HELP!!!

Accepteer dat het lot dit bepaald heeft, en maak gebruik van deze wetenschap om zo nog 2 hele goede en mooie jaren met je vader te hebben.

Beter goed afscheid genomen te hebben, dan een situatie te krijgen waarin je de rest van je leven een schuld gevoel hebt dat je geen afscheid hebt kunnen nemen. (wat overigens onterecht is, want de overleden persoon weet hoe je je voelt, en accepteert dat.)

ja, maar ik denk niet dat andere mensen weten hoe sterk de band tussen mij en hem is. dat maakt het nog moeilijker.

Nou en?

Hoe wil je dit gaan veranderen dan? Dat kun je niet. Dit zul je moeten accepteren, one way or the other.

Daarom kun je het beste die 2 jaar zo goed mogelijk met hem doorkomen. Wees ook open naar elkaar en ontken niet dat het niet gebeurd, want het gebeurd toch wel. En mocht het niet gebeuren wat onwaarschijnlijk is, dan is dat mooi mee genomen.

ik kan niets veranderen, dat weet en besef ik ook heel duidelijk. maar dat wil niet zeggen dat ik het er niet ongelooflijk zwaar en moeilijk mee heb.

Maar daar heb je alle recht toe. Weet je vader dat je er zo mee zit? Zo niet, raad ik aan om het er ook met je vader over te hebben.

ik ga hem daar niet mee belasten. het komt zoals het komt en hij heeft het al best lastig met zichzelf en zn omgeving.

En wat nou als hij jou iets kan vertellen dat jou helpt om over dit probleem te komen, en wat als hij de enige is die deze informatie heeft?

het enige wat hij dan zal zeggen is dat ik me daar niet druk om moet maken. nee daar heb ik veel aan.

Maar als hij niet weet dat je je er druk om maakt, kan hij daar ook geen rekening mee houden, in welk opzicht dan ook.

Ik kan me heel goed indenken dat dit ongeloofelijk zwaar voor je is, net als voor je vader. Maar probeer toch positief te blijven en zoals Chip al zei geniet nu nog.
Als jullie allebeide deze tekenen hebben gehad probeer deze dan in je voordeel te gebruiken. Er zijn veel mensen die totaal onverwacht iemand verliezen. Echt afscheid nemen is er dan vaak niet bij (niet dat dit het verlies minder pijnlijk maakt). Ik denk dat jullie deze tekenen niet voor niets krijgen.
Eerlijk gezegd denk ik ook niet dat je je vader ermee belast. Denk je zelf niet dat het belastender voor je vader is jou eronder te zien lijden?
Ik ken jullie natuurlijk niet persoonlijk maar denk dat jullie dit wel samen moeten delen.

In iedergeval wens ik jullie veel kracht & liefde.

Deborah

eerlijk gezegd hebben we het er niet over. als ik bij hem ben dan doe ik ook alsof er niets aan de hand is. hij is zelf ook positief over alles en ziet dat ik nu gelukkig ben. als ik het er met hem over zou hebben raakt hij ook weer in de put. ik zal het denk ik toch anders moeten doen.

Probeer je eens voor te stellen wat er gebeurd als hij plots is overleden, op een moment dat je toch niet verwachtte, en denk na over hoe je dan reageert en wat je had gedaan als je het terug kon draaien. Wedden, dat je dan denkt: had ik het maar tegen mijn vader gezegd, toen het nog kon...

Geloof me, jij tilt dit allemaal veel zwaarder dan je vader doet. Sterker nog, ik denk dat wanneer je het je vader verteld, hij dit kan gebruiken om steun uit te putten.

Je moet het doen zoals je zelf wilt,uiteindelijk moet je het zelf doen.
Maar omdat er help bij dit topic staat bieden wij je wat gedachtes van ons aan.
En volgens mij is het nooit goed zo'n onderwerp dood te zwijgen.

Deborah

ik denk dat je bevoorrecht mag zijn om het nu al te weten.

hoeveel mensen zouden niet willen dat ze het van te voren hadden geweten?
toch zouik ook zeggen praat er met je vader over, gewoon een keer es een balletje opgooien.
denk dat hij heel anders reageerd en denkt dan jij op dit moment.

je bent verre van objectief, dat is ook heel logisch en het is ook heel zwaar.
misschien is dat juist wel de reden dat je erop voorbereid wordt, zodat je dit samen met je vader kunt doen zodat je er eerder overheen bent, of dat de klap niet groot is.

heel veel sterkte in elk geval, en probeer niet voor je vader te denken dat kan hij zelf wel.

ik denk ook niet voor hem, maar ik weet hoe hij in elkaar steekt. hij is over dit ook heel luchtig. heb het namelijk voor een poos geleden al met hem erover gehad. maar nu komt er nog iets bij waar ik mee zit. hij wil namelijk niet begraven of gecremeerd worden, maar in stukken gesneden en op zee gegooid. dat is zijn laatste wens. maar ik heb tegen hem gezegd dat dan bijv. ik en de rest van zn naasten geen plek hebben om naar terug te keren. ja, ik kan wel ergens heen gaan, maar wat moet ik daar als hij daar toch niet ligt?? wie redt mij uit deze vage situatie??

