Nou, eindelijk weer eens de moed verzameld (én tijd ingeruimd) om wat op te schrijven. De afgelopen maanden zijn zeer intensief geweest en dit zal ongetwijfeld pas het begin zijn. Vele nieuwe inzichten heb ik gekregen. Ik heb heel sterk de behoefte om hier een aantal dingen op te schrijven om te kijken wat jullie ervan vinden...
Het lijkt werkelijk of mijn geheugen steeds slechter wordt. Ik had al eens eerder bedacht dat alle dingen die ik niet onthoud ook niet echt belangrijk zijn (dat kun je natuurlijk ook als ‘excuus’ gebruiken). Maar het lijkt steeds ‘erger’ te worden. Met name in mijn werk zijn er genoeg ‘onbelangrijke’ dingen die toch echt belangrijk zijn..... is erg lastig.
Daarnaast is het zo dat ik bepaalde gedachten etc. hier zou willen delen, maar ik krijg het niet voor elkaar. Wanneer ik iets uitgevogeld heb, dan is het geen issue meer, is het onbelangrijk geworden en verdwijnt het gewoon. Ik zou het dan meteen moeten opschrijven. Ik kan ook geen voorbeeld geven..... ja wel hier komt er 1:
Ik ben een zeer introvert persoontje en heel verlegen (geweest). Heb altijd gestreefd naar vaardigheden om verbaal beter en ontspannen te zijn. Nu hoeft het niet meer voor mij. Mijn inzicht is dat ik het eigenlijk totaal onbelangrijk vindt om ‘prietpraatjes’ te houden (b.v. op een receptie). Ik ben een luistertype en ik doe pas mijn mond open wanneer ik denk iets substantieels toe te kunnen voegen. Ik laat een ander graag aan het woord. Dat heeft dus niets te maken met dat ik niet durf (dat is dus aangepraat/geleerd) maar omdat ik niet wil! Het is dus mijn eigen keuze en langzaamaan verdwijnt het als issue uit mijn leven. (Of is dit juist een kromme redenatie om als excuus te dienen voor bepaald gedrag of het ontbreken daarvan?)
Ik heb het idee dat ik mij aan het losmaken ben van alles om mij heen. Niet alleen dingen maar ook mensen, ook mijn kinderen en man. Vele zaken zijn niet meer of in mindere mate belangrijk voor mij, óók mijn kinderen óók mijn man. En dat verwart mij. Ik heb altijd al wel zo’n idee gehad dat je, als het er op aankomt, je het toch alleen met je zelf moet doen. Maar dat gevoel wordt steeds sterker. Maar is het nou iets positiefs of negatiefs????
Het is niet zo dat ik ze wil verlaten of zo...dat niet. Mijn ontwikkeling de afgelopen maanden, daar heeft mijn man geen idee van, ik kan het hem ook niet uitleggen, wanneer ik het probeer, komen er geen woorden. Eigenlijk betekent dat ook een verwijdering van elkaar, maar toch is daar de liefde waardoor ik nooit bij hem weg zou willen.
Liefde? Door het loslaten lijkt het wel of er een stuk onverschilligheid voor in de plaats komt. Liefde is toch wat je bind in een gezin (tenminste zo denk ik er over)? Waar is dan het houden van gebleven?
Nog een verhaal....
Afgelopen zondag naar de kerk geweest (ik heb niets met het geloof). Er was een ontmoetingsdienst voor de mensen uit het ‘oude dorp’ en de mensen uit de nieuwe ‘vinex wijk’ (wij dus). Er was ook een ‘kindernevendienst’ dus wij vonden het een goed idee, voornamelijk in het kader van de opvoeding van onze kinderen, om te gaan. De kinderen mochten in de parochieruimte kleuren en zingen en aan het eind van de dienst alles laten zien. Mijn man mee met de kinderen, dus ik zat alleen in de kerk. Was er ook het koor uit de nieuwe wijk (geen kerkkoor). Om een lang verhaal kort te maken.... heb ik me daar toch de hele tijd zitten snotteren in die kerk! Ergens diep zit een emotie, wouw, als die naar boven komt.... Aan het einde van de dienst komen alle kinderen weer de kerk in en hebben daar het liedje Alle kleuren van K3 gezongen, nou..... slik,slik,slik.
