Ik wil even iets delen, opschrijven...
Voel me vandaag zo dankbaar en gelukkig. Mijn pa is me komen bezoeken om samen een wandeling te maken en een warme choco te drinken. We hebben goed gebabbeld, er was warmte en contact. Dat doet zo'n deugd! Ik heb vanaf mijn puberteit tot rond mijn twintigste zo ongeveer niet gepraat met mijn vader. Ik heb heel erg afgezien met m'n ouders en zij nog harder met mij. Maar ik ben heel lang bang geweest dat het ooit te laat zou zijn om terug tot mekaar te komen, dat ik nooit de kans zou krijgen ze te zeggen dat ik ze graag zie.
Toen mijn vader daarstraks wegreed besefte ik weer dat als hij opeens zou sterven, ik zou weten dat er niks meer 'open' is, onbesproken, niet gezegd...Dat het 'goed' is. En terwijl ik dit schrijf heb ik een krop in mijn keel en stromen de tranen over mijn wangen. Zoveel verdriet en zoveel dankbaarheid tegelijkertijd. Dat ik de kans heb mijn ouders nog iets te geven...
Morgen ga ik op bezoek bij mijn moeder. Ze ligt in het ziekenhuis omdat ze 'overspannen' was. Ze zorgt zoveel voor anderen dat het niet meer ok is. Ze doet dat om niet voor zichzelf te moeten zorgen. Ze was weer beginnen drinken. Ze neemt ook al jaren veel te veel medicijnen en is verslaafd geweest aan pijnstillers, psychosomatische klachten en afhankelijk van hulpverleners. Ze vraagt om aandacht door ziek(elijk) te zijn. En ja, wat lijk ik op haar, dat heeft ze me ook altijd voorgehouden en ik heb haar erom gehaat. Maar nu voel ik zoveel mededogen en hoop. Hoop dat ze een klein stapje zet in de richting van het erkennen van zichzelf. Ze kan zo wijs en krachtig zijn! Ik hoop dat ze een begin kan maken met het leren houden van zichzelf, met het erkennen van haar kracht.
Mijn zus heeft weinig hoop, ze zegt: 'er verandert weeral niets!'. Mijn zussen zijn boos en gefrustreerd. Ik hoop dat ik mededogen kan blijven voelen voor mijn moeder, dat ik contact kan maken met het gezonde deel in haar. Ik ben niet boos, zelfs niet meer teleurgesteld. Maar ik gun het haar zo. Ik weet dat de weg lang en zwaar is, zeker omdat ze al lang leeft op deze manier. Maar ik weiger mee te doen met het opgeven van haar.
Ze is mijn moeder en ik zie haar graag. Ik heb vanalles meegekregen van haar, ook de ongezonde patronen. Maar daarin zit de ontkende kracht...
Ik ga het haar zeggen morgen...
Ik hoop dat ik haar iets kan geven.
mijn ouders
Delen:
JulienMoorrees
dec 13 '07
Heel erg moedig dat je dit hier wilt plaatsen. Erg veel sterkte met het gesprek morgen en ik vind het erg goed en moedig dat je dit gaat doen! Succes.
Lena
dec 13 '07
Dat ik de kans heb mijn ouders nog iets te geven...
Heb met respect je verhaal gelezen Inneke,heb bewondering voor je inzicht, maar ook je liefde die je uitspreekt voor je ouders hier.
Heb met respect je verhaal gelezen Inneke,heb bewondering voor je inzicht, maar ook je liefde die je uitspreekt voor je ouders hier.
Beschermengel
dec 13 '07
Nou erg moedig van je inneke om zo eerlijk te zijn ..en dankbaar!
En nee wees niet boos op je moeder, geef haar veel aandacht en liefde, je zult zien dat haar dat goed doet.
Zeg dat je van haar houd, dat is al helend.
Mijn moeder is in februari overleden en ik heb haar elke dag ( ze is 3maanden ziek geweest en is toen ingeslapen ) gezegt dat ik heel veel van haar hield..en dat ze de liefste moeder was die er bestond ..nou als je haar gezicht dan zag! iedere keer weer vond ze het fijn om te horen en ikzelf vond het heerlijk om te zeggen.
Ik wens je sterkte morgen inneke..en zeg het haar maar!
Liefs Beschermengel
inneke
dec 13 '07
He dankjewel engeltjes en bengeltjes van Merudi!
Voor mij voelt het niet moedig om dit op te schrijven,ik voelde gewoon de behoefte om het te verwoorden. Maar als ik jullie reacties lees dan besef ik dat het heel veel betekent voor mij.
