Daar zijn we weer!

We're back en wat een boel geleerd.

Na de val van Lion met de scooter kwam er nog een ontstoken talgklier op z'n borstbeen bij. Die is poliklinisch verwijderd, na een weekje de hechtingen eruit en toen begon het gedoe..
De wond begon te lekken, knapte open en daar in de holte waar eerst de klier zat, zat een bloedprop. die is verwijderd, de wond moest open blijven en na een weekje was de koorts weg, lekt het niet meer en zit de wond weer voor een groot deel dicht.

Toen begaf onze pc het, computeren bij de buren mocht wel maar dat wilde ik alleen voor internetbankieren, vind het te prive om te gaan merudi'en bij andere mensen thuis.

We hebben veel knopen doorgehakt, soms met ruzie, maar boosheid is voor mij een goede energie om grote zaken aan te pakken.

We zijn bezig geweest met een doel voor de komende periode.
We gaan onze zorgvraag veranderen van begeleiding naar ondersteuning. Thuisbegeleiding gaat weg, daar komt een alphahulp voor terug. Die samen met mij boven de boel aan gaat pakken. Beneden alles schoonhouden is geen probleem maar de grote klussen als de badkamer en stofzuigen enz daar is weinig tijd voor op dit moment.

We gaan WSNP aanvragen voor de schuld die we over hebben gehouden van ons huis. En tegelijkertijd een proces aanspannen tegen de vorige werkgever van Lion en het UWV. Erg spannend allemaal maar het word tijd dat we ons recht eens gaan halen. In totaal zijn we 45% gekort op het salaris wat Lion verdiende. Dit door een verwerkingsfout bij de vorige werkgever. Als alles goed was verwerkt hadden we ons huis niet hoeven verkopen enz.


Aanstaande maandag ga ik voor het eerst naar therapie.
Ik heb in de pcloze weken een groot deel van het boel 'the life you were born to live' gelezen, m'n geboortenummer helemaal nageplozen en ik kan me daar goed in vinden. De lessen die bij me horen wil ik in therapie leren. Ik heb de nummers van de meiden en Lion nageplozen. Een numerologische stamboom van ouders en grootouders. En het is heel bijzonder te zien dat nummers zich 'doorgeven' van ouder naar kind. Jillian en Megan hebben precies hetzelfde geboortenummer. Maar dat terzijde.

Ik kwam een boekje tegen over leren loslaten en vertrouwen. Dat boekje heb ik een tijd terug in 1 ruk uitgelezen. En stond er sceptisch tegenover. Toen ik het boekje weer tegenkwam bleek ik al een aantal stappen te hebben gedaan, zonder dat ik er zelf bij stil stond dat ik met boek, het proces bezig was. Dat geeft goede moed.

Michelle heeft inmiddels de overstap van peuterspeelzaal naar groep 1 gemaakt. Ze vind het erg moeilijk, ze mist haar peuterjuf waar ze helemaal gek op is. En in groep 1 moet je toch met een werkje bezig kunnen zijn en stil kunnen zitten, wat voor Michelle ontzettend moeilijk is, maar ze doet haar best en mat het laatste half uurtje bij de peuterjuf spelen en helpen opruimen. Ze gaat nu 2 ochtenden in de week als dat goed gaat word het meer.

Maar dat heeft natuurlijk ook effect op Ashley die ook in dezelfde groep 1 als Michelle zit. Ze plast weer in haar broek, pikt, liegt en is brutaal en onverschillig. Ze vind het niet leuk dat Michelle in haar klas zit en Michelle vind het niet leuk in groep 1. Terwijl Ashley afgelopen woensdag voor het eerst een klasgenootje te spelen had en een vriendenboekje mocht invullen.

Jillian gaat als een trein. Net als Megan die al weer een weekje of 3 los loopt! Het gaat zo ongelooflijk snel, ze brabbelt al een aantal woordjes achter elkaar vind het leuk om heel hard te gillen, danst een beetje en alles is papa. papa, papa, papa.

Met Lion gaat het wat minder, hij voelt zich soms echt niet thuis bij al die vrouwen. En het kakelgehalte van de meiden onderling. Hij is z'n medicijnen anders gaan doseren, hij en ik vinden het niet prettig dat hij de hele dag doped is. Hij slikt nu wanneer nodig en dat gaat erg goed, hij mag een nieuw medicijn gaan proberen 1 gelcapsule voor de hele dag. afgestemd op zijn pieken. Daar zijn we erg blij mee.

En ik.. Ik laat me niet meer opjagen. Geef alles wat me teveel belast uit handen. De boekhouden, de grote huishoudklussen. En ga me helemaal richten op ons gezinnetje. Ons welzijn. En alleen de gedachte dat ik straks alle rekeningen betaald worden, we een vast budget hebben voor boodschappen en over een aantal jaar een schone lei hebben is voor mij een grote kalmte. Dan kan ik me zonder achterliggende stress helemaal richten op de meiden, mn mannetje, en niet te vergeten de spil van het gezin.. MIJ.

Ik ga morgen weer verder met tikken..
Ik moet nu echt even sjenkie vertroetelen, maar daarover morgen meer haha.

Ik heb jullie echt gemist.