reaktie op sommige gesprekken bij het voorstellen

Ware taal Angeleye, zeker deze bijdrage van jou

Dank je Thomas A.
Voor mij zijn er meerdere wegen naar Rome .
Denk als elk mens dat volgt waar hij of zij zich goed bij voelt en dat uitdraagt vanuit liefde dat dat heel snel te zien zal zijn in zijn/haar omgeving.
Soms is het prikkelen van woorden vanuit duidelijkheid juist dat geen wat je sterkt in je overtuiging waar je voor staat en brengt je nog dichter bij jezelf dan hoeft iets wat gezegd wordt niet vervelend te zijn of geen waarheid maar juist een kado .

L.G Angeleye

Daar schrijf je iets heel wezenlijks; uitdragen vanuit liefde....
Toch dit is nog lang niet voor iedereen en altijd mogelijk. Wat nog lastiger is, is dat sommigen onder ons hun diep gewortelde pijn nog niet volledig begrepen hebben en het door de tijd heen heel lastig te herkennen patronen en gedrag heeft aangenomen.

Boosheid b.v. over iets dat er zich in je jeugd heeft afgespeeld, kan al voor het begin van de pubertijd de meest maffe en onduidelijke vormen aannemen en ook compensatie gedrag ontwikkelen. Daarmee is de boosheid nauwelijks nog herkenbaar. Als je hier zelf mee te maken krijgt in je eigen bestaan, kun je je misschien ook voorstellen dat het lastig is om voor jezelf er achter te komen, hoe de weg terug naar liefde weer te gaan.............
En als anderen je aanspreken op je onaangepast gedrag, kan het dus ook heel goed zijn, dat je het zelf totaal niet her-kend, gewoon door de transformatie die boosheid heeft ondergaan door de tijd. En precies dit is waar je dus ook op een forum en in alle andere sociale contactvormen mee te maken kunt krijgen, en vaak een bron voor wantrouwen, onbegrip en ruzie, enz. is. Wel beseft de drager van boosheid altijd dat er iets niet lekker loopt; deze wordt daar immers gedurende zijn /haar leven doorlopend mee geconfronteerd.

“Terugkeer naar liefde” (Marrianne Williamson) is dus de boodschap en het aanwezig blijven van polemieke gevoelens/gedrag zegt dat dit nog niet volledig is.
Heel mooi vind ik de woorden van Dalai Lama; “mensen zijn niet slecht; mensen zijn onwetend”.
Tref je mensen op je weg die zich agressief /boos of gekwetst gedragen , weet dan dat ze afgescheiden leven van hun liefde, hun ziel en geest en in hun gekwetstheid alleen nog pijn kunnen laten zien en eigenlijk vragen om een liefdevolle arm!!!!

Thomas

Heel mooi geschreven Thomas, met 1 ding ben ik het niet met je eens. Als je mensen treft die agressief of boos zijn, kan je daar alle begrip voor hebben en dat ze een liefde volle arm nodig hebben, begrijp ik ook. Maar moet je ze in de ontwetendheid laten, zeker als je het weet.
Geen overdracht van kennis.
De waarheid niet zeggen om wille van het begrip en de liefde.

Smile Thomas
Ik kan je gelijk geven ook ik heb mijn padje gelopen en weet wat boosheid met je kan doen direct of indirect en ook als je het niet uit .
Aleen als je reageert op boosheid van een ander dan voed je het door er aandacht / energie aan te geven .
vaak het door breken door er niet op in te gaan of juist het tegenovergestelde te doen kan dan dat doorbreken of juist een keerpunt te zijn de ander om naar zich zelf te laten kijken.
Eerlijk gezegd snap ik soms ook niet waarom iemand boos wordt als iets wordt aangevallen waar zij/hij werkelijk in geloven .
Met hart en ziel.Waarom kan men dan dat geen dat er gezegd wordt niet gerespecteerd worden en aan gehoord zonder dat het een aanval is naar het geen waar men zelf voor staat.
Met anderen woorden het bij diegene laten waar het vandaan komt van uit het respect en weten dat ieder zijn eigen werkelijkheid heeft en mag hebben.
Misschien zie ik het verkeerd maar het is wel het deel waar ik zelf nu mee bezig ben.En ben blij met de reakties .

hai Mee
Soms kan in het zwijgen meer zitten om die onwetendheid te spiegelen.
En soms is duidelijkheid (uitspreken) de weg omdat dat te doen.
Als beide vanuit liefde onstaan zal het altijd aan komen.

