Er is een tijd van komen, maar ook om te gaan...

mooi geschreven Phaser, in dit geval de juiste belissing...

edit; jep, automatisch *vork*

een van de redenen waarom ik zo goed mogelijk wil leren healen, ik weet anders komen er teveel mensen enz enz, maarja boeit me niet ik wil alle leven dat zulke dingen meemaak gewoon genezen en zien dat anderen weer blij worden ook en gelukkig zijn.

en hij is heel mooi, dit verhaal.

Dit is een verhaal dat ik bijna dagelijks meemaak...

Ik doe nu stage op een palliatieve afdeling...
Deze mensen zijn niet meer te genezen, enkel comfortzorg is mogelijk bij hen.

Lijkt me best zwaar om iedere dag mee geconfronteerd te worden. Ik vraag me af, raak je er ook aan gewend zoveel "dood" om je heen? Ik zou het me niet voorstellen dat ik eraan gewend zou kunnen raken. Ik heb echt respect voor de mensen die daar op een goede manier mee om kunnen gaan. Ik vind het knap van je Phaser.

Ik heb veel respect voor je dat je dit kunt. Mensen die lijden van de pijn en ze alleen maar goed kunnen verzorgen knap hoor. Dit moet je dagelijks aangrijpen heel veel sterkte Phaser Kracht en Licht en Wijsheid. En zeker een dikke knuffel van mij,

Liefs Dieneke

Mooi en beeldend Phaser, bedankt.

Terug naar de oorsprong omdat een lichaam een ziel niet langer draagt...............

Het verdriet ligt 'm in de gehechtheid, zo althans was het voor mij.

Thomas

Mooi werk Phaser,

het is een soort begeleiden, ik bedoel de laatste fase, je kunt mensen daar rustig naar toe laten gaan..hun nog mooie momenten bieden, zodat als ze gaan ...met fijne energie naar de overkant kunnen gaan.

Liefs beschermengel

Ik dacht in het begin ook dat ik het er moeilijk mee zou hebben.

Het valt al bij al mee.
Ik ben op dienst vrolijk als altijd en enkel op momenten waar ik zie dat patienten of familie het moeilijk hebben, zorg ik dat ik mezelf een beetje rustiger maak.

Je wordt de dood nooit gewoon maar het is een deel van deze stage en daar moet ik mee leren leven.
Daarom heb ik ook deze stage gekozen, zodat ik op andere diensten in het ziekenhuis beter gewapend ben als ik met de dood geconfronteerd wordt.

Er zijn vrolijkere diensten en ik zou er ook niet heel m'n leven willen werken, maar het geeft je een ander perspectief.
Ik had schrik van deze stageplaats en daarom heb ik ze ook gekozen. Hoe vreemd dit ook kan klinken.

Ik denk juist dat het goed is om er proberen "aan te wennen". Hoewel ik me goed kan voorstellen dat het nooit went. Toch heeft het geen zin om weg te stoppen of te ontkennen, want de dood hoort net zo bij het leven als de geboorte.

Ik vind het helemaal niet zo vreemd klinken dat je juist deze stage hebt gekozen, tenslotte weet je ook, als je deze goed doorloopt, zal de rest een veel minder probleem zijn.

ey ..lees nu pas je verhaaal ..zo mooi ...
het raakt me ..
ik heb mijn moeder zo gezien ...
ze was in coma en in shock ..maar had een opleving ..
die blik in haar ogen zal ik nooit vergeten...
verbaasd....ze wilde nog iets zeggen..maar had beademings apparaatje in haar mond...
heb het nooit geweten
het is mooi werk wat je mag doen ...
respect...

Bedankt voor alle reacties

@ NiMS: ik wil het niet gewoon worden eigenlijk.
De dood is iets waar veel mensen niet over denken als deel van het leven. Daarom vind ik dat je ook elk geval apart moet bekijken en op dat moment is het belangrijk om mee te denken met de gedachte van de familie.

