50 manieren om "Goed zo" te zeggen

Je bent een kei!

Ik ben het helemaal met je eens, kinderen een compliment geven is erg stimulerend voor ze, ik kijk nu vooral naar mijn kleinkinderen en als ik ze complimentjes geef voor iets wat ze gedaan hebben, nou!! dat moet je die smoeltjes zien! haha zoo lief! echt dat hebben ze zo nodig!
En ze gaan er allleen maar meer hun best voor doen om het nog mooier of beter te doen.

Tsja en zo leren kinderen wat voorwaardelijke 'liefde' is. Want is niet alles wat ze doen 'goed' (als ervaring en leerproces)?

Nee Sylli, niet alles wat ze doen is goed. Daarom is er ook begeleiding nodig.

Begeleiding is iets anders dan kinderen maken zoals jezelf bent. En dat gebeurd nu nog steeds. We hebben niets aan copietjes.
En dat een kind niet in alles goed is zoals die is komt in mijn ogen alleen maar omdat wij ze in een ons aangeleerd kadertje willen duwen.
Vooral de nieuwetijdse kinderen zijn zuiverder dan wie ook op deze aardbol. Dus leer ze zichzelf te onplooien door ze te begeleiden maar niet door ze ons idee van wat wel en niet hoort op te leggen.

Dat is toch juist mijn punt gast?
Ze wel erkennen voor wat ze doen ook al is het niet perfect!
Ze waarderen voor wat ze wel doen en kunnen in plaats van wat ze niet kunnen. Als je niks verwacht is alles mooi!

Het is niet de bedoeling kinderen te dresseren, het is de bedoeling een sfeer van vertrouwen, waardigheid en acceptatie te creeeren.

Als voorbeeld neem ik een kindje met autisme, je kan zeggen laat ze in hun eigen wereld, laat ze keer op keer geconfronteerd worden met hun onmacht of je kan ze laten zien dat ze goed zijn en ze op die manier ondersteunen.

Niet ieder kind ontplooit zich zonder sturing. Ik denk ook dat hierin een de kracht van deze kinderen ligt, je moet heel hard aan de slag met je eigen overtuigingen en zienswijze om ze verder te helpen.

@Bengel Ja prachtig he! zo trots en wat een zelfvertrouwen krijgen ze ervan!

Dit is waar het mijns inziens ook om draait. De nieuwetijdse kinderen zijn de spiegel voor de ouders van deze tijd. Ze geven de oudere generaties de mogelijkheid om hun eigen vastzittende denkbeelden te herzien. Het zijn niet de kinderen die 'geholpen' moeten worden maar eerder de ouders.

Petje af voor jou overigens om dit zo op te zetten. (oh jee, nu geef ik zelf een complimentje ;))
Kijk wel uit dat het niet te eenzijdig wordt en betrek ook de ervaringen van de kinderen erbij.

@Gast,

Dat is toch een heel ander iets wat je nu zegt? Ik reageerde alleen op je stelling "Tsja en zo leren kinderen wat voorwaardelijke 'liefde' is. Want is niet alles wat ze doen 'goed' (als ervaring en leerproces)? ".

Ik heb het niet over kinderen maken zoals je zelf bent. Waar ik helemaal met je eens bent, dat dat niet goed is.

Ja, sorrie Nims, ik vat sommige dingen een beetje verkeerd op ws (af en toe). Ik ben er een beetje huiverig voor dat dit soort complimentjes alleen gebruikt worden als mensen vinden dat wat het kind doet in hun straatje van "goed" past. En dan is de goedkeuring die ook wel eens verward wordt met liefde als een voorwaardelijk iets aangeleerd.

Ik heb jaren in de zorg voor verstandelijk beperkten gewerkt en daar heb ik genoeg meegemaakt en gezien hoe mensen daar mee omgaan. Het wordt al snel een machtspelletje!