.

Nee Mee, dat moet je denk ik niet. Maar mijn ervaring is, dat zolang de ander "niet open"is, je de ander niet bereiken kunt met aanwijzingen in de richting van zijn/haar verhouden/houding.
Tot die tijd wordt het heel erg moeilijk. Daarom ook als mensen het besluit of de stap hebben genomen om in therapie te gaan, dus al eigenlijk inzien dat er iets niet lekker loopt met hen, ze eigenlijk van zichzelf al weten dat er iets met hen mis is. Hiermee begint de weg naar heling in wezen al. vaak "breken"mensen door een of andere heftige gebeurtenis (ziekte, ongeluk, scheiding, andere traumatische ervaring) en gaan dan hulp zoeken, waarna de hele troep eruit komt en de weg naar heling kan worden aangegaan.
Als jij in het gedrag van een medemens waarneemt dat er iets hopeloos mis is en die persoon heeft allerlei manieren gevonden om toch te overleven in zijn/haar leven, kun je die persoon meestal niet overdragen wat jij bij die persoon waarneemt. Dat jij kunt zien dat iemand volledig in zijn/haar ratio zit en niet in zijn/haar hart, is opzich heel veel zeggend, maar hoe draag je dit over?

Hoe waarschuw je iemand voor het ravijn waar die iemand op afloopt, terwijl die iemand nog nooit een ravijn gezien heeft?
Mensen gaan pas “open”als ze echt niet anders meer kunnen en tot die tijd houden ze het vol met kunst en vliegwerk. Dan zien ze jouw goed bedoelde hulp als bedrijgend voor hun toch al wankele levenshouding en kun je vaak niet meer zijn dan een liefdevol en goed voorbeeld en zelfs dit kan hun gigantisch beangstigen!!!!

Maar goed Mee sommige medemensen zijn ware tovenaars in het “raken”van hun medemens, waarna zij ziende zullen worden en de weg naar innerlijke vrijheid aan zullen gaan!!!..

Groetjes

Thomas

Quote Angeleye; Eerlijk gezegd snap ik soms ook niet waarom iemand boos wordt als iets wordt aangevallen waar zij/hij werkelijk in geloven .

Omdat je in een blind gebied van die iemand komt........

en geloven is natuurlijk nog geen weten toch.

Thomas

Smile Thomas
Nee geloven hoeft geen weten te zijn. Vandaar ieders eigen werkelijkheid.

Ik denk dat hier het zelfbeschermende mechanisme van de mens bovenkomt drijven. Iemand wil graag zijn vertrouwde wereldje in stand houden, omdat dit zo veilig is. En tenslotte (evolutionair gezien) er ook voor gezorgd heeft dat je nog niet dood bent. Wij zijn nog steeds instinctieve beesten die uit zelfbehoud nog steeds automatisch voor veiligheid kiezen. Je merkt dit in veel zaken.
Angst, paniek, vluchtgedrag, direct aanvallen etc.
Allemaal zaken die gebeuren zodra iemand zich niet veilig voelt, of zijn vertrouwde omgeving moet verlaten.

Iemand zal dat dus ook pas daadwerkelijk doen, als deze het gevoel heeft het ergens anders veiliger te kunnen hebben. Anders zal deze in de ellendige situatie blijven zitten, want ja, het kan altijd nog slechter.

Dus...
Mooie verklaringen waarom mensen angstig zijn.. Ik ken er nog duizenden.
Waarom laten we een mens niet zijn eigen pad lopen met respect en bieden een hand,lopen naast hen als zij dreigen een ravijn in te lopen..
Omdat we dat uitgekotst worden of belachelijk gemaakt? Wie is er dan vol angst? Degene die zijn pad loopt of degene die geen respect toont en/ of het zonodig beter weet?

Is elk mens niet een ontzettend mooi individu.. en hebben wij ieder niet een deel van de taak om het leven zo mooi te maken en te mogen genieten van wat is? Begin dan eens werkelijk met het verspreiden van je missie! Geen woorden.. daden.. Geen angst maar uit liefde!

