hoe..

Karin, wat moeilijk voor je, weet dat ik niet de aangewezen persoon voor je ben om te helpen, maar je verhaal raakt me.
De alarmbellen bij jezelf gaan niet zomaar af. Ook zie je en voel je dat je dochtertje het zwaar heeft.Lijkt me ook heel moeilijk voor je dochtertje om te beseffen dat ze anders is dan andere kinderen.(en al wijzer is dan leeftijdsgnootjes) Misschien is er toch wat op school voorgevallen, en ik zou zeker bij haar onderwijzer navragen hoe het met haar gaat op school. Is ze daar ook verdrietig?Toch zal je hier ook geduld mee moeten hebben, misschien moet ze het eerst voor zichzelf verwerken
Weet zeker dat hier wel iemand op merudi is die je gaat helpen,
goed van je dat je hier niet alleen mee blijft zitten, want als moeder weet ik hoe zwaar het kan zijn als je er alleen voor staat!

O, ik kan me voorstellen! Ik wil me bij Lena aansluiten, blijf bij je gevoel en heb geduld.

Je moederinstinct wil meteen beschermen en actie. Zorg dat je er bent voor haar, dat ze weet dat ze alles kan bespreken, geef haar jouw vertrouwen, vertel haar dat je graag wilt helpen en dat zij zelf kan aangeven wat jij moet doen. Vertel haar dat je aan haar denkt als je niet bij haar kan zijn. Ze is 4 jaar ouder nu en 4 jaar sterker, jouw liefde maakt haar nog sterker.

Sterkte jullie allemaal!

Hej Karin,
Niet leuk allemaal. Voor jou niet en voor je dochtertje niet.
Ik weet niet zo goed wat je voor haar kan doen.
Ik heb een verhaal over mezelf misschien herken je er iets uit of wat dan ook ik wilde dit aan je vertellen.

Vroeger toen ik klein was en naar school ging naar de basischool huilde ik elke dag ik wilde niet naar school waarom wist ik toen op dat moment niet. Ik was heel vaak ziek te vaak. Als me moeder me naar school bracht onderweg naar school huilde ik tot in de klas en dan rende ik naar me moeder toe omdat ik wilde dat ze me naar huis nam. Dat deed ze niet ze liet me op school en ik schreeuwde en huilde verder. Elke dag jaren lang.
Nu ik terug kijk weet ik wel waarom ik deed nu weet ik het pas. Ik werd ziek van de kinderen om mij heen ik nam hun gevoelens over ik voelde me daarom niet goed op school en wilde er niet zijn.
Ik was anders dan alle anderen en voelde dat maar al te goed.
Ik voelde me zo verdrietig en zo schuldig dat ik niet normaal kon zijn...

Ik weet niet wat je eraan kan doen je kan met haar praten maar ik denk dat ze haar eigen gevoelens nog niet zo begrijpt...
Heel veel sterkte
Groetjes aNNe

Karin, er 'zijn' voor haar dat is het belangrijkste denk ik- en dat ben/doe je al. Jouw dochtertje heeft heel veel geluk dat ze een mama heeft die zo (fijn)gevoelig is...
Ik denk dat jouw dochtertje hulp kan gebruiken bij het omgaan met haar grote gevoeligheid.

Ikzelf herinner me van mijn kindertijd dat ik heel 'serieus' en 'wijs' was en dat ik me vaak op een bepaalde manier anders voelde dan m'n leeftijdsgenootjes. Ik dacht veel na over dingen en vroeg me af of zij dat ook deden...gevoelig dus. En ja, dat kan erg verwarrend en moeilijk zijn.

Tsja dat is nou zo moeilijk.
Ze zegt zelf dat ze het ook niet begrijpt, met volwassenen vind ik het niet zo lastig maar hoe bespreek je (fijn) gevoeligheid en paranormale zaken met een klein kind?
Ik doe dat liever alleen maar als ze er naar vragen en dan nog let ik heel goed op wat ik zeg.