Ik ben er niet helemaal uit maar liedjes, gezongen door een koor, als: As (Stevie Wonder), De Bestemming (Borsato), Old and Wise (Alan Parsons), Eres tu (Mocedades), The Rose... nou, die willen wel bij mij....... Ik kan niet benoemen wat het is, hoewel het tranen zijn, is het geen verdriet volgens mij.
Tis weer een heel verhaal....als je dit leest: bedankt voor het lezen en ik nodig je uit om te reageren!
Mijn ontwikkeling
Delen:
JulienMoorrees
nov 22 '07
Origineel bericht van: Grunie
Het is niet zo dat ik ze wil verlaten of zo...dat niet. Mijn ontwikkeling de afgelopen maanden, daar heeft mijn man geen idee van, ik kan het hem ook niet uitleggen, wanneer ik het probeer, komen er geen woorden. Eigenlijk betekent dat ook een verwijdering van elkaar, maar toch is daar de liefde waardoor ik nooit bij hem weg zou willen.
Wat ik hier lees is dat je vooral zelf en alleen de tocht aan het aangaan bent om jezelf te ontdekken. Heb je er ooit over nagedacht om deze tocht samen met je man af te leggen, anders sta je er (zoals je nu ook merkt) gewoon alleen voor.
Bedankt voor je openhartigheid, en ik snap goed dat je je alleen voelt. Toch is de vraag misschien wel andersom. Waarom wil jij je niet alleen voelen?
Lena
nov 22 '07
Beste Gruni
Na je verhaal gelezen te hebben,en je uitnodiging om te reageren,roept het dit bij me op.
Weet niet hoe oud je bent, maar veel mensen komen op een punt,dat ze hun leven kritisch onder de loep nemen, of het overvalt hun spontaan.Je terugtrekken is daar ook een onderdeel van,zaken die heel belangrijk voor je waren,worden dan in een heel ander daglicht geplaatst. Ik ben het met Nims eens,waarom zou je met je man er niet over praten?.Er zal ongetwijfeld een moment komen dat hij je afstand voelt, en je kinderen ook.
Door er open over te zijn, kan hij je misschien toch steunen in het hele proces. Misschien wil je wel een heleboel veranderen in je leven en weet je op dit moment niet hoe.Je kunt inderdaad wat afgestompt raken in je gevoel naar die ander, maar dat komt ook omdat je dit niet deelt.Probeer uit te zoeken wat je nu eigenlijk wilt, ja ik weet het makkelijker gezegd dan gedaan,en misschien wel een lang proces.Blijf er niet alleen mee zitten en vraag om hulp, als dit nodig is.
Na je verhaal gelezen te hebben,en je uitnodiging om te reageren,roept het dit bij me op.
Weet niet hoe oud je bent, maar veel mensen komen op een punt,dat ze hun leven kritisch onder de loep nemen, of het overvalt hun spontaan.Je terugtrekken is daar ook een onderdeel van,zaken die heel belangrijk voor je waren,worden dan in een heel ander daglicht geplaatst. Ik ben het met Nims eens,waarom zou je met je man er niet over praten?.Er zal ongetwijfeld een moment komen dat hij je afstand voelt, en je kinderen ook.
Door er open over te zijn, kan hij je misschien toch steunen in het hele proces. Misschien wil je wel een heleboel veranderen in je leven en weet je op dit moment niet hoe.Je kunt inderdaad wat afgestompt raken in je gevoel naar die ander, maar dat komt ook omdat je dit niet deelt.Probeer uit te zoeken wat je nu eigenlijk wilt, ja ik weet het makkelijker gezegd dan gedaan,en misschien wel een lang proces.Blijf er niet alleen mee zitten en vraag om hulp, als dit nodig is.
admin
nov 22 '07
Misschien zit ik er wel helemaal naast maar mijn gevoel is dat jij juist meer bij jezelf aan het komen bent.
Daardoor ga je jezelf meer als individu zien en worden andere banden waar jij je identiteit uit haalde losser en losser omdat je ze simpelweg niet meer nodig hebt.
Ik proef in jouw verhaal niet de vrees dat jij je alleen voelt, juist dat je het besef krijgt dat als je iets wil aanpakken, helen, veranderen, jij de enige bent die dat kan bewerkstelligen voor jezelf.
