"De Liefde" door Khalil Gibran

Liefde:
Toen zei Almitra: "spreek tot ons over liefde".
En hij hief zijn hoofd op en zag de mensen aan en er
viel een diepe stilte over hen.
En met een grote stem zei hij:

"Wanneer de liefde wenkt, volg haar,
al zijn haar wegen zwaar en steil.
En zo haar vleugelen je omhullen, laat je gaan,
al zou het zwaard, verborgen in haar veren, je
verwonden.
En zo zij tot je spreekt, geloof haar,
ookal verstrooit haar stem je dromen, zoals de
noordenwind je tuin verkeren doet in dorre woestenij.

Want zo de liefde je kroont, zij kruist je ook. En al
dient zij tot je groei, zij snoeit je evenzeer.
En zo zij opstijgt tot je hoogte en je teerste takken streelt, die trillen in de zon,
zij daalt ook af naar je wortelen en rukt hun houvast
aan de aarde los.
Als korenschoven gaart zij je bijeen.
Zij dorst je tot je naakt bent.
Zij want je tot je vrij bent van je kaf.
Zij maalt je tot je blank bent.
Zij kneedt je tot je buigzaam wordt;
en geeft je over aan haar heilig vuur, opdat je
worden zult tot heilig brood voor Gods heilig feest.

Al dit doet de liefde, opdat je kennen
moogt het verborgene van je hart en daardoor
worden zult een deel van 's levens hart.

Maar zo je in je angst alléén de vrede en haar
genoegen zoeken zou,
dan deed je beter je naaktheid te bedekkenen van
liefde's dorsvloer weg te gaan,
de seizoenloze wereld in, waar je zult lachen, maar
niet je volle lach, en wenen, maar niet al je tranen.

De liefde geeft alleen zichzelf en put ook uit zichzelf
alleen.
De liefde neemt niet in bezit, en wil ook niet in bezit
genomen worden;
want de liefde is zichzelf genoeg.
En als je liefhebt zeg dan niet: 'God woont in mijn hart'
maar veeleer: 'ik ben in het hart van God'.
En meen niet dat je richting geven kunt aan liefde's loop,
want de liefde richt, zo zij je waardig acht, je loop.
De liefde zoekt alleen zichzelf te vervullen.
Maar zo je liefhebt en begeren moet, laat je
begeerten zijn:
Te smelten tot een kabbelende beek, die haar lied
zingt in de nacht;
de pijn te kennen van te veel tederheid;
gewond te worden door je eigen begrip van liefde;
en bereidwillig en vol vreugde te bloeden;
Bij 't morgenlicht met een gevleugeld hart te
ontwaken en te danken voor een nieuwe dag van liefde;
op het middaguur te rusten en liefdes vervoering te
overpeinzen;
vol dankbaarheid in het avonduur huiswaarts te keren;
en in te slapen met een gebed voor je beminde in je
hart en een loflied op je lippen.

Kahlil Gibran (uit: De profeet)