Geboren 28-03-1983 om 17.03 in Winterswijk.
Als 2e kind in het gezin, al is mijn oudere broer overleden voor zijn geboorte.
Na mij is er nog een broertje geboren.
Mijn moeder was niet heel stabiel, maar deed wel haar best. Mijn vader dronk toen al te veel en nu nog steeds. Met hem heb ik geen contact, dat is beter voor mij. Met mijn moeder gaat het sinds kort weer een stuk beter nu ze eindelijk een man heeft gevonden die haar vrij laat, haar begrijpt en er voor haar is. Mijn vader drinkt nog steeds is van een samenwoonrelatie naar een LAT-relatie gegaan omdat zijn vriendin niet tegen zijn drankgebruik en pessimisme kon. Mijn broertje woont nog bij de ex van m’n moeder. Hij overweegt om moslim te worden, hij voelt zich het meest thuis in de traditionele versie.. Dat botst een beetje met mijn geloof-gevoel. Maar we respecteren elkaars keuze, tot op zekere hoogte. Voor hem ben ik een vijand op straat maar hij zal me binnenlaten omdat ik zijn zus ben. Dat steekt, maar ’t is niet anders
Ik ben gedoopt op wens van mijn opa. (vaders kant) Mijn oma heb ik nooit gekend die heeft zelfmoord gepleegd toen mijn vader een jaar of 14 was.
Ze lijkt qua leven veel op mij. Ik heb haar als gids, van haar keuzes leer ik hoe ik het anders kan doen.
Maar ik heb niets met het R.K geloof, heb ook geen communie gedaan of het vormsel. Naar de kerk ben ik een paar keer geweest, maar dat is niet wat bij me hoort. Het voelt niet lekker om daar te zijn.
Peutertijd was niet veel bijzonders ik was wel heel druk, ondernemend en vroeg veel aandacht. Op de basisschool veranderde dat nadat ik misbruikt ben door een neef van m’n vader. Details doen er niet toe. Dat was in groep 3 ik was toen een jaar of 6- 7. Dit weet ook niemand op m’n man na.
Direct daarna veranderde veel dingen, ik werd bezocht door mijn oma. Ik heb haar gezien in het trapgat, ze droeg een witte jurk met grote roze bloemen. Ook al was ze overleden. Niet veel later kwamen er een uittreding. En die kwamen vaker. Ik kon er met niemand eigenlijk over praten. Mijn moeder die had het al druk met zichzelf en mijn broertje die moeilijk opvoedbaar was. Mijn vader die was of werken of dronken en dan viel er met hem niet te praten. Alleen over zijn eigen sores en hoe moeilijk hij het wel niet had. Hij maakte daar ons zelfs voor wakker.. ‘Ja en die kast is gemaakt door opa en vroeger bla bla bla’.
Ik deed er toen niets mee eigenlijk.
Daarna begon het gepest op school. Opgewacht buiten het schoolplein en uitgescholden worden voor Heks, lelijkerd enz enz. Ja over het hekszijn hadden ze toen gelijk, achteraf gezien, maar op dat moment deed het alleen maar pijn.
Op de middelbare school werd het niet veel beter. Nog steeds veel gepest. Al blinkte ik in de lesstof wel uit. Leren is niet moeilijk voor mij en wat ik weet vergeet ik ook niet meer. Maar vrienden had ik niet. Uiteindelijk heb ik dat ook maar opgegeven en ben gaan spijbelen. Lekker thuis, daar is het veilig.
Ik heb een hele stomme foute gemaakt door openlijke geweldpleging te doen met een buurjongen, Ik was toen 14. Daar heb ik m’n straf wel voor gekregen.
12 uur sociale vaardigheidstrainig, een ondertoezichtstelling en ik ben gaan wonen in een pleeggezin. Elke keer weer werd ik daar herinnert hoe ik bij hun kwam. ‘één weekendtas met kleren en spullen, met kapot ondergoed enz enz’ En iedere keer weer moest ik dankbaar zijn voor wat ik heb gekregen.