Grunie liefde is niet iets wat "bindt" liefde gaat om loslaten.
Toch raad ik je aan om hier wél met je man over te praten, juist omdat hij dat losmaken zeker zal gaan voelen.
Hij zal je daar zeker naar gaan vragen lijkt mij.
Ik denk echt dat ook die emoties daar mee te maken hebben.
Liefs,
Karin
Daardoor ga je jezelf meer als individu zien en worden andere banden waar jij je identiteit uit haalde losser en losser omdat je ze simpelweg niet meer nodig hebt.
Ik proef in jouw verhaal niet de vrees dat jij je alleen voelt, juist dat je het besef krijgt dat als je iets wil aanpakken, helen, veranderen, jij de enige bent die dat kan bewerkstelligen voor jezelf.
Grunie liefde is niet iets wat "bindt" liefde gaat om loslaten.
Toch raad ik je aan om hier wél met je man over te praten, juist omdat hij dat losmaken zeker zal gaan voelen.
Hij zal je daar zeker naar gaan vragen lijkt mij.
Ik denk echt dat ook die emoties daar mee te maken hebben.
Liefs,
Karin
dragon
nov 22 '07
Hoi Grunie,
goh wat een veranderingen!
Je bent een heleboel dingen aan het loslaten en daar lijkt mij niets mis mee.
Voel je daadwerkelijk onverschilligheid? Is de manier waarop je in de relatie staat niet gewoon aan het veranderen, waardoor je anders tegen je gezin en jezelf aankijkt?
Ik krijg het gevoel dat je in een proces zit waarbij je een scheiding maakt tussen jou gevoelens en die van anderen, dat je jezelf meer begint te zien als een individueel persoon met daarbij een gezin in plaats van "ik/wij ben een gezin". Dat je nu je ruimte voor jezelf creert. En daar is helemaal niets mis mee!
Heb je je misschien voorheen altijd verantwoordelijk gevoeld voor de gevoelens van je naasten?
Was je druk aan het zorgen voor iedereen en vergat je jezelf, je eigen identiteit, je eigen emoties?
Die zullen dan toch een keer naar boven komen. Een lastig proces en volgens mij ben je hartstikke goed bezig.
Wees lief voor jezelf en laat het maar komen.
En ik ben het helemaal eens met Karin, liefde is loslaten. Mooi gezegd!
Wat kan er gebeuren als je met je man praat? Waarom probeer je het niet gewoon. Het zou fijn zijn als hij je begrijpt, maar dat hoeft toch niet. Ik vind communicatie erg belangrijk in relaties, dus mijn advies hierin is praten.
Liefs en sterkte!
goh wat een veranderingen!
Je bent een heleboel dingen aan het loslaten en daar lijkt mij niets mis mee.
Voel je daadwerkelijk onverschilligheid? Is de manier waarop je in de relatie staat niet gewoon aan het veranderen, waardoor je anders tegen je gezin en jezelf aankijkt?
Ik krijg het gevoel dat je in een proces zit waarbij je een scheiding maakt tussen jou gevoelens en die van anderen, dat je jezelf meer begint te zien als een individueel persoon met daarbij een gezin in plaats van "ik/wij ben een gezin". Dat je nu je ruimte voor jezelf creert. En daar is helemaal niets mis mee!
Heb je je misschien voorheen altijd verantwoordelijk gevoeld voor de gevoelens van je naasten?
Was je druk aan het zorgen voor iedereen en vergat je jezelf, je eigen identiteit, je eigen emoties?
Die zullen dan toch een keer naar boven komen. Een lastig proces en volgens mij ben je hartstikke goed bezig.
Wees lief voor jezelf en laat het maar komen.
En ik ben het helemaal eens met Karin, liefde is loslaten. Mooi gezegd!
Wat kan er gebeuren als je met je man praat? Waarom probeer je het niet gewoon. Het zou fijn zijn als hij je begrijpt, maar dat hoeft toch niet. Ik vind communicatie erg belangrijk in relaties, dus mijn advies hierin is praten.
Liefs en sterkte!
Grunie
nov 22 '07
Hé bedankt voor jullie reacties!
