[ver]een van mijn mooiste herinneringen.

De sterren schijnen helder in de pikzwarte hemel. ik wandel voorzichtig over de versgevallen sneeuw. Voor het eerst sinds jaren is er weer eens een echt laken gevallen. Sneeuw heeft iets mysterieus, iets wat je niet kan vatten. Het dempt alles waardoor het de wereld in een mysterieuze stilte hult. Ik open rustig de deur van de stal en laat mijn ogen even wennen aan het donker.
‘Pharaon?’ fluister ik met een heldere stem. Vanuit mijn ooghoek merk ik hoe Explosion even zijn achterhand onder zich in trekt van het schrikken. Hij draait zich met een ruk om. Pas als hij me ziet kalmeert hij weer. Hij legt zijn oren even plat in zijn nek alsof hij me wil vragen of ik nog wel helemaal goed bij haar hoofd ben.
‘Waarschijnlijk niet lieve schat’ beantwoord ik zijn gedachte. Maar hij vergeeft me al snel en de oude rakker gaat verder met zijn dutje. Ik wandel behoedzaam door naar Phara’s staldeur en schuif deze voorzichtig open. ‘Gaan we een ritje maken?’ vraag ik stil terwijl ik hem kort op zijn schouder tik als teken dat hij met me mee moet komen. Hij volgt me rustig naar de zadelkamer. Het holle typische geluid van zijn hoeven klinkt abnormaal hard door de muisstille stal. Ik doe vlug het hoofdstel om zijn hoofd en leg een zadeldekje op zijn rug. Daarna leid ik hem schichtig om me heen kijkend naar buiten. De wereld is in een diepe slaap. Behalve de kleine trouwe pony en ik is er niemand die kan genieten van deze magische nacht. De volle maan werpt een helder licht over de witgekleurde weide. Ik kijk even in Phara zijn glinsterende ogen. Hij beseft dat het een aparte nacht is…Onze nacht. Met een voorzichtig sprongetje glijd ik voorzichtig op zijn rug. Ik pak mijn teugels aan en stap een rondje over de poedersneeuw zodat hij even kan wennen aan het gevoel. Pharaon trippelt opgewonden. Zijn hoofd trots in de lucht en zijn neusgaten wijd open gesperd. Hij snuift nerveus en zijn oren staan strak naar voren. Elke vezel in zijn lichaam wacht op mijn hulp. Elke spier staat gespannen om zo snel mogelijk te reageren. Om hem te pesten wacht ik expres nog iets langer met mijn hulp maar uiteindelijk houd ik het zelf niet meer uit. ‘Toe maar’ fluister ik zachtjes. Nog voor ik een hulp heb kunnen geven schiet hij er vandoor. Het dringt nu pas tot me door dat ik geen cap op heb maar als ik voel hoe de koude lucht die zo typisch is voor een winteravond door mijn haren speelt in deze vlotte galop. Heb ik daar geen moment spijt van. Ik sluit even mijn ogen en voel hoe de pony onder me met soepele passen over het krakende tapijt raast. Hij verlengt zijn passen nog iets. De sneeuw spat op bij elke galopsprong. Ik hoor hoe hij snuift van pure vrolijkheid. Ik voel hoe hij geniet van elke sprong die hij maakt. Hij voelt zelf hoe krachtig zijn sprongen zijn. Hoe makkelijk hij een weg kan banen over de losse poeder die deze avond zo speciaal maakt. Ondanks dat de grond bevroren is. Is het absoluut niet glad. Als de kleine een beetje uitgeraasd is pak ik hem rustig terug. Hij gaat opstandig op zijn achterbenen staan waardoor hij nog meer sneeuw omhoog gooit. Zijn oortjes blijven strak naar voren staan en ik besluit hem even te laten spelen. Ik volg rustig zijn bewegingen en probeer de speelse bokjes op te vangen. Om een of andere reden lijkt alles zo gemakkelijk te gaan. Ik blijf rustig in het midden van zijn rug zitten. Neem mijn teugels iets meer naar me toe en vraag hem in een rustige draf over te gaan. Nu hij wat heeft kunnen spelen is hij wel bereidt om te luisteren. Hij buigt zijn nek sierlijk af en ik voel hoe hij zijn achterhand er net wat meer onder zet. Hij komt iets je omhoog van voor en verruimt zijn drafpassen. Hij draaft soepel in het maanlicht. Elke wending voert hij even makkelijk uit, alsof ik hem helemaal niets vraag. Ik zit rustig op zijn rug. Nu er geen zadel tussen ons zit voel ik welke spieren hij wanneer op spant. Hij knabbelt rustig op het bit en snuift tevreden. Uit zijn neusgaten komen kleine wolkjes van zijn warme ademhaling in de ijskoude lucht. Ik adem diep in en uit en voel hoe de sfeer rond me hangt. De volle maan die een magisch licht over de weide doet vallen. De verse sneeuw die kraakt onder de kleine hoeven van de sierlijke pony. Mijn maatje, mijn alles. En de wetenschap dat ik deze nacht nooit meer zal vergeten. Dat dit echt ónze nacht is en dat niemand ons die nog af zal pakken. Nog voor hij begint te zweten laat ik hem nog een sprintje trekken. Een koude wind steekt op en speelt met mijn haren. Zijn sterke benen maken sierlijke, ruime passen. Even geniet ik van de kracht die achter dit wezen zit. En van het feit dat hij dit allemaal voor me doet, en voor niemand anders! Ik houd het moment even vast maar neem hem terug voor hij begint te zweten. We stappen rustig uit. Ik laat mijn hand op zijn hals rusten. Als hij weer op adem is stap ik af en begeleid ik hem weer naar zijn stal. Ik geef hem kort een zoen op zijn zachte snuit. Hij legt zijn hoofd even op mijn schouder.
‘Slaapwel lieve’
Hij zucht bij wijze van antwoord. Ik sluit de stal weer af. Wens Ex nog een goede nachtrust toe en wandel dan alleen door de heldere nacht, een van de helderste die ik al ooit gezien heb. En uitgerekend deze heb ik gedeeld met Pharaon…