Menno is getest: ADD

Ik vind het eerlijk gezegd nooit zo prettig wanneer artsen dit soort diagnoses stellen. Hun hebben geen nieuwetijdskinderen in hun vakkenpakket gehad, om nog maar te zwijgen over medicijngebruik.

Misschien dat een natuurarts iets voor hem is. Niet alleen kunnen hun een betere diagnose stellen als het inderdaad zo is dat Menno een nieuwetijdskind is, ze kunnen hem ook begeleiden.

Ik ga verder niet zeggen of je wel of niet naar het advies van die arts moet luisteren, want ik ken Menno zelf niet.

Ik hoop dat je er wat aan hebt.

Ik vind het eigenlijk wel raar dat ze meteen weer een stikker plakken op Menno. Hoewel ik wel goed snap dat je bevestiging nodig hebt van het feit dat jij doorhad dat hij iets anders was dan de rest, maar wat kun je er mee? Hoe oud is Menno? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat een kinderpsycholoog op de hoogte is van nieuwetijdse kinderen, en daarmee een verkeerde diagnose kan stellen. Misschien is het een idee om het betoog van Debiorah te printen, en mee te nemen:
http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php?ubb=showflat&Number=13796#Post13796

Weet jij ook wat Menno er zelf van vindt? Ik denk dat dat het belangrijkste is. Heeft hij er last van, ja dan kun je wat ondernemen. Heeft de rest er last van, hoe kan je anders de wereld veranderen .

Bedankt voor je openhartige verhaal!

Goed idee, ik sta ook helemaal achter het idee dat autisme en aanverwante " stoornissen" duidt op nieuwetijdskinderen.
Debiorah ziet (in mijn ogen) kindjes zoals ze zijn, niet zoals de maatschappij ze bestempeld.
Met deze kindjes is niets mis, medicijnen kunnen een hulpmiddel zijn om deze kindjes in de maatschappij te laten meedraaien, het grappige is dat de meeste van de kindjes deze maatschappij juist verfoeien en als ze ouder worden er hele andere ideeen op nahouden als wij.

Juist niet anders zoals wij (Merudianen )

Juist, jij zegt het beter Nims
Ik zei wij maar bedoelde de andere wij, lol.

Lieve Es,
Ik begrijp dat dit bericht je ontzettend bezig houd. Ik vind het heel dapper van je dat je dit zo persoonlijke stuk hebt geschreven. Ik snap dat je door de testen meer duidelijkheid probeert te krijgen over wat er nou precies aan de hand is met Menno. Zeker in de maatschappij vandaag de dag kan het belangrijk zijn een diagnose te stellen omdat dit je kan helpen eventuele hulpverlening in te schakelen. Aan de andere kant ben ik niet de persoon die deze testen als een absolute waarheid aanziet. In mijn ogen is het een middel om bepaalde zaken duidelijk te krijgen maar niet om je kind te zien als de uitkomst van een test. Een mens is meer dan zijn vaardigheden of IQ en wat er nu niet is kan nog ontwikkeld worden. Mits het kind een liefdevolle en stimulerende omgeving heeft.

Wat je verteld over je huisarts schokt mij diep, maar helaas is het wel een oordeel dat vele ouders van speciale kinderen krijgen. Dit komt voort uit onbegrip en onwetendheid laat je hier dus niet door beinvloeden. Jijzelf weet wel hoe het zit. Als je echt zo'n slechte ouder was geweest had je niet eens de moeite genomen om je af te vragen wat er met Menno is!

Waar ik wel nieuwsgierig naar ben is hoe zie jij Menno? Wat zijn de dingen die jij hebt gezien waardoor je de stap hebt gezet om Menno te laten onderzoeken? Zou je kunnen beschrijven hoe Menno is, hoe oud, wat doet hij, wat kan hij wel of niet, hoe gaat hij met andere kinderen om? En als laatste hoe ga jij/jullie om met Menno, hoe reageer je op hem?

Als je wilt kan je ik je informatie geven over ADD en autisme en de visie die ik hierop heb. Ook zou ik je eventueel tips kunnen geven hoe je hiermee om kunt gaan. Maar dit wil ik graag doen naar aanleiding van de vragen hierboven omdat dit mij een beter beeld geeft. Daarnaast kan ook het stuk dat ik heb geschreven over nieuwetijdskinderen je misschien wat meer duidelijkheid geven.