M’n pleegvader was alcoholist en maakte graag gebruik van het feit dat ik me daar helemaal niet thuis voelde, ik kon m’n ei niet kwijt, met niemand praten over wat ik meemaakte in m’n jeugd. Want ze waren van ‘de gemeente’ gingen ook naar de ‘kerk’ en dankten voor elke maaltijd. Hij heeft mij een tijdje sex. Misbruikt. Geschokt en vooral bang om geen huis meer te hebben liet ik het een tijdje toe. Want als ik daar niet meer kon wonen.. waar moest ik dan heen? Ontzettend naïef van me. Mijn pleegmoeder weet dit nog steeds niet al had ze wel vermoedens. Maar het rechtstreeks aan mij vragen heeft ze nooit gedaan.
Gelukkig leerde ik toen mijn man kennen. Het was voor ons beide een ‘Hij-zij is het!’ gevoel. En dat gevoel was zo sterk, dat we een tijdje onafscheidelijk zijn geweest. Hij heeft m’n pleegmoeder laten zien wat voor man hij had (sex.misbruik buiten beeld gelaten) dronken, nooit er voor haar zijn. Dat ze besloot van hem te scheiden. Ze heeft daarna 1x geprobeerd mijn man te verleiden. Een doodsteek voor mij. Gelukkig heb ik dat pas veel later gehoord, maar mijn gevoel loog er niet om. En nog steeds vind ik dat ontzettend oneervol, laag bij de grond.
Mijn pleegmoeder ging scheiden, mijn pleegbroertje bleef bij pleegvader, mijn oudere pleegzus ging met pleegmoeder en mij mee.
Maar ook in het nieuwe huis, ging het niet goed. Ik voelde dat ik daar niet hoorde, ik werd niet begrepen en ik kreeg geen mogelijkheid om eens alles vrijuit te vertellen zonder meteen commentaar enz te krijgen. Nee waardering was er niet echt ook al studeerde ik af aan het VBO met 6x een 8 en 1x een 7.
Ik sloot mezelf van ‘thuis’ af, bracht veel tijd door op m’n kamer met het lezen van boeken. Over van alles en nog wat. Ik had een pasje van de bieb op school en nam elke week een aantal nieuwe boeken mee om te verslinden… Dat werd saai genoemd en ‘niet leuk voor je vriendje’. Ik ging veel stappen, dronk veel te veel, maar had het altijd wel leuk. Ja tuurlijk
ik was niet thuis.Toen ik 18 werd en mijn ondertoezichtstelling verliep heb ik meteen mijn spullen gepakt en ben vertrokken, naar mijn moeder. Maar daar was het ook niet je van het. Ik werkte 32 uur in de week als kok in een restaurant. Daarnaast ging ik nog 1 dag in de week naar school.
Januari 2002 werd de drang zo groot om te stoppen met de pil dat we dat ook gedaan hebben. We gingen samenwonen, trouwen. ’t Leven zat mee.
De mensen waren boos op mij, dat ik mijn pleegmoeder zo heb laten vallen terwijl ze altijd voor me klaar stond… Ik heb me er bij neergelegd. In 2004 zijn we verhuist naar Almere, maar dat liep helemaal uit de hand toen m’n schoonmoeder vond dat ik mijn kinderen verkeerd opvoedde. Ruzie gekregen en ik ben met de meisjes bij mijn vader gaan wonen. Voor 6 weken weer terug ‘in hell’. Hij dronk nog steeds veel te veel ondanks het verzoek dat niet te doen waar de meisjes bij zijn. Ik was even weer een bang kind . En dat was echt de druppel. Toen we eindelijk weer een huisje samen hadden in almere is het voor mij ook steeds moeilijker om weer contact te zoeken. Ik wil het niet meer eerlijk gezegd, ik kan er niet tegen dat iemand zo omgaat met z’n leven. En anderen daar zo mee beïnvloed.
