Dementie en spiritualiteit

Moedig van je om dit verhaal te delen! Ik kan erg goed begrijpen dat je met vragen zit. Hoewel ik geen direct antwoord kan geven op deze vraag kan ik je wel vertellen hoe ik denk dat het zit.

Ik denk dat de mens van nature op nog een ander niveau bestaat. Dit wordt vaak genoemd als de ziel of het zielsbestaan. Helaas zijn veel mensen verwijderd geraakt van deze vorm van bestaan. Toevallig merk ik de laatste tijd nu mijn opa stervende is dat wij op een ander niveau contact maken. Omdat ik bij mijn opa altijd maar een half woord nodig had wist ik al dat er een andere soort verbinding bestond maar nu lijkt het duidelijker voor me te worden. Zo begint mijn opa de laatste tijd vaak over dingen waar ik aan denk en vult hij mijn verhaal aan terwijl hij daar niks van kan weten. Op de ene of andere manier lijkt hij een ineens een op een heel ander niveau te zijn. Ik denk dat een mens in een stervend lichaam ook nog functioneert in zijn geest. En hoewel het soms lijkt alsof mensen niet meer functioneren(lichamelijk) wil dit naar mijn visie niet zeggen dat hun geest/ziel er net zo aan toe is. Ik geloof namelijk dat de ziel losstaat van het lichaam. Tuurlijk is deze verbonden maar uiteindelijk blijft de ziel bestaan. Daarnaast geloof ik dat de ziel op een ander niveau functioneert en daarom ook geen ogen of oren nodig heeft om toch signalen in zijn omgeving op te pikken. Zo te lezen denk jij toch ook dat je vader je wel aanvoelde?

Ik kan je geen feitelijk antwoord geven ik kan je alleen mijn visie geven en hoop dat je er iets aan kunt hebben.

Bedankt voor je verhaal Grunie. Erg moedig om het te delen. Mijn gevoel bij dementie en andere geestelijke ziektes die ouderdom gerelateerd zijn is dat op een bepaald moment de geest niet meer goed verbonden is met de hersenen. Hierdoor heeft de persoon zelf veel moeite om bepaalde natuurlijke dingen nog goed te kunnen uitvoeren. De signalen van de geest komen dus niet meer aan in de hersenen, terwijl deze geest nog volledig goed werkt. Ook dit is frustreren voor de persoon zelf. Zo hebben dementerende mensen in het beginstadium vaak door dat ze daar last van hebben. En dit vinden ze zelf verschrikkelijk, want ze beseffen het wel degelijk. Besef is in mijn ogen dus ook een proces dat zich in de geest afspeelt en niet afhankelijk is van de hersenen / lichaam. Je vader kan dus op een bepaald nivo wel degelijk van iets bewust zijn geweest, maar dit niet meer kunnen overdragen. Zijn er nu nog dingen die je tegen je vader had willen zeggen? Misschien moet je dat nog gewoon doen, hij zal het gewoon horen. Tijd om het hoofdstuk af te sluiten en jezelf niets te verwijten. Er is geen schuldige in dit verhaal. Het is het leven dat hier zijn werk heeft gedaan.

dank jullie voor jullie reacties!! Ik kan hier wel wat mee. Dementie blijft toch iets misterieus en het is niet dat ik een zonneklaar antwoordt verwacht.

@debiorah: ik heb je verhaal over je opa gelezen en ik wens je heel veel sterkte toe en de kracht om te doen wat je moet/wil doen.

@Nims: er is niets wat ik mijn vader wil zeggen. Alles heb ik al gezegd en gedacht. Het is goed zo, ik weet dat mijn vader weet wat hij van/over mij moet weten. Ik voel me daarom ook niet schuldig. De enige negatieve emotie die er nog is, is boosheid over de periode voordat we wisten dat hij ziek was.

Hey Grunie,

Ook al is het een jaar geleden ondertussen, sterkte voor je verlies.

Dementie is iets erg moeilijk om te begrijpen.
Er zijn verschillende fases en je vader was nog in de eerste fases ervan.
Op dat moment zijn er zogenoemde "heldere" periodes en ook "afwezige" periodes.
Het pijnlijke is dat de persoon in kwestie nog vrij vaak het besef heeft dat hij op sommige momenten niet meer is zoals hij was. Dat doet enorm veel pijn.

Voor de omgeving is het ook moeilijk om elk moment te reageren zoals vroeger.
Er zullen momenten geweest zijn waarop je vader "helder" was maar zijn omgeving mogelijk dacht van niet.

Dementie is zoals ik zei erg pijnlijk, vooral in de eerste fases ervan.
Mogelijk heb je dit van dichtbij kunnen zien.

Mijn grootvader heeft ongeveer hetzelfde voor.
Hij is op dit moment vrij ver gevorderd maar op sommige momenten zie je dat hij beseft wat er allemaal gebeurt. Dan zie ik het verdriet in z'n ogen en heb ik gewoon zin om naast hem te gaan zitten en hem goed vast te pakken. Maar dat laten zijn gevoelens hem niet toe.

Dementie is een erg ingewikkelde materie en het omkeren is vrijwel onmogelijk. Er bestaan middelen maar deze vertragen het, ze kunnen het niet volledig afremmen.

Hij zal op sommige momenten heel helder geweest zijn en het kan zelfs zijn dat hij zaken pas een dag of 2 nadien besefte.
Dat doet pijn om tot dat besef te komen.
Praten op zo'n momenten is erg moeilijk omdat je zelf ook wordt geconfronteerd met iemand die mogelijk niet meer weet waar hij is of wie hij is.

Ik heb zelf vrij veel ervaring met dementie en ik zou het nooit willen meemaken, of toch zeker niet bewust.
Jammer genoeg is dat geen keuze die we kunnen maken.

Dank je voor je reactie!
Het lijkt mij inderdaad het afschuwelijkst wanneer je wel een helder moment hebt en dat het dan ook nog zo is dat je omgeving het niet kan zien.

Ja inderdaad Grunie,

maar het is erg moeilijk om het in te schatten.
Al merk je dat veel oudere mensen tegen een uur of 17 's avonds toch vrij verward zijn.
Nadien is het zo tot 's morgens.

Het moet ook heel moeilijk zijn hier als oudere mee om te gaan.
Sommige zaken herinner je en sommige zaken niet meer.
Het moet pijn doen om de ontgoocheling te zien in mensen hun ogen als je hen niet meer herkent ofzo, zelfs al is het je vrouw, zoon of dochter.

M'n grootvader is reeds redelijk ver gevorderd in zijn stadia en hij zegt regelmatig aan m'n grootmoeder (z'n eigen vrouw dus),
" ga maar naar huis, m'n vrouw komt dadelijk wel thuis. ik heb u hier niet meer nodig "

Dat is erg pijnlijk.