Als je het gewoon bent, is het routine en dat kan het gewoon nooit worden. Ik heb nu al ruim 7 overleden patiënten gehad op een 2-tal weken, dit went niet.
Het is een leven dat 'verloren' gaat, ook al ben je voor de persoon zelf blij dat het lijden gedaan is.
Er blijft een familie achter en je moet hier empathisch mee om kunnen gaan. Als het routine wordt denk ik dat je veel van die empathie kwijtraakt.

Ja daar kan ik goed inkomen. Ik denk ook dat het heel goed is voor jezelf om te weten dat je er zo bewust mee omgaat en er niet onverschillig in wordt. Lijkt me moeilijk en ik denk niet dat ik het zou kunnen.

Ik heb onlangs iets gelezen van een vrouw die mensen begeleidt bij hun stervensproces. Zij vond het hele erg dat doodgaan en lijden vandaag de dag zo'n enorm taboe zijn. Mensen zijn bang om een last te zijn voor hun familie en vrienden en we vinden oud en ziek worden mensonwaardig. Terwijl juist die laatste levensfase zo rijk en waardevol kan zijn als we er goed mee omgaan en niet bang voor zijn. Hoeveel conflicten worden op die momenten vergeven? Hoe vaak gebeurt het niet dat juist dan mensen eindelijk durven en kunnen zeggen: "Ik zie je graag"?...

Ik kan me voorstellen dat er absoluut plezierigere omgevingen bestaan om je stage te doen, maar ik denk ook dat het een heel erg waardevole en diepgaande ervaring kan zijn. Chapeau voor hoe je ermee omgaat!

Het is sowieso een grote ervaring.

Het klopt ook dat er een hele taboe rond is.
Wat je ook merkt is dat er een zoon of dochter die al 20 jaar niet meer in contact is, opeens wel opduikt en alles wordt vergeven.

Dat merk je toch erg duidelijk. Maar dan beseft die familie ook hoe belangrijk het is om afscheid te nemen.

Achja het is allemaal erg moeilijk, vooral voor de verpleging.
Wanneer bel je de familie, wanneer waarschuw je hen dat het bijna afgelopen is.

Had daarnet ook patiënt die adempauzes deed van 35 seconden.
Dezelfde patiënt van het verhaal hierboven.
Hij is nog niet overleden maar hij gaat snel achteruit.
Ik kan hem niet meer spreken, hij is te suf.

Je moet er wel mee kunnen omgaan, anders maak je jezelf emotioneel kapot en heb je geen kracht meer voor de andere patiënten die je hulp nodig hebben

De titel van deze topic, greep mij aan, even was er weer de confrontatie en de herinnering.
Zoals mijn opa zelf zei: er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Net zoals jij in je verhaal, zat ik naast mijn lieve opa.
De onmacht in zijn ogen, omdat hij nog graag wat had willen zeggen maar het lichaam wilde niet meer. Een kort woordje, mijn naam, en ten slotte nog de kracht om toch aan te geven dat de pijn ondraaglijk werd. Uiteindelijk is hij in slaap gebracht. Ik en mijn familie zijn constant bij hem geweest, om hem te steunen en gerust te stellen. Hoewel de situatie natuurlijk erg verdrietig was vulde zijn kamer zich met liefde. Alles wat wij hem nog konden geven, liefde, zoals hij die ook geschonken heeft. Het gaf mij een heel intens gevoel en berusting omdat ik mij diep van binnen besefte, onze band en de liefde blijft bestaan.

Ik weet dat het een nare ervaring is omdat je iemand zo vreselijk ziet lijden, zeker bij kanker. Zoals jij beschrijft het lichaam is werkelijk kapot. Aan de andere kant heeft het mij des te meer doen beseffen hoe waardevol het leven en liefde voor elkaar is. Mijn familie is klein, oma, mama, oom en broertje maar we zijn ook heel hecht. Voor ons is nu een stuk van onszelf heengegaan. Mijn opa het hoofd van de familie zal zijn vleugels nu op een andere manier om ons heen slaan. Wij moeten verdergaan, dankbaar voor al het goede wat we hebben gekregen, de vreugde, de steun, de liefde. Het is nu aan ons om dit door te geven.