Ik ben inderdaad de afgelopen jaren vooral druk geweest met zorgen voor mijn gezin en heb daardoor mijzelf (moeten) verwaarlozen. Daar is nu wel een beetje verandering in gekomen.
Dat alleen door het proces gaan, voelt niet verkeerd. Ik ben er ook niet eenzaam door. Ik heb het gesprek vaker geprobeerd aan te gaan met mijn man, maar dan krijg ik geen antwoord of een zodanig antwoord dat ik helemaal niet meer weet wat ik moet zeggen. Zo'n verschillende golflengte! Daarom dit bericht hier, wanneer ik rustig achter mijn computertje zit, kan ik de dingen wel verwoorden en reageren.
Ik kan er niet verdrietig, boos of anderzins om zijn. Dat hij mij niet volgt is zijn keuze (bewust of onbewust). Soms denk ik wel eens dat hij veel 'verder' is in zijn ontwikkeling dan ik. Hij heeft het namelijk niet nodig om lang over dingen na te denken en hij kan zo in het moment 'nu' leven....
Mijn zoon staat nu heel boos naast mij omdat ik had beloofd dat hij na Engie Bengie op de computer mocht (en Engie Bengie is eerder afgelopen dan ik dacht...)
Later!
Ik ben inderdaad de afgelopen jaren vooral druk geweest met zorgen voor mijn gezin en heb daardoor mijzelf (moeten) verwaarlozen. Daar is nu wel een beetje verandering in gekomen.
Dat alleen door het proces gaan, voelt niet verkeerd. Ik ben er ook niet eenzaam door. Ik heb het gesprek vaker geprobeerd aan te gaan met mijn man, maar dan krijg ik geen antwoord of een zodanig antwoord dat ik helemaal niet meer weet wat ik moet zeggen. Zo'n verschillende golflengte! Daarom dit bericht hier, wanneer ik rustig achter mijn computertje zit, kan ik de dingen wel verwoorden en reageren.
Ik kan er niet verdrietig, boos of anderzins om zijn. Dat hij mij niet volgt is zijn keuze (bewust of onbewust). Soms denk ik wel eens dat hij veel 'verder' is in zijn ontwikkeling dan ik. Hij heeft het namelijk niet nodig om lang over dingen na te denken en hij kan zo in het moment 'nu' leven....
Mijn zoon staat nu heel boos naast mij omdat ik had beloofd dat hij na Engie Bengie op de computer mocht (en Engie Bengie is eerder afgelopen dan ik dacht...)
Later!
JulienMoorrees
nov 22 '07
Misschien moet je je man dan eens jouw verhaal (bijvoorbeeld uitgeprint) laten lezen. Niet op dezelfde golflengte zitten is in mijn ogen geen excuus om niet meer te communiceren. Tenslotte heb je niet voor niets samen een relatie. Als je daarin niet meer kunt communiceren is er volgens mij iets anders aan de hand.
Evelyn Maureen
nov 22 '07
Ik herken het wel.
Mijn man en ik liggen wat dat betreft ook niet helemaal op 1 lijn.
Hij wil er liever niets van weten, terwijl het mij juist wel interesseert.
Maar nu ik er wat 'verder mee ben', mezelf wat zekerder voel sinds ik meer lotgenoten heb gevonden.
Kan ik mezelf wel beter verwoorden als ik wat wil vertellen. Hij vraagt er nooit na. Maar zoals laatst dat de superstorm aangekondigd werd, maar dat al in de Mayakalender staat enz vind hij wel weer interessant, (de mayakalender) maar meer ook niet.
Hij heeft wel 'dingen' maar daar wil hij niets mee doen
Mijn man en ik liggen wat dat betreft ook niet helemaal op 1 lijn.
Hij wil er liever niets van weten, terwijl het mij juist wel interesseert.
Maar nu ik er wat 'verder mee ben', mezelf wat zekerder voel sinds ik meer lotgenoten heb gevonden.
Kan ik mezelf wel beter verwoorden als ik wat wil vertellen. Hij vraagt er nooit na. Maar zoals laatst dat de superstorm aangekondigd werd, maar dat al in de Mayakalender staat enz vind hij wel weer interessant, (de mayakalender) maar meer ook niet.
Hij heeft wel 'dingen' maar daar wil hij niets mee doen
Lena
nov 22 '07
Gruni
Communicatie is toch heel belangrijk binnen een relatie, en ik denk dat Nims daar toch op doelt.
