dood ervaring

Ik heb het verhaal gelezen met veel herkenning... dit is mijn verhaal over mijn wedergeboorte, incarnatie of hoe je het wilt noemen....

Mijn verhaal….

Het is dinsdag 18 Juli 1967
De dag begon vroeg vandaag, de zon scheen al haar warmte naar de aarde…
Het is zomer en er zou een hitte golf aangekondigd zijn door het plaatselijke weerbericht… Het leek wel of er vandaag iets speciaals in de lucht hing… er ging iets gebeuren vandaag…
Alle mensen waren op straat , het was te warm om binnen te blijven… zo ook de hoogzwangere Susanna…

Ze zat in de schaduw onder een parasol, zichzelf wat koelte toe te wuiven met een krant… wat had ze het warm, haar dikke buik protesteerde tegen de hitte… het rommelde en rommelde. Af en toe had ze vage steken in haar onderrug… ineens besefte Susanna dat ze haar baby zou gaan krijgen… vandaag op deze zooo warme zomer dag….

De tijd leek wel te vertragen… alles duurde zo lang voor Susanna…. De weeën waren zo pijnlijk en het voelde alsof ze bijna geen energie meer had…. Wat was ze moe… het was al bijna acht uur in de avond en nóg was haar baby niet geboren, ze maakte zich zorgen….
De dokter was bij haar en deed wat hij kon…

Daar was ik… een scheut van pijn ging door me heen… Ik lag bewegingsloos in de handen van de dokter… voelde me wegglijden uit mijn zo warme huisje…ik voelde hoe ik werd omhoog getild, dat ik pijn voelde op mijn billen… ik wilde schreeuwen maar dat lukte niet… de pijn weggerukt te worden van mijn zijn…was nog zo hevig…

Ik wilde helemaal niet weg van mijn thuis, waar ik kon vliegen en zweven, waar er zoveel liefde voor mij was, waar het licht zo prachtig scheen, waar de kleuren zo helder waren en waar ik al zo lang was geweest … ik wilde zo graag daar blijven, in die zee van ruimte en vasthouden aan die vrede die ik voelde … maar ik kon alleen maar accepteren dat ik er niet tegen in kon gaan en dat ik mij moest laten meevoeren met wat er gebeurde…
Ineens was daar een kilte en kou… ik schreeuwde het uit….. mijn longen vulde zich met zuurstof en mijn lichaam kwam tot leven… raar als je gewent bent dat je geen lichaam hebt en eigenlijk ook niet nodig hebt om te kunnen bestaan….

Als klein meisje keek ik iedere avond naar de sterren vanuit mijn slaapkamer raam… ik tuurde naar de blije fonkelende lichtjes die mij zo het gevoel weer een beetje terug gaven van thuis… wat voelde ik mij alleen op deze aarde… ik hoorde hier helemaal niet … Ik kreeg een beetje rust door het staren naar de sterren… een beetje troost waar ik zo naar verlangde.

Ik zat met zoveel vragen maar vond geen woorden om ze te stellen…
Wie was die Susanna die me niet kon begrijpen en me niet kon troosten, waarom voel ik zo veel verdriet…. Was het misschien het verdriet van mijn aardse moeder wat ik probeerde te stillen…?
Voelde ik zo intens haar emoties aan dat ik dacht dat ze van mezelf waren?
Waren mijn ouders wel mijn ouders? Waarom voelde dat niet zo? Waarom wist ik dat het anders was en dat ik zoveel meer begreep dan de mensen om mij heen, ik voelde mij daardoor afgesloten, zo intens alleen….
Waarom hoorde niemand het spreken van mijn ziel, zag niemand de liefde in mijn hart?
Waarom werd ik steeds bedrogen, als ik de woorden van anderen geloofde die leken te passen bij mijn zielentaal…?

Soms kwam ik mensen tegen die ook straalden net als ik… maar liever geloofden ze in een leugen dan de waarheid in te zien… ik wist zeker dat zij voelden waar ik het over had… ik voelde hun waarheid maar zij kwamen daar niet voor uit. Ze lieten me in de steek… Zo liep ik heel alleen verder op mijn levenspad, op zoek naar mijn zielemaatje, op zoek naar de antwoorden op mijn vragen….


Ik zie bij ieder dat fonkelende lichtje wat ook ik in mij draag, is er dan niemand anders die dit kan zien? Zien ze het zelf niet eens? Zo kwam ik tot de conclusie dat er twee soorten mensen bestaan… de meerderheid leeft oppervlakkig, stellen zich tevreden met hun zelf gecreëerde realiteit… negeren hun lichtje totdat het vanzelf is uitgedoofd… ze kunnen er eigenlijk niets aan doen dat dit gebeurt, ze zijn afgesloten van hun bron… ik zou ze willen helpen om de liefde weer te vinden maar ik stuit steeds meer op tegenstand…. Ik zal moeten accepteren dat ze zelf om hulp moeten vragen en echt moeten kunnen voelen wat mijn woorden echt bedoelen …

Dan zijn er ook veel mensen met het hart op de juiste plaats, niet in hun hoofd maar in hun gevoel… dat voel ik aan de trilling van de energie om hen heen…
Steeds meer kom ik van deze mensen tegen, en daar wordt mijn wereld zo veel mooier van….

