Zware tijd

Ja dit klinkt inderdaad knoerthard, zeker daar jullie nog geen uitslagen hebben en je vader nog maar een paar weken ziek is.
Wil hij zelf ook weg?
Kunnen jullie geen hulp aan huis krijgen via de thuiszorg?
Begrijp me goed ik veroordeel je niet! Ik ken de situatie niet, wel zou ik denken dat als het dan waarschijnlijk zo snel afgelopen is dat je hem dan nog dicht bij je wil hebben.
Ik wil jou en je moeder en vader heeeel veel wijsheid en kracht toewensen!

Liefs,
Karin

Goh wat erg naar is dit voor jullie. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen de komende tijd en ik hoop dat het geen lange lijdensweg wordt. Begrijpt je vader nog wat jullie zeggen, of is dat contact er ook niet meer? Anders zou je hem nog wat kunnen voorbereiden op de tocht naar de andere kant.

@Karin
Deze situatie is moeilijk uit te leggen, het enige wat ik erover kan zeggen is dat het ontzettend zwaar is en dat het eigenlijk onhoudbaar is, elke dag heb ik hoofdpijn.
M'n moeder trekt het ook niet meer, die wordt langzaam aan gek.
Daarnaast kan ik wel vertellen dat m'n vader absoluut geen lieverdje is op dit moment, we maken elke dag eten voor hem (Omdat hij MOET eten van de huisarts), maar als we het hem brengen worden we afgebrand en begint hij te schelden en te tieren en alleen maar op en aanmerkingen over het eten. (is niet leuk).

Hij weet zelf niet meer wat hij wil, kort gezegd het interesseerd hem allemaal niet meer, dat zegt ie zelf voor zover ik hem daarin kan geloven.
Ik begrijp je als geen ander, maar het is heel moeilijk uit te leggen waarom hij eigenlijk beter af is in een verzorgings tehuis.
Misschien dat ik het later wat beter kan uitleggen, er spookt op dit moment zoveel door mijn hoofd dat ik niet meer weet wat voor of achter is



@NiMS
Het begrip van zijn kant wordt met de dag minder, hij is opstandig en dergelijke dus misschien kan je je voortellen dat een dergelijk gesprek niet echt meer mogelijk is.


Mag ik jullie hartstikke bedanken voor die ontzettend lieve en begripvolle reacties, het geeft me tenminste weer een beetje moed.

Daar heb je gelijk in, ik kan me inderdaad niet in jullie situatie inleven en God weet hoe ik zou reageren zou het mij overkomen.
Natuurlijk is je vader geen lieverdje, je vertelde dat hij Alzheimer heeft?
Dat is pittig, weet wel dat je vader waarschijnlijk daardoor niet weet wat hij doet en juist daardoor jullie zo hard nodig heeft.

Heel veel sterkte en wijsheid!

Karin ik meen te hebben gelezen dat hij dementerend is. Dit is niet per definitie Altzheimer. Het kan in deze situatie zelfs komen doordat hij niet eet. Als je een vitamine B tekort hebt kun je nl ook gaan dementeren.

Ranutai, zou het niet zo kunnen zijn dat hij een zware depressie heeft? Zo klinkt het in iedergeval.
Verder denk ik dat de druk voor jullie wel erg hoog is. Beetje stoom van de ketel zou geen kwaad kunnen voor beide partijen.
Ik denk overigens dat je wat dat betreft niet zo veel van je vader kan verwachten en dat jullie dit grotendeels zelf moeten doen. Hij zit in een afhankelijkheidspositie, dit kan voor mensen die dit liever niet zijn erg benauwend zijn en daardoor als heel onprettig in de omgang worden ervaren.
Probeer vooral niet te lief te zijn of gevonden willen worden door hem. Daar is hij nu niet toe in staat om daar antwoord op te geven. Maar doe wat je doet wel uit liefde (onvoorwaardelijk)
Ik zou wel aan de huisarts vragen of hij jullie wil helpen om thuiszorg te krijgen. Ik denk dat je goede kans maakt omdat het in mijn oren nogal urgent klinkt.

Kijken jullie ondertussen uit dat je er zelf niet aan onderdoor gaat? Sterkte.

