Ik wil graag iets vertellen over wat mijn zoontje heeft meegemaakt toen hij een jaar of 4 was. Vanaf dat hij een half jaar was zag hij al "dingen". Dat uitte hij dan door op de gekste momenten vreselijk hard te gaan lachen terwijl er niets aan de hand was. Toen hij drie was vertelde hij steeds meer. Hij bleek mijn vader regelmatig te zien, mijn oma en onze hond. Hij kon precies vertellen hoe ze eruit zagen en wat ze deden. Rond zijn 4e verscheen er een meisje in beeld, althans daar vertelde hij vanaf dat moment over. Het was Silla (zijn "echte" zusje), zo noemde hij haar. Ze had mooi lang blond haar en haar gezicht was als een monster maar was soms ook mooi, zei hij dan. Dit meisje was eigenlijk altijd bij hem. Ze hoorde bij hem. (Hij vertelde dan ook dat hij en Silla en zijn echte moeder waren omgekomen bij een brand) Soms zei hij ook: "mam, je moet nu naar huis rijden, hoor, want Silla en mijn "echte mama: wachten daar op mij. Ik kan veel verhalen vertellen over wat hij allemaal heeft meegemaakt, maar eentje blijft me het meest bij. Toen werd ik zelf ook wel een beetje bang en heb toen hulp gezocht. Hij durfde van het ene op het andere moment niet meer te slapen op zijn eigen bedje. Ook durfde hij niet meer alleen naar boven of zelfs naar de wc. Na een paar weken kregen we uit hem dat hij heel erg bang was voor iemand die hem steeds lastig viel. "Een boze geest" zoals ze zeggen. Hij zag dan een vrouw die een oog had, de ander verminkt of zo denk ik...en die vrouw was heel erg boos en sneed daarom kleine kindjes doormidden. Toen hij dat vertelde, dacht ik dit is helemaal niet goed. Nu gaat het te ver. Ik heb hulp gezocht bij iemand die hem heeft proberen af te sluiten voor dit soort dingen. Het ging wel iets beter, maar ze bleef terugkomen. Toen hij het weer eens over Silla had, kreeg ik opeens een idee. Als hij Silla nu eens zou vragen of zij die boze geest niet kon laten verdwijnen. We zijn samen hand in hand naar boven gegaan en hebben ook samen Silla gevraagd of ze dat wou doen. De volgende dag was het over. Mijn zoontje heeft de boze mevrouw nooit meer gezien. Sindsdien hebben we ook afgesproken dat als het weer gebeurt hij meteen maar Silla moet vragen en dat doet hij nu. Hij is nu 6, ziet inmiddels een stuk minder en hij is ook veel rustiger geworden, maar Silla komt af en toe nog steeds terug. Volgens mij gaat hij haar nooit meer vergeten. Ik bedoel dus maar te zeggen dat oplossingen vaak veel dichterbij zijn dan je denkt en ook ben ik ervan overtuigd, dat wanneer je een boos iemand ziet dat je ze gewoon weg kunt sturen. Ik heb het zelf nog nooit meegemaakt, gelukkig maar, denk ik dan wel eens, maar mijn zoontje heeft me laten zien dat het werkt.