Wat jij verteld herken ik wel Anne, jessy heeft ook heel lang aan mijn rokken gehangen als de schoolbel ging, brullen en tieren, madam wilde niet naar school, waarom niet? Geen idee.
Sinds 1,5 jaar gaat het beter, ook is ze net als jij was heel vaak thuis met hoofdpijn of buikpijn, Allemaal vage klachten, echt ziek is ze niet, wel heel moe.
Zij slaapt ook heel onrustig en ligt bijna elke nacht wel te gillen in haar slaap. Dit doet ze al zo lang als ik me kan herinneren. Soms praat ze rustig maar meestentijds is ze heel boos in haar slaap. Navertellen kan ze het bijna nooit.

Gek eigenlijk, zou een vreemde bij me komen zou ik een pasklaar antwoord hebben en nu met dit grote verdriet lukt het niet.
Dat zal wel te maken hebben met het feit dat dit heel dichtbij is.

Fijn dat jullie met me mee denken!
Ze is nu met haar papa de stad even in, ik hoop echt dat ze daar van opvrolijkt.
Zo meteen loop ik even naar school om met haar juf te praten, morgen heeft Jessy kerstviering en het zou toch wel heel jammer zijn als ze daar niet aan mee zou kunnen doen.

Ja he, het is veel gemakkelijker raad te geven als je er zelf niet zo van dichtbij bij betrokken bent.

Ken je mensen (buiten jezelf) die hulp kunnen bieden bij het omgaan met haar grote gevoeligheid? Ik kan me voorstellen dat het moeilijk en lastig wordt als ze straks gaat puberen.

Ja karin dat zou dan wel te maken kunnen hebben met dat ze op school heel veel gevoelens enzo overneemt van andere kinderen en dat ze zich daarom ziek voelde en moe.
Ik heb dit al vanaf toen ik klein was met school en verder al heel me leven ik ben er pas achter gekomen dat het te maken heeft met gevoelens overnemen onbewust of het hoort gewoon bij je.
Maar ik heb me altijd anders gevoelt dan andere vooral toen ik klein was op school. Me moeder snapte het nooit en werd heel vaak boos op me als ik weer huilde. Me ouders snapte er niks van ik ben 1 keer bij een soort kinderpsycholoog geweest omdat ik altijd maar huilde ik wilde er niet heen en ik voelde me verdrietig erdoor omdat ik erheen moest omdat ik anders was dan andere. Juffrouws op school werde ook boos op me omdat ik maar elke dag huilde. ik voelde me zo schuldig dat ik dat deed terwijl ik eigenlijk niet wist waarom ik het deed. Waren het wel mijn tranen...?
Nu door alles ligt het nog steeds wat kwetsbaar als mensen zegen van je bent echt anders dan andere dan voelt het gelijk negatief aan.

Ik wil ermee zegen dat je niet boos op haar moet worden. Ik denk niet dat ze er veel aan kan doen en dat ze zelf niet weet waarom ze het doet. Verder weet ik echt niet wat je eraan kan doen. Misschien kan je wel een goede kinderpsycholoog op zoeken die het wel snapt en snapt dat dit met gevoelens overnemen te maken heeft. Misschien weet hij iets meer