RanNutai,ben het met gast eens,een depressie lijkt me ook een van de mogelijke oorzaken.Het bloedonderzoek is ook belangrijk om te kijken of er geen lichamelijke gebreken zijn op dit moment.
Blijf je huisarts er mee confronteren als de situatie ondraagbaar wordt.Er zal dan toch wat meer hulp of oplossingen gezocht moeten worden voor jou en je moeder.
Je vader moet je proberen te blijven zien als je vader,al is hij nu niet meer de man die je goed kende.
Maar eerst het bloedonderzoek afwachten,laat je nog weten hoe het verder gaat?

Het kunnen verschillende oorzaken zijn, daarnaast krijgt hij al vitamine pillen en injecties van de huisarts maar het wordt er niet beter op eerder slechter, op een of andere manier heb ik ook het idee dat de huisarts het een beetje over zijn kant laat gaan, ik bedoel onderzoek in het ziekenhuis is wel op z'n plaats dacht ik zo, maar de huisarts vindt het kennelijk niet ernstig genoeg

Ik heb zelf ook al aan een depressie zitten denken en het een en ander op gezocht op internet maar wordt er niet vrolijk van wat de andere oorzaken kunnen zijn.
De andere oorzaken kunnen niet worden uitgesloten als hij niet voor onderzoek naar het ziekenhuis wordt gestuurd.

Gisteren bijvoorbeeld begon hij ineens met voorwerpen te gooien zoals zijn kussen, nachtlampje en de handdoek die hij bij zich heeft, vroeg hem waarom hij dat gedaan had, hij zei: dat heeft oma gedaan. (die is al een aantal jaren dood).
Ik wist niet wat ik daarop moest zeggen, maar geloof me dat kwam aan als een klap in m'n gezicht.

Wat mij eigenlijk ook niet bevalt is dat hij TE snel vermagerde ik bedoel als ik een weekje ofzo niet eet heb ik niet gelijk een anorexia figuur (Of vergis ik me nu?)

Ik moet er ook wel bij zeggen dat m'n vader over het algemeen behoorlijk eigenwijs is hij weigerde altijd stellig naar de dokter te gaan omdat hij het zelf altijd wel beter wist wat er aan hand was (dacht hij en zei hij altijd).

Bv. hij had des tijds elke dag ontzettende hoofdpijn en daarbij ook oorpijn, altijd aan een bepaalde zijde van het hoofd, we hebben hem meerdere malen gezegd naar de dokter te gaan omdat dat gewoon niet goed is, zijn reactie, zeur toch niet zo het is maar hoofdpijn met een brufen 600 los ik dat wel op.
Zo ging dat elke dag weer, maar het was niet alleen maar brufen 600 wat hij weg werkte daarnaast ook nog eens paracetamol, nu zal je denken dat is een onschuldige pijnstiller, vergeet dat maar zo onschuldig zijn ze niet zeker niet als je net als mijn vader ze slikt als snoepjes, ik heb het allemaal eens nagerekend wat hij per dag binnen kreeg in totaal zowel van de brufen als van de paracetamol het totaal komt op 6600mg per dag, voor een lange periode van ongeveer 4 a 5 maanden, we hebben hem ook daar meerdere malen op gewezen dat het niet goed is zoveel te slikken van dat spul omdat het gewoon ongelovelijk slecht is voor de meeste ingewanden vooral brufen 600 kan hartklachten veroorzaken en nog meer van die enge dingen.

Maar als we dat zeiden dan zei hij: kraam toch geen onzin uit dat is helemaal niet waar, en dan nog als ik het al niet zou slikken wat moet ik dan, dan zei ik weer: Ga naar de dokter, er is duidelijk iets met je aan de hand.
Hij zei: Bemoei je met je eigen zaken, ik maak zelf wel uit wat ik doe, ik wil er niks meer over horen.
Overigens is de huisarts hiervan op de hoogte en mag hij geen pijnstillers meer hebben.

pfffff...vertel me nu eens mensen wat heb ik fout gedaan???

Mja, thuiszorg, is een goeie optie en hebben we inmiddels al gekregen via de huisarts maar van die mensen zijn er inmiddels ook al 2 a 3 hier geweest voor hem, maar hij blaft ze af en is stront eigenwijs hij wil niks, dus ja, die mensen weten ook niet meer wat ze kunnen doen, behalve contact opnemen met de huisarts die het in mijn ogen ook een beetje laat af weten.
Een hele moeilijke situatie waar ik alles behalve gelukkig mee ben.

