[ ged } Mijn meisje

Ik zie haar zo goed..
Jouw kleine meisje..
En weer wil ik haar kleine handje pakken..
Haar vertellen dat het veilig is..
Als een moeder mijn armen om haar heenslaan..
Haar wiegen en troosten..

Ondertussen staat mijn kleine meisje..
In dezelfde schaduw...
Zij strekt ook haar handjes uit...
Ook zij wil die liefde...
Zij ziet mij ieders handje pakken..
Behalve het hare...

damn girls,

alweer kippevel vandaag.

Wat ontzettend mooi!

Al begrijp ik heel goed wat je bedoelt Karin .....

Maar zie je ook dat uiteindelijk in de kring van handjes jouw handje ook weer wordt gepakt ? Dat je door al die mensen en handjes heen uiteindelijk ook weer je eigen hand pakt ?

Maar ik begrijp je verdriet, knuffel.
Laat je even troosten, kleine meid.....

Helaas ik zie alleen een kruisje Karin ...

Al die kleine meisjes bij elkaar...
Zo mooi, mijn klein meisje is blij zichzelf te herkennen in jullie woorden.
Zo krijgt het kleine meisje bestaansrecht.
Dankjewel

Het grootste gedicht ooit geschreven
Zijn alle dichters al ontgroeit,
De poëzie, aangeboren en ongezegd gebleven,
Van het slechts vier jaartjes zijn

Nog jong genoeg om deel te vormen
Van Moeders Natuurs grote impulsieve hart
Als kameraad van vogel, beest en boom,
Blij en onbevangen als de bij-

En toch met heerlijk inzicht toegerust
Om elke dag een nieuw paradijs te bouwen
Verrukt elk zintuig te ontdekken
Zonder ontsteltenis en zonder veinzen!

In je onbezoedeld helder oog
Geen geweten, geen verbazing:
's Levens raadselen aanvaard je, zonder vragen,
Je vreemde Goddelijkheid bewaard...

En het leven dat alle dingen rijmen laat
Kan ook jou, eens, tot dichter maken-
Maar er is een tijd geweest, o tere elf,
Waarop jij was: de POËZIE zelf!

(Christopher Morley)

Mooi gedicht Dilani. Ik neem aan dat jij MB bent?

Ik zie twee knuffelaartjes Dilani, misschien moet je je computer eens opschonen van alle cookies en zo.

Ah das een optie, Karin...kijken of dat werkt.

Ja klopt Nims ik ben mb.

Wow, mooi gedicht, en vanuit de gedachte van een kind..

Als dat voor jou zo is, is dat goed Willem.

Echter hij is juist geschreven vanuit de volwassene met een roep naar het eigen kind....juist de volwassene die iets mist en herkent.

Een liedje over mijn kleine meisje...en het is duidelijk familie van jouw meisje Dilani, ik schrik er zelf van- help plagiaat?!
Of hebben we het hier over iets universeels...

The little girl
She's left alone in a cold dark room
The little girl
with her fearful eyes
wide open, cold as ice
A shady girl in a shady world
nothing to play with
no one around

Her tiny hands reach out
But where's her mother

The little girl inside of me
AM I her mother
Is she me
I'll hold her hands
And carry her in me

I see her
Inside the whale
She's resting
The whale leads us home

Iets heel erg universeels ben ik bang Inneke...

Damn hij raakt idd, de lege kamer en de dode ogen.
Ik heb nog een soortgelijk gedicht waar die ook zo in genoemd staan.

Er zijn idd stukken griezelig gelijk.
Raar eigenlijk ...het zou troostend moeten zijn om de herkenbaarheid en toch is het dat ergens niet....

Dank je voor het neerzetten Inneke.

Het besef dat je alleen bent.

@ Nims:Ja en nee. Het besef dat je iets in je draagt wat gekoesterd wil worden, iets waar je als 'grote mens' (van 1.56m :-)voor moet zorgen omdat datgene wat gekoesterd wil worden anders over jou gaat heersen en dan...is het heel moeilijk leven. Als je, daarentegen, het verbond aangaat word je een 'heel' mens, vind je iets terug wat je verloren dacht te zijn. Althans, dat is mijn aanvoelen.

@ Dilani: ik bedoelde ook de schrijfstijl. Ik schrok van die gelijkenis. Ik dacht "de dju, plagiaat!"

Maar datgeen, ben je toch gewoon zelf?

Datgeen ben je zeker zelf.
Maar soms ben je zo ver van jezelf afgedwaald, of heb je je op een bepaalde manier afgesloten dat je bepaalde stukken van jezelf bijna niet meer aan kan raken.
Ze zitten daadwerkelijk, vaak met reden, diep in jezelf weggestopt.

Het kan dan gaan om emoties, herinneringen, maar ook daadwerkelijk je eigen ik-je.

In feite ben je het daadwerkelijk contact met jezelf kwijtgeraakt.
Op een bepaald moment in je leven kan je dat erkennen en de keuze maken om daar wel of niet iets mee te doen .
Maar iets wat lang verborgen of verstopt in je heeft gezeten, komt soms met moeite tevoorschijn. Je herkent het zelf vaak niet als gevoelens , emoties, herinneringen die van jezelf zijn.


Het gaat een beetje ver om helemaal uit de doeken te doen hoe deze dingen kunnen ontstaan, maar in feite komt het er meestal op neer dat de kindsgevoelens in een periode geen juiste waarde en normen hebben meegekregen en de boodschap heeft gekregen dat het niet mag bestaan.

Om dat weer ' recht ' te zetten is een behoorlijk proces, en gaat vnl. om het erkennen van oude pijn wat nooit gevoeld is , maar direct 'verstopt' is , het zien dat er niet voldaan is aan behoeften die destijds nodig waren en eigenlijk als volwassene jezelf de boodschap meegeven dat je die behoeften wel mag hebben.

Summiere versie dit en vanuit mijn beleving.

Wellicht dat Inneke of anderen er nog andere woorden voor hebben of het op een andere manier hebben beleefd.

In het topic emotionele pijn heb ik een aantal links neergezet waar eea neurologisch neergezet is en hoe dit bij een persoon kan ontstaan.

ik heb al verschillende keren gesproken over subpersoonlijkheden.
We zijn geen 'blok' persoon uit 1 geheel. We bezitten allemaal heel veel verschillende facetten, deelpersoonlijkheden...die mekaar kunnen tegenwerken of helpen. Kwestie is ze uit het onbewuste te halen en te integreren...

DAt is de superkorte en superdroge uitleg.