Ik wens je in ieder geval veel kracht en liefde toe. Heb je vragen ik help je graag!

Kijk, zo ken ik jullie, we denken allemaal hetzelfde.
Menno functioneert niet goed op school. (Hij is 7, groep 4)
Maar, zoals de juffen en de psychologe al zeiden, tegenwoordig is dat met een hoop kinderen zo, en valt Menno daardoor niet echt heel erg uit de toon.
Aan de andere kant, hij is intelligent genoeg, maar leest nog steeds op avi 1, hooguit 2, dat is het niveau van 4 maanden leesles.
Een diagnose helpt hem om de extra steun te krijgen die hij nodig heeft, en ons helpt het om hem te steunen in wat hij kan en niet kan. Als het goed is krijgen we straks een beter beeld van wat wel en niet haalbaar is voor hem. Het is dan wel heel lullig, zo'n sticker, maar aan de andere kant haal je dus wel hulp in huis die we goed kunnen gebruiken.

En nu verder met de vragen en opmerkingen van jullie:
@ LPChip: zie bovenstaand.
@ Nims: je moest eens weten hoeveel onze consultatiebureau/schoolarts weet over autisme, hoogsensitiviteit en dergelijke. Toen ik daarover met haar begon vond ze het helemaal niet raar.
Menno weet overigens niets, hij heeft alleen maar 'gespeeld' met een mevrouw die van alles van hem wilde weten, zeg maar. Voorlopig houden we dan nog zo, het komt wel, hij is pas 7.
@ Karin: precies, zo voel ik dat ook, behalve dan dat ik Debiorah niet zo goed ken, haha. Maar aan de andere kant ben ik ook een nuchtere moeder die denkt 'Menno moet later wel met de maatschappij mee kunnen.' Maar ik denk ook 'we kunnen een stukje maatschappij aanpassen aan Menno, zodat hij zo goed mogelijk kan ontwikkelen', vandaar mijn twijfel over medicijnen.
@ Debiorah: hier kom ik nog op terug, ik moet Menno ophalen en ik heb een brullend meisje een verdieping lager.
Ik ben erg geinteresseerd in jouw ideeen, dus ik hou me aanbevolen, ik hoop dat ik vanavond meer tijd heb om er even voor te gaan zitten.
Zoals het er nu voor mij uitziet is het eerst de kinderpsycholoog afwachten en dan een balans gaan zoeken tussen de verschillende mogelijkheden die er zijn. En eerst maar eens gaan uitzoeken wat er allemaal mogelijk is aan behandeling! Want hij moet wel geholpen worden. Hij kan nog niet eens zijn veters strikken!

Soms kun je de maatschappij inderdaad een beetje aanpassen, mijn Tony is elf en schoenen strikken hebben we opgegeven. Hij kan het gewoon echt niet, dus koop ik schoenen met klittenband. Probleem opgelost voorlopig
Het medicijnprobleem heb ik een hele tijd vooruit kunnen schuiven tot Tony in mijn ogen redelijk goed zelf kon beslissen. Nu geeft hij zelf aan dat hij het toch graag wil proberen. Ik heb hem zo goed mogelijk proberen uit te leggen wat de voor en nadelen kunnen zijn en dat als het hem niet bevalt we meteen kunnen stoppen. Nu nog een arts vinden die hetzelfde denkt als wij.
Het is heel goed om naar deskundigen te luisteren maar vlak alsjeblieft je eigen gevoel niet uit, niets is zo sterk als de intuitie van een moeder, en ook al is Menno nog klein, hij begrijpt meer dan jij denkt.
Juist met nieuwetijdskinderen (is mijn ervaring) kun je enorm goed praten, verwacht geen gesprek op volwassen niveau maar het zou me niet verbazen als hij nu al een duidelijke mening heeft.
Vaak hebben kindjes als Menno een enorme fixatie op een bepaald gebied, mijn Tony heeft dat met dinosaurussen. Toen ik doorhad dat lezen bij hem niet liep zoals het moest lopen heb ik juist veel dinoboeken gezocht, juist door zijn fixatie op die dino´s kreeg ik hem aan het lezen en ging hij met sprongen vooruit.
Ik vind het knap van je dat je nog met nuchtere ogen naar de situatie kan kijken, de verhalen van sommige artsen en therapeuten kunnen je soms behoorlijk op het verkeerde been zetten.