En Beschermengel, ik weet dat mijn moeder hetzelfde heeft gedaan aan het ziekbed van haar moeder. Het was zo een helende ervaring voor hen allebei. Ik ben blij dat ik het nu al kan doen...Ik ga het haar zeggen ;-)
Karin, volgens mij heb je een heel mooi prentje willen laten zien, maar ik zie een rood kruisje :-)
Voor mij voelt het niet moedig om dit op te schrijven,ik voelde gewoon de behoefte om het te verwoorden. Maar als ik jullie reacties lees dan besef ik dat het heel veel betekent voor mij.
En Beschermengel, ik weet dat mijn moeder hetzelfde heeft gedaan aan het ziekbed van haar moeder. Het was zo een helende ervaring voor hen allebei. Ik ben blij dat ik het nu al kan doen...Ik ga het haar zeggen ;-)
Karin, volgens mij heb je een heel mooi prentje willen laten zien, maar ik zie een rood kruisje :-)
admin
dec 14 '07
Ah tijd om cookies te verwijderen 
Ik zie twee smileys die knuffelen, soms gebeurt dat Inneke als het tijd is om de computer op te schonen
Ik zie twee smileys die knuffelen, soms gebeurt dat Inneke als het tijd is om de computer op te schonen
JulienMoorrees
dec 14 '07
Nee karin, dat heeft niets met je cookies te maken . Sommige website staan het niet toe, dat je plaatjes vanaf een andere site dan die van hun linkt. Aangezien jij het eerst op de echte website hebt gezien, staat dit plaatje nog in jouw "cache" en dus zal het lijken alsof je hem wel kan zien. Bij ons staat hij niet in de "cache", en zullen wij hem dus niet zien.
. Sommige website staan het niet toe, dat je plaatjes vanaf een andere site dan die van hun linkt. Aangezien jij het eerst op de echte website hebt gezien, staat dit plaatje nog in jouw "cache" en dus zal het lijken alsof je hem wel kan zien. Bij ons staat hij niet in de "cache", en zullen wij hem dus niet zien.
admin
dec 14 '07
Ah, weer wat geleerd, al snap ik het niet
Waar sommigen een computerknobbel hebben, zit bij mij een deuk
Waar sommigen een computerknobbel hebben, zit bij mij een deuk
liesanne
dec 21 '07
hoi Inneke
Hóe herken ik de gevoelens die je hier beschrijft... een moeder die aandacht vraagt door ziek(elijk)te zijn, ook bij mijn moeder speelt dat -zoals je waarschijnlijk al weet- een rol.
Het is in mijn leven ook een enorm item geweest: het voelen van mededogen, het hebben van hoop heb ook ik altijd heel belangrijk gevonden naar mijn moeder toe. En nog steeds houdt het me bezig.
Toch ben ik ook een andere kant gaan zien. Een psycholoog liet mij een tijd geleden zien dat het loslaten hiervan óók goed kan zijn. Ik was er (ook) altijd erg mee bezig mijn moeder zover te krijgen dat ze tot inzichten zou kunnen komen, bv middels therapie, gesprekken e.d.
'Mijn' psycholoog liet me zien dat het ook goed kan zijn om iemand zijn eigen weg te laten gaan...ook al is dat een weg die gaat door pijn, dat er misschien mensen zijn die op deze manier hun weg 'moeten' gaan, omdat ze niet anders kunnen.... het leek me destijds een onmogelijke opdracht, maar ik ben het in de loop der tijd beter gaan snappen.
Ik heb gemerkt dat ik mijn moeder niet kan 'redden', dat die verantwoordelijkheid bij haar zelf ligt. Wel een moeilijk proces.
Ik wil niet zeggen dat het voor jou ook zo moet zijn, maar wilde dit n.a.v. jouw verhaal even delen. Het 'siert' je ook heel erg dat je je moeder niet wilt opgeven, blijft hopen...
Nog even een vraag:
de woede van jouw zussen ,is die voor jou herkenbaar, of voel je je hierin 'verder'?
liefs liesanne
Hóe herken ik de gevoelens die je hier beschrijft... een moeder die aandacht vraagt door ziek(elijk)te zijn, ook bij mijn moeder speelt dat -zoals je waarschijnlijk al weet- een rol.
Het is in mijn leven ook een enorm item geweest: het voelen van mededogen, het hebben van hoop heb ook ik altijd heel belangrijk gevonden naar mijn moeder toe. En nog steeds houdt het me bezig.
