In mensogen verdronken ziel (geschreven 2003)
Zo samen stilstaand daar onder decenia oude bomen in een geweldig mooi watergebied, dacht ik: hoeveel mensen hebben die bomen naar hun zien luisteren ? hoeveel mensen, die in hun nu, net als wij nu hier in de schemering in ons nu, hebben genoten of zullen nog genieten van het heerlijk rustgevende geluid van die ritselende bladeren, met op de achtergrond het heerlijke golvende water dat bij elke golf op de stenen sterft en een nieuwe haar weer volgt.
Hoeveel mensen hebben met hun ogen dicht, hun ogen open voor deze wonderlijke momenten van complete vrijheid .
Bomen; de stille getuigen van het mensenlijke zijn met al haar dramas en voortreffelijkheden.
ik vraag me wel eens af hoeveel mensen net als ik snachts in hun achtertuin staan om naar de nacht haar prachtige geluiden te luisteren en compleet gelukkig met zichzelf opgaand in alles en niets. De wind die heerlijk met je haar speelt, je aait en je een omhelsing van de aardbol krijgt, een knuffel der natuur.. de regendruppels die kilometers afleggen vanuit de wolken om vervolgens in meerdere kleinere druppels uitéén te vallen op je gezicht en je wang strelen. Het is met de pen waarmee ik schrijf niet te beschrijven hoe intens die ervaringen zijn, geen woorden voor wat er zich dan allemaal in je mens ikje afspeeld. Compleet herboren bij elke ademteug die je neemt. zon vrijheid, kracht, en zorgenloosheid die bezit van je neemt vanuit je diepste binnenste en naar je buitenkant. Herboren elk moment weer tot in elk vezeltje die je lichaam bevat
Al die vezels in je lichaam lijken zich te openen, ontspannen, te vullen met een universele energie die elke cel oplaad met een ontzettend diepe positieve kracht. Bij elke ademteug ontvouwt het zich dieper groter en oneindiger dat je er high van wordt. Zo intens dat je je verbaast, dat je zon heftige connectie kan hebben met jezelf of een ander mens hoe verbonden je bent met alles om je heen en er niets anders meer is dat dat moment waar je helemaal in opgaat. Ver boven de dagelijkse beslommeringen, eisen en verplichtingen verheven op vleugels, vliegend in jouw moment waar tijd niet bestaat. alle wereldse geluiden raken op de achtergrond, ook al sta je er middenin. Helemaal los van je mens zijn en ,je ego (je denken) een oase van gevoel volledig in contact met je hart, waar je wel eeuwig zou willen verblijven.
of samen met die ander in één complete staat van zijn. 2 handen zielediep met elkaar versmolten. Om die ander in de ogen te kijken en je zo alles of niets tegelijkertijd te voelen, verdrinken je zielen die al knuffelend in elkaar opgaan. Zon diepe beroering dat je lichaam van menselijke gekkigheid in godesnaam niet meer weet hoe het zon gevoel tot uiting moet brengen. Je bloed dat door het steeds sneller kloppend hart sjeest en je hersenen die stofjes aanmaken waardoor het geheel denken blokkeerd zodat je helemaal in het NU opgaat met al je gevoel. Hoe wil je op zon moment nou niet mens zijn. Je had misschien nooit gedacht zoiets te kunnen voelen of het overtreft zelfs wat je altijd wist dat er was en het lijkt zich oneindig te verdiepen veruimen en vermeerderen, meer dan je ooit voor mogenlijk hield.
Je kan niet dichter bij een ander perfect en mooi mens komen tot een bepaald fysiek moment, en daar neemt je gevoel, je ziel het over op een wervelende reis ver voorbij je begrip, denken, ver voorbij fysiek. Zo compleet toegewijd en in dat moment opgaand zou je elke seconde van je leven wel willen zijn. Zo zorgenloos en vrij.
Zon moment geeft eigenlijk ook heel intens de beperktheid van je denken aan .wij zijn zoveel meer dan we onszelf laten denken dat we zijn. Wij zijn tot zoveel diepere liefde in staat, liefde in al zijn facetten oneindig meer en dieper is dan we het denken.(eigenliefde, naasten liefde) Hoe groots ben je werkelijk bent voel je het duidelijkst op dat soort momenten. als je zulke dingen kan creeeren (dat je jezelf zo kan laten voelen).Dan kan je dat toch vaker creéren?. zulke momenten omvatten een fractie van het werkelijke geheel waar jij een deel van bent.
We maken het leven soms zo uitzichtloos in ons denken, zo moeilijk en zo zwaar, met mooie momenten, maar de waarheid kan zo andersom zijn. Alles kan zo mooi zijn met enkele zware momenten. We beleven het veels te vaak als een lijdens weg maar kan zoveel mooier en dieper zo veel meer. Van die momenten die in je gevoel zinken en je zou willen dat het eeuwig duurde, momenten die je ziel tot in het diepst beroert.
Zou je zo verliefd kunnen zijn op jezelf, als dat je vaak eerder op een andere persoon bent?? Met jezelf zo ver en hoog vliegen elke minuut in extase dat je de hele wereld weer aankan, alles er mooier uitziet, mooier voelt en minder bedreigend lijkt.
Ik denk van wel !!!
Ik heb mezelf moeten dwingen het alleen aan te gaan, maar als je eenmaal door de weerstand en angst van het alleen zijn bent heen gebroken, ligt het alles en niets van de wereld aan je voeten. En als je alleen al zo compleet bent wat is dan mooier om dan pas een ander mens naast je te hebben staan dat er net zo intens van geniet als jij. Dat je samen geniet elk compleet met zichzelf compleet, dus er is des te meer van alles om te delen. Je kan echt zo verliefd zijn op alles en met jezelf want als je het bij of voor een ander kan voelen zit het dus al in je en zou je het zelf kunnen aanwenden in elke situatie op elk moment bij elk persoon als je die keuze zou maken. Ik was de romanticus die het alleen door het leven gaan onzinnig vond degene die het leven alleen, geen zin vond hebben, en wat een vrijheid heb ik ervaren wat een geluk voel ik in de momenten met mezelf sinds ik heb ervaren dat het juist zo belangrijk is alleen gelukkig te zijn.
wat vindt jij? hoe is dat bij jou?
http://wanagiyata.punt.nl/index.php?r=1&id=269248&tbl_archief=0#269248