Voor de rest proberen ik en mijn moeder ons een beetje te focussen op de hondjes want ja die hebben tenslotte ook aandacht nodig en daar gaan we dan lekker mee op pad als het lekker weer is en we gamen een beetje voor de ontspanning.
Dus we doen ons uiterste best om ons hoofd boven water te houden.

Ik laat zeker weten hoe het verder gaat lena.


Nogmaals hartstikke bedankt voor de lieve reacties dat geeft me weer een beetje moed om verder te kunnen.

Lieve schat, jij hebt niets verkeerd gedaan!!
Misschien kan je met familie en vrienden een soort zorgschema opzetten, dat er altijd iemand in de buurt is, en jullie ook af en toe een paar uurtjes vrij hebben?

Heel veel sterkte!!

Wat voor een persoon was je vader voor hij ziek werd?

Ik weet dat het niet makkelijk is, maar vraag je vader eens serieus wat hij zou wiilen dat jullie doen. Wat zijn antwoord ook is, probeer dat te doen. Zet even alles wat je zelf nodig zou vinden uit je hoofd en geef hem wat hij wil.

Het kan overigens best zijn dat hij zijn innerlijke filmpje aan het terug draaien is. (vandaar dat het lijkt of hij geesten ziet maar dit zijn dus zeg maar hersenschimmen)
Trek het je niet te persoonlijk aan als hij anderen erbij betrekt (zoals je oma) of, als je dat wel doet, kijk bij jezelf waarom je het jezelf zo aantrekt. Ookal is deze situatie niet leuk, je kan er wel heel veel van leren wat betreft je eigen innerlijk.

Blijf wel bij je huisarts doorhameren om hem te laten onderzoeken in het ziekenhuis. (ik weet niet in hoevere dit hem zou helpen maar het neemt in iedergeval een deel onzekerheid weg voor jullie)

Sterkte

Gast dit kan alleen als haar vader ook redelijk zou zijn en goed bij zijn verstand is.Maar ok je zou wel kunnen vragen wat hij nu eigenlijk wil of hoe hij zijn eigen situatie ziet.Maar je moet je ook wapenen om niet meegetrokken te worden.Dus het hem helemaal naar de zin maken. Hij leunt dan achterover en laat anderen het opknappen.
Zoals ik het zie wijst hij iedere hulp af en is het moeilijk om maar iets met hem aan te vangen.
De huisarts speelt een belangrijke rol,laat je niet afschepen maar vraag om oplossingen.

Lena, het is niet de bedoeling het "naar zijn zin" te maken zoals jij dat hier bedoeld.



Dan geef je hem dus die hulp even niet meer als dat is wat hij aangeeft.
Ik ben het niet helemaal met je eens dat hij in deze situatie niet meer in staat is om zelf aan te geven wat hij wil. Wat hij wil is duidelijk iets anders dan wat hem gegeven wordt op dit moment.

Het is net als bij verstandelijk beperkte mensen, daar zeggen de meeste ook van dat ze niet zelf aan kunnen geven wat ze wel en niet willen omdat ze "het verstand" daar niet voor hebben.
Ik denk dat iemand die ziek is ook een zelfbeschikkingsrecht heeft. Ookal is dit heel iets anders dan dat wij in ons hoofd hebben wat "goed" zou zijn.
Laat het vooral geen machtstrijd worden.

Het is soms velen malen moeilijker om iets los te laten dan dat je het met alle macht vast houd.
Loslaten betekend overigens niet dat je iemand als een baksteen laat vallen, je laat alleen je eigen emoties los.

Het was een hartstikke lieve man die zijn naaste graag deed helpen als hij dat kon,tegenover vreemde was hij vaak wat wantrouwend en keek hij vaak de kat uit de boom.
Hij vertelde mensen ook heel graag waar het op stond dat ging niet altijd op een subtiele manier bij hem (voor de ander kwam het vaak kwetsend over), wij hoefde niet te proberen om hem te vertellen waar het op stond want dan werdt ie ongelovelijk boos en dan ging hij schreeuwen en liep weg.