Hoi Karin,

klopt helemaal, Menno heeft het met raketten en de ruimte en alles wat daarbij hoort. Momenteel gaat het alleen nog maar over Pokemon. Als je hem 's ochtends gedag zegt krijg je een verhaal over Picachu terug.
Klopt ook van het kunnen praten met Menno. Ik zat al te denken om hem zelf te laten beslissen over het medicijngebruik, mocht het zover komen. Hij begrijpt altijd heel veel en kan goede keuzes maken vind ik.
Ik wil mezelf ook laten testen, ik vind mezelf ook terug in alle punten op de SADD website. Maar eerst Menno.

En voor Debiorah:

Over wat je zegt over ontwikkeling, dat klopt helemaal, maar, hij is nu 7, leert nu de basis op school, en die moet wel goed binnenkomen. En blijven hangen, want daar moet hij het de rest van zijn leven mee doen. Als een pil daarmee zou helpen dan vind ik het dat waard. Hij moet kunnen lezen en schrijven, en zoals het er nu uitziet gaat het met een iq op dat gebied van 128 evengoed niet echt lukken.
Oh, brul beneden, ben zo terug. Mijntje kreeg haar speelgoedbak niet open.

Voor mijn gevoel is ADD ook wat anders als autisme, want Menno is voor het grootste gedeelte van de tijd wel gewoon 'hier', zeg maar, het zijn meer momenten dat hij er tussenuit piept in gedachten.

Nog even een beschrijving van Menno. Hij is 7 jaar oud, altijd een beetje een vreemd figuur geweest, heel lief, echt een schatje, heel eigenwijs, weet precies wat hij wil en hoe hij het wil hebben. Zit veel in zijn fantasiewereld, is met moeite 'erbij' te slepen. Wil dat alleen als hij iets leuk vindt. Spelen met andere kinderen is moeizaam. Zijn grote vriend is in mijn ogen ook een nieuwetijdskind, maar daar hoef ik met zijn moeder niet over te beginnen, haha. Ik probeer haar altijd wel op de positieve kanten van haar zoon te wijzen en van een andere kant te laten bekijken en dat werkt wel moet ik zeggen.
Hij heeft veel humor, we lachen wat af hier, hij is heel lief en zorgzaam voor Mijntje van 2, ze kunnen echt heel goed overweg samen.
Menno heeft lange antennes voor andere mensen, zie de verhalen over mijn vader, daar speelt Menno een grote rol in. Toen hij klein was gaf hij sommige mensen kleuren. Hijzelf was eerst geel, toen rood, mijn man is rood, ik ben blauw en mijn vader was grijs volgens hem.
Tjee, wat moet ik allemaal nog zeggen, Menno is gewoon een kind wat opvalt omdat hij zo lief en rustig is en teruggetrokken. Met twee kinderen uit zijn klas is het contact heel goed en is hij zichzelf. Voor de rest sluit hij zich af.

Okee, hier laat ik het even bij, wil je nog specifieke dingen weten hoor ik het wel.
Ik wil heel graag jouw informatie krijgen, heb je dat op papier, of doe je dat via pb of heb je een website oid? Ik hoor het wel.

Ik vind het geweldig dat jullie me hiermee zo helpen en met me van gedachten willen wisselen!!!!!!!!!

Een hele dikke knuffel!

Esther

Oja, wat kan Menno niet.
Lang zijn aandacht ergens bij houden, lezen gaat moeizaam, veters strikken, zwemles gaat heel langzaam. Hij is ontzettend traag met alles. Trekt soms twee onderbroeken over elkaar aan omdat hij vergeet die vieze eerst uit te trekken. Vergeet afspraken, veters strikken heeft hij wel geleerd, meerdere keren, maar hij vergeet het gewoon weer. Sinds kort kan hij eindelijk fietsen, hij kan goed tekenen, maar kan niet de concentratie opbrengen om echt iets moois neer te zetten.
Snap je, dat is mijn punt meteen. Als ik hem die pillen zou laten nemen, is die creativiteit dan ook weg, of krijgt hij dan eindelijk de rust in zijn hoofd om ermee aan de gang te gaan....
Maar goed, dat is ook uit te proberen in overleg. Maar dat komt allemaal wel, first things first. En dat is nu eerst de badkamer, ik ga Mijntje en de schoonmaakspullen halen! Doeg!

