[verh] Eigen werk : De rotonde

En daar sta ik weer ….voor ik het goed en wel doorheb ben ik weer op het punt beland waar ik al zoveel malen was.

Elke weg die ik insla komt uit op die eeuwige verdomde rotonde…..
En weer vraag ik me af wat ik moet, welke weg ik moet nemen om te komen waar ik wil zijn.

En waar wil ik zijn ?

Vertwijfeling maakt zich van me meester….laat het niet weten me de rondjes draaien op deze oneindige rotonde ?

En ja ik sta er weer…..ik hoef niet eens mijn ogen open te doen om te kijken hoe hij eruit ziet, of er ergens een aanwijzing is, of iets veranderd is.
Want nee ik ken hem, zoveel malen ging hij al aan mijn ogen voorbij . En dan de tijd die ik er heb doorgebracht…niet wetend welke weg te nemen…rondjes draaiend om mijn eigen as.

Ik zie de weg van het Verleden, bevroren door angst durfde ik die weg nooit te gaan, tot toen. Afgedaald in de kerkers van mijn gedachten, de gesloten deuren, de kettingen die me vasthielden, stond ik uiteindelijk voor de laatste deur. Was het angst, berusting, ik weet het niet maar ineens bevond ik me weer op de rotonde en wist dat ik een andere weg moest gaan . En toch hij lonkt me, alsof hij me toefluistert, kom bij me, hier ben je veilig. Donker, geborgen, angstaanjagend en toch vertrouwd.
Fluisterend : “Zoek mijn geheimen en ik zal je antwoorden geven “.
En ooit geloofde ik daarin maar nu draai ik me om, negeer zijn fluistering en richt me op de andere kant.

Daar ligt Toekomst….
Hoe kan één en dezelfde weg er zo verschillend uitzien.
Helder en stralend, met halmen langs de weg die me wuiven …kom verder…kom verder….met in de verte de belofte van de warme zonneschijn.
Grijs en mistig, onduidelijk waar hij heen leidt en wat er achter de flarden te vinden is.
Hier gaan verwachting en angst hand in hand.
En ik ging die weg…vol goede moed mezelf bij elkaar geraapt, alle andere wegen afgesloten op weg naar wat van mij moest zijn.
Maar geheel onverwacht kwam ik op deze weg weer op de rotonde uit.

Ik keek naar Stilstaan, zag de bank als verleiding staan om me daar neer te vleien . Rust en niet meer hoeven denken stonden als zijtafeltjes naast de bank. Niet meer moeten , niet meer voelen …het enige wat er is, is niks.
Ooit kon ik de zoete warme verleiding niet weerstaan. Hij lonkte en omarmde me en eenmaal daar liet hij me niet meer gaan . Hij deed zich tegoed aan mijn energie mijn levenslust en haalde elke wilskracht uit me.
En naast mij op de bank kwamen lusteloosheid, de-motivatie, berusting en leegte liggen . Als een warme deken omsloten ze mij en bijna was ik daar gebleven. Maar brengt het mij waar ik wil zijn…nee…..dus ontworstelde ik mij aan de kluwen en rende naar de rotonde terug….


En daar stond ik weer….


Vertwijfeld kijk ik weer om me heen, Verleden fluisterde en riep mijn naam, Toekomst keek me met een leegte aan en Stilstaan had ik net de rug toegekeerd.
En nu ?

Ik weet het niet meer.
Als Verleden geen Toekomst biedt. Stilstaan me nergens brengt en Toekomst me toch weer hier uit laat komen welke weg heb ik dan te gaan ?

Opeens dringt het tot me door.
Steeds kwam ik weer terug op die verdomde rotonde en hoe goed ik ook keek ik zag geen enkele verandering, geen aanwijzing..niets.
Maar ik vergat naar het belangrijkste te kijken….Mezelf…….
Daar lag de verandering.
Met elke weg die ik had ingeslagen had ik een verandering bij mezelf teweeg gebracht. Elke weg hoe duister ook had me wat gebracht, alleen ik was zo bezig met het zoeken naar de weg, naar het kijken op de rotonde dat ik die verandering niet had gezien .

En ik besefte waar ik ook heen ga wat ik ook doe ik zal altijd terug op deze rotonde komen . Elke weg , elk moment, elke beleving leidt ongetwijfeld weer naar een moment van bezinning waarbij ik weer op mijn eigen rotonde terecht kom.

En nu zie ik duidelijk een verandering in de rotonde. Ik zie nu wat hij voor me doet en ook hoe duidelijk hij nu ineens de weg voor me aangeeft.
De weg van Heden ligt uitgespreid voor me, alle borden wijzen ineens zijn kant op . En ik besef dat ik Verleden, Toekomst en Stilstaan allemaal weer tegen zal komen, maar dat Heden uiteindelijk het enige is wat er toe doet. In het Heden leg ik Verleden het zwijgen op, maak ik mijn Toekomst en laat Stilstaan aan me voorbij gaan .

Vastberaden en met een glimlach loop ik Heden in en weet het komt goed.



© Mb 26 maart 2006