Voorbeeld: Hij is al jaren doof/slechthorend, iedere keer moesten we bijna gaan schreeuwen anders hoorde hij het niet of hij kwam met een smoesje van sorry ik volgde het even niet.
We hebben hem dan ook gezegd dat het echt eens nodig was dat ie naar de audicien zou gaan om een gehoortest te gaan doen,
maar dan werden we afgeblaft

Voor de rest was het echt een hele lieve man die er voor ons was als we hem nodig hadden.



Als wij hem de hulp niet geven die hij verwacht te krijgen blijft hij rustig uren lang door roepen 'mam, mam, mam" om knetter van te worden, vaak gaan we dan maar weer kijken wat hij wil alleen maar om van dat geroep af te komen, ja ik weet dat het eigenlijk niet echt goed is, maarja wat moeten we dan, zit ook nog met een hond die blind is die hoord 10x zoveel als die andere dus dat beestje draait helemaal door als ie zo bezig blijft.

De thuiszorg gaf ook aan hem dingen weer zelf te laten doen zoals zichzelf scheren enzo...maar dan begint ie ineens tranen met tuiten te janken als hem dat gezegd worden met de volgende woorden als zijn boodschap: hoe kan je een ziek mens nou zo behandelen?...zwaar irritant en vermoeiend.

Ja, hij is prima instaat dingen aan te geven, soms zelfs een beetje teveel...soms zou ik willen dat ik doof was.

Vandaag is de situatie voor de zoveelste maal verslechterd hij heeft vandaag 2x over het bed onder geplast 2x helpen schone kleding aan te trekken alleen wist hij het de 2e keer beter want dat natte truitje dat kon hij best nog wel aan hebben dat kon later ook verschoont lekker betweterig er tegen in gaan.
Toen hadden m'n moeder en ik zoiets van weet je wat dan blijf je maar lekker in dat truitje liggen succes verder, ik ga geen tijdverspillen aan iemand die toch niet geholpen wil worden.

Sorry, dit komt misschien allemaal wat bot over maar heb m'n gevoel even niet in de hand.

Soms heb ik echt het gevoel dat er met die man echt niet meer te huizen valt, het wordt van kwaad tot erger hij heeft zelfs z'n wekker gesloopt, hij begint in bed te plassen, en begint steeds meer kinderlijk gedrag te vertonen, en behoorlijk kleinzerig aan het worden, zeg maar het omgekeerde van het opgroeien. pffffff....
En de huisarts wil alleen maar afwachten

om gek van te worden



De familie woont allemaal veel te ver weg daarnaast is er van de familie eigenlijk niks meer over.
We hebben een schat van een buurvrouwtje maar dat mensje is ook op leeftijd ergens in de 70, die kan ik niet gaan vragen of ze ons daarmee wil helpen, mensje is zelf grieperig enzo.
Daar komt bij dat vrienden hier ver te zoeken zijn, woon namelijk niet in zo'n geweldig sociale buurt en dan heb ik nog wel een aantal vrienden maar die wonen ook 200km verderop dus dat schiet ook niet erg op.

In ieder geval wilde ze van de thuiszorg een vrijwilliger sturen die een uurtje of 2 bij m'n vader blijft zodat m'n moeder en ik even eruit kunnen.

in ieder geval hoop ik dat dit snel achter de rug is.

De huisarts kan zich niet blijven verstoppen, geef duidelijk aan wat voor gedrag je vader vertoont. Het feit dat het verder achteruitgaat kan ook met zijn gezondheid te maken hebben.
Geef duidelijk aan dat het voor jou en je moeder zo niet langer door kan gaan.
Schakel via de huiarts eventueel maatschappelijk werk in of een sociaal verpleegkundige.
Echter je vader heeft natuurlijk zelfbeschikkingsrecht en dat is maar goed ook dat we dit hebben, maar een analyse van de situatie nu is wel belangrijk voor verdere eventuele escalaties.