es

Lieve Es bedankt voor deze informatie. Ik wil graag wat voor je neerzetten alleen heb ik het nu niet aan tijd. Ik wil het namelijk wel goed doen!:)
Zeg maar wat jij wilt, ik kan het posten of pm-en. Daarnaast heb ik wel een aantal sites voor je over een methode waar ik mee werk.

Ik zal z.s.m. reageren!

Hai Es,

ik weet niet of je ermee bekend bent, maar misschien is neurofeedback iets waar je wat mee kunt.
op Internet is er veel over te vinden en ik heb er zelf ook een (klein) beetje ervaring mee....

Succes hoor!!

Lieve Es, ik heb geprobeerd wat voor je neer te zetten. Ik heb eerst een algemeen verhaal voor je opgesteld dat minder gericht is op Menno zelf. Toch denk ik dat dit heel informatief voor je is. Veel van de beschreven punten worden ook gebruikt in behandelmethodes als, the option method, the Son-rise method, Parel in de oester en het contactgerichte spelen. Veel van deze methodes worden gerbuikt voor kinderen die problemen in de ontwikkeling hebben. Met name ook voor kinderen die een stoornis hebben binnen het autismespectrum. Je zegt zelf dat je niet veel van autisme herkent, toch herken ik wel een paar punten uit je verhaal. Daarnaast vind ik sowieso dat er in veel van de etiketjes van vandaag de dag overeenkomsten zijn, zeker in het licht van de nieuwe tijd.

Hier een aantal links:
http://www.parel.nu/
http://www.optionmethodnetwork.com
http://www.son-rise.org/
http://www.selfcreation.com/index.htm

Wat ik je graag wil meegeven is mijn visie die ik heb op vele kinderen die worden gediagnosticeerd worden met een ontwikkeling- of gedragsstoornis. Hoewel er per diagnose verschillen zijn ben ik van mening dat er 1 basis is voor de omgang met deze kinderen. Dat is namelijk een accepterende, liefdevolle en stimulerende omgeving. We kunnen deze bijzondere kinderen (in het licht van de nieuwe tijd) zien als spiegels, ze ketsen onze overtuigingen terug. Daarom vind ik dat de overtuigingen van ouders heel belangrijk zijn in de omgang met deze kinderen. Dat wil niet zeggen dat het kind per definitie een product van de ouders is! Als een kindje bijvoorbeeld last heeft van een grote gevoeligheid voor binnenkomende prikkels is dit niet de schuld van de ouders. De rol die ouders wel kunnen spelen is dan een wereld te creëren waar het kind leert om te gaan met deze prikkels.

Overtuigingen
Een overtuiging is bijvoorbeeld, mijn kind zal dan nooit kunnen leren want hij heeft niet het benodigde IQ. Nu zul je misschien denken ja dat is toch een feit, en ja als jij daarin geloofd zal je kind niet anders geloven. Simpelweg omdat jij hem te kennen geeft dat er grenzen zijn in zijn ontwikkelingsmogelijkheden. Ook al zul je deze overtuiging nooit hardop uitspreken je kind voelt dit feilloos aan zeker een kind zoals Menno. Zeker bij bijzondere kinderen is de maatschappij erg gericht op het benoemen van de beperkingen van een kind. Wanneer een kind keer op keer bevestigt ziet dat hij dingen niet kan zal het zeer negatief werken op zijn ontwikkeling maar ook op zijn zelfbeeld! Belangrijk vind ik daarom uit te gaan en vertrouwen hebben in de mogelijkheden van een kind, je kunt voor de overtuiging kiezen dat je nooit van te voren weet wat een kind wel of niet kan leren. Of het kind dan alles leert weet je niet maar je stimuleert het kind in ieder geval om zijn mogelijkheden te verkennen.
Een overtuiging is niet altijd simpel te veranderen en daarom vraagt een bijzonder kind ook veel van zijn ouders. Ik heb persoonlijk ervaren dat bijzondere kinderen mij confronteren met mijn overtuigingen. Je moet dit alleen wel leren zien en ook naar jezelf durven kijken!