Toch ben ik ook een andere kant gaan zien. Een psycholoog liet mij een tijd geleden zien dat het loslaten hiervan óók goed kan zijn. Ik was er (ook) altijd erg mee bezig mijn moeder zover te krijgen dat ze tot inzichten zou kunnen komen, bv middels therapie, gesprekken e.d.
'Mijn' psycholoog liet me zien dat het ook goed kan zijn om iemand zijn eigen weg te laten gaan...ook al is dat een weg die gaat door pijn, dat er misschien mensen zijn die op deze manier hun weg 'moeten' gaan, omdat ze niet anders kunnen.... het leek me destijds een onmogelijke opdracht, maar ik ben het in de loop der tijd beter gaan snappen.
Ik heb gemerkt dat ik mijn moeder niet kan 'redden', dat die verantwoordelijkheid bij haar zelf ligt. Wel een moeilijk proces.
Ik wil niet zeggen dat het voor jou ook zo moet zijn, maar wilde dit n.a.v. jouw verhaal even delen. Het 'siert' je ook heel erg dat je je moeder niet wilt opgeven, blijft hopen...
Nog even een vraag:
de woede van jouw zussen ,is die voor jou herkenbaar, of voel je je hierin 'verder'?
liefs liesanne
inneke
dec 21 '07
Hey Liesanne,
Dank voor je delen!
Jouw psycholoog heeft helemaal gelijk. Dat is ook mijn strijd geweest, jarenlang.
Ja, mijn hoop is geen vasthoudend vastbijtend verlangen dat ze zal veranderen- maar een dieper gevoel/geloof/vertrouwen dat ze ministapjes zet naar groei.Ik zie haar nu als mens, met kwaliteiten en zwakheden, maar in de eerste plaats als een waardevol mens.
Ik voel dat ik haar voldoende heb losgelaten en zij mij en daardoor is er plaats voor liefde en een meer oprechte communicatie. Dat heb ik proberen te verwoorden.
De woede van mijn zussen is heel herkenbaar. Tot voor anderhalf terug werd ik verscheurd dorr woede, machteloosheid en verdriet. Ik heb enorm gestreden met mijn moeder-omdat ik haar anders wilde zien. Dat is de reactie als je niet kunt loslaten he, een manier om de pijn te uiten...Dus 'verder', ja. Ik ben heel jong gedwongen geweest om de confrontatie met mijn pijn aan te gaan. Mijn oudste zus erkent dat ze nu dingen begint te beseffen en in te zien die ik eerder 'doormaakt' heb. Ieder zijn proces he :-)
En nu ik mijn moeder de moeilijkheden die ik ervaar in het leven niet meer kan verwijten, geef ik mezelf de ruimte om die 'problemen' echt diepgaand en wezenlijk aan te pakken. Ik kan me niet meer verstoppen achter 'mijn moeder', de verantwoordelijkheid ligt voor 100% bij mezelf.
Liefs,
Inneke
Dank voor je delen!
Jouw psycholoog heeft helemaal gelijk. Dat is ook mijn strijd geweest, jarenlang.
Ja, mijn hoop is geen vasthoudend vastbijtend verlangen dat ze zal veranderen- maar een dieper gevoel/geloof/vertrouwen dat ze ministapjes zet naar groei.Ik zie haar nu als mens, met kwaliteiten en zwakheden, maar in de eerste plaats als een waardevol mens.
Ik voel dat ik haar voldoende heb losgelaten en zij mij en daardoor is er plaats voor liefde en een meer oprechte communicatie. Dat heb ik proberen te verwoorden.
De woede van mijn zussen is heel herkenbaar. Tot voor anderhalf terug werd ik verscheurd dorr woede, machteloosheid en verdriet. Ik heb enorm gestreden met mijn moeder-omdat ik haar anders wilde zien. Dat is de reactie als je niet kunt loslaten he, een manier om de pijn te uiten...Dus 'verder', ja. Ik ben heel jong gedwongen geweest om de confrontatie met mijn pijn aan te gaan. Mijn oudste zus erkent dat ze nu dingen begint te beseffen en in te zien die ik eerder 'doormaakt' heb. Ieder zijn proces he :-)
En nu ik mijn moeder de moeilijkheden die ik ervaar in het leven niet meer kan verwijten, geef ik mezelf de ruimte om die 'problemen' echt diepgaand en wezenlijk aan te pakken. Ik kan me niet meer verstoppen achter 'mijn moeder', de verantwoordelijkheid ligt voor 100% bij mezelf.
Liefs,
Inneke
Debiorah
dec 21 '07
Heel mooi Inneke! Dankje voor je openheid!