Ik begrijp dat je vader een lieve man is, maar wel erg eigenzinnig. Hij accepteert niet zo snel hulp van een ander en wil zelf de controle houden. Dan moet het extra moeilijk voor hem zijn dat hij nu zo hulpbehoevend is. Aan de andere kant eist hij nu erg veel aandacht op en wil hij door jullie verzorgd worden. Kennelijk ervaart hij het krijgen van hulp als prettig en noodzakelijk. Dit doet hij niet expres, maar je kunt begrijpen dat het heerlijk is om veel aandacht te krijgen, en ook dat het fijn voelt als je niet meer 'sterk' hoeft te zijn... (Juist omdát hij dat vroeger van zichzelf moest....)

Toch wil hij de controle niet verliezen (dat is nou eenmaal zijn aard) en vertelt hij tegen iedereen wat er wel en niet moet gebeuren. Nogmaals, dit doet hij niet expres, het is een onbewust proces. Jullie geven hem alle aandacht en daarmee is de cirkel rond. Als je hem écht wilt helpen moet je volgens mij deze cirkel doorbreken, dus minder aandacht aan hem schenken. Hij 'misbruikt' jullie liefde (op dit moment), maar jullie láten je misbruiken. Natuurlijk moet je voor je vader zorgen, maar er zijn ook grenzen. Geef ze aan naar je vader toe.... Dat lijkt heel hard en liefdeloos, maar uiteindelijk help je hem juist om weer een beetje 'de oude' te worden.

Als de thuishulp zegt dat hij zich zelf kan scheren, en hij zegt dat ze dat een zieke toch niet aan kunnen doen, dan lijkt dat erg veel op zelfmedelijden. Dan help je hem door te zeggen: Stel je niet aan, dit kun je best zelf proberen! Belangrijk is dus ook om te weten te komen hóe ziek je vader is, want als hij écht te ziek is kun je dit natuurlijk weer niet zeggen! De huisarts is kennelijk niet zo onder de indruk van zijn klachten, want hij is nog niet verwezen naar het ziekenhuis. Daarmee zeg ik niet dat hij niet ziek is, maar wel dat hij op dit moment niet ziek genoeg is om met urgentie naar een ziekenhuis gebracht te worden.
Probeer dus zo snel mogelijk te achterhalen wát er precies medisch aan de hand is met je vader!

Verder moet je proberen zélf de regie in handen te nemen, niet je vader, maar jíj bepaalt wanneer je aandacht geeft. Zelfs als hij heel erg ziek is. Waarschijnlijk zal het eerst verergeren (hij zal álles uit de kast halen om toch aandacht te krijgen), maar als hij begrijpt dat het echt niet anders is zal hij het vanzelf accepteren. Duidelijk zijn is óók liefde geven, echt waar! Ik vind het bewonderenswaardig dat jij en je moeder zo veel voor je vader over hebben, petje af! Maar ik heb het idee dat het jullie echt te veel wordt nu, dus kies ook voor jezelf. Immers, wat heeft je vader eraan als jullie beiden niet meer voor hem kúnnen zorgen?

Heel veel sterkte, en bedenk dat alle veranderingen altijd beginnen door zélf de eerste stap te zetten......

Heel veel herkenning roept jou verhaal bij mij op.
Ik moet zeggen dat ik het vreselijk vind voor jou en familie om dit door te moeten maken. Ineens zijn rollen omgedraaid en hoe graag je ook wilt de situatie is niet te veranderen. Het eerste wat ik wil zeggen is ga alsjeblieft achter de medische oorzaak aan! Laat je niet afpoeieren door een arts, ik begrijp niet hoe dit niet als ernstig kan worden gezien!

Ik wil je vertellen wat ik heb meegemaakt...
Afgelopen september is mijn opa overleden aan kanker. Na een lange tijd van onderzoeken, behandelingen en geneest verklaard te zijn kwam de kanker in een rap tempo terug. Dit keer kon hij de strijd niet winnen, al wilde hij het zo graag!
Een aantal maanden voor zijn overlijden begon hij al wat te kwakkelen, af en toe kreeg hij zware periodes maar knapte wonder boven wonder weer op. Zelf noemde hij het dipjes, met een sterke ondertoon van hoop. In de maand voor zijn overlijden ging het steeds slechter met hem, tot hij op een gegeven moment alleen nog maar kon liggen. Van de sterke lieve man was weinig overgebleven. Hij was geheel tegen zijn zin immobiel en afhankelijk geworden. Eten ging bijna niet meer, naar de wc gaan ging niet meer, praten ging bijna niet meer. Hij heeft erg veel en eenzaam in zijn bed gelegen. Eenzaam in de zin van dat deze lijdensweg en dit lot alleen door hem gedragen konden worden.