Ha ha, dit is echt grappig, ik gebruik ze echt allemaal.... en het is inderdaad zo effectief.... Nog een tip: Als je iets wilt van kinderen, benoem dan het gewenste gedrag. Dus, als een kind met zijn pen op tafel tikt, zeg dan niet: NIET TIKKEN, maar zeg: Ik wil dat je oplet, of ik wil dat je stil bent.... Want als je zegt NIET TIKKEN, kun je nog wel kloppen, briesen, snuiten, hoesten, rare geluiden maken, zachtjes stampen, in je kastje rommelen. Je kunt jezelf daarin trainen door het woord NIET zo min mogelijk te gebruiken. NIET is namelijk in je hersenen een woord zonder beeld. Dus als je zegt: NIET in de plas springen, maken de hersenen een beeld van 'in de plas springen...' Het effect is dus dat kinderen juist in de plas gaan springen. Klimt een kind in een klimrek, zeg dan nooit: 'NIET VALLEN HOOR' maar zeg: 'HOU JE GOED VAST'. Probeer het maar uit, je zult zien dat het onmiddelijk effect heeft... Zeggen wat je wél wil, in plaats van zeggen wat je niet wilt....

Ik snap je absoluut gast dat is waar ik ook huiverig voor ben. En ik denk er dus ook goed over na of het in het kind zijn belang is.

Ik zie ieder mens als een volwaardig persoon. Ik heb ook door mijn eigen ervaringen gezien dat een beperking in welke mate dan ook niet betekend dat je een minder mens zou zijn. Ik weet dat veel mensen een ander beeld hebben.

Zelf ben ik ook opgegroeid met een "meervoudig beperkte" oom. Ik weet hoe ik als kind ook moeite had om met hem om te gaan. Ik begreep het niet. Ik zag mijn oom, hij kon mij niet zien, er was iets met hem aan de hand maar ik wist echt niet wat. Ik ben met hem opgegroeid en heb hem leren kennen als een schat. Die heel erg onderschat wordt. Ik heb door de beperkingen heen leren kijken maar er wel rekening mee gehouden.

Dit en mijn ervaringen met het jongetje waarmee ik werk hebben ervoor gezorgd dat ik meer begrip heb gekregen over het bestaan. Voor mij heeft ieder mens een innerlijke leefwereld en een hoger zelf. Ook mensen die gevangen zitten in hun lichaam. De binnen- en buitenkant zijn dan wel aan elkaar gekoppeld maar niet één.

Leuk Sarina! En inderdaad een erg goeie tip. Het is even oefenen want we zeggen het zo vaak! Doe niet! Niet aankomen! Maar het werkt wel! Niet is daarnaast ook best wel een leeg begrip, wat is nou niets doen? Hoe kan een kind niets doen?

Lees nu pas de rest van de discussie: Mijn ervaring is dat kinderen echt groeien van complimentjes. Belonen is een sterkere prikkel dan straffen, geloof me maar. En het kan al zijn een duim omhoog of een knipoog. Vooral kinderen met negatief gedrag hebben dat nodig. Ze worden al zo vaak aangesproken op alles wat mis gaat.... Pak die vijf minuten dat het wel goed gaat, en zeg: Ik zag dat je al vijf minuten op jezelf hebt gelet, knap hoor! En nog sterker: Wij weten allemaal dat het voor ...... heel moeilijk is om vijf minuten op zijn stoel te blijven zitten. Wat goed van hem he, dat dat nu is gelukt.....

Ja precies! Bekijk het positief. Daar word iedereen gelukkiger van.