Groetjes aNNe

Nee Anne, ik ga geen psycholoog of psychiater voor haar zoeken.
Ik heb zelf in mijn jeugd en later zo veel van die mensen gezien en het vertrouwen dat ik in deze mensen heb gaat niet zo diep.
Begrijp me niet verkeerd, er zitten hele goeie tussen, maar het merendeel is zo vol overtuiging van zichzelf en de psychiatrische regeltjes dat er daardoor weinig tot geen ruimte blijft voor andere dingen. Daarbij komt dan ook nog dat ze helemaal niet speciaal wil zijn, zou ze naar zo´n persoon toe gaan (je zei het zelf al) benadruk ik dat alleen maar weer voor haar.
Daarbij kan ik me voorstellen dat ze sommige dingen absoluut niet met iemand anders wil bespreken en voor de veiligheid in huis kiest, "jij snapt het mam" zei ze vanmiddag nog.
Dat is niet helemaal waar, maar ze weet wel dat ze werkelijk alles met mij kan bespreken, das toch wel een mooi cadeau als je kind dat kan zeggen.
Zelf ben ik ook hooggevoelig dus ik denk dat ik het zelf prima kan, vanmorgen was ik een beetje wanhopig vanwege het verdriet. Dat komt normaal al hard binnen, van je eigen kind nog veel meer, met als gevolg dat zij weer van mij gaat stuiteren.
Ik denk dat we samen moeten gaan proberen die cirkel te doorbreken, misschien helpt zij mij uiteindelijk nog meer als ik haar.
Ik heb een boek besteld dat tips heeft voor ouders die met een "bijzonder" kind willen leren omgaan.
Vroeger was ik hetzelfde, mijn ouders hebben er nooit iets mee gedaan, wel toen ik een jaar of 18 was, maar dat was voor mij rijkelijk laat. Ik heb dus nooit geleerd hoe ik een klein kind hierin kan helpen en steunen, wel grote mensen.
Dus ondanks dat het voor haar echt niet zal meevallen soms, zie ik het wel als mijn taak om haar te helpen en gelijk een kans om zelf ook weer te leren en te groeien.

Boos zal ik nooit worden Anne, ooit las ik een hele mooie spreuk en die heb ik altijd onthouden.
Liefde en grenzen, maakt van kinderen leuke mensen.

Mijn jongste is ook hooggevoelig, er staat me nog wel wat te wachten, ik ben nog lang niet klaar

Ik baal wel een beetje dat ik hier mijn klaagzang weer heb neergezet, toch ben ik ook blij dat ik het heb gedaan, jullie berichtjes geven mij altijd net weer dat duwtje in de rug, diepe hap lucht en ik ga er weer voor!

Thanks girls!

Nee natuurlijk is het geen probleem om hier je hart te luchten Karin! Jij bent normaal altijd iedereen tot steun, waarom zou jij ook niet even mogen leunen.
Ik vind het heel naar wat Jessy nu meemaakt, en dat je zelf zo machteloos staat. Ik weet ook niet wat te zeggen, wat te doen.
Hooggevoeligheid klinkt wel heel logisch, en dat ze daardoor dingen van anderen oppikt ook. Aangezien ze zelf niet weet wat er is, zal het zoiets zijn, dat het niet van haar is.
Het enige wat ik kan bedenken is wit licht om haar heen voor de veiligheid, een zilveren scherm om dingen af te laten kaatsen, paars licht tegen negativiteit, zulke dingen. Ik heb het met Menno een tijdje zo gedaan: hij vond dingen als robotten en ruimtedingen leuk, nog steeds trouwens, dus dan liet ik hem 's ochtends voordat we naar school gingen zijn 'detectieschild' opzetten. Hij mocht zelf een kleur kiezen, zodat hij goed beschermd was. Geen idee of het geholpen heeft, in ieder geval zijn we er wel achter gekomen wat het was, hij had last van mijn overleden vader, die hij hoorde schreeuwen regelmatig.
Wie weet is het ook zoiets, dat er iemand aan haar hangt waar ze last van heeft? Dat kan ook heel veel energie vragen.
Geef haar maar een dikke knuffel namens mij, ik hoop dat jullie vinden wat haar dwars zit!

He Karin,
Wat ik zo bijzonder vind aan dit forum is dat mensen er hun hart kunnen luchten en dat er zo respectvol en aandachtig mee omgegaan wordt.
Ik ben dus heel blij dat je je hart lucht hier, dat je het vertrouwen hebt om dat te doen!

En Karin, je doet dat goed als mama.

Oke karin kan ik begrijpen
Ze vertrouwt jou en misschien moeten jullie het samen uitzoeken.
Baal er niet van dat je je ''klaagzang'' weer heb neergezet.
het zal wel ergens voor nodig zijn geweest

hoi Karin
Ja, wat goed juist dat je dit deelt... het geeft ons de kans mee- en na- te denken. Het begeleiden van 'onze' kinderen is dat niet een mooie maar ook o zo moeilijke taak?