Het klinkt misschien egoistisch wanneer je zegt als jij in zee wordt gegooid hebben wij geen plek om heen te gaan ,omdat je er niet ligt.
Het klinkt raar maar ik weet precies waar je het over hebt.

Mijn opa en oma hebben beide ook geen plek, zij zijn namelijk uit gestrooid. In het begin vond ik het raar ,maar uit eindelijk realiseerde ik mij dat die persoon altijd wel bij jou zal zijn en met die persoon ook na zijn of haar dood ook best kunt communiceren.

Bv. mijn vriend zijn moeder is overleden, maar hij zou nooit naar haar graf gaan, omdat hij het raar vindt om daar te staan en met de wetenheid dat ze daar eigenlijk niet meer is. Want je geest verlaat je lichaam.

Ik vind het persoonlijk ook fijner om s`avonds wanneer ik alleen op bed lig om even met een nabestaande te praten.
Eigenlijk als je er over na denkt. Mijn oma was slecht ter been, mijn opa is uitgestrooid over een grasveldje, zij zou dus afhankelijk zijn van hulp om daar te komen. Misschien dat ze er een paarx is geweest op zijn verjaardag of trouwdag maar om dit probleem op te lossen had ze thuis altijd een klein altaartje met een foto van opa en een van de bloemen die hij leuk vond.

Ik denk niet dat het zo moeilijk is om nog steeds van iemand te houden ,aan te denken of om te treuren zonder een gedenksteen.

Mijn opa en oma wouden het zo, zij wouden niet dat wij voor hun graf zouden betalen en onderhoudt. En ik kan eerlijk vertellen dat ik mijn oma en opa al gevoeld heb.
Niet beide tergelijk maar ieder op een andere dag.

Ik denk dat je je vaders wensen, moet kunnen respecteren. Wat je vader zegt klinkt een beetje in mijn oren zoals aboriginals het zouden doen. Wanneer er een aboriginals in Australie komt te overlijden, wordt deze persoon achter gelaten in de natuur. Zij worden ook niet begraven of gecremeerd. De aboriginals denken zo: Wat ik al die jaren van heb gegeten wil ik nu terug geven aan de natuur. Laat de natuur nu van mij eten.
En als ik mijn mening mag geven, vind ik dit een hele mooie gedachte. Ik denk dat je vader het allemaal al wel uit gepluist heeft hoe hij het wil.
Als dit echt niet wil, dan moet je maar eens een x een heel persoonlijk gesprek met hem aan gaan. Dat is je enige manier. Wanneer hij dan toch nog op deze manier wil en niet wil toekomen aan jou`n gevoelens dan zul je het toch moeten accepteren.

Ik hoop dat het je een beetje helpt en je het misschien op een andere manier kan bekijken.

Heel veel liefs en geluk.

Ria

ik moet mezelf ff verbeteren. in mijn eerste stukje zei ik dat hij 52 word. mijn excuses, hij word 53.

gr. carolyn

nog een keer mezelf verbeteren, hij word toch 52 en dat weet ik omdat ik toch met hem erover gepraat heb. hij zei zelf dat hij het beter niet had kunnen zeggen tegen mij. ik zei daarop ook dat ik er dan ten minste een beetje op voorbereid ben. maar hij zei dat het misscien nog wel 50 jaar kan duren vvor het gebeurd. maar ik wist natuurlijk dat dat gewoon gezegd werd om mij gerust te stellen. hij maakte er ook als afsluiter ook een grapje over, dat hij dan als hij dood is daar maar ligt te denken hoe het met mij zou gaan en hoe het verder gaat. of te wel, hij is daar niet erg serieus over. hij probeert mij gerust te stellen terwijl het toch gebeurd.

gr. carolyn

Je hebt in ieder geval kenbaar gemaakt dat jij er anders over denkt. Je hebt best kans dat hij hierover gaat nadenken, en erop terug komt. (dat ligt ook een beetje aan hoe het gesprek is gegaan.)

In iedergeval goed gedaan, dat je er toch over hebt gepraat.