Wat ik mij herinner is dat ik vreselijk medelijden met mijn opa had. Hij was als mijn vader en heeft mijn leven kleur gegeven. Toen hij daar zo weerloos lag kon ik niets anders dan er onvoorwaardelijk voor hem zijn en hem laten voelen dat mijn liefde oneindig was. Zoals hij mij heeft geleerd liefde te geven.
De laatste weken waren zwaar, voor hem, voor oma, voor mij en familie. Mijn opa begon zich steeds meer voor ons af te sluiten, hij wilde nergens over praten, gaf vaak alleen maar commentaar en begon dingen te zien. In eerste instantie doet het pijn zeker voor mijn oma van 78 die hem tot de laatste zucht heeft verzorgd. Je wordt geconfronteerd met een persoon die je liefhebt die jou enkel lijkt te bestieren. Je weet niet hoe je hiermee om moet gaan, niks lijkt goed te zijn en het bezorgt je vreselijke kopzorgen.

Op een gegeven moment kwam er een keerpunt, wij hadden als naasten de keuze, gaan wij in op zijn "verwarde" gedrag of nemen wij het zoals het is zonder ons benadeeld te voelen. Wij hebben gekozen voor het laatste, en eerlijk gezegd had ik ook niet anders gekund. Ik voelde en begreep dat dit gedrag voortkwam uit mijn opa zijn ellende en wanhoop. Hij zocht zijn weg om hiermee om te gaan, al weet ik zeker dat hij nooit bewust heeft bedoeld ons pijn te doen. Ik kon mij goed verplaatsen in mijn opa, stel je voor dat ik daar had gelegen, weet jij wat je zou doen?

Vlak voor zijn sterven en voordat hij in slaap werd gebracht kwam zijn eigen ik weer boven, daaruit sprak zijn wanhoop en verdriet. Hij deed zijn best nog uit te brengen wat hij wilde, er kwamen enkel namen maar op een ander niveau kwam de boodschap over. Hij had het ook niet zo gewild en was dankbaar dat wij er voor hem waren.

Ik denk dat het heel moeilijk is om in een dergelijke situatie te staan. Je kan gerust stellen dat het een zware tijd is, maar niet alleen voor familie, zeker ook voor de persoon die het betreft. Als ik terugkijk ben ik heel blij dat wij mijn opa thsi hebben gehouden en verzorgd hebben, dit was het laatste wat wij voor hem in dit leven konden betekenen. Bovendien vond ik het fijn voor hem om in zijn eigen vertrouwde omgeving te zijn. Dit is wat ik ook zou willen.

Ik begrijp dat mijn verhaal niet het jouwe is. Toch wilde ik het graag met je delen om te laten weten dat je niet alleen staat. Het is volkomen logisch dat je er radeloos van wordt.
Daarom hoop ik dat je iets hebt aan mijn verhaal en dat jij en je moeder steun bij elkaar kunnen vinden, voor nu en voor later.

Ik wens jullie enorm veel liefde en kracht in deze moeilijke periode.

Ik kan me goed voorstellen dat je er af en toe radeloos van word.

Zorg voor genoeg tijd voor jezelf, hou genoeg contact met vrienden en kennissen. Wees eerlijk over hoe het thuis is en misschien komt daar wel een golf hulp uit voort!

Mensen die wat dingen kunnen ondersteunen of tijdelijk overnemen.
Voor je moeder misschien de boodschappen halen oid.

Zorgen voor een ander, zeker in zo'n situatie dat het je vader of man is. Is voor beide partijen emotioneel moeilijk. Je vader heeft nu door dat ie daar gebruik van kan maken, hij is ziek en je gaat je schuldig voelen als hij niet krijgt wat ie wil. Anders word je dat wel door de opmerking 'dat doe je een zieke man toch niet aan'. Stel je grenzen. blijf daar ook bij, je gaat verstelt staan van jezelf hoe ver je je eigen grenzen nog op kan rekken. Mijn grenzen zijn na 9 jr zorgen voor een ADHD'man en 4 dochters inmiddels zo vaag, dat ik minstens een jaar therapie nodig heb om weer bij mezelf te zijn. Bij mij geld de regel wat je zelf kan doen doe je zelf. Heb je hulp nodig vraag je dat beleefd, niet commanderen.