Nu 40 jaren later doe ik het nog steeds alleen… dan komen er van die goedbedoelde adviezen…”Heb je het ooit wel eens allemaal alleen gedaan…?”
Dit hoor ik zo vaak om me heen…Ze moesten eens weten welke lessen ik allemaal al heb moeten leren, wat ik allemaal al heb doorstaan…
Ik kom tot de conclusie dat ik het nooit samen heb kunnen delen en al die tijd al alles zelf heb gedaan!!!
Ik geef het op te trekken aan dode paarden, aan mensen die niet willen leven…
Ik ga nu op zoek zodat ik eerlijk kan delen… want daarvoor ben ik tenslotte hier…

Het delen van je vreugde en het delen van je verdriet geeft zo veel meer energie, energie waarvan we zijn gekomen, waaruit we bestaan. Die energie moet op aarde weer gaan stralen door elkaar te begrijpen en te helpen zodat we samen de lessen van het leven leren in te zien…om zo weer “samen” THUIS” te kunnen komen …


Lieve groetjes Yvonne

Gast, bedankt voor het plaatsen van dit verhaal... ik had het vanmorgen gelezen en het blijft me wel bij...

Yvonne, ik vind dat je jouw verhaal op een bijzondere en mooie manier hebt opgeschreven. Het is herkenbaar voor mij, met name het stukje over het 'overnemen' van het verdriet van een moeder.


...het delen van je vreugde en het delen van je verdriet geeft zoveel meer energie...
Dank je voor het delen!

liefs, Liesanne

Vlinder,


Wat een mooi lief engelenkind ben je!

Mooi geschreven Yvonne!
Dat heimweegevoel..heel herkenbaar!
Mijn ouders hebben nooit begrepen dat ik er jaren van overtuigd was dat ze niet mijn ouders waren, ik was altijd op zoek naar adoptiepapieren.
Nu begrijp ik waarom ik dat toen zo voelde.

liefs,

Lieve Karin....

Mooi hé als je een puzzelstukje op haar plek kan leggen....

Lieve groetjes Yvonne

Mooi Vlinder. Ik denk dat er toch wel een heleboel mensen zijn die zichzelf hier in herkennen. Ik in iedergeval wel. Wel grappig Karin dat jij dat ook had, dat je dacht geadopteerd te zijn, dat heb ik heel lang gehad totdat ik me toch wel bewust werd van kleine dingetjes die ik het zelfde deed als mijn ouders. Dit is toch ook wel een beetje erfelijk bepaald denk ik. Dus zijn het wel mijn biologische ouders maar gevoelsmatig heel lang niet.

Ook herkenning hierin..
Ik heb me altijd anders gevoeld in het gezin waar ik heel liefdevol ben opgegroeid.
Alsof ik er niet thuis hoorde..ik dacht als kind altijd dat ik van een andere planeet kwam...

Mijn ouders zijn nu ( pas ) overleden en ik wil zeggen dat ik de liefste ouders heb gehad die er bestonden, zo begrijpend en liefdevol!
En toch me er niet in thuis voelen! raar he.

Ik was als kind behoorlijk dwars en alleen mijn moeder mocht aan mij komen, ik was een erg angstig kind, als enige in het gezin.
Als er visite kwam ging ik onder de tafel zitten.
Terwijl mijn zussen en broer heel anders waren als ik.

Het is later wel goed gekomen hoor, maar toch voelde ik me anders.
En nog!

Vlinder ik vind je verhaal wat je hebt geschreven heel mooi verwoord met je gevoel.

Ik herken dit ook heel erg.
Ik heb me ook altijd anders dan anderen gevoeld. Anders dan de mensen om je heen. Niet begrepen worden. Maar toch zoveel meer weten dan dat de mensen om je heen wisten. Het gevoel van anders zijn het gevoel van sterker zijn het gevoel van meer weten maar het jaren lang niet kunnen verwoorden. En dat is zo moeilijk altijd naar je gevoel luisteren altijd maar het niet kunnen verwoorden...

@Karin ik dacht ook altijd dat ik geadopteerd was het voelde en voeld zelfs zo dat nl niet mijn land is ik voel me niet nederlands maar ik ben het wel maar mijn gevoel heeft altijd wat anders gesproken. Het is zelfs zo en dat is eigenlijk best wel grappig mensen die ik tegenkom denken altijd dat ik buitenlands ben van afkomst. Omdat ik zo uitstraling heb. Maar dan vertel ik ze altijd dat ik toch nl ben en dan geloven ze het niet eens.

Lieve Anne, Beschermengel, Liesanne, Karin en gast,

Ik heb voor mezelf een manier gevonden om deze vaak zo intense en verwarrende gevoelens uit te beelden... door mijn schilderijen en gedichten probeer ik verduidelijking te creëren zowel binnen in mezelf als voor de mensen om me heen... en voor mij werkt het...
en het is niet zozeer dat de mensen om me heen me beter begrijpen maar het mooiste is dat ik mezelf en mijn gevoel beter kan plaatsen... zo leer ik te onderscheiden wat van mij is en wat niet... en het gevolg is dat er mensen op mijn pad komen die, net als jullie hier op het forum, herkenning vinden... en ik moet eerlijk zeggen dat je je dan een stukje minder alleen voelt staan... want delen is het mooiste wat er is voor mij....
Dank jullie wel...

Lieve groetjes Yvonne

Hoi Yvonne..

Ik doe ook wat jij doet om je gevoelens kwijt te raken ik teken heel veel en dat helpt. Als ik dan een tekening klaar heb dan voelt het in mij een stukje rustiger en ben ik blij met het resultaat van mijn tekening. Soms lukt het niet altijd om te tekenen en ben ik er gewoon te moe voor door alle gedachtens in en gevoelens in mijn hoofd.

Groetjes aNNe

Mooi hoor Yvonne en ook herkenbaar en wat prachtig de transparantie en poetische manier van schrijven; het maakt het in mijn be-leving heel licht.................

Dank je