Jouw dochter mag zich 'gezegend' weten met een moeder als jij die zo bewust met haar 'taak' omgaat..

Wat bij mij boven komt:

Huilen....laat je kind huilen. (dit doe je ook wel denk ik, maar ik voel even de behoefte hierop door te gaan) Het zit in ons (en ook in mij) om onze kinderen te troosten als ze verdriet hebben. Wij hopen inderdaad dat het weer beter zal gaan, dat ze opgevrolijkt kunnen worden. En dit doen we natuurlijk met de beste intenties.
Toch geloof ik dat we daarmee voorbij kunnen gaan aan het (prachtig) aangeboren systeem van een kind, n.l. om zijn diepste gevoelens (verdriet, boosheid, angst, eenzaamheid, zonderling zijn, vernedering e.a.) te kunnen uiten en te doorléven.
Zoals je zelf ook zegt -kinderen hebben moeite met het beschrijven van hun gevoelens- , maar kinderen zijn een kei in het vóelen van hun gevoelens. En daarmee alleen genezen we onszelf!! Dat is mijn overtuiging.
Hebben wij (volwassenen) dat in heel veel gevallen niet moeten 'afleren'. Wij zijn gaan práten, denken, beredeneren. Wie van ons heeft mogen huilen,heeft echt boos mogen zijn, wie heeft het ervaren dat het oké is om 'anders' te zijn, wie is bemind om wie hij 'werkelijk' was?
Maar het mooie aan kinderen is dat ze nu juist nog zo in contact kunnen staan met hun gevoelskant. En wij, als opvoeders die hierin inzicht mogen hebben, kunnen aan kinderen de mogelijkheid 'bieden' om daarmee in contact te blíjven staan.
Daarom - hoe moeilijk ook om het verdriet van je kind te zien misschien- is het, denk ik, ook zo goed wat er bij je dochter gebeurt, wat er allemaal aan het uitkomen is.
Mogelijk raakt het ook je eigen (oude) pijn, misschien maakt ook daarom het verdriet van jouw kind je 'wanhopig'....(maar ook natuurlijk door het oer-moeder zijn).
Je zegt het zelf zó mooi, samen de cirkel doorbreken, misschien helpt zij mij uiteindelijk nog meer dan ik haar....
'Echt luisteren' naar je kind en ook daarmee je eigen innerlijk kind ontmoeten, een voor mij zo'n zuivere manier van 'opvoeden'.

Ik hoor geen klaagzang Karin- maar de essentie van waar het om gaat als we praten over opvoeding.

liefs, Liesanne

Hoi Karin,

Het eerste wat in mij bovenkwam bij het lezen van je verhaal zijn vorige levens. Je dochtertje zit in het proces om afscheid te nemen van deze vorige leven, en ik weet niet precies wat daarin gebeurd is, maar ik denk dat ze inziet, dat die levens nu toch echt voorbij zijn, en dat ze hier nu weer helemaal opnieuw moet beginnen. Vraag eens, of ze herrineringen van heel vroeger heeft, toen ze nog niet bij jou was, waarom ze nu zo verdrietig is. Misschien dat ze er dan wat meer begrip over kan krijgen, dat er vorige leven bestaan, en dat je daarvan ook gewoon afscheid van mag nemen.

Hoi Karin,

Je verhaal raakte me. Wat moet het lastig voor jezelf en je kleintje zijn. En tegelijkertijd is het ook weer zo mooi dat ze zo mag zijn. Heel dubbel.

Het verwondert me eigenlijk ergens ook wel als je bedenkt dat kinderen in beginsel eigenlijk alle wetenschap binnen zich dragen en dan niet in staat zijn zich voor alles af te sluiten, of is het wellicht daardoor juist wel dat ze dat niet kunnen.

Ik meen me te herinneren dat je zelf ergens eens een item geplaatst hebt over de extra aandacht die kinderen dan nodig hebben en dat er in deze maatschappij gewoon te weinig aandacht, tijd ( en wellicht ook kennis ) voor is. Voor jou als ouder kan ik me voorstellen dat dat soms machteloos aanvoelt. Zeker omdat je het gevoel denkt te herkennen van jezelf bij je kindje.