Hoe ziek is ziek? als de thuiszorg zegt dat hij zich kan scheren, kan ie dat ook. En moet ie dat doen op een tijdstip 'dat het hoort'. Laat hem in ieder geval zoveel mogelijk dagritme houden en doen wat ie zelf kan. Als ie steeds vraagt om drinken, zet een kan naast het bed en een glas. Zorg voor afwisselend vermaak, misschien boeken, foto's of muziek uit betere tijden. Misschien helpt het tegen de onrust.

Heel veel sterkte

@Everlyn Maureen:
Het lullige is dat ie niet vraagt om drinken of iets dergelijks, vroeg hij daar maar eens om dan was dat al een hele opluchting.
Hij zeurt meer over dingen, z'n rug moet ingesmeerd worden zegt ie omdat ie er last van heeft, dat heeft compleet geen zin want hij ligt alleen maar in bed dat wordt allemaal stijf en gaat zeer doen, probeer hem dat duidelijk te maken en hij zegt dat het niet zo is.
Zo nog meer van die dingen waarvoor hij roept, hij heeft in bed geplast voor de zoveelste keer, het bed verschonen lijkt me voor de hand liggend en zijn bed outfit ook natuurlijk, hoeft niet zegt ie dat droogd vanzelf wel op en als je er toch op aandringt wordt aggressief.

Voor de rest lezen en dergelijke kan die niet meer, hij kan al geen eens meer zien hoe laat het eigenlij is, gisteren was het half 11, en hij verteld dat het 12 uur is.
Ook als bijvoorbeeld de lamp aan is, zegt ie dat de lamp aan moet als je zegt hij is aan dan zegt ie van niet.
Kort gezegd het is heel moeilijk om in deze situatie de gouden middenweg te vinden.


@Debiorah:
Jouw verhaal bevestigd alleen maar wat ik gelezen heb over dergelijke oorzaken wat m'n vader zo ziek maakt, ook bevestigd het mijn gevoel wat ik al een lange tijd heb.
Ik doe er liever nog geen uitspraak over maar waar dit op uit draait lijk ik eerder te hebben meegemaakt, alleen dan met wat meer afstand en ik denk dat dat ook de reden is waarom ik me de situatie zo aantrek.
Hartstikke bedankt voor je reactie, er is me veel duidelijk geworden na het lezen van jouw verhaal.
Nogmaals heel erg bedankt.


@Sarina:

Weet je wat het is we hebben al heel vaak aangegeven dat we een bepaalde grens hebben waar hij niet overheen mag iedere keer weer.
Maar hij lijkt het na 5 min. te zijn vergeten.
Wij vergeten dat echter niet en daar heb je gelijk in dat we ons laten misbruiken.
Misschien moeten we inderdaad maar eens een dikke streep zetten voor ons zelf maar ook voor hem, minder aandacht geven dan nodig.

Ik snap wat je bedoeld maar hoe achterhaal ik zijn ziektebeeld als hij niet voor nader onderzoek wordt doorgestuurd naar het ziekenhuis?
Ik bedoel, ik ben geen specialist of iets in dergelijke zin, het enige wat ik wel aan"voel" is dat het niet is opgelost met een paar pillen, maar dat er veel meer aan de hand is, maar wat dat is de vraag, maar als de huisarts te beroerd is om hem door te sturen voor nader onderzoek zal ik het nooit weten, hij hoeft niet opgenomen te worden als dat niet nodig is, maar het gaat om het onderzoek, en hoe weten we zeker dat het niet nodig is als we niks weten.
Als dit zo doorgaat ga ik voor een second opinion want dit kan echt niet.
Maar je hebt zoiezo gelijk, we moeten nu voor ons zelf kiezen om ons staande te houden onder die hoge druk die nu op onze schouders rust.
Pffff...wat ellendig allemaal

Elke dag bellen, zeuren, dossier opvragen, zeggen dat je de ombudsman inschakelt, héél boos worden kortom zorg dat de huisarts gek van je wordt en dat je krijgt wat je wil.... Niet goedschiks, dan maar 'kwaadschiks'...