Ik prijs mezelf heel gelukkig dat ik heel goed met "doodgaan" kan omgaan. Ik zie doodgaan niet als het einde maar als een vervolg.
Goed je kunt niet fysiek bij de ander zijn, maar wel in geest.
Ik kan me herinneren hoe het was voor ik hier op aarde werd gekwakt, dat helpt mij enorm.
Ja ik zeg gekwakt omdat het zo heel lang heeft gevoeld, ik wilde helemaal niet terug, jammer dat ik me niet kan herinneren waarom ik dan toch ben gegaan, al heb ik wel een idee
Gene zijde voelt voor mij meer als thuis als deze mooie bol, ik weet dat muisje daar heel gelukkig is.
Waarom dan treuren? Ja gek hé, ik kan dat niet zo, ik kan wel verdriet voelen omdat ik die persoon of dat beestje niet meer kan knuffelen of aanraken. Maar ik weet dat ze niet weg zijn, dat ik nog steeds contact kan zoeken en ook hebben, en dat ik ze ooit weer in mijn armen kan sluiten.
Het is dat jij dat nu zegt en dat ik daarom dit vertel, je begrijpt dat ik dat niet vaak zeg, ik kan me voorstellen dat weinig mensen dit begrijpen en dat het veel verdriet los kan maken. Daarom houd ik dit normaal gesproken voor mezelf.
Dood is voor mij geen afscheid maar een tot ziens.