Het deed me denken aan een artikel dat ik gister las over groepjes die georganiseerd worden voor kinderen. Spelenderwijs en in combinatie met creativiteit worden de dingen wat bespreekbaar gemaakt bij de kinderen onderling. Juist doordat er meerdere kindjes zijn die die gevoeligheid hebben en zgn. niet kindse normale ( vlg maatschappij dan ) dingen zeggen of waarnemen en dit gewoon spelenderwijs bespreekbaar wordt schijnt dit een groot effect op de kinderen te hebben. Ze ervaren het meer als normaal, krijgen aanwijzingen hoe ze met eea om kunnen gaan , zonder dat ze zich een uitzondering gaan voelen.
Persoonlijk vondt ik het een heel mooi initiatief.

Ik wens je 'sterkte' , inzicht maar ook mooie verwonderingen met het pad dat je kinderen mogen gaan .

liefs
Dilani

@ nims,

Klinkt logisch Nims, het gevoel weer het levenrondje te moeten doorlopen overheerst het meest.
Ik heb een boek op de kop getikt waarin op hele simpele manier spelletjes worden uitgelegd waarbij je achter eventuele paranormale ervaringen van kinderen kunt komen. Dus op een speelse manier en niet te zwaar en serieus. Ik vind het heel belangrijk dat ze zich nog even kind mag voelen, ze moet nog zo lang

Ik denk dat je wat betreft het heimwee gevoel je de spijker op zijn kop slaat.

@ liesanne,

Ja daar heb je wel gelijk in, laat de tranen maar rollen.
Voor mezelf kan ik dat wel, en inderdaad zoals je zegt is het als je je eigen kind zo´n verdriet ziet hebben zo moeilijk.
Maar inderdaad wel heel belangrijk, dank je wel dat je me daar weer even op wijst

@ Dilani,

Ik heb ook al een subtiele poging gedaan om haar juf te polsen hoe ze tegenover deze begrippen staat.
Hooggevoeligheid bijvoorbeeld, ik krijg het idee dat haar juf daar vroeger als klein meisje ook mee heeft geworsteld, tenminste dat proefde ik uit haar woorden. Ik kon het gesprek helaas niet echt die kant opsturen omdat een andere juf er met haar neus bovenop kwam staan, maar na de kerstvacantie wil ik daar echt met haar over gaan praten.
Kijk jessy is niet de eerste en de laatste, de juffen zullen meer van deze kindjes in de klas krijgen en misschien kunnen ze met mijn ervaringen of die van anderen, deze kleintjes beter begrijpen en ondersteunen.

Lastig is het wel want de school is erg christelijk, de directeur dan...
Maar die kan ik wel hebben, hij is kleiner dan ik, lol.

Schuif die juf gewoon een Merudi kaartje in haar handen .

Is wel een idee Nims, toch denk ik dat persoonlijk mijn ideeen brengen beter werkt.
Ik kan het na het gesprek altijd aankaarten en kijken hoe ze daarop reageert.

Dat denk ik ook, maar om niet een "directe confrontatie" aan te gaan, wil zo'n kaartje nog wel eens helpen, het wat luchtiger te maken. Maar ik ben met je eens, dat een gesprek altijd veel beter helpt. Toch is het niet altijd even mogelijk en even makkelijk, dus vandaar dit alternatief. Praat in ieder geval eens met je dochtertje over vorige levens op een simpele (ja hoe doe je dat?) manier. Het zal haar verder helpen, vermoed ik.

Mijn dochter weet over vorige levens, tenminste ik praat daar wel eens over, dus vreemd zal ze daar niet van opkijken, het lastigste stuk is denk ik voor haarzelf om te realiseren dat ze daar herinneringen van heeft (mocht dat het geval zijn).
Gelukkig voelt ze zich vandaag een stuk beter (zwarte tourmalijn onder haar kussen).

Ik laat het even een paar dagen bezinken en zal dan voorzichtig eens polsen.