In oktober 2004 verhuisten we naar lelystad, huren via makelaar, duur maar veilig dachten we, tot we er achter kwamen dat de hypotheek helemaal niet betaald werd en we eruit moesten. In mei 2005 verhuist naar Almere, waar Jillian geboren is, ik nog meer met mezelf bezig ging. Want ja, als je voorspellingen doet die uitkomen, wil je weten hoe dat kan.. IK verdiepte me in natuurmagie, hekserij, ben vaker gaan mediteren. Heb een tarotdeck gekocht, die me nooit in de steek laat, ben een altaartje gaan maken en langzaam aan begreep ik wat meer van mezelf. Onverwacht kregen we er toch nog een baby bij.. Niet de planning en ik heb ook heel sterk zitten twijfelen of we er wel goed aan deden. Eindelijk eens voor mezelf gekozen en toch volgehouden, de hele zwangerschap bezig geweest met verdedigen en spullen inpakken want ja we moesten ietsje groter gaan wonen. Vrienden lieten me ineens vallen, lieten niets meer van zich horen en waren zo aardig om Huisje gekocht in Lelystad. Zwangerschap ging goed. T was erg zwaar met 3 nog hele kleine kinderen maar ja doorzetten word beloond en ik heb de meest bijzondere bevalling gehad die ik me maar kon wensen. Intuïtief is ze geboren in het ziekenhuis zonder hulp van de verloskundige, met een paar aanwijzingen van m’n mannetje. Echt bijzonder, precies wat ik de hele zwangerschap dacht ‘ik kan het helemaal alleen ook, heb geen hulp nodig’.
Dat was 15 december vorig jaar.
Mijn man was toen 2 dagen thuis met wat ze dachten een burn-out.
Dat bleek een depressie te zijn die al ruim 2 jaar duurde.
Dat in combinatie met ernstige ADHD en een hernia, die de zenuwen zo verdrukt dat zijn onderlijf functie verliest. Was verrekte zwaar.
Hij begroef zich sinds 2005 in z'n werk, was bijna nooit thuis en als ie thuis was ging non stop de telefoon. De kinderen voedde ik alleen op. En in je eentje is dat bijna niet te doen, als ze bijzonder zijn. De verhuizingen die regelde ik, zowel op papier als het in en uitpakken. Hij moest werken...
Onze kraamverzorgende heeft thuisbegeleiding aangevraagd, want we waren best overbelast met 4 heel kleine kinderen. 4 kleine kinderen is geen probleem maar wel als er 2 continu aandacht vragen op alle mogelijk bedenkbare manieren. We kregen begeleiding bij de algemene opvoedingsperikelen, maar toen we dat traject door waren, was het niet voldoende. Ashley en Michelle staan nu op de lijst voor onderzoeken naar ADHD en (waarschijnlijk) PDD-NOS. Ik sta erg sceptisch tegenover bureau jeugdzorg, pleegzorg en OTS enz. Ik ben zelf een levend bewijs van de misstanden in de jeugdzorg. Net als mij man. En ik zie het als een streven om ze op alle mogelijke vlakken zo te ondersteunen dat medicatie nog heel lang niet nodig is. Ze een normaal zelfstandig leven kunnen leiden.
Ik probeer zoveel mogelijk balans te brengen, en dat is voor mij niet al te makkelijk. Ik heb nooit balans mee gekregen van thuis, of orde, of rust.
En mijn man is juist geen gezinsdrukte gewend, die is opgegroeid in een instelling.
Ik voel me nu in iedere geval een stuk completer dan eerst. Ik weet wat ik wil. Maar kan dat nog niet helemaal vorm geven. Ik probeer wat meer op m’n kracht en gevoel te werken. En mezelf te vormen tot degene die ik ben en graag wil zijn. Met alle kanten die bij mij horen. Ik heb een grote drang naar zelfexpressie in de vorm van zingen en schrijven. En ik probeer dat dan ook zo veel mogelijk te doen als ik daar tijd voor heb.
over een aantal jaar.