Zou je het anders willen?
Communicatie is toch heel belangrijk binnen een relatie, en ik denk dat Nims daar toch op doelt.
Zou je het anders willen?
JulienMoorrees
nov 22 '07
Origineel bericht van: Lena10
Nims beterschap!
uhm bedankt, ik snap alleen de relatie met dit topic niet helemaal.
Lena
nov 22 '07
het hoort er niet in thuis,zag alleen je icoon,en reageerde erop(wist niet waar ik het moest plaatsen zo gauw)
es
nov 22 '07
Ik las je berichtje vanmorgen Grunie, en waar ik aan moest denken, omdat je je zo 'ontbonden' voelt, en je je zo richt op het spirituele, misschien ben je niet goed geaard?
Denk er eens over na, en probeer misschien eens wat grondingsoefeningen? Ik kan het ook helemaal mis hebben, maar ik herken het een beetje van mezelf, haha. Vandaar. Zat bijna twee weken ook te snotteren in de kerk bij de Sint Maarten viering, toen we elkaar allemaal vrede moesten wensen. :-D
Enne... wat de anderen zeiden, blijf praten! Al is het niet over spirituele dingen, blijf wel met elkaar in contact!
Denk er eens over na, en probeer misschien eens wat grondingsoefeningen? Ik kan het ook helemaal mis hebben, maar ik herken het een beetje van mezelf, haha. Vandaar. Zat bijna twee weken ook te snotteren in de kerk bij de Sint Maarten viering, toen we elkaar allemaal vrede moesten wensen. :-D
Enne... wat de anderen zeiden, blijf praten! Al is het niet over spirituele dingen, blijf wel met elkaar in contact!
Grunie
nov 22 '07
hier ben ik weer. We communiceren wel hoor! Alleen niet uitgebreid hierover. Hij weet het wel waar ik mee bezig ben alleen voor hem is het een 'ver van mijn bedshow' en hij kan er niets mee.
Ik denk dat het te maken heeft met respect hebben voor elkaar en de keuzes die je maakt. Hij vindt het prima dat ik dit doe en ik vind het prima dat hij hier niets mee doet (of zoiets...)
Ik heb ook hierin de afgelopen maanden rust gevonden. Er zijn altijd wel dingen in een relatie die je anders zou willen zien. Niemand is perfect. Daar kun je op verschillende manieren mee omgaan. Ik heb ervoor gekozen het bij mijzelf te houden en niet richting de ander te gaan. Het is zo makkelijk een ander verwijten te maken.....
Ik denk dat het te maken heeft met respect hebben voor elkaar en de keuzes die je maakt. Hij vindt het prima dat ik dit doe en ik vind het prima dat hij hier niets mee doet (of zoiets...)
Ik heb ook hierin de afgelopen maanden rust gevonden. Er zijn altijd wel dingen in een relatie die je anders zou willen zien. Niemand is perfect. Daar kun je op verschillende manieren mee omgaan. Ik heb ervoor gekozen het bij mijzelf te houden en niet richting de ander te gaan. Het is zo makkelijk een ander verwijten te maken.....
liesanne
nov 23 '07
hoi Grunie
Na het lezen van jouw stukje komen er (vooral) wat vragen in mij op...
Wat betreft je geheugen: maak je je daar zorgen over, dat je dit noemt? Kan het zijn dat je je heel 'vol' voelt, zodat informatie opnemen en onthouden lastig is?
Ik weet ook niet hoe oud je bent, mijn eigen ervaring is dat ik in vergelijking met vroeger ook veel minder onthoud...ja,lastig soms.
Jij noemt 'ik ben introvert en verlegen (geweest)', ik ben benieuwd: welke van de twee staat het meest op de voorgrond? Wat vind jij van jezelf in dit opzicht...
Klopt het dat je eraan twijfelt dat 'dit issue' aan het verdwijnen is?
Als er geen woorden komen....heeft dat te maken met het feit dat bij jezelf een 'hapering'(o.i.d.) bemerkt of heeft het meer te maken met de ontvankelijkheid van de ander (je man),of met heel iets anders..
'ergens diep zit een emotie, wouw, als die naar boven komt'...