Ik heb op groepen gewerkt met mensen met probleem gedrag. Wat mij het meest opviel is dat het "probleem gedrag" meer het probleem van het personeel was dan van de persoon zelf.
En omdat het "probleem" van het ongewenste gedrag bij het personeel lag werd het gedrag bij de client in stand gehouden en in sommige gevallen werd het alleen maar erger.
Voorbeeldje: client heeft hekel aan ondergoed. Als hij ondergoed aan moet, omdat dit nu eenmaal 'normaal' is, trekt hij het uit wanneer hij daarvoor de kans krijgt. Personeel trekt hem het ondergoed weer aan. Bij de volgende keer dat hij de kans krijgt het uit te trekken scheurt hij het ook en gooit het weg (dan kun je het in iedergeval niet meer aan). Dit wordt als groot probleem ervaren door het personeel want hij moet en zal ondergoed aan want dat is 'normaal'. Ondertussen loopt de spanning bij client op want die krijgt steeds weer dat ondergoed aan. Uiteindelijk wordt er gekozen om de client een scheurpak aan te doen omdat hij ook zijn andere kleding is gaan scheuren.
Zachtjes aan wordt er weer begonnen met gewone kleding. Client krijgt complimentjes voor het gewenste gedrag; hij laat zijn kleding heel! Client krijgt nu even geen ondergoed want dat was allemaal gescheurd en weggegooid. Personeel helemaal trots op zichzelf dat ze dit voor elkaar hebben gekregen. Tot het moment dat er weer ondergoed is en de client er weer aan moet geloven want ondergoed is 'normaal' dus moet hij het gewoon aan.
Je kan je wel indenken dat het hele verhaal van voor af aan weer begint want die client heeft nog steeds een hekel aan ondergoed (ook met complimentjes). Helaas voor de client dat het personeel niet in zijn wens tegemoet kon komen en zo het ongewenste gedrag in stand hield. Deze client stond dus door toedoen van het personeel (zijn medemens) te boek als een persoon met ongewenst gedrag terwijl hij op zijn manier hun duidelijk heeft proberen te maken wat hij wel en niet wil.

Kinderen doen niet anders. Ongewenst gedrag heeft een oorzaak. Probeer die te achterhalen en niet alleen het gewenste gedrag belonen maar ook te kijken waar de oorzaak ligt van ongewenst gedrag.
Met een pen tikken kan irritant zijn voor degene die zich er aan irriteerd maar het kan voor de tikker een uiting zijn van iets niet snappen wat er verteld wordt op dat moment. Of dat er een andere oorzaak is.
Ik ben het zeker met je eens dat 'niet' niet echt te begrijpen is voor kinderen. Dat is niet alleen voor kinderen zo. Als je alleen maar in ontkenningen denkt kan je er bijna donder op zeggen dat je dat juist mee gaat maken. God kent het woordje 'niet' ook niet. Denk liever aan de dingen die je wel wilt.

Een heel herkenbaar verhaal voor mij…..Ook ik heb (zo’n 15 jaar) met verstandelijk beperkte mensen gewerkt. Ik heb altijd geageerd tegen vooral straffen, maar soms ook wel tegen belonen, op die manier worden mensen (soms) ook geconditioneerd…. Ik heb heel wat gesprekken met de orthopedagoog gevoerd….. Inderdaad, ongewenst gedrag voor wie…..? Ik werkte met een cliënt die altijd veel boeren moest laten. We moesten hem dan ‘waarschuwen’ hiermee te stoppen en als hij niet luisterde moesten we hem naar ‘de gang’ sturen…. (en dat was dan een advies van een orthopedagoog…) Ik had dan maar mijn eigen versie hiervan bedacht en zei tegen de cliënt dat hij beter even naar de gang kon lopen als hij moest boeren, zodat hij rustig kon boeren en anderen er geen last van hebben… Tja, zo probeerde ik van de regels weg te komen. (later bleek deze cliënt last te hebben van hyperventilatie, dan móet je vaak veel boeren..) Er vindt een hoop ‘onrecht’ plaats binnen instellingen…maar natuurlijk ook in opvoedingssituaties.