Liefdevolle en accepterende houding
Een ander heel belangrijk punt is acceptatie. Accepteer hoe en wie je kind is, jou kind is uniek en heeft zijn eigen ontwikkelingsweg. Misschien niet zoals het gemiddelde kind, maar als je heel eerlijk kijkt wil jij zelf ook niet je eigen ontwikkelingsweg gaan? Acceptatie is het onvoorwaardelijk accepteren van je kind met al zijn unieke eigenschappen. Onvoorwaardelijk liefhebben betekend dat je leert je oordelen los te laten over het kind en zijn gedrag. Als je accepteert dat het kind op dit moment het beste doet wat hij kan leer je zelf ook een meer ontspannen houding te hebben. Even zo belangrijk is acceptatie van jezelf als ouder van een speciaal kind, ook jij doet wat je kunt, veroordeel jezelf niet om de diagnose van het kind! Zowel ouder als kind moeten kunnen genieten van het leven leg daarom geen grote druk op de ontwikkeling, dit werkt vaak averechts. (Zeker bij nieuwetijdskinderen!) Niets moet, alles mag.

Dankbaarheid
Het is misschien heel raar in de wereld van vandaag de dag maar wees dankbaar voor alle kleine dingen. Iedere stap hoe klein die ook is, is er een! Hoe meer een kind beloond word voor alles wat hij wel doet hoe meer het kind gemotiveerd raakt om die dingen te doen. Je kan dit heel simpel doen door complimenten te geven, in je handen te klappen, blijdschap te tonen etc. Om het voorbeeld van de veters te nemen, je wilt graag dat een kind zijn veters leert strikken. Dan denk je nou simpel van A naar B, maar sommige kinderen hebben tussen A en B stappen nodig. Dus al neemt een kind alleen het initiatief om het te proberen, benoem en beloon dit! Ooh, wat goed je probeert je veters vast te doen! Zo leer je een kind dat het ook leuk is om te proberen en dat het niet alleen goed is als het helemaal lukt.

Begin in de wereld van het kind
Wat ik denk dat belangrijk is dat het kind een veilige basis krijgt in zijn leven. De meeste ouders doen van nature erg hun best om een veilige basis te bieden maar sommige kinderen hebben meer nodig dan het gemiddelde kind. Om je kind te begrijpen zal je dus eerst kennis moeten gaan maken met de wereld van het kind. Dan leer je te kijken door het kind zijn ogen en zie je hoe het kind de “normale” wereld ervaart.
Hoe gek het misschien ook klinkt maar de eerste stap is de wereld van het kind betreden alvorens het kind naar jou wereld zal komen. Als je begrijpt waar een kind moeite mee heeft, waar het interesses in heeft en waarom, kun je die kennis in gaan zetten. Als je leert luisteren naar het kind zal hij je duidelijk maken wanneer je ongeduldig bent, te snel wilt, teveel moet en te hoge verwachtingen van hem hebt, kortom oordeelt.

Wanneer je een basis hebt opgebouwd door je kind zijn wereld te verkennen kan je langzaam en op een ongedwongen manier proberen het kind in jou wereld uit te nodigen. Dit kun je bijvoorbeeld doen op de manier die Karin beschreef, doe iets wat Menno zijn aandacht heeft en ga op een speelse manier dingen aanbieden waarvan hij kan leren. Het voorbeeld van de dinoboeken is heel illustrerend! Ook is het belangrijk je kind iets aan te bieden wat op zijn niveau ligt, want dan is het leuk om te doen. Als een kind alleen maar aangeboden krijgt wat moeilijk is zal de lol er snel vanaf zijn, en wederom zal dit demotiverend werken en zijn zelfbeeld schaden. Wanneer een kind bepaalde taken eenmaal goed kan kun je de moeilijkheid gaan opbouwen door langzaam aan iets toe te voegen. Zo blijft het leuk en boeiend voor het kind om te doen.