Weet je waar deze emotie vandaan komt, wat wil 'het' zeggen?
Mooi dat jij hier zo jouw proces beschrijft!
liefs Liesanne
Na het lezen van jouw stukje komen er (vooral) wat vragen in mij op...
Wat betreft je geheugen: maak je je daar zorgen over, dat je dit noemt? Kan het zijn dat je je heel 'vol' voelt, zodat informatie opnemen en onthouden lastig is?
Ik weet ook niet hoe oud je bent, mijn eigen ervaring is dat ik in vergelijking met vroeger ook veel minder onthoud...ja,lastig soms.
Jij noemt 'ik ben introvert en verlegen (geweest)', ik ben benieuwd: welke van de twee staat het meest op de voorgrond? Wat vind jij van jezelf in dit opzicht...
Klopt het dat je eraan twijfelt dat 'dit issue' aan het verdwijnen is?
Als er geen woorden komen....heeft dat te maken met het feit dat bij jezelf een 'hapering'(o.i.d.) bemerkt of heeft het meer te maken met de ontvankelijkheid van de ander (je man),of met heel iets anders..
'ergens diep zit een emotie, wouw, als die naar boven komt'...
Weet je waar deze emotie vandaan komt, wat wil 'het' zeggen?
Mooi dat jij hier zo jouw proces beschrijft!
liefs Liesanne
Grunie
nov 23 '07
Origineel bericht van: liesanne
Wat betreft je geheugen: maak je je daar zorgen over, dat je dit noemt? Kan het zijn dat je je heel 'vol' voelt, zodat informatie opnemen en onthouden lastig is?
Mmm, ik maak me er niet echt zorgen over, het is vooral lastig in het dagelijkse, praktische leven, daar loop ik erg tegenaan. Gelukkig kom ik meer mensen tegen die er 'last'van hebben.
Origineel bericht van: liesanne
Ik weet ook niet hoe oud je bent, mijn eigen ervaring is dat ik in vergelijking met vroeger ook veel minder onthoud...ja,lastig soms.
Origineel bericht van: liesanne
Jij noemt 'ik ben introvert en verlegen (geweest)', ik ben benieuwd: welke van de twee staat het meest op de voorgrond? Wat vind jij van jezelf in dit opzicht...
Klopt het dat je eraan twijfelt dat 'dit issue' aan het verdwijnen is?
nou, dit issue is nog niet weg...het is zo'n groot onderdeel van mijn leven dat verdwijnt niet zo maar eventjes. Mij is altijd vertelt dat ik verlegen ben en daar hangen negatieve associaties aan. Dát ben ik aan het loslaten en dat ik introvert ben, daar is dus ook niets mis mee. En dit geeft mij weer meer zelfvertrouwen!
Origineel bericht van: liesanne
Als er geen woorden komen....heeft dat te maken met het feit dat bij jezelf een 'hapering'(o.i.d.) bemerkt of heeft het meer te maken met de ontvankelijkheid van de ander (je man),of met heel iets anders..
Ik denk met beide, dat het een wisselwerking is. Misschien spelen er ook andere dingen maar daar ben ik nog niet uit/achter.
Origineel bericht van: liesanne
'ergens diep zit een emotie, wouw, als die naar boven komt'...
Weet je waar deze emotie vandaan komt, wat wil 'het' zeggen?
Nou, dat weet ik dus niet zo goed!
Bedankt voor je vragen! Dat dwingt mij ook weer tot nadenken!
liesanne
nov 29 '07
Het heeft even geduurd, maar ik wilde nog even reageren...
Wat jammer en eigenlijk erg dat er aan verlegenheid negatieve associaties kleven...(in onze westerse cultuur) Verlegenheid is eigenlijk zo'n mooie eigenschap!! Het is maar hoe je het bekijkt...
En: introvert en verlegenheid 'horen' toch niet persé bij elkaar, vandaar mijn vraag: wat staat meer op de voorgrond...
Hoe is het verder met 'jouw ontwikkeling'?
liefs Liesanne
Wat jammer en eigenlijk erg dat er aan verlegenheid negatieve associaties kleven...(in onze westerse cultuur) Verlegenheid is eigenlijk zo'n mooie eigenschap!! Het is maar hoe je het bekijkt...
