tot gevolg dat een kind zich op een andere manier gaat ‘misdragen’. Nu wordt het voor de ouder helemaal lastig… dit gedrag is voor hem moeilijk te ‘vertalen’. Vaak gaat hij/zij over tot negeren en/ of straffen (meestal in de vorm van verwijderen van het kind uit de situatie). We weten wat negeren en negatieve aandacht met ons kan doen……… Overigens handelen ouders vaak wel vanuit de ‘beste’ bedoelingen: een ouder wil graag dat zijn kind zich leert aanpassen , op z’n beurt kan wachten, sociaal kan zijn e.d.
Echter, een kind heeft dit allemaal al in zich en als hij op ‘de juiste’ manier benaderd wordt zal hij vanzelf gaan meewerken.
Het allerbelangrijkste daarin is de aandacht van de ouder voor het ‘innerlijke trauma’ van het kind om hem de te ruimte geven om te ontladen………(de ouder mag ook mild zijn naar zichzelf toe, hij kán niet altijd aandacht geven).
Dus als een kind niet ‘wenselijk’ reageert op het feit dat hij geen aandacht kan krijgen op een moment dat hij dat wil, is het goed dat de ouder hem zijn pijn daarover laat ontladen. Vaak gebeurt dit al vanzelf. Bijvoorbeeld: kind gaat onder de tafel zitten als ze de aandacht niet krijgt tijdens het eten, de huisregel is b.v. : tijdens het eten aan tafel blijven zitten en wachten op je beurt. Als deze regel gehanteerd wordt is de kans groot dat het kind boos wordt/gaat huilen. Vaak is het niet de frustratie van dit ene moment alleen, maar zit er van binnen meer pijn die 'ontladen' moet worden.
Aletha Solter adviseert in een dergelijke situatie open te staan voor die pijn . Dit kan je doen dmv. een ‘huilsessie’, waarbij het kind wordt ‘vastgehouden’ door de ouder en de mogelijkheid heeft om zich te ontladen, in de aanwezigheid van de ouder. Het beste kan je hiervoor naar een andere ruimte gaan met je kind. Wel mag duidelijk zijn dat je dit niet op alle momenten van de dag kan laten plaatsvinden.....
Tegenstanders van deze methode zullen misschien zeggen dat een kind alsnog zijn zin krijgt doordat hij aandacht krijgt. Aletha zegt echter: “ Behalve dat het kinderen helpt om trauma’s op te lossen en stress te ontladen, kan het accepteren van huilen en boosheid een belangrijke rol spelen bij het voorkómen van gehoorzaamheidsproblemen. Ook helpt het bij hyperactiviteit en kan het geweld tegenover anderen verminderen. Huilen kan ook bijdragen aan een betere gezondheid en tot een beter concentratie- en leer vermogen, het kan slaapproblemen oplossen en de relatie tussen ouder en kind versterken….”
Op de langere termijn kan je dus juist de medewerking van een kind verwachten, een kind dat weet dat het zich mag ontladen heeft het minder nodig op andere manieren de aandacht af te dwingen.
Wij hier, (en overal) lopen in ons volwassen leven allemaal (in mindere of meerdere mate) tegen onze innerlijke trauma’s aan, we huilen onze ‘genezende’ tranen vroeg of laat…..
Waarom onze kinderen zolang laten wachten……..juist als je er zo goed in bent om jezelf te ‘helen’ in je kinderjaren...............................
(Liesanne 2008)
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