Ik heb veel respect voor deze dappere keuze van jou. Ik denk niet dat je een rare keuze hebt gemaakt, ik denk een hele waardevolle ervaring voor je ontwikkeling.

Hey Debiorah,

Ik sta op een palliatieve afdeling waar comfort en het zorgen dat de patiënt geen pijn heeft, centraal staan.

Ik ben er zeker van dat 'onze' patiënten weinig of geen pijn hebben. Dat is voor de familie al een hele geruststelling.
Deze mensen zijn ook al verwittigd qua diagnose en dat het niet zo lang meer zal duren.

Het blijft moeilijk omdat je met een evenwicht moet werken, de ene moment is het bezoek aan het wenen, 2 minuten nadien lachen ze weer. Je moet je constant aanpassen.

Het belangrijkste is dat de mensen rustig kunnen sterven zonder pijn en met zoveel mogelijk comfort.
Ze worden niet echt in slaap gebracht maar als ze echt zo onrustig worden, wordt het wel gedaan.


Ik zie mijn keuze ook als waardevol, mijn communicatie is er sterk op vooruit gegaan en ik sta minder en minder met m'n mond vol tanden.
Alles in je leven is een ervaring, maar deze steekt er toch met kop en schouders bovenuit. Ook al kan dit vreemd klinken omdat er toch mensen sterven.

hoi ,

Ik heb veel respect voor je hoor. Ik heb net alles gelezen... jij moet wel een sterke persoonlijkheid hebben.
Ook al is het een onderdeel van je stage waar je doorheen moet, niet iedereen gaat er zo goed mee om!
OOk wat je zegt, dat je probeert rustig te zijn als de familie je nodig heeft, Je zet daarvoor heel wat gevoelens "even" opzij, om hen en de patiënt zo goed mogenlijk te kunnen begeleiden.
En heel knap dat je het niet als "gewoon" wil gaan beschouwen, maar meer als versterking van jezelf om het vak beter aan te kunnen op een andere afdeling.
Heel wat mensen die stage lopen op die afdeling, denken... over een tijdje ben ik hier gelukkig weer weg! Maar jij wilt het echt al verrijking zien!
7 overleden mensen in 2 weken... is echt veel. Ik hoop dat je op deze voet verder je stage af kan maken, en dat je een hele goede verpleger gaat worden. Veel liefde, wijsheid en kracht wens ik je toe.

Jeannette

7 overleden mensen in 2 weken is jammer genoeg redelijk weinig.

Om de een of andere manier sterven ze in 'bosjes'.
Heb nu 5 dagen recup gehad, 5 dagen vrijaf voor gepresteerde uren.

Morgen (nuja binnen 6uur) sta ik er terug.
Weinig zin meer, zeker na 5 dagen 'vakantie' maar het loopt wel los.

Over de aantal overledenen...
Vorige week zijn er 5 overleden op 2 dagen.

Het maximum ooit op deze afdeling was 4 op slechts 3uur.
Zoals ik zei; ze sterven in bosjes. Als de een gaat, gaan er vaak veel binnen de 24uur. Toeval? Geen idee maar ik wil verder denken dan toeval. Jammer genoeg kom ik nergens met een duidelijke oplossing.

Beste Phaser

Toeval?Lijkt me niet.Ik heb er ook wel eens overnagedacht.Ben zelf maar een gewoon mens, maar snap wel waarom je je dit afvraagd.maar zoals jezelf al zegt er is een tijd om te gaan.
Lijkt me een heel zware taak, om er elke dag mee bezig te zijn.
Op mijn werk zien we ook vaak pieken in het huis waar ik werk.
Het lijkt wel dat het vaker gebeurt als het herfst is november en in februari.Wat ik wel bijzonder vind, is dat er inderdaad vaak achter elkaar mensen sterven in zo,n periode. Maar echt een duidelijke oplossing?? wat bedoel je daarmee?, is dat omdat je verder dan toeval wil denken?Als je er nuchter nakijkt, komen of zijn de mensen daar om te sterven, of zie ik nu iets over het hoofd?

met vriendelijke groet magda10