Liefs en fijne dag!

ja precies Ster, dat is het ook gewoon. En met deze wijsheid ben je in elk geval de angst om te kunnen houden van.....voorbij

thomas

He wat grappig... dit kan ik op verschillende manieren lezen... en roept dus veel vragen op Thomas... Ben ik de angst voorbij? Zegt deze wijsheid dat ik de angst voorbij ben?
Waarom een waarde eraan toevoegen?
Sterker nog... waarom waarde toekennen aan lidmaatschap?(viel me net even op..) Waarom onderscheid maken, en op welke basis? Op basis van kennis, ratio of op basis van gevoel? Op basis van activiteit..
Als wij allen elkaar zo respecteren waarom hecht je zo'n waarde aan het onderscheid? Is het maken van onderscheid nodig om te zijn wie je bent? Is onderscheid maken nodig om je missie uit te dragen? Wil je onderscheid maken en waarde toekennen?

Simpele vragen.. of toch niet?
Misschien sta ik wel midden in mijn angst... het is niet aan jou om daaraan een waarde te koppelen.. dat is aan mij. Mijn pad, mijn verantwoordelijkheid, mijn missie binnen het geheel!

Daarom lijkt het me ook dat je gestelde vragen veel beter zelf kunt invullen.

maar toch Ster; liefde en angst kunnen niet samen in een hart leven. Ze ver-dragen elkaar niet.

Dat liefde en angst niet in het hart samen kunnen leven wil nog niet zeggen dat ze niet samen leven in een lichaam .want dat doen ze wel ,dat heet het mensenleven .
Je zelf leren kennen( Een vrij hart) denk ik is weten wat er in het lichaam afspeelt .
Bewust zijn van de Ziel en het Ego (verzamel naam van ons geconditioneerd gedrag) welke beide aanwezig zijn, en hoedanig het je handelen beïnvloed zonder het te veroordelen maar het te accepteren vervolgens los te laten, d.m.v er geen een waardeoordeel aan te hangen
Want die totaliteit ben je als mens .Ziel + ego= mens
Als men bewust is van beide kanten en deze accepteert als een geheel kan dat tot gevolg hebben dat de strijd in de mens stopt en de ziel rust krijgt om zo die kant naar voren te brengen vanuit de herkenning van liefde.
De Ziel.... waar geen denken aan vooraf gaat maar voelen of de kant waar altijd denken aan vooraf gaat. het Ego .(Dan kom je gelijk op waarom het zo belangrijk is je denken op het positieve af te stemmen , waardoor de afleiding die het ego veroorzaakt minder kans krijgt)
In het leven van de mens kan het een niet zonder het ander , de tegenstellingen zijn er om de juiste keuze te maken vanuit de vrije wil rekeninghoudend met het ego wat er aanwezig is om zo te groeien als ziel .
In de ziel blijken de tegenstellingen geen tegenstellingen te zijn omdat het de wezenlijke werkelijkheid ervaart het AL.
Want uiteindelijk hoeven in dit leven geen ziel te worden om beter te kunnen leven want dat zijn we al, maar is het de kunst de balans te vinden met dat geen wat er aanwezig is Ego en Ziel .

Lieve groet AngelEye

Liefde en angst zijn onderdeel van mij... Mijn plus en mijn min dat maakt mij tot wie ik ben in het geheel. Liefde en angst kunnen dus heel goed in evenwicht leven. Zolang ik de oorsprong erken en herken. Dus er heel bewust naar leef en naar blijf kijken.
Maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds nieuwsgierig ben naar het stukje onderscheid maken en waarde aan iets toe schrijven..
liefs,

Ster van de zee: "Liefde en angst zijn onderdeel van mij..." Zo is dat ook voor mij. Toch de oorsprong van de angst is voor mij niet altijd even duidelijk, ik vind het al moeilijk angst als angst te kunnen herkennen. Lukt mij dit wel dan blijft er van die angst ook weinig over, simpelweg omdat ik me er dan bewust van word. Liefde brengt door zijn aandacht, angst naar begrip en zo kom ik steeds losser te staan van de pijnlijke jeugd ervaringen, waarvan ik de schade zolang bij mij droeg (en nog soms getriggerd wordt).

Het lijden bestaat dan ook bij de gratie van het onbegrip....

Thomas

Ja ze kunnen zeker samen zijn in een lichaam en een leven. Dat is ook mijn idee Angeleye. Ook is het er tevens de veroorzaker van dat we tussen deze twee gebieden laverend onze levenslessen het beste leren. En ja door te durven kijken naar beide kanten, zonder te oordelen (wat ik bij de schaduwkant een stuk moeilijker vind) zullen we volgens mij eens ons deel zien en kunnen transformeren. Ik denk wel dat er dan van ons ego weinig overblijft en onze ziel telkens meer voortouw krijgt.

Thomas

Thomas,
Mooie woorden geschreven uit je zijn! Dank voor het delen!
Liefs StervdZee