Ik snap dat je worstelt met de basis van Menno zijn ontwikkeling op school maar ik denk ook dat het belangrijk is te kijken naar wat Menno aankan. Ik denk namelijk dat het hem niet helpt om taken op te leggen waar hij niet mee uit de voeten kan. Waarschijnlijk zal je dit ook bespreken op school en eventuele begeleiders.

Ik wil graag verder ingaan op jou eigen situatie maar ik dacht misschien is het eerst goed mijn visie met je te delen. Dan kan jij ook aangeven wat je meer zou willen weten of hoe je dingen zou kunnen toepassen in de praktijk. Hopelijk heb je iets aan mijn informatie.

Mooi stukje debiorah, mag ik hier een ander topic ook over beginnen, zodat onze vriend google en andere bezoekers dit ook kunnen terugvinden .

Euhm hoe bedoel je dat precies Nims, dit is toch al n topic?

Nou dit topic gaat over Menno, en ik wilde mee een algemeen topic aanmaken, hoe ga je om met nieuwe tijdse kinderen. Wordt volgens mij dan makkelijker teruggevonden. Snappie?

hmmmm...ja dan moet er wel t een en ander aangepast worden denk ik. Wil je een verzameltopic maken over nieuwetijdskinderen, met links naar merudisite en betoog bijvoorbeeld? Van mij mag het hoor

Het medicijnen gebruik kan ik begrijpen. Ik heb een broer met ADHD en die heeft hier ook medicijnen liggen. Hij neemt ze niet dagelijks maar als hij bijvoorbeeld moest leren voor examens oid dan nam hij ze wél. Uit eigen beweging want wij hebben hem daar nooit toe gedwongen. Omdat het voor hem dan makkelijker was om te leren. Hij zag ze als hulpmiddeltje.

Het is voor kinderen en jeugd niet fijn als ze aan hun hoge IQ (want vaak zijn zulke kinderne bijzonder slim. Mijn broer zit idd ook met een IQ van 122 oid.) net nadelen ondervinden. Ze doorzien alles veel te snel waardoor alles saai wordt voor hen. Leerkrachten zouden daar voor opgeleid moeten worden. Om zulke kinderen óók uitdaging te geven.

Ik zou het kind zelf laten kiezen. Laat hem 1 maal de medicijnen nemen. Zo dat hij het verschil voelt. En praat dan met je kind, vraag hem wat hij wil. Door gaan met de medicijnen of ''nooit meer'' zeg maar. Bij twijfel geef hem gewoon tijd. laat hem eventueel op een later tijdstip nog een keer proberen. Maar blijf met je kind praten. Beslist niets over zijn hoofd.

Ik snap dat je niet blij bent met deze ''sticker'' maar asjeblieft...Zie hem niet als abnormaal maar wel als een kind met een zekere moeilijkheid op dit moment. Negeer het dokters advies niet ivm nieuwetijds kinderen...Het paranormale kan niet alles verklaren in tegenstelling tot wat hier soms gedacht wordt.
Voor je kind, voor jezelf, en voor het kind zijn omgeving. próbeer die medicijnen. Kijk hoe het kind zich er bij voelt. Het kind gaat voor, no matter what! Wees niet té gesloten tov die medicijnen...Mijn broer heeft ze hier nog steeds liggen en hij neemt ze echt niet vaak. Enkel als hij wil en denkt dat het ''nodig'' is. geef je kind ook die optie...Het helpt echt. Mijn broer zegt dat hij zich rustiger in zijn hoofd voelt, dat het makkelijker is voor hem om te denken enz als niet álles zijn aandacht trekt. (mijn broer kon afgeleid zijn door een bladje van een plant dat trilde door de wind bij wijze van spreken)

@ Debiorah,

bedankt voor je uitgebreide verhaal. Ik herken dingen die we doen, maar ook dingen waar ik (en mijn man) nog aan moeten werken. Ik ga hier over nadenken en kijken wat ik kan veranderen. Ik loop hiermee natuurlijk ook tegen mijn eigen beperkingen aan, want volgens mij heb ik dezelfde chaos in mijn hoofd als Menno, en ik worstel dagelijks met de vele dingen die allemaal moeten. Vandaar ook dat ik er tegenop zie om met jouw manier van aanpak aan de slag te gaan, hoe goed het ook klinkt. Maar, het is nooit verkeerd om in ieder geval na te denken over mijn eigen houding natuurlijk.