Ik heb ook een problematische relatie met mijn vader en ook ik wilde daar graag iets aan veranderen. Thomas vertelde mij ooit dat jouw pad tot innerlijke verlichting je geliefden ook zal verlichten. En ik geloof hier echt in, al zie ik het nog niet bij mijn vader, wel bij mijn overige geliefden. Ik blijf verbonden en wacht rustig af.
Deze maand kreeg ik een mooie affirmatie die ik met je wil delen.
Ik verbind mij bewust met de mensen van wie ik hou.
Ik mag alle goeds, dat naar mij toekomt, ontvangen.
Korte uitleg van deze affirmaties: Sommige mensen in mijn leven lijken geen verbinding met mij te kunnen maken. Het voelt alsof ze me altijd op afstand houden. Maar gaandeweg realiseerde ik me dat verbinding éénrichtingsverkeer is. Als ik verbinding maak met hen, dan is die verbinding er, ook al werpen zij een muur op. Verbinding IS, verbinding is ALTIJD. Als jij besluit het te voelen, dan IS het er, hoe de ander ook zijn best doet om geen verbinding met jou aan te gaan. Door je bewust met iemand te verbinden, zeker in dit seizoen van geven, kun je bovendien werkelijk zien wat iemand nodig heeft. Maar je kunt niet waarlijk geven, als je niet ook kunt ontvangen. En daar is de tweede affirmatie voor bedoeld.
Tip: Visualiseer, terwijl je de affirmatie opzegt, dat er een dikke, gouden streng vanuit je buik naar je geliefden loopt. Voel hoe je je zou voelen wanneer je een diepe verbinding met deze mensen zou hebben. Adem in voordat je de affirmatie uitspreekt, voel jezelf ontspannen en spreek de affirmatie uit terwijl je uitademt. Als je tijdens het opzeggen met je ogen de vorm van een lemniscaat (het oneindig-teken, oftewel een liggende 8 ) maakt, integreer je de affirmatie diep in je bewustzijn.
bron: http://www.affirmatie.nl
Ik heb ook een problematische relatie met mijn vader en ook ik wilde daar graag iets aan veranderen. Thomas vertelde mij ooit dat jouw pad tot innerlijke verlichting je geliefden ook zal verlichten. En ik geloof hier echt in, al zie ik het nog niet bij mijn vader, wel bij mijn overige geliefden. Ik blijf verbonden en wacht rustig af.
Deze maand kreeg ik een mooie affirmatie die ik met je wil delen.
Ik verbind mij bewust met de mensen van wie ik hou.
Ik mag alle goeds, dat naar mij toekomt, ontvangen.
Korte uitleg van deze affirmaties: Sommige mensen in mijn leven lijken geen verbinding met mij te kunnen maken. Het voelt alsof ze me altijd op afstand houden. Maar gaandeweg realiseerde ik me dat verbinding éénrichtingsverkeer is. Als ik verbinding maak met hen, dan is die verbinding er, ook al werpen zij een muur op. Verbinding IS, verbinding is ALTIJD. Als jij besluit het te voelen, dan IS het er, hoe de ander ook zijn best doet om geen verbinding met jou aan te gaan. Door je bewust met iemand te verbinden, zeker in dit seizoen van geven, kun je bovendien werkelijk zien wat iemand nodig heeft. Maar je kunt niet waarlijk geven, als je niet ook kunt ontvangen. En daar is de tweede affirmatie voor bedoeld.
Tip: Visualiseer, terwijl je de affirmatie opzegt, dat er een dikke, gouden streng vanuit je buik naar je geliefden loopt. Voel hoe je je zou voelen wanneer je een diepe verbinding met deze mensen zou hebben. Adem in voordat je de affirmatie uitspreekt, voel jezelf ontspannen en spreek de affirmatie uit terwijl je uitademt. Als je tijdens het opzeggen met je ogen de vorm van een lemniscaat (het oneindig-teken, oftewel een liggende 8 ) maakt, integreer je de affirmatie diep in je bewustzijn.
bron: http://www.affirmatie.nl
inneke
dec 21 '07
Dank je Debiorah!
Het doet goed dat te beseffen en tot me door te laten dringen. Ik zal hieraan denken met kerstmis, als ik m'n zus zie met wie ik geen verbinding meer voel.
Heb het net voorgelezen aan m'n ventje. Ook voor hem een eye-opener ivm de relatie met zijn ouders.
Het doet goed dat te beseffen en tot me door te laten dringen. Ik zal hieraan denken met kerstmis, als ik m'n zus zie met wie ik geen verbinding meer voel.
Heb het net voorgelezen aan m'n ventje. Ook voor hem een eye-opener ivm de relatie met zijn ouders.
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