Jaren later, toen ik mijn eigen zoon kreeg kwam ik met de boeken van Aletha Solter in aanraking. In haar ideeën herkende ik mijn eigen innerlijk ‘weten’.
Zij zegt over belonen het volgende:’ Belonen en straffen lijken in feite erg op elkaar, omdat het niet krijgen van een beloning ervaren wordt als straf. Kinderen die vaak beloond worden voor ‘goed’ gedrag ontwikkelen net als bestrafte kinderen weinig zelfwaardering. Ze beginnen zich ‘slecht’ te voelen als ze geen beloning krijgen. Ze leren zich onbemind en waardeloos te voelen als hun gedrag niet voldoet aan de normen van hun ouders.”
Naar mijn idee is een kind altijd ‘goed’ ook als hij zijn ‘schaduwkant’ laat zien… Door juist ook die kant te ‘omarmen’ , kan het ‘ongewenste’ gedrag transformeren. En ja , ongewenst gedrag is altijd een uitingsvorm die eigenlijk om de juiste aandacht vraagt…..

Natuurlijk is het geven en krijgen van complimenten af en toe fijn!

Ik begrijp jullie volkomen! Ik ken deze situaties van mijn eigen oom. En van de vele verhalen natuurlijk. Waarom denken jullie dat ik een pedagoog wil worden?

Maar ik zie ook dat veel mensen een blinde vlek hebben voor deze situaties. Vastgeroest in oude denkpatronen. Door deze mensen alleen maar te veroordelen komen we ook nergens.

Ik zit met een citaat van boedha in mn hoofd: Ik heb je de weg gegeven nu is het aan jou om te gaan.
Hopelijk verduidelijkt dit mijn zienswijze een beetje.

overigens vind ik dit wel een interessant topic, zullen we er een speciaal topic met ervaringen in de zorg van maken?

goed plan, 'goede' pedagoog!

Zorg en onderwijs dan, ha ha... maar het is inderdaad een interessant topic, omdat het je laat nadenken over gewenst gedrag en ook over de eigen wil, zowel van de opvoeder/ verzorger als de cliënt of het kind.... Bij mij is de grens van gewenst/ ongewenst gedrag altijd 'de ander'. Ik bedoel daarmee dat kinderen soms andere kinderen lastig vallen of storen, en je hebt nu eenmaal rekening te houden met elkaar.... Dus tijdens een toets is het stil, en onder rekenen mag je zachtjes uitleg aan je buurman/ buurvrouw vragen...

Ik merk vooral veel problemen in de omgang met elkaar (pesten/ ruzie maken). Juist de kinderen die pestgedrag vertonen zijn het kwetsbaarst, immers als de ander pijn heeft voel je je eigen pijn wat minder... Veel opvoeders leggen hun regels op (je mag niet pesten...) en het gevolg is dat het pesten stiekem verder gaat. De kunst is om het juist te laten gebeuren, en het vervolgens te bespreken. 'Waarom rent .... huilend de klas uit?' (altijd wel een lieverd die er achteraan rent om te troosten...) 'Ja maar hij/ zij .... (als je wijst naar een ander wijzen er zeker drie vingers terug naar jezelf...) Bespreken, bespreken, bespreken ..... ik zie dat jullie een probleem hebben, hoe kun je dat op een andere manier oplossen?

En kinderen zijn zo wijs.... ze kunnen het prima benoemen.... Ook helpt het om soms gewoon tegen een kind te zeggen: Ik zie wel dat je veel verdriet hebt van binnen, ik snap wel dat het er soms verkeerd uitkomt.... maar de grens is: je raakt een ander niet aan, of je scheldt een ander niet uit, of je laat het schoolmateriaal heel... Maar wel laten merken dat je het 'begrijpt'. Ook zeg ik wel eens: Er zijn problemen die ik niet voor je kan oplossen, maar erover praten lucht ook op...

Nog even over belonen en straffen.... Kinderen die klakkeloos overal om beloond worden leren niet om zich af en toe te schamen.... dus natuurlijk moeten beloningen terecht zijn, en daarom benoem ik ook altijd waarvoor ik beloon. Ook straf ik (heel soms) en dan leg ik ook uit waarom...