En: introvert en verlegenheid 'horen' toch niet persé bij elkaar, vandaar mijn vraag: wat staat meer op de voorgrond...
Hoe is het verder met 'jouw ontwikkeling'?
liefs Liesanne
Grunie
dec 19 '07
Hoi Liesanne,
Je had nog een antwoord van mij tegoed. Zoals je wellicht hebt gezien, heb ik weer een avondje Merudi ingepland (tja, druk, druk)
Introvert en verlegenheid hoort inderdaad niet per sé bij elkaar en dáár ben ik dus eigenlijk net pas achter (in relatie tot mijzelf). Wat staat meer op de voorgrond??? Verlegenheid denk ik en die gaat langzaam verdwijnen en dan komt er dus een introvert persoon vol zelfvertrouwen naar voren. Ik ben er achter dat ik altijd geprobeerd heb een beetje extraverter te worden. Dát moet ik dus niet doen, want dat ben ik niet (is me ook nooit gelukt)
Of iemand introvert is of extravert is een karakteronderdeel. Verlegenheid is een houding, aangeleerd gedrag, een truckje. Tenminste dat heb ik bedacht. Misschien een beetje laat, maar beter laat dan ooit.
En hoe het verder gaat met mijn ontwikkeling?? Heb de afgelopen weken erg in het leven gestaan en heb even geen tijd gehad om als een helicoptertje boven het leven te staan en te beschouwen. Het wisselt elkaar af! (dank je voor het vragen)
Je had nog een antwoord van mij tegoed. Zoals je wellicht hebt gezien, heb ik weer een avondje Merudi ingepland (tja, druk, druk)
Introvert en verlegenheid hoort inderdaad niet per sé bij elkaar en dáár ben ik dus eigenlijk net pas achter (in relatie tot mijzelf). Wat staat meer op de voorgrond??? Verlegenheid denk ik en die gaat langzaam verdwijnen en dan komt er dus een introvert persoon vol zelfvertrouwen naar voren. Ik ben er achter dat ik altijd geprobeerd heb een beetje extraverter te worden. Dát moet ik dus niet doen, want dat ben ik niet (is me ook nooit gelukt)
Of iemand introvert is of extravert is een karakteronderdeel. Verlegenheid is een houding, aangeleerd gedrag, een truckje. Tenminste dat heb ik bedacht. Misschien een beetje laat, maar beter laat dan ooit.
En hoe het verder gaat met mijn ontwikkeling?? Heb de afgelopen weken erg in het leven gestaan en heb even geen tijd gehad om als een helicoptertje boven het leven te staan en te beschouwen. Het wisselt elkaar af! (dank je voor het vragen)
liesanne
dec 21 '07
Hoi Grunie
Ik denk dat een karakter voor een groot deel is ontstaan tijdens je opgroeiproces en minder aangeboren is. Daarom vraag ik me dus af of iemand in aanleg introvert of extravert is, eigenlijk denk ik van niet...
Verlegenheid zie ik nou eigenlijk juist wel weer als een soort van menselijke uitingsvorm van een bepaald gevoel, m.i. niet zozeer aangeleerd maar eerder een door veel opvoeders bekritiseerde eigenschap, waardoor deze 'eigenschap' er vaak niet mag zijn.
En nee, het lukt niet echt -anders te zijn dan hoe/wie je bent-, maar hoe jij 'bent' is vast een hele mooie pure Grunie, zonder al die etiketten die we vaak hebben gekregen (en gegeven aan onszelf)...
liefs Liesanne
Ik denk dat een karakter voor een groot deel is ontstaan tijdens je opgroeiproces en minder aangeboren is. Daarom vraag ik me dus af of iemand in aanleg introvert of extravert is, eigenlijk denk ik van niet...
Verlegenheid zie ik nou eigenlijk juist wel weer als een soort van menselijke uitingsvorm van een bepaald gevoel, m.i. niet zozeer aangeleerd maar eerder een door veel opvoeders bekritiseerde eigenschap, waardoor deze 'eigenschap' er vaak niet mag zijn.
En nee, het lukt niet echt -anders te zijn dan hoe/wie je bent-, maar hoe jij 'bent' is vast een hele mooie pure Grunie, zonder al die etiketten die we vaak hebben gekregen (en gegeven aan onszelf)...